ΚΡΙΣΤΙΑΝ

Περιμένω την Ρόζα στο σαλόνι μου με ένα ποτήρι ουίσκι στα χέρια μου, ο συννεφιασμένος ουρανός της Ουάσιγκτον σε προϊδεάζει πως σύντομα θα ξεσπάσει βροχή. Καταπίνω το ουίσκι μου και το κρατάω ελάχιστα στο στόμα μου μέχρι να κάψει τον ουρανίσκο μου, δεν μιλήσαμε καθόλου στην δεκάλεπτη διαδρομή από την μαρίνα μέχρι εδώ. Η Ρόζα είχε πάει στο δωμάτιο το οποίο της παραχώρησα χθες για να ετοιμαστεί, έχω ήδη φορέσει το μαύρο παντελόνι μου με ένα λευκό πουκάμισο ενώ το σακάκι μου με περιμένει ακουμπισμένο πάνω στον καναπέ. Αναστενάζω καθώς όταν ο Άντονι της τηλεφώνησε στο σκάφος ένιωσα λες και ξύπνησα απότομα από ένα όνειρο, ένα υπέροχο όνειρο, το οποίο περιείχε μόνο εμένα και αυτήν και κανένας άλλος δεν χωρούσε μέσα του όμως ο αδελφός μου μας επέστρεψε στην πραγματικότητα. Της είχα πει πως ήταν ελεύθερη να παντρευτεί τον Άντονι και πως ίσως έτσι ήταν καλύτερα για όλους, όταν είδα το πρόσωπο της να σκοτεινιάζει ήθελα να την αρπάξω, να την φιλήσω και να της πω να μην τον παντρευτεί να μείνει μαζί μου. Όμως δεν το έκανα ήξερα πως εάν της έλεγα να μην δεχτεί θα το έκανε και δεν το ήθελα, δεν ήθελα να καταστρέψω την ζωή της, το μόνο που με νοιάζει είναι να είναι ευτυχισμένη ακόμα και μακριά μου. 

Το μυαλό μου έχει θολώσει έτσι μου έρχεται να την πάω μπροστά σε όλη την οικογένεια μου και να τους φωνάξω στα μούτρα πως είναι δικιά μου, και μόνο, όσο σκέφτομαι πως μπορεί να την αγγίζει ο Άντονι μου έρχεται να του σπάσω τα μούτρα ακόμα και αν είναι ο αδελφός μου, αλλά, δεν έχω το δικαίωμα να της ζητήσω να μείνει μακριά του εγώ φταίω για αυτό, εγώ την είχα οδηγήσει στην αγκαλιά του. Πίνω το υπόλοιπο ουίσκι και σφίγγω το ποτήρι στα χέρια μου, ακόμα και η σκέψη να της ζητήσω να με παντρευτεί μου πέρασε από το μυαλό αλλά, πως θα γινόταν αυτό κανείς δεν γνώριζε για το παρελθόν μας και ούτε για το τι συμβαίνει ανάμεσα μας όλο αυτό το διάστημα. Βλέπω ξαφνικά το είδωλο της Ρόζα μέσα από τις τζαμαρίες και γυρίζω, το στόμα μου έχει στεγνώσει καθώς την βλέπω να φοράει ένα ροζ φόρεμα με μαύρες δωδεκάποντες γόβες, τα μαλλιά της είναι πιασμένα πάνω σε ένα ατημέλητο κότσο και δυο χρυσοί κρίκοι κρέμονται από τα αυτιά της ενώ στα χέρια της κρατάει μια τσάντα σε σχήμα φακέλου. Κρατιέμαι με όλη μου την δύναμη να μην την αρπάξω αυτή την στιγμή αλλά, είπα πως θα την αφήσω να επιλέξει μόνη της ποιον θέλει και αυτό θα κάνω, δεν πρόκειται να την ξανά αγγίξω πριν αποφασίσει ποιον από τους δυο μας θέλει στην ζωή της. 

Με κοιτάζει μέσα από τις μεγάλες βλεφαρίδες της και ένα κοκκίνισμα απλώνεται στα μάγουλα της καθώς το βλέμμα μου ταξιδεύει πάνω στο κορμί της. Γαμώτο νοιώθω το πέος μου να συσπάτε τι σκατά, δέκα χρονών είμαι και δεν μπορώ να το ελέγξω. <<Έτοιμη>> λέω κοφτά περισσότερο για να ελέγξω το δικό μου σώμα κουνάει το κεφάλι της καταφατικά και της κάνω νόημα να προχωρήσει πρώτη, το σώμα μου σφίγγετε ακόμα περισσότερο καθώς βλέπω να λικνίζει το σφιχτώ πισινό της πάνω στις υπέροχες γόβες της. Μμμ μια άγρια επιθυμία να νιώσω το σφιχτώ κώλο της γύρω από το πέος μου έρχεται στο μυαλό μου αλλά, την διώχνω αμέσως καθώς ο πούτσος μου απειλεί να σκίσει το παντελόνι μου. Παίρνω βαθιά ανάσα καθώς μπαίνουμε μέσα στο ασανσέρ και προσπαθώ να αποκτήσω ξανά της αυτοσυγκράτησή μου <<Μάλλον πρέπει να σε ενημερώσω για κάποια πράγματα>> τα μάτια της με κοιτάζουν ξαφνιασμένα και ακόμα ένα μεγαλύτερο κοκκίνισμα απλώνεται στα μάγουλά της τα οποία είναι ελάχιστα βαμμένα, κάτι μου λέει πως με την δεσποινίδα από εδώ κάνουμε τις ίδιες σκέψεις <<Για την συνάντηση με τους νέους πελάτες μας>> της λέω και χαμογελάει ελάχιστα <<Ναι φυσικά>> ο τόνος της δείχνει ακριβώς την ίδια προσπάθεια που κάνει με εμένα για να συγκρατήσει τον εαυτό της. Είμαι σίγουρος πως ήδη θα είναι υγρή εάν σηκώσω αυτό το καταραμένο ροζ φόρεμα και βάλω τα δάχτυλά μου μέσα της. Αναδεύεται ελάχιστα κάτω από το καυτό μου βλέμμα, καταπίνω και ξεκινάω να της μιλάω για τον Μάρκο Άνταμς τον γιό του Αλεξάντερ τους νέους μας πελάτες. 

Τα μάτια της ανοίγουν απότομα καθώς λέω το όνομα του γιού του και την κοιτάζω καθώς το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να βγω για επαγγελματικό με την Ρόζα και κάποιον πρώην της. <<Είπες Αλεξάντερ Άνταμς με το γνωστό δικηγορικό όμιλο;>> ρωτάει και το αίμα μου αρχίζει να βράζει <<Ναι ακριβώς>> λέω με κοφτό ύφος αλλά, δεν φαίνεται να πτοείται <<Μικρός που είναι ο κόσμος, κοίτα να δεις>> την κοιτάζω απορημένος και έτοιμος να κάνω φόνο. Ποιος σκατά είναι αυτός για τον οποίο η Ρόζα χαμογελάει καθώς λέει το όνομά του, κοιτάζει το βλέμμα μου και καταπίνει <<Έχει αρρεβωνιαστεί την φίλη μου την Μία και θα παντρευτούν τον Ιανουάριο>> επεξεργάζομαι μια στιγμή τις λεπτομέρειες. Α ναι η Μια, κοντή, με μαύρα μαλλιά και πράσινα μάτια η μια από τις δυο κολλητές φίλες της. Το σώμα μου επιτέλους χαλαρώνει <<Θα είμαι η κουμπάρα τους >> συμπληρώνει και την κοιτάζω χαμογελώντας ελάχιστα. Θα προτιμούσα να ήσουν η νύφη και να ήταν ο δικός μας γάμος αλλά, μάλλον αυτό δεν θα συμβεί πότε. Διώχνω τις σκέψεις από το μυαλό μου και συνεχίζω να της λέω κάποιες επιπλέον πληροφορίες καθώς βγαίνουμε από το ασανσέρ και πηγαίνουμε προς το πάρκινγκ για να μπούμε μέσα στο αμάξι. 

Ανοίγω την πόρτα του συνοδηγού και απλώνω το χέρι μου για να την βοηθήσω να μπει μέσα, ένα ηλεκτρικό ρεύμα με χτυπάει με το που ακουμπάνε τα χέρια μας και καταπίνω, κάθεται στην θέση του συνοδηγού και κλείνω την πόρτα απαλά, κάνω τον κύκλο και μπαίνω στην θέση μου. Έχουμε δώσει ραντεβού με τους νέους συνεργάτες στο Fiola Mare ένα πολύ καλό εστιατόριο με θαλασσινά το οποίο είναι ακριβώς δίπλα από το σπίτι μου και σε τρία λεπτά θα μπορούσαμε να ήμαστε εκεί με τα πόδια αλλά, δεν γούσταρα κανένας να βλέπει την Ρόζα με αυτό το φόρεμα, φυσικά κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον μίας και το συγκεκριμένο εστιατόριο μάζευε πάντα πολύ κόσμο. Μπορεί να μου κοστίσει αρκετά το σημερινό δείπνο όμως είναι μια πολύ καλή επένδυση που θα μου επιφέρει εκατομμύρια όχι μόνο σε εμένα αλλά, και στην εταιρία μας.