- Fiona

'Heeft die jongen je soms pijn gedaan?' vraagt mijn vader met een bezorgde blik.

'Nee nee. Dat is het niet,' zucht ik. 'We verschillen gewoon te veel van elkaar.' Mijn moeder geeft me een begripvolle knik. 

'Als jullie het niet erg vinden ga ik weer terug naar boven. Ik heb nog genoeg te doen voor school,' zeg ik en stop het laatste stukje pizza in mijn mond. De grote vraag is: Ga ik ook echt wat voor school doen? Mijn brein is helemaal gaar na vandaag.

'Tuurlijk liefje. Laat maar weten als je iets nodig hebt,' antwoordt mijn moeder waarop ik netjes mijn bord opruim en aanstalten maak naar de gang.

Wanneer ik mijn kamer binnenkom neem ik plaats op mijn bureaustoel. De witte velletjes die eerder uit mijn tas waren gevallen liggen nu netjes op een stapeltje. Ik pluk er een tussen uit en scan deze met mijn ogen. De titel van de opdracht heet: Wat is een sluitertijd?  'Oké, deze opdracht gaat dus over fotografie,' praat ik tegen mijzelf.

Momenteel ben ik een media student waarbij fotografie een les vak is. Zelf ben ik al een tijdje geïnteresseerd in het maken van foto's. Dit komt waarschijnlijk door mijn vader. Als kind zijnde zag ik hem altijd met zijn camera op pad. Zo maakte hij foto's van vakanties, verjaardagen en feestdagen. Je kunt je wel bedenken dat ons fotoboek ondertussen een hele bijbel is geworden. 

In het kort staat een uitleg beschreven wat een sluitertijd nou precies is. Daaronder staan een aantal vragen. Alleen al door naar het kijken van de letters op het witte vel, krijg ik hoofdpijn. Normaal gesproken werk ik juist graag aan zulk soort opdrachten. Helaas staat mijn hoofd daar momenteel niet naar. Misschien moet ik maar even op mijn bed gaan liggen, even mijn hoofd leeg maken.

Ik spreid mijn armen net zoals een vogel zijn vleugels spreid, en laat me op mijn bed vallen. Daar lig ik dan. Starend naar mijn mintgroene plafond. Daarstraks zat ik hier nog met Mats en nu? Nu lig ik hier alleen terwijl hij nog steeds in mijn hoofd rondspookt. Het vreemde is dat ik nog steeds niet heb gehuild. Geen idee of dat een goed of juist een slecht teken is. 

Het enige waar ik nu nog aan kan denken is Mats. Zou hij zich even rot voelen of beter gezegd, zou hij zich nog rotter voelen? Ondanks dat ik maar één relatie heb gehad heb ik redelijk wat ervaring met jongens. Alleen al door het daten leer je een heleboel. Zo kwam ik erachter dat ik nog al de neiging heb om voor de zogeheten fuckboys te vallen. De een toonde interesse alleen om te kijken hoe snel hij me het bed in kon krijgen. De ander leek het een goed plan om drie meiden tegelijk te daten en ons daar niet van op de hoogte te houden. Zelfs wanneer ik dacht dat ik eindelijk een normale gozer aan de haak had geslagen, had ik het mis. Het mannelijk geslacht is oprecht vermoeiend. En dan durven ze te zeggen dat het allemaal aan ons ligt. Volgens mij ligt dat probleem toch echt bij hen zelf.

Een ding is zeker, het was allesbehalve fijn toen ik aan de kant werd gezet door deze jongens. Je stopt toch tijd en moeite in zo'n persoon, ook al waren het maar een paar dates. Laat staan wanneer iemand de relatie beëindigt. Hoe moet je je dan wel niet voelen?

Vanuit mijn ooghoek zie ik het beeldscherm van mijn telefoon oplichten. Ik schiet recht en grijp mijn telefoon van het nachtkastje. De naam van mijn beste vriendin, Jasmine, staat boven in beeld. Vrijwel meteen neem ik op.

'Hee Fioon!' Hoor ik aan de andere kant van de lijn. Ik voel hoe mijn hart zich samen knijpt. Enkel Mats en Jasmine mochten mij zo noemen. Nu zal zij de enige zijn die deze bijnaam nog zal gebruiken.

'Hallo aarde aan Fiona? Ben je er nog?' hoor ik een lachende stem.

'Momenteel kan Fiona u niet te woord staan. We kunnen wel een uitzondering voor u maken als u haar trakteert op Ben & Jerry's?' antwoord ik sarcastisch.

'Ha-ha flauw zeg! Hoe gaat het nu met je? Je zou me in de avond nog terug bellen. Gezien de situatie dacht ik dat je het misschien vergeten was. Wat begrijpelijk is, maar ik wilde toch even checken hoe het nu met je gaat.' 

'Ik heb oprecht geen idee hoe ik me nu voel. Het gekke is dat ik nog niet gehuild heb om de hele situatie. En je weet hoe snel ik huil,' antwoord ik terwijl ik mij weer op het bed laat vallen.

'Misschien moeten we maar eens naar de dokter met jou. Dit is toch echt niet normaal hoor.'

'Ha-ha,' zeg ik sarcastisch . 'Maar even serieus. Wat is er mis met mij? Heb ik überhaupt wel de juiste beslissing genomen.'

'Lieve schat. Je weet hoe ik over Mats denk, toch? Hij is een goede gozer echt waar, maar dat leventje van hem bevalt mij niet. Je mag van geluk spreken dat je ouders nergens van af wisten. Vonden ze het niet raar dat je nooit naar zijn huis kon gaan?' Haar stem klinkt nu serieuzer dan eerst.

'Geen idee. Ze dachten dat we het hier fijner vonden. Het zou me niks verbazen als hun beeld over hem zou veranderen wanneer ze er van af wisten,' zucht ik. Normaal gesproken vertel ik alles aan mijn ouders. Ze zijn nooit echt streng geweest, zolang ik maar open en eerlijk tegen ze was. Het zit me dan ook niet lekker dat ik dit voor hen verzwegen heb.

'Het is helemaal aan jou, Fioon. Toch lijkt het me beter dat je ze de waarheid verteld. Ze zullen het heus wel begrijpen. Jouw ouders zijn tenslotte de meest begripvolle mensen die ik ken.' 

'Je hebt gelijk. Geen idee wanneer ik dit met hen ga bespreken, maar ik ben het wel van plan.' Een diepe zucht verlaat mijn mond. 'Maar goed ik moet er weer vandoor. Ik heb genoeg huiswerk voor de komende paar dagen,' zeg ik vluchtig.

We zeggen elkaar gedag en druk vervolgens op het rode knopje, waardoor het gesprek beëindigd wordt. In het hoekje van mijn telefoonscherm geeft de klok aan dat het inmiddels al half elf is geweest. Dan maar even wat afleiding zoeken op mijn laptop.

Ik loop naar mijn bureau en neem plaats op mijn stoel. Met mijn vingertop druk op het knopje van mijn laptop waardoor het scherm aan springt. Wanneer mijn laptop aangeeft dat ik mijn pincode moet invoeren toets ik de juiste cijfers in. Een brok verschijnt in mijn keel bij het zien van mijn achtergrond. Het is eentje van Mats en mij. Een traan rolt over mijn wang. 'Tuurlijk. Heel de tijd heb ik niet hoeven huilen, en nu komen de tranen ineens wel,' mompel ik en veeg de traan weg met de binnenkant van mijn mouw. Geïrriteerd klap ik mijn laptop weer dicht. 

Ik wil helemaal niet huilen en ik wil me al helemaal niet zo voelen. Heb ik nou werkelijk de juiste keuze gemaakt want als dat zo is waarom voel ik mij dan zo? Kwaad gooi ik een van mijn boeken tegen de deur. 'Kutzooi' snauw ik. Snikkend plof ik neer op mijn bed.

'Je moet toch echt zuiniger omgaan met je spullen meisje,' klinkt een zachte stem. Het is mijn vader die bij de deur staat, met mijn boek in zijn hand.

'Pap... Ik...' Komt er snikkend uit mijn mond. Fijn, nu heb ik sowieso Finn wakker gemaakt. 'Sorry pap. Ik wilde jullie niet wakker maken.' Mijn tranen zijn veranderd in een zomerse regenbui.

'Stil maar meisje,' antwoordt mijn vader zachtjes en neemt plaats op mijn bed. 'Het komt allemaal wel goed,' stelt hij me gerust. Hij slaat zijn arm om mijn heen en wrijft rustig over mijn rug. 'Ga nu maar slapen. Morgen praten we verder.'