- Fiona

'Sinds wanneer heb jij een vriend?' 

Een beledigende blik is af te lezen van haar gezicht, terwijl ik dat helemaal niet zo bedoelde. 'Het spijt me Tess. Ik wilde gewoon mijn tover aapje knuffelen?'

'O is dat zo? Volgens mij knuffel je iemand niet met je mond,' reageert ze bot. Ze slaat haar handen over elkaar. Met een kwade blik verlaat ze de ruimte.

'Bedankt Fiona,' bromt Daan.

'Niet boos zijn tover aapje.' Ik pruil mijn lippen.

'Dit is alles behalve grappig.' Met die woorden verdwijnt hij achter Tess aan.

'Ik wist niet dat Daan ook aanwezig was op het feest' Op magische wijze staat Jasmine ineens naast me, en overhandigt mij een bekertje met water.

'Hij is hier voor Tess. Blijkbaar hebben ze een relatie,' antwoord ik schouderophalend. Ik neem een slok van het doorzichtige spul, vrijwel meteen trek ik een vies gezicht 'Bah kraanwater.'

'Niet zo verwaand jij. Heb ik nog wat gemist?' Ze neemt weer plaats naast me op de bank. Een suf lachje klinkt uit mijn mond.

'Wat is er?' vraagt ze verontwaardigt.

'Kan ik je een geheim vertellen?' vraag ik waarop mijn beste vriendin knikt. Ik schuif een halve meter haar kant op en zet mijn mond naast haar oor.

'Ik heb een tover aapje gekust.' 

'Wat bedoel je nou,' grinnikt ze.

'Ik heb Daan gekust. Hij is een tover aapje!' roep ik. 

'O god, Fioon.' Ze slaat haar hand tegen haar hoofd. 'Geen alcohol meer voor jou, jongedame,' zegt ze met een dreigende toon.

'Maar ik-'

'Nee niks te maar, wij gaan nu naar huis. Morgen bied jij je excuses aan. Goed?'

'Prima, mama Jasmine.' Een diepe zucht verlaat mijn mond.

Ze pakt me bij mijn arm en verlaten het feest.

☆

Mijn huid voelt warm aan door een zonnestraal dat in mijn gezicht schijnt. Automatisch trek ik mijn deken omhoog. In de hoop dat ik niet verblind wordt. 

'Goedemorgen tover aapje!' Een blije Jasmine - iets te blij als je het mij vraagt - wandelt mijn kamer binnen.

'Tover aapje? Wat voor iets belachelijks zeg jij dan,' reageer ik terwijl ik de slaap uit mijn ogen wrijf.

'Lieve schat. Weet je dan echt niks meer?' grinnikend neemt ze plaats op mijn bed.

'Praat me bij. Hoeveel alcohol heb ik wel niet gehad joh.' Ik wrijf over mijn zere hoofd. Op dit moment klopt mijn hoofd als een bezetene. Is dit dan echt wat mensen er voor hebben na een avondje zuipen?

'Genoeg,' antwoord ze nuchter. 'Hier dit zal vast wel helpen.' Ze houd een glas vast met een gele inhoud. Jasmine was zo lief om een bananen smoothie voor mij te maken.

'Waarom liet je me dan ook zoveel alcohol nuttigen.' 

'Het leek me veel leuker om je een lesje te leren.'

Ik steek mijn tong naar haar uit. Vervolgens werp ik mijn kussen naar haar hoofd. 'Flauw hoor.'

'Zo lang je nou maar je smoothie op drinkt,' zucht ze. 

'Wat scheelt er?' Jasmine is niet het type om zo te zuchten. En al helemaal niet naar mij toe.

'Je hebt de vriend van Tess gezoend,' valt ze met de deur in huis.

'Ha ha. Grappig hoor. Zoiets zou ik nooit doen.' Ik probeer het me te herinneren, maar gisteravond is als een waas voor me. Gulzig neem ik een slok van mijn smoothie. Ik moet toegeven dat dit best wel goed helpt tegen de misselijkheid. Alsof mijn maag van binnenuit gereinigd wordt. 

'Helaas niet, haar vriend blijkt Daan te zijn,' voegt ze er aan toe. 

Meteen voel ik hoe mijn maag zich om draait. 'Ik heb wat?' Roep ik verontwaardigt. Het enige wat ik wilde, was een leuke avond hebben. Die heb ik blijkbaar zelf verpest met mijn dronken kop.

'Misschien moet je ze dalijk even bellen en je excuses aanbieden. Meer dan dat kun je niet doen vrees ik,' reageert Jasmine eerlijk.

'Dat zal ik zeker doen.' Ik neem nog een laatste slok van mijn smoothie.

'Geef maar hier.' Ze rijkt haar arm naar mij uit. Ik overhandig haar het glas met smoothie resten. 'Als je het niet erg vindt ga ik er nu weer vandoor. Ik kwam alleen even langs om te kijken hoe het met je ging.'

'Geen probleem. Dan kan ik even goed nadenken wat ik tegen Tess en Daan ga zeggen.'

'Dat lijkt me een goed plan.' Ze komt naast me staan en slaat haar armen om me heen. We zeggen elkaar gedag waarop ze mijn kamer verlaat. Wat zou ik toch zonder haar moeten. We zijn net als een tweeling onafscheidelijk van elkaar. Zelfs onze ouders zijn erg positief over onze vriendschap. Het lijkt net alsof we een grote familie zijn.

Ik gooi mijn benen over de rand van mijn bed. Met mijn hand grijp ik mijn telefoon van het nachtkastje. Geconcentreerd zoek ik Daan in mijn contactenlijst. Het zit me totaal niet lekker, dat ik mij niks kan herinneren van afgelopen avond. Wat ik mij wel nog vaag herinner, is dat Mats aanwezig was op het feest. Ik kan niet meteen plaatsen of dat daadwerkelijk zo was of dat ik dit gedroomd heb. Met mijn wijsvinger druk op het groene ronde knopje. Geduldig wacht ik tot dat er aan de andere kant wordt opgenomen. Na een tijdje wachten krijg ik de voicemail. 'Dan maar nog een keer proberen.' Denk ik bij mezelf. Deze keer krijg ik geen voicemail, maar ook niemand aan de lijn. 'Fijn, hij heeft me dus weggedrukt.' 

Na nog twee pogingen neemt er eindelijk iemand op. 'Wat wil je nou Fiona?' Hoor ik aan de andere kant. Daan klinkt niet al te blij met mijn telefoontje. 

'Ik wil mijn oprechte excuses aanbieden. Geloof me Daan, het was zeker niet mijn bedoeling om mij zo ongepast te gedragen,' biecht ik op.

Even blijft het stil aan de andere kant. 'Kom op Daan. Het spijt me, alsjeblieft zeg wat.'

'Wat wil je dat ik zeg? Dat ik je vergeef? Dat kan ik nu nog niet Fiona.' Ken je dat gevoel wanneer iemand je kwetst, dat je alles behalve boos bent? Het gevoel van teleurstelling over spoelt je lichaam. Dit is precies wat ik nu aan Daan zijn stem hoor.

'Heb je Tess nog kunnen spreken? Hopelijk is ze niet boos op je,' vraag ik voorzichtig.

'Nee Fiona. Ze wilt me niet eens spreken, laat staan zien.'

'Daan,' zucht ik. 'Het spijt me zo. Alsjeblieft wees niet boos op me.' Vrijwel meteen besef ik me hoe egoïstisch dat wel niet klinkt. Wat ben ik toch ook een idioot.

'Geen zorgen. Ik ben niet boos,' opgelucht haal ik adem. 'Ik ben teleurgesteld,' voegt hij er aan toe.

Die woorden komen hard aan. Alhoewel dit gewoon mijn verdiende loon is. Ik voel mij oprecht een super slechte vriendin. Wie doet zijn vrienden zoiets aan?

'Ik laat je voor nu wel met rust, maar onthoud alsjeblieft dat ik je dit niet wilde aan doen. Het spijt me oprecht.'

'En toch deed je me dit aan. Tot ziens Fiona.' De lijn aan de andere kant wordt verbroken door Daan.

Een traan rolt over mijn wang. Hopelijk is mijn vriendschap met hem niet voorbij, maar ik ben er bang voor. Door de reactie van Daan maak ik mij zorgen om de reactie van Tess. Ik zoek Tess in mijn contactenlijst. Wederom druk ik op het groene knopje.

Na nog geen tien seconden wordt ik al weer weggedrukt. Een diepe zucht verlaat mijn mond. De twijfel neemt nu de overhand. Is het wel slim om haar nog een keer te bellen? 

Met goede hoop druk ik nog een laatste keer op het groene knopje.

'Heb je nog niet genoeg leed veroorzaakt?' Een boze stem klinkt aan de andere kant.

'Tess het spijt me enorm van wat er gister gebeurd is. Mijn gedrag was zeer ongepast, maar ik wil je graag laten weten dat dit totaal niet mijn bedoeling was.' Nerveus bijt ik aan mijn nagel. Iets wat ik normaal gesproken nooit doe.

'En wat wil je nu dat ik zeg? Ach joh, Fiona. Kon jij niks aan doen. Het is al goed.' 

'Nee zeker niet. Ik verwacht ook niet dat je me vergeeft, maar laat me op zijn minst mijn excuses aan bieden. Ik voel mij oprecht rot over de situatie.'

'En dat is maar goed ook.' Met die woorden verbreekt ze de verbinding.