Όταν ανοίγω επιτέλους τα μάτια μου ο ήλιος μπαίνει από τις μεγάλες τζαμαρίες και φωτίζει όλο τον χώρο ενώ μπορώ να διακρίνω την υπέροχη θέα με τα καταπράσινα βουνά του Άσπεν. Κοιτάζω την ώρα στο κινητό μου η οποία γράφει έντεκα και μισή, μπορεί να μην κοιμήθηκα πολύ αλλά, τουλάχιστον ξεκουράστηκα. Η θέση δίπλα μου είναι άδεια προφανώς ο Άντονι θα έχει ξυπνήσει ήδη, σηκώνομαι και αφού κατευθύνομαι προς το μπάνιο πλένω το πρόσωπό μου και αναστενάζω καθώς οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια μου μαρτυράνε την κούραση μου. Χριστέ μου θα χρειαστώ μισό μπουκάλι κονσίλερ και μέικ απ για να καταφέρω να τους κρύψω.  Διαλέγω μια δερμάτινη  μίνι μαύρη φούστα η οποία είχε το φερμουάρ της μπροστά και ένα μαύρο φλοραλ  μπλουζάκι καθώς και ένα μποτάκι σε ίδια απόχρωση μέχρι τον αστράγαλο. 

Κατεβαίνω προς τα κάτω και ακούω ομιλίες από τον χώρο της κουζίνας και πηγαίνω προς τα εκεί. Ο Έντουαρντ με την Έμιλυ και τα παιδιά τους κάθονται γύρω από το τραπέζι και παίρνουν το πρωινό τους σαν ευτυχισμένη οικογένεια. Τα μάτια του Άντονι συναντάνε τα δικά μου καθώς μπαίνω μέσα στον χώρο <<Μωρό μου>> η φωνή του Άντονι αντηχεί μέσα στον χώρο και με κάνει να κοκκινίσω καθώς έξι μάτια στρέφονται πάνω μου. <<Καλημέρα σας>> λέω σιγανά <<Καλημέρα Ρόζα έλα κάθισε>> ο Έντουαρντ δείχνει μια κενή θέση ανάμεσα σε αυτόν και τον Άντονι και πηγαίνω προς το μέρος της χαμογελαστή. <<Δεν ήθελα να σε ξυπνήσω μιας και το βράδυ ταλαιπωρήθηκες για να κοιμηθείς>> λέει ο Άντονι και τα μάτια μου ταξιδεύουν προς το πρόσωπο του Κρίστιαν που κάθετε απέναντι μου και δίπλα στον αδελφό και στην μητέρα του. <<Τώρα είμαι μια χαρά ξεκουράστηκα>> του λέω χαμογελαστά. <<Το παθαίνω και εγώ αρκετές φορές όταν αλλάζω περιβάλλον>> η γλυκιά φωνή της Έμιλυ με κάνει να την κοιτάξω <<Συνήθως βοηθάει ένα φλυτζάνι τσάι υπάρχει αρκετό στην κουζίνα μπορείς να φτιάξεις όποτε θέλεις και να θεωρείς το σπίτι δικό σου>> συμπληρώνει. <<Σας ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία>> λέω και κοιτάζω τους γονείς του Άντονι ενώ πίνω λίγο καφέ από την κούπα μου. <<Χαρά μας είσαι τόσο υπέροχη κοπέλα και ο Άντονι είναι πολύ τυχερός που σε έχει κοντά του>>> απαντάει ο Έντουαρντ. 

Κοιτάζω τον Κρίστιαν και καταπίνω καθώς οι τύψεις που νιώθω για τον αδελφό του όλο και μεγαλώνουν. <<Το βράδυ είπαμε να πάμε όλοι μαζί σε ένα υπέροχο πολυτελές εστιατόριο το οποίο υπάρχει στο κέντρο της πόλης και το επισκεπτόμαστε κάθε φορά>> λέει ο Έντουαρντ ενώ πίνει λίγο καφέ. Τον κοιτάζω χαμογελαστά <<Εμένα με συγχωρείτε αλλά, πρέπει να κάνω ένα επαγγελματικό τηλεφώνημα>> η φωνή του Κρίστιαν ακούγετε παγερή και σηκώνετε από το τραπέζι <<Χαλάρωσε λίγο αδελφέ διακοπές είμαστε>> του λέει ο Άντονι και ο αδελφός του, του ρίχνει ένα άγριο βλέμμα. <<Ξέρεις για να συνεχίσεις όμως να πηγαίνεις διακοπές με την φιλενάδα σου θα πρέπει κάποιος από εμάς να συνεχίσει να δουλεύει ακόμα και στις διακοπές, όπως και τα σαββατοκύριακα>>. Η πρόταση του Κρίστιαν έκανε όλους γύρω μου να παγώσουν και να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον αμήχανα, <<Αρκετά Κρίστιαν ήσαστε πλέον μεγάλα παιδία τι συμπεριφορά είναι αυτή και μπροστά στην Ρόζα ντροπή σου>> τον επιπλήττει ο πατέρας του αλλά, δεν φαίνεται να πτοείτε <<Στον γιο σου να τα πεις ο οποίος όλο γυρίζει από εδώ και από εκεί συνέχεια>>. Η Έμιλυ με κοιτάζει ντροπιασμένη καθώς οι γιοι της μαλώνουν σαν πεντάχρονα που δεν μοιράζονται τα παιχνίδια τους μόνο που αντί για παιχνίδια βρίσκομαι εγώ στην μέση. <<Δεν είμαι εγώ αυτός που διάλεξα να μείνω στο Ritz - Carlton με θέα τον ποταμό Πότομακ>> ο Άντονι κοιτάζει άγρια τον αδελφό του καθώς μιλάει. Κατάλαβα αμέσως για πια περιοχή ακριβώς μιλάει ο Άντονι καθώς είναι αδύνατον να μένεις στην Ουάσιγκτον και να μην την ξέρεις αφού, εκεί βρίσκεται ο Λευκός Οίκος και πολλά μουσεία και οι τιμές για να μείνεις σε ένα μικροσκοπικό διαμέρισμα μπορεί να φτάνουν μέχρι και τα εβδομήντα χιλιάδες δολάρια το μήνα. Εξωφρενικό ποσό εάν αναλογιστεί κανείς πως σχεδόν εξήντα χιλιάδες είναι ο ετήσιος μισθός ενός μέσου εργαζόμενου. <<Τέλος δεν θα το ξανά πω>> η φωνή του Έντουαρντ ακούστηκε πιο δυνατά από πριν βάζοντας τέρμα στον διαπληκτισμό των γιών του. 

 Ο Άντονι με κοιτάζει και αναστενάζει αλλά, ένα χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη του <<Τι λες να σε ξεναγήσω στην πόλη μιας και δεν είναι η εποχή για σκι μπορούμε να εξερευνήσουμε το κέντρο και τα μαγαζιά>> μου λέει και πιάνει απαλά το χέρι μου. <<Πολύ καλή ιδέα>> λέει η Έμιλυ και με κοιτάζει χαμογελαστά <<Ναι δεν έχω πρόβλημα μόνο μισό λεπτό να φορέσω το παλτό μου και φύγαμε>> του απαντάω και σηκώνομαι από την θέση μου για να ανέβω στο δωμάτιό μας και να πάρω το πανωφόρι που φορούσα όταν ήρθαμε.  

<<Ρόζα είσαι μια κούκλα>> μου λέει ο Άντονι καθώς κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, με έσυρε κυριολεκτικά μέσα στο μαγαζί με τα ρούχα καθώς περνούσαμε απ' έξω και είδε στο συγκεκριμένο φόρεμα στην βιτρίνα <<Ξέρεις έχω ρούχα>> του λέω ενώ θαυμάζω τον εαυτό μου στο ολόσωμο καθρέφτη <<Ναι αλλά, δεν έχεις αυτό το φόρεμα και θα είναι ωραίο να το φορέσεις το βράδυ>> μου λέει και με πλησιάζει. <<Δεν είναι λίγο υπερβολικό;>> τον ρωτάω <<Περίμενε να δεις τι θα φορέσει η μαμά μου και μετά μίλα>> ένα γελάκι ξεφεύγει από το στόμα μου το ίδιο και από τον Άντονι <<Σε παρακαλώ μωρό μου σου πάει παρά πολύ δεν μπορώ να κάνω ένα δώρο στην κοπέλα μου>> λέει και με κοιτάζει ικευτικά <<Ένα δώρο που κοστίζει σχεδόν χίλια δολάρια>> του απαντάω και σηκώνω το φρύδι μου <<Το ξέρεις πως δεν με νοιάζει η τιμή>> λέει και με κοιτάζει στα μάτια <<Κάτι κατάλαβα από την συζήτηση πριν στο σπίτι>> του λέω και τον πειράζω. Τον ακούω να αναστενάζει <<Ο Κρις γκρινιάζει πάντα περισσότερο απ' όσο χρειάζεται. Τέλος πάντων θα το πάρουμε>> φωνάζει προς την πωλήτρια η οποία έρχεται προς το μέρος μας. <<Υπέροχα>> λέει και χαμογελάει πλατιά <<Και θέλουμε και παπούτσια>> λέει και τον κοιτάζω άγρια <<Δεν ακούω κουβέντα άλλωστε ο Κρις πληρώνει>> συμπληρώνει ειρωνικά και αναστενάζω. 

Είμαι μέσα στο μπάνιο του δωματίου μας και μόλις έχω τελειώσει το μακιγιάζ μου σε απαλές αποχρώσεις για να ταιριάζει με το φόρεμά. Πηγαίνω προς το κρεβάτι όπου ο Άντονι είχε αφήσει προηγουμένους το φόρεμά μου και τα παπούτσια που μου αγόρασε το απόγευμα. Το βγάζω προσεκτικά από την θήκη του και το φοράω, κοιτάζομαι και χαμογελάω καθώς η κοπέλα που βλέπω στον καθρέφτη απέναντί μου είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακή. Έχω αφήσει τα μαλλιά μου κάτω αφού πρώτα τα έκανα απαλές μπούκλες οι οποίες πέφτουν πάνω στο κοντό φόρεμα με μακριά μανίκια με την απαλή απόχρωση του ρουζ ενώ οι χιλιάδες μικροκρύσταλλοι που έχει πάνω του σε κάνουν να μην μπορείς να πάρεις το βλέμμα σου από πάνω του. Φοράω τις γόβες μου από Jimmy Choo τις οποίες μου αγόρασε ο Άντονι μαζί με ένα ασορτί ίδιας μάρκας τσαντάκι. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και βάζω μέσα το κινητό μου και βγαίνω στον διάδρομο για να κατέβω κάτω, ακούω αρκετές ομιλίες να έρχονται από το σαλόνι όπου πιθανόν να κάθονται οι υπόλοιποι. <<Επιτέλ...>> η ψυχρή φωνή του Κρίστιαν σταματάει καθώς γυρίζει προς τις σκάλες και τον βλέπω να παίρνει μια κοφτή ανάσα. 

Τα βλέμμα τα όλων γυρίζουν προς το μέρος μου και με κοιτάζουν έκπληκτοι, <<Μωρό μου είσαι κούκλα>> ο Άντονι έρχεται προς το μέρος μου και μου δίνει το χέρι του καθώς φτάνω στο τελευταίο σκαλί. Φοράει ένα γκρι απαλό κουστούμι και χαμογελάει πλατιά. Αλλά, εμένα το βλέμμα μου στέκετε σε έναν πολύ συγκεκριμένο άντρα μέσα στο σπίτι ο οποίος φοράει ένα μαύρο κουστούμι με λευκό πουκάμισο και ασημί ρολόι στο αριστερό του χέρι. Καταπίνω καθώς οι ματιές μας συναντιούνται και κάνουν το σώμα μου να πάρει φωτιά. <<Ρόζα είσαι μια οπτασία>> ο Έντουαρντ με κάνει να γυρίσω το βλέμμα του προς το μέρος του και να χαμογελάσω πλατιά καθώς με πλησιάζει και μου κάνει ένα απαλό χειροφίλημα. Φοράει ένα μπλε σκούρο κουστούμι ασορτί με το χρώμα του κομψού φορέματος της Έμιλυ. Τελικά ο Άντονι το απόγευμα είχε δίκιο όντως η μητέρα του έχει ντυθεί σαν να ετοιμάζεται να πάει στον γάμο της χρονιάς. Τουλάχιστον ευτυχώς δεν θα κοιτάζουν μόνο εμένα στο εστιατόριο αλλά, αν κρίνω από την εμφάνιση της Έμιλυ κάτι μου λέει πως εμείς θα ήμαστε οι μόνες γυναίκες που θα έχουμε ντυθεί τόσο απλά.  

Μετά από δέκα λεπτά το suv σταματάει έξω από το εστιατόρια με ονομασία Caribou Club, ο Άντονι με βοηθάει να κατέβω και μπαίνουμε προς την είσοδο. Μια κοπέλα στην είσοδο μας υποδέχεται και μας συνοδεύει προς το εσωτερικό, υπάρχει ένας μεγάλος διάδρομος όπου από την μια οδηγεί στο εστιατόρια ενώ από την άλλη στο μπαρ. Κοιτάζω γύρω μου έκπληκτη καθώς η ατμόσφαιρα μέσα είναι άκρος αισθησιακή με χαμηλό φωτισμό ενώ όλοι είναι άψογα ντυμένοι. Συνεχίζουμε να περνάμε ανάμεσα σε τραπέζια και φτάνουμε στην άκρη. Το σημείο αυτό είναι το πιο εντυπωσιακό καθώς τριγύρω από το τραπέζι μας υπάρχουν ράφια με χιλιάδες μπουκάλια από κρασιά. Ο Άντονι τραβάει την καρέκλα για να καθίσω το ίδιο και ο πατέρας του για την Έμιλυ η οποία ευτυχώς κάθετε δίπλα μου. Πάλι καλά δεν ήθελα να βρεθώ ανάμεσα στο Κρίστιαν και τον Άντονι για ακόμη μια φορά, βέβαια τον έχω απέναντί μου αλλά, μικρό το κακό. 

Μετά από σχεδόν δυο ώρες και αφού έχουμε απολαύσει ένα υπέροχο δείπνο θαλασσινών απολαμβάνουμε την Moet σαμπάνια. Είναι η πρώτη φορά και ίσως η τελευταία που έχω την δυνατότητα να γευτώ μια τόσο ακριβή σαμπάνια και προσπαθούσα να την απολαύσω όσο πιο αργά μπορούσα. <<Περνάς καλά μωρό μου;>> με ρωτάει ο Άντονι <<Φυσικά δεν θα μπορούσα να ζητήσω κάτι καλύτερο>> λέω και χαμογελάω. Ίσως μπορώ να βρω δυο - τρία πράγματα δηλαδή αλλά, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σωστά; <<Ρόζα>> ο Άντονι γυρίζει προς το μέρος μου και με κοιτάζει γλυκά ενώ πιάνει απαλά το χέρι μου και καταπίνω καθώς το βλέμμα του Κρίστιαν αμέσως σκοτεινιάζει <<Σε ευχαριστώ που είσαι δίπλα μου και με στηρίζεις αυτά τα δυο χρόνια δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς εσένα>> τα μάτια του με κοιτάζουν γλυκά και τρυφερά. Νιώθω το στόμα μου να στεγνώνει καθώς ποτέ δεν μιλάμε ανοιχτά και μπροστά σε άλλους για τα συναισθήματά μας. <<Άντονι το ξέρεις πως είμαι δίπλα σου πάντα>> λέω με σιγανή βραχνή φωνή καθώς προσπαθώ να μείνω ήρεμη ενώ το βλέμμα του Κρίστιαν παραμένει καρφωμένο πάνω μου. <<Το ξέρω και θέλω να είμαι και εγώ δίπλα σου για πάντα>> και ξαφνικά τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα καθώς ο Άντονι βγάζει ένα λευκό κουτί μέσα από την τσέπη του σακακιού του. 

Τον βλέπω να σηκώνεται όρθιος και να γονατίζει μπροστά μου <<Ρόζα θα μου κάνεις την τιμή να ζήσεις μαζί μου για πάντα>> νιώθω την καρδία μου έτοιμη να βγει από το στήθος μου ενώ τον κοιτάζω άναυδη. Ούτε μια στο εκατομμύριο δεν περίμενα να συμβεί κάτι τέτοιο απόψε. Κοιτάζω φευγαλέα τον Κρίστιαν ο οποίος έχει ένα βλέμμα πιο ψυχρό και από τον Νότιο Πόλο, γυρίζω ξανά προς τον Άντονι ο οποίος περιμένει στωικά την πρόταση μου ενώ το βλέμμα το χαμόγελο του αρχίζει να σβήνει. <<Ρόζα>> λέει και κοιτάζω γύρω μου καθώς πολλά κεφάλια αρχίζουν να γυρίζουν προς το μέρος μας, το χαμόγελο πλέον του Άντονι σβήνει εντελώς και το βλέμμα του σκοτεινιάζει <<Μάλλον δεν υπάρχει λόγος να στέκομαι άλλο έτσι>> τον βλέπω να κλείνει το κουτάκι και ανοιγοκλείνω τα μάτια μου λες και ξαφνικά ξύπνησα απότομα. <<Ρόζα>> η Έμιλυ με ακουμπάει απαλά στο μπράτσο <<Είσαι καλά γλυκιά μου φαίνεσαι χλωμή>> λέει ανήσυχη. Καταπίνω καθώς δεν μπορώ να μιλήσω και πίνω λίγο από το νερό μου για να συνέλθω, ο Άντονι κάθετε δίπλα μου αμίλητος <<Νομίζω πως ήρθε η ώρα να γυρίσουμε σπίτι>> η βραχνή φωνή του Έντουαρντ ακούγετε και αναστενάζω. <<Εγώ θα μείνω εσείς γυρίστε σπίτι>> η ψυχρή φωνή του Κρίστιαν κάνει την καρδία μου να ραγίσει σε ένα σημείο καθώς μπορούσα να διακρίνω την θλίψη στο βλέμμα του και για αυτό έφταιγα εγώ δεν έπρεπε να είχα κάνει μαζί του τίποτα. Τώρα τα πράγματα περιπλέχτηκαν άσχημα για όλους μας, <<Όπως θες>> του απαντάει ο πατέρας του καθώς σηκωνόμαστε όλοι μας για να βγούμε προς την έξοδο του εστιατορίου και να γυρίσουμε πίσω στο σπίτι. Ίσως αυτή είναι η πιο δύσκολη διαδρομή που έχω κάνει μέχρι τώρα στην ζωή μου.