Μέχρι να φτάσω στο σπίτι μου σκεφτόμουν το εάν έπρεπε να πάω στον Κρίστιαν ή όχι αλλά, ήξερα πως είναι ανώφελο να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου να μην πάει. Μπαίνω μέσα στο διαμέρισμά μου και βγάζω τις γόβες μου, το παλτό μου και αφήνω στην άκρη την τσάντα μου, πηγαίνω στο μπάνιο και αφού πρώτα ξεντύνομαι μπαίνω κάτω από το ζεστό νερό του ντουζ. Η καρδία μου ήδη χτυπούσε από ανυπομονησία φαντάσου μέχρι να φτάσω σπίτι του. Διαλέγω ένα ασπρόμαυρο μίνι φόρεμα με v άνοιγμα και τις γόβες που φορούσε και στην δουλειά, φτιάχνω ελάχιστα τα μαλλιά μου και βγαίνω από το διαμέρισμά μου για να πάω σπίτι του, το οποίο απέχει ένα τέταρτο από το δικό μου. Το κτήριο στο οποίο μένει ο Κρίστιαν διακρίνεται στο τέλος του δρόμου και κόβω ταχύτητα καθώς μπαίνω προς το πάρκινγκ, βγαίνω από το αυτοκίνητό μου και κατευθύνομαι προς το ασανσέρ για να ανέβω στον τρίτο όπως μου έγραφε στο σημείωμα. Όταν ανοίγουν οι πόρτες μένω έκπληκτη καθώς βρίσκομαι κατευθείαν στο εσωτερικό του διαμερίσματος το οποίο δεν έχει καμία σχέση με αυτό που φανταζόμουν πως θα έβλεπα. 

Είναι τόσο φωτεινό και όλα τα έπιπλα είναι σε λευκές, και εκρού αποχρώσεις. <<Ρόζα>> η φωνή του ακούγετε από την άλλη άκρη και προχωράω προς το μέρος του. Ένα τεράστιο σαλόνι απλώνεται μπροστά μου με καναπέδες και μεγάλες πολυθρόνες ενώ η θέα από τις τεράστιες τζαμαρίες προς τον ποταμό Πότομακ σου κόβει την ανάσα. Φοράει ένα λευκό κοντομάνικο t - shirt και σκούρο τζιν παντελόνι και χαμογελάει καθώς με βλέπει να τον πλησιάζω <<Νόμιζα πως δεν θα ερχόσουν>> λέει σιγανά <<Ούτε εγώ το πιστεύω ότι βρίσκομαι εδώ>>. Ψεύτρα ακούω την φωνή μέσα στο κεφάλι μου να λέει. Ήξερες από την αρχή πως θα ερχόσουν συμπληρώνει αλλά, την αγνοώ επιδεκτικά. <<Χαίρομε που ήρθες>> πιάνει το χέρι μου απαλά και ένα ρίγος με διαπερνάει ενώ βγάζει το πανωφόρι μου και το αφήνει στην άκρη. <<Έλα μπορούμε να μιλήσουμε τρώγοντας>> λέει και με οδηγεί πίσω από το σαλόνι όπου υπάρχει μια στρογγυλή τραπεζαρία με έξι καρέκλες αλλά, το πιο εντυπωσιακό απ' όλα είναι οι πανύψηλοι καθρέφτες που μας περιτριγυρίζουν. Τραβάει την καρέκλα για να κάτσω και παίρνει θέση απέναντί μου. Πάνω στο γυάλινο τραπέζι υπάρχουν διάφορα είδη κρέατος, σαλάτα καθώς και κάποια ορεκτικά. Ο Κρίστιαν πιάνει το μπουκάλι με το λευκό κρασί από την σαμπανιέρα δίπλα του και βάζει μια ποσότητα στα ποτήρια μας. <<Στην υγεία σου Ρόζα>> λέει μελιστάλαχτα καθώς ακουμπάει απαλά το ποτήρι του με το δικό μου και στην συνέχεια πίνει μερικές γουλιές. <<Φάε έκανα κόπο για να τα φτιάξω>> τον κοιτάζω και ανοίγω τα μάτια μου από έκπληξη. 

Μαγείρεψε ο Κρίστιαν μαγείρεψε για εμένα - δεν ήξεραν καν ότι μπορεί να το κάνει εκτός, από μια φορά όταν ήμασταν μαζί στο πανεπιστήμιο όπου, είχε φτιάξει μια μακαρονάδα για να φάμε ποτέ άλλοτε, δεν είχε μαγειρέψει ενώ πάντα έτρωγε απ' έξω. <<Εσύ τα έφτιαξες όλα αυτά γιατί;>> ρωτάω εντυπωσιασμένη αλλά, και επειδή προσπαθούσα να καταλάβω το λόγο που το έκανε. <<Γιατί πάντα εσύ το έκανες για τους άλλους μία φορά ας το κάνει και κάποιος για εσένα>> κοιτάζω τον Κρίστιαν λες και τον βλέπω πρώτη φορά, ξέρω πως αναφέρεται όταν ήμασταν ζευγάρι στο Σεντ Λούις καθώς πολλές φορές μαζευόμασταν όλοι μαζί στο σπίτι που έμενα με την Τζέσικα και τους έκανα το τραπέζι. Πιάνω το ποτήρι μου και πίνω μερικές γουλιές από το υπέροχο κρασί ενώ ο Κρίστιαν ξεκινάει να τρώει και κάνω το ίδιο και εγώ. Το φαγητό είναι υπέροχο και ξέρω πως θα πρέπει να πέρασε ώρες μέσα στην κουζίνα για να τα φτιάξει, αναρωτιέμαι από τι ώρα έχει φύγει από το γραφείο για να τα ετοιμάσει όλα αυτά. 

Μετά το υπέροχο δείπνο κοιτάζω την θέα από τις μπαλκονόπορτες του σαλονιού πίνοντας το δεύτερο ή μήπως το τρίτο ποτήρι κρασί είχα χέσει το μέτρημα, μερικές στάλες από την βροχή που έχει ξεκινήσει εδώ και λίγα λεπτά πέφτουν πάνω στα γυαλιστερά τζάμια και κατρακυλάνε μέχρι κάτω. Νιώθω τον Κρίστιαν να με πλησιάζει αργά από πίσω αλλά, σταματάει μερικά εκατοστά μακριά δίνοντας μου χώρο για να αναπνέω. <<Η θέα από εδώ σου κόβει την ανάσα>> λέω σιγανά <<Όντως το κάνει>> η βραχνή φωνή του με κάνει να γυρίσω προς τα πίσω και βλέπω πως κοιτάζει εμένα <<Για την θέα έλεγα>> χαμογελάει ελάχιστα καθώς τον κοροϊδεύω <<Και εγώ για την θέα μιλάω μωρό μου>> απαντάει με παιχνιδιάρικη φωνή καθώς με πλησιάζει αργά και ενώνει απαλά τα χείλη μας όταν, ξαφνικά ένας δυνατός κεραυνός που πέφτει φωτίζει τον χώρο και πισωπατώ απότομα. <<Ηρέμησε μωρό μου >> πιάνει απαλά το πρόσωπο μου και με χαϊδεύει απαλά ενώ ακούμε πλέον τον δυνατό θόρυβο από την βροχή που πέφτει έξω. 

Ο Κρίστιαν κοιτάζει έξω φευγαλέα και γυρίζει ξανά προς τα εμένα <<Δυστυχώς με αυτή την βροχή δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω να φύγεις>> τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα από αυτό που μόλις είπε <<Κρίστιαν τι λες πρέπει να γυρίσω σπίτι μου>> λέω με μια ανάσα <<Ξέχνα το δεν σε αφήνω να φύγεις με αυτόν τον κατακλυσμό έξω>> ο κοφτός του τόνος κάνει το αίμα στο κορμί μου να βράζει <<Αύριο δουλεύουμε και δεν έχω όρεξη να τα ακούσω από το αφεντικό μου εάν τυχόν αργήσω>> τα μάτια του με κοιτάζουν άγρια <<Ρόζα μίλησα, δεν θα βάλω σε κίνδυνο την ζωή σου>> απαντάει και διακρίνω στην φωνή του την ανησυχία του για εμένα. <<Και τι προτείνεις, να μείνω μέχρι τα ξημερώματα εδώ έως ότου αποφασίσει ο καιρός να σταματήσει να βρέχει>> του λέω άγρια <<Προτείνω να μείνεις εδώ απόψε μαζί μου>> παίρνω μια κοφτή ανάσα καθώς η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει δυνατά. 

Όχι μόνο μαγείρεψε για έμενα αλλά, μου προτείνει να μείνω μαζί του όλο το βράδυ, <<Κρίστιαν εγώ...>> σταματάει τα χείλη μου με το δάχτυλό του <<Δεν σου ζητάω τίποτα παραπάνω εκτός και αν θες εσύ κάτι περισσότερο, απλά δεν θέλω να γυρίσεις σπίτι με το αυτοκίνητο σου κάτω από αυτές τις συνθήκες άλλωστε, υπάρχουν άλλα δυο δωμάτια μέσα στο σπίτι και μπορείς να μείνεις σε όποιο θέλεις>> η φωνή του είναι απαλή και πιάνει μια τούφα από τα καστανά μαλλιά μου και παίζει μαζί της. Κοιτάζω έξω και βλέπω πως η βροχή όλο και δυναμώνει ίσως να έχει δίκιο και δεν χρειάζεται να μπω σε κίνδυνο άλλωστε, υπάρχουν άλλα δυο δωμάτιο μέσα στο σπίτι. Μπορώ να περάσω το βράδυ μου σε ένα από αυτά και αύριο το πρωί πηγαίνω νωρίς στο διαμέρισμά μου και αλλάζω προτού πάω στην δουλειά ,τι μπορεί να πάει στραβά ένα βράδυ είναι θα περάσει. <<Εντάξει>> λέω σιγανά και τον βλέπω να χαμογελάει απαλά <<Εάν θες μπορώ να σου δώσω μια μπλούζα μου για να αλλάξεις>> μου λέει με βραχνή φωνή και κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου.