Avuçlarımın arasında eriyen kan kırmızı kar,
Orada can çekişiyor anılar.
Doğarken dudaklarımdan dökülen çığlıklar,
Şimdi beni öldürmeye çalışıyorlar.

Anne, baba, ölüm kokuyor kaldırımlar,
Yoksa duyduğum şarkılar mıydı fermanlar?
Dokunduğum duvarlar kanlar,
Elime aldığım taşlar umutlar.

Neden gülemiyor çocuklar?
Beni neden kahrediyor yıldızlar?
Düşerken dokunduğum ağaçlar,
Şimdi çıra olup yanıyorlar.

Bedenimi üşüten boş odalar,
Artık eşyalar da yalnızlar.
Sabrımı zorluyor yağmurlar,
Çünkü beni çekip çıkarmıyorlar.