- Fiona

De laatste schooldag van de week is aangebroken. Over een half uurtje zit mijn laatste les er al weer op. Als je het aan mij vraagt ben ik echt toe aan weekend. Geloof het of niet, maar dit was best een zware week. Ik kan niet wachten om op de bank te liggen en lekker niets doen.

Met moeite gooi ik mijn laatste concentratie op de opdracht. Voor deze opdracht moesten we afgelopen december foto's maken. Je raadt het misschien al, het thema was kerst! Mijn favoriete feestdag van het jaar. Thuis heb ik genoeg foto's kunnen maken van de kerstboom en decoraties. Nu alles weer op zolder staat, voelt het wel een stuk kaler in huis. Ik ben vast niet de enige die er zo over denkt.

'Dames en Heren, jullie mogen eerder gaan. Een heel fijn weekend gewenst,' weerklinkt de stem van mevrouw Dijkstra door het lokaal. Die tien minuten zijn als gezegend. Zo haal ik tenminste mijn bus op tijd. Ik berg mijn laptop op in mijn tas, samen met mijn muis en etui. 

'Hee Fiona, zullen we samen de bus pakken?' vraagt Tess. 

Tess is net zoals ik een media student. Ze is de enige van de klas die zich normaal gedraagt. Wat verwacht je ook wanneer twee twintigers bij puberende tieners in een klas zitten. Zelf ben ik net verjaard in December. Ik loop weliswaar al tweeëntwintig jaar rond op deze wereld bol. Tess is een jaartje jonger dan ik.

'Tuurlijk! Ik pak even mijn jas en dan kom ik eraan. Goed?' Ze knikt waarop ze haar spullen pakt en het lokaal verlaat.

In de pauze ben ik vergeten mijn jas uit mijn kluisje te halen. 'Dat wordt rennen.' Denk ik bij mezelf. Het is nu vijf voor half vijf. Dat betekent dat mijn bus al over tien minuten klaar staat. Met een snelle pas verdwijn ik het lokaal uit richting mijn kluisje. Ik houd mijn schoolpasje tegen mijn kluisje, waardoor het deurtje open springt. Best wel handig, niet? Geen gezeik meer met een rot slot waarbij je een sleutel moet gebruiken of een cijfer code. Ik gris mijn jas en sjaal uit het ijzeren ding en trek deze aan. Het is nu twee graden buiten, veel te koud als je het mij vraagt. Helaas ben ik dan ook nog eens zo slim om mijn handschoenen te vergeten. Gelukkig is mijn jas voorzien van jaszakken. Met mijn hand duw ik mijn kluisje dicht waardoor deze met een klap  dicht valt. Ik slinger mijn tas over mijn schouder, gehaast loop ik naar Tess toe.

'Ben je zo ver?' Met een vriendelijke glimlach kijkt Tess me aan.

'Yesss! Laten we gaan,' antwoord ik.

☆

Daar staan we dan. Wachtend in de kou. We hebben als een gek liggen rennen waardoor we nu nog maar twee minuten hoeven te wachten. In de verte zie ik een blauwe Arriva bus aan komen rijden. Op de voorkant staat Buslijn 15. Dat is de bus die we moeten hebben.

'Een hele goedemiddag!' groet de chauffeur ons waarop we hem terug groeten. We nemen plaats op de stoeltjes helemaal achterin.

'Heb jij nog plannen dit weekend?' Tess kijkt me vragend aan.

Ik denk even goed na. 'Nee eigenlijk niet,' antwoord ik.

'Samen met mijn neef geef ik een feest. Lijkt het je leuk om ook te komen?'

Een feest bijwonen is niet mijn favoriete bezigheid als ik heel eerlijk ben. Misschien is het juist goed om even onder de mensen te komen en mijn gedachten op wat anders te zetten.

'Ja lijkt me leuk!' reageer ik.

'Prima, het feest is morgen om half negen. Neem gerust iemand mee. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd.' 

'Zal ik doen.' Vrijwel meteen app ik Jasmine met de vraag of ze morgen zin heeft om mee te gaan. Nog geen minuut later reageert ze dat ze graag mee gaat.

☆

Na ongeveer tien minuten komt de bus tot stilstand. Dit is de halte waar Tess er uit moet. Vanaf hier duurt het ongeveer nog een kwartier voordat ik bij mijn halte aan kom.

'Tot morgen!' zegt Tess enthousiast.

'Tot morgen Tess,' antwoord ik met een glimlach. Ze checkt uit de bus waarop ze nog een keertje omdraait en naar mij zwaait. Ik neem haar houding over en zwaai terug.

Mijn ogen verkennen de bus. Het is altijd interessant om te zien wat voor mensen hier zitten. Helemaal vooraan zit een wat oudere man luidruchtig te bellen. Schuin achter hem zit een vrouw van middelbare leeftijd, met een buggy. Ze maakt geruststellende geluiden richting het kindje dat er in ligt. Voor mij zit een jongen, met zijn hoofd leunend tegen het raam. Een zacht gesnurk klinkt uit zijn mond. Ik weet nooit zo goed of ik zo'n persoon moet wakker maken of niet. Wie weet mist hij zijn halte.

Voorzichtig tik ik op de jongen zijn schouder. Het lijkt erop dat hij in een diepe slaap zit. Hij is namelijk niet wakker te krijgen. Nog een keer tik ik voorzichtig op zijn schouder, ik wil namelijk niet dat hij schrikt. Een beetje versuft draait hij zich om. Met een verwarde blik kijkt hij mij aan.

'Sorry dat ik je zo abrupt wakker maak. Je was in slaapgevallen, hopelijk heb je je halte niet gemist?'

Even draait hij zich om naar voren. Ik gok dat hij nu naar het bordje kijkt waar alle haltes op staan.

'Je bent mijn reddende engel, over twee haltes moet ik overstappen. Zonder jou had ik sowieso door geslapen.' Zijn wangen kleuren een beetje rood. Met zijn krabt hij achter zijn hoofd.

'Geen probleem,' lach ik vriendelijk. 'Lange dag gehad?' vraag ik een tikkeltje nieuwsgierig.

'Momenteel ben ik een co-assistent. Dat betekent veel leren en veel diensten draaien.'

Die term ken ik wel. Daar heb ik genoeg Grey's Anatomy voor gekeken. Een co-assistent is een vijfdejaarsstudent geneeskunde die wordt opgeleid tot arts.

'Je werkt dus in het ziekenhuis?' 

'Ja hoe weet je dat? Je bent zeker een Grey's Anatomy fan of niet zeker?' Zijn mondhoeken krullen omhoog. Ik moet toegeven dat deze jongen er zeker mag wezen.

'Hoe raad je het,' lach ik.

'Het was leuk je gesproken te hebben, maar ik ben bang dat onze wegen hier scheiden. Nogmaals bedankt-' Hij kijkt me vragend aan.

'Fiona.' 

'Bedankt Fiona.' Met zijn bruine ogen kijkt hij me met een sierlijke glimlach aan.

'Geen probleem.'

Hij stapt uit de bus en lijkt wat in zijn tas te rommelen. Nog een laatste keer kijkt hij op de bus in. Wederom maken onze ogen contact. Ik voel hoe mijn wangen rood kleuren. Straks denkt hij dat ik hem zat aan te staren. Nu lijk ik zeker op een creep. Hij tilt zijn arm omhoog en zwaait kort naar me. Ik zwaai terug en voel hoe de chauffeur gas geeft waardoor de bus weer in beweging komt.