Ik was gewond, had honger en had koud.

Ik zit hier aan het strand te liggen, te bloeden en wachtend op hulp maar van wie.

Sommige kijken me aan en babbelen aan een apparaat en kijken geschokt naar me.

Ik zit te janken maar ze doen niks em ben ook deels bang van hun.

Na een tijdje komen er sommige naar me toe die juist toekwamen en bekijken me grondig, ik wou me verdedigen maar kon het niet, ben er te zwak voor.

Ze pakken me dan voorzichtig op en leggen me in een soort doos en tillen me op. Ik was te moe, te zwak en dommel in slaap.

Ik kwam na een tijdje wakker en keek om me heen. Ik zat in een soort kooi met waterbad nog tamelijk groot en vaste grond, maar kon niet weg. Ik blijf nog efkes liggen tot ii te nieuwsgierig was om eens goed rond te kijken.

Ik plots in het water en zag dat het niet al te diep was dat ik normaal gewend was en ik had nog pijn.

Plots vallen er vissen in het water, maar die waren niet echt levend, ik keek er efkes naar en at het dan op. Wat een makkelijk prooi was me dat.

Dagen strijken voorbij en ik voel me beter en beter. De wezens komen meer en meer en wist dat ze vis hadden dus was er niet bang of vijandig tegen.

Ik moest dingen doen dat ik al snel onder de knie had voor vis te krijgen als beloning. Ik vond het helemaal niet erg en deed het rustig mee.

Na nog een tijdje mocht ik meedoen aan shows dat ik ook niet echt erg vond.

Ik heb hier dan iets te doen en heb er geen pijn mee. Ik weet dat ik nooit meer vrij kan door een of andere reden.

Maar hier voel ik me best thuis en in de tussen tijd mag ik al bij soortgenoten in een grote bak ons eigen ding doen.

Ik vind het hier best fijn en ben blij dat ze me gevonden hadden, maar ben wel iets kwijt.

Mijn linker flipper zal ik nooit meer terug zien en mijn echte thuis.