[10]
ႏွစ္ပတ္အၾကာမာ ေမာင္ေဆးရံုဆင္းခြင့္ရခဲ့ၿပီ.
ေမာင္ကို သူ႔အိမ္ကိုေခၚေပမယ့္ ေမာင္က
သူတို႔ို႔အရင္တုန္းက အိမ္မာပဲ ေနခ်င္ပါသည္
ဟု ဆိုေသာေၾကာင့္ ထိုမိုးျပာေရာင္အိမ္ေလးမွာ
ပဲ ေနျဖစ္ၾကသည္။
"အကို ေမာင္တို႔အခုဘယ္သြားေနတာလဲဟင္"
"ေမာင္ ေရာက္ရင္သိလိမ့္မယ္ "
"ၿပီးေရာ အာ့ဆို ခဏအိပ္မယ္ေနာ္"
"အိပ္အိပ္~ကိုယ္ေရာက္ရင္ ေမာင့္ကိုနႈိး
လိုက္မယ္"
အခု ေမာင္နဲ႔ သူဟာ အေဝးေျပးလမ္းမေပၚမာ
ေရာက္ေနတာျဖစ္တယ္...
ေမာင္က မိုးျပာေရာင္ဝမ္းဆက္ေလးနဲ႔
အိပ္ေမာက်ေနေလသည္...
ခပ္အုပ္အုပ္ဆံပင္ေလးကို လွပ္တင္ကာ
ၾကက္ေတာင္စီးေလးကလည္း
စီးထားေသးတယ္
အိပ္ေနတာေတာင္ဆူေထာ္ထြက
္နႈတ္ခမ္းေလးကို ၾကည့္ကာ
အသည္းယားမိသည္
!အာ..ေမာင္က အၿမဲတမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေန
ေတာ့တာပဲ"
နွစ္ပတ္အတြင္းမာ အနည္းငယ္ ျပည့္ျပည
့္ေဖာင္းေဖာင္းေလးျပန္ျဖစ္ လာတယ့္ေမာင္..
ဒါဟာစိတ္ခ်မ္းသာလာေၾကာင္းရဲ႕ သက္ေသ
ေလးတစ္ခု..
ေဖာင္းကားလာတယ့္ပါးေလးနွစ္ဖက္နဲ႔
အနည္းပူပူေလးျဖစ္လာတယ့္ဗိုက္...
ဟိုးအရင္တုန္းကဆို ေမာင္က
ဗိုက္ႄကြက္သားရွိတယ့္လူတစ္ေယာက္
ဆိုေပမယ့္လည္း......အခုတအား စားလာမႈနွင
့္ဗိုက္ကေလးမာ သစ္ေတာ္သီးေလးလို
လံုးလံုးေလးျဖစ္ေနေလသည္..။
သူ ေမာင့္ကို ထုိအရာေလးေတြေၾကာင့္
ပိုပိုကာအခ်စ္ပိုလာရၿပီး အသည္းယားေန
ရျခင္းျဖစ္သည္..။
မၾကာခင္ေရာက္ရွိေတာ့မယ့္ေနရာ.....
သူ႔ကို ေမာင့္ကိုတအားေခၚလာခ်င္ခဲ့တယ့္
ေနရာတစ္ခု...
ျပန္ေတြ႕ျဖစ္ခဲ့ၾကရင္ အမွားေတြဝန္ခ်
ေတာင္းပန္ကာ သူ ေမာင့္လက္ေလးကို
ဆုပ္ကိုင္ခ်င္ဖို႔ရာ ရည္႐ြယ္ျပဳလုပ္ထားတဲ့
ေနရာေလး...။
"ေမာင္~ေမာင္..."
"ဟမ္.!...ေမာင္တို႔ေရာက္-Wowwww"
သံရွည္ဆြဲကာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို
မ်က္လံုးအေရာင္ေတြလက္ေနျခင္းက
တကယ့္ကိုျဖဴ စင္သည္။
"သေဘာက်လား..ေမာင္.."
"အကို ေမာင္ အိမ္မက္မက္ေနတာ
မဟုတ္ပါဘူးေနာ္.."
"တကယ္ျဖစ္ေနတာေမာင္ရဲ႕..
ဟုတ္မဟုတ္ သြားစမ္းၾကည့္ၾကမလား"
ေဂ်ာင္ဂုတစ္ေယာက္...
သူ႔ေ႐ွ႔ကေနၾကာပန္းခင္းႀကီးကို
မယံုနိုင္မၾကည္နိုင္ တေမ့တေမာ
ေငးေနမိေလသည္...။
"ေမာင္...ကိုယ္ဒီေနၾကာပန္းခင္းကို..
ေမာင့္အတြက္..စိုက္ထားေပးထားတာ..."
"ဘယ္လို...??ဟာ....အကိုရာ...*sob*..
အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္...
ဘာေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူး..."
"ေမာင္...မငိုနဲ႔ေလ...ေမာင္ေပ်ာ္ေအာင္..
ကိုယ္က..ေခၚလာေပးတာကို...."
"ေပ်ာ္လြန္းလို႔ မထိန္းႏုိင္ခဲ့တာပါ.."
//လာ..ကုိယ္တို႔ ပန္းခင္းထဲ လမ္းေလ်ွာက္ရ
ေအာင္."
ေမာင္လက္ကိုဆြဲလိုက္ေတာ့...
ေမာင္လက္ေတြက..သူ႔လက္ေတြထဲ
ေပ်ာက္ေနေလသည္.....
အရင္တုန္းကလို..ေမာင့္လက္ဖဝါးထဲမာ....
သူ႔လက္ကေလးေတြေပ်ာက္ေနသလိုေပါ့...
"အကိုကေနာ္...ဒီေလးနွစ္အတြင္းမာ..
ေမာင့္ထက္ခႏၶာကိုယ္လည္းႀကီးလာတယ္..
အရပ္လည္းပိုိုရွည္လာတယ္......
ၿပီးေတာ့ တအားလည္း ေတာင့္လာတယ္...
အရမ္းလည္းခန္႔ၿပီး...ေခ်ာလာတယ္...
ေမာင္က်ေတာ့..ဗိုက္ပူလာတယ္..ဝလာတယ္.
တေျဖးေျဖးနဲ႔ ရုပ္ဆိုးလာၿပီ...ဟြန္႔..."
"ေမာင္က ျပည့္ျပည့္ေလးနဲ႔ ခ်စ္စရာေလးပါ.
ရုပ္ဆိုးတယ္လို႔ဘယ္သူကေျပာလဲ..."
"တကယ္လား..?"
"တကယ္ေပါ့ဗ်ာ..."
"ဟိ.ဟိ."
"ဝါးးး..!!ပန္းေတြက အႀကီးၿကီးေတြ...!!"
ပန္းေတြနဲ႔ေပ်ာ္ျမဴ းေနတယ့္ေမာင္ကို
သူဖုန္းေလးနဲ႔ ေသခ်ာမွတ္တမ္းတင္
ထားလိုက္ေတာ့တယ္..
ေသခ်ာေပါက္ ဒါေတြက လွပတယ့္အမွတ္တရ
ေတြအျဖစ္နဲ႔ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ထက္
စြန္းထင္က်န္ရစ္ေနအုန္းမာ..။
"အကို..!လာေလ..!ဟီး.."
"လာပါၿပီဗ်..."
"အကို-အေမ့...!ဟာ..အကို..
ေမာင္ကေလးတယ္.ျပန္ခ်လိုက္ေနာ္..."
"မခ်နိုင္ပါဘူး...ကိုယ္ရဲ႕ရတနာတံုးေလးကို.."
"အကိုကလည္း..ေမာင္က..ဝတယ္ေလ..."
"ေမာင္....ဟိုမာၾကည့္..ေနမင္းႀကီးက..
ဘယ္ေလာက္ေတာင္..လွလိုက္လဲ..."
"အင္းေနာ္..အကို..ေမာင္တို႔..ေနဝင္မွျပန္ရ
ေအာင္..."
"ေမာင့္သေဘာ..."
သူတို႔ၾကည့္ေနခဲ့သည္....
တျဖည္းျဖည္း တိမ္ေတြၾကား
ေပ်ာက္ကြယ္လာတယ့္ေနမင္းႀကီးကို.....
ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး ပုစြန္ဆီေရာင္ျဖန္႔က်က္
ကာ အေနာက္ဖက္ တိမ္စိုင္ေတြၾကား
ပုန္းလ်ွိုးသြားၿပီ..။
ေနၾကာပန္းေလးေတြ..
တျဖည္းျဖည္းညဳွိးက်လာခဲ့ၿပီ..
ေလေျပေအးေလးက တစ္စစ
တိုက္ခတ္လာခဲ့ေတာ့..ညခင္းအခ်ိန္ကို
ကူးလူးေျပာင္းလဲသြားခဲ့ၿပီ..။
"အကို...ေညာင္းေနေတာ့မယ္..
ေမာင့္ကိုခ်ေပး..."
"မေညာင္းပါဘူး..ေမာင္ကဆင္းခ်င္လို႔လား?"
"အင္း..ေမာင္..လမ္းေလ်ွာက္ခ်င္လို႔..."
//.....//
"အကို..ဒါနဲ႔ ေမာင္တို႔ဘယ္မာ
အိပ္မာလည္းဟင္"
"ဟိုမာၾကည့္လိုက္..ေမာင္..
ကိုယ္ေမာင့္အတြက္ေဆာက္ထားတာ.."
ဂ်ီမင္းလက္ညိဳ းထိုးျပတယ့္ေနရာမာ..
နွစ္ထပ္တိုက္ပုေလးတစ္လံုးရွိေနေလသည္.
"ေမာင့္အတြက္....???"
"ဟုတ္တယ္...ဒီပန္းခင္းႀကီးနဲ႔ ဒီအိမ္ေလးက
ေမာင့္အတြက္...."
"အကို....."
သူတင္းတင္းက်ပ္က်ပ္သာ
ဖက္လိုက္ေတာ့တယ္....
ႏွလံုးသားထဲက ရင္ခုန္သံေတြက အတိုင္းမသိ..
အခ်စ္ခံရျခင္းက သိပ္ကိုယစ္မူးစရာပါပဲ..။
~•~•~••~••~•~•~•~••~•~•~•~•
"ေမာင္....ေဆးေသာက္ၾကရေအာင္..."
"nae.."
"ေရာ႕..."
"ဟြန္႔..ေဆးေတြကလည္းမ်ားလိုက္တာ.."
"အားေဆးေတြမ်ားမ်ားပါလို႔ပါ..."
".................ခါး...တာ..."
"hk.ေရာ႕...ဒီမာသၾကားလံုးပါ ပါပါတယ္ဗ်ာ"
"ammm..အခုမွေနသာထိုင္သာရွိ
သြားေတာ့တယ္...."
"Haaaa...haha.."
••••••••••••••••••••••••••••••••••
ညေလေျပေအးကတိုက္ခတ္ေနသည္....
ေဂ်ာင္ဂုကေတာ့ ဂ်ီမင္းရင္ခြင္ထဲမာ
နွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေပ်ာ္ေနလ်က္....
ကိုယ္ေမာင္ကိုေလာကႀကီးထဲကေန
ထြက္သြားခြင့္ေပးမာမဟုတ္ဘူး....
ကိုယ္မရရေအာင္ကို ေမာင္ကိုဆြဲထားမာ..။
ကိုယ့္ကိုယံုေပးပါ ေမာင္...
ကိုယ့္ကိုလည္း အျပစ္မတင္ပါနဲ႔ ေမာင္..
ကိုယ္က သိပ္ခ်စ္လြန္းလိုပါ..။
မ်က္လံုးမ်ားမွိတ္ကာ အိပ္စက္ျခင္းသို႔...
အိမ္မက္ထဲတြင္လည္း သူတို႔ေတြ
ေပ်ာ္ေနၾကပါေသးသည္..။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Alexandrine Kim
နှစ်ပတ်အကြာမာ မောင်ဆေးရုံဆင်းခွင့်ရခဲ့ပြီ.
မောင်ကို သူ့အိမ်ကိုခေါ်ပေမယ့် မောင်က
သူတိိုု့့အရင်တုန်းက အိမ်မာပဲ နေချင်ပါသည်
ဟု ဆိုသောကြောင့် ထိုမိုးပြာရောင်အိမ်လေးမှာ
ပဲ နေဖြစ်ကြသည်။
"အကို မောင်တို့အခုဘယ်သွားနေတာလဲဟင်"
"မောင် ရောက်ရင်သိလိမ့်မယ် "
"ပြီးရော အာ့ဆို ခဏအိပ်မယ်နော်"
"အိပ်အိပ်~ကိုယ်ရောက်ရင် မောင့်ကိုနှိုး
လိုက်မယ်"
အခု မောင်နဲ့ သူဟာ အဝေးပြေးလမ်းမပေါ်မာ
ရောက်နေတာဖြစ်တယ်...
မောင်က မိုးပြာရောင်ဝမ်းဆက်လေးနဲ့
အိပ်မောကျနေလေသည်...
ခပ်အုပ်အုပ်ဆံပင်လေးကို လှပ်တင်ကာ
ကြက်တောင်စီးလေးကလည်း
စီးထားသေးတယ်
အိပ်နေတာတောင်ဆူထော်ထွက
်နှုတ်ခမ်းလေးကို ကြည့်ကာ
အသည်းယားမိသည်
!အာ..မောင်က အမြဲတမ်းချစ်ဖို့ကောင်းနေ
တော့တာပဲ"
နှစ်ပတ်အတွင်းမာ အနည်းငယ် ပြည့်ပြည
့်ဖောင်းဖောင်းလေးပြန်ဖြစ် လာတယ့်မောင်..
ဒါဟာစိတ်ချမ်းသာလာကြောင်းရဲ့ သက်သေ
လေးတစ်ခု..
ဖောင်းကားလာတယ့်ပါးလေးနှစ်ဖက်နဲ့
အနည်းပူပူလေးဖြစ်လာတယ့်ဗိုက်...
ဟိုးအရင်တုန်းကဆို မောင်က
ဗိုက်ကြွက်သားရှိတယ့်လူတစ်ယောက်
ဆိုပေမယ့်လည်း......အခုတအား စားလာမှုနှင
့်ဗိုက်ကလေးမာ သစ်တော်သီးလေးလို
လုံးလုံးလေးဖြစ်နေလေသည်..။
သူ မောင့်ကို ထိုအရာလေးတွေကြောင့်
ပိုပိုကာအချစ်ပိုလာရပြီး အသည်းယားနေ
ရခြင်းဖြစ်သည်..။
မကြာခင်ရောက်ရှိတော့မယ့်နေရာ.....
သူ့ကို မောင့်ကိုတအားခေါ်လာချင်ခဲ့တယ့်
နေရာတစ်ခု...
ပြန်တွေ့ဖြစ်ခဲ့ကြရင် အမှားတွေဝန်ချ
တောင်းပန်ကာ သူ မောင့်လက်လေးကို
ဆုပ်ကိုင်ချင်ဖို့ရာ ရည်ရွယ်ပြုလုပ်ထားတဲ့
နေရာလေး...။
"မောင်~မောင်..."
"ဟမ်.!...မောင်တို့ရောက်-Wowwww"
သံရှည်ဆွဲကာ ကလေးလေးတစ်ယောက်လို
မျက်လုံးအရောင်တွေလက်နေခြင်းက
တကယ့်ကိုဖြူ စင်သည်။
"သဘောကျလား..မောင်.."
"အကို မောင် အိမ်မက်မက်နေတာ
မဟုတ်ပါဘူးနော်.."
"တကယ်ဖြစ်နေတာမောင်ရဲ့..
ဟုတ်မဟုတ် သွားစမ်းကြည့်ကြမလား"
ဂျောင်ဂုတစ်ယောက်...
သူ့ရှေ့ကနေကြာပန်းခင်းကြီးကို
မယုံနိုင်မကြည်နိုင် တမေ့တမော
ငေးနေမိလေသည်...။
"မောင်...ကိုယ်ဒီနေကြာပန်းခင်းကို..
မောင့်အတွက်..စိုက်ထားပေးထားတာ..."
"ဘယ်လို...??ဟာ....အကိုရာ...*sob*..
အရမ်းကျေးဇူးတင်ပါတယ်...
ဘာပြောရမှန်းတောင်မသိတော့ဘူး..."
"မောင်...မငိုနဲ့လေ...မောင်ပျော်အောင်..
ကိုယ်က..ခေါ်လာပေးတာကို...."
"ပျော်လွန်းလို့ မထိန်းနိုင်ခဲ့တာပါ.."
//လာ..ကိုယ်တို့ ပန်းခင်းထဲ လမ်းလျှောက်ရ
အောင်."
မောင်လက်ကိုဆွဲလိုက်တော့...
မောင်လက်တွေက..သူ့လက်တွေထဲ
ပျောက်နေလေသည်.....
အရင်တုန်းကလို..မောင့်လက်ဖဝါးထဲမာ....
သူ့လက်ကလေးတွေပျောက်နေသလိုပေါ့...
"အကိုကနော်...ဒီလေးနှစ်အတွင်းမာ..
မောင့်ထက်ခန္ဓာကိုယ်လည်းကြီးလာတယ်..
အရပ်လည်းပိိုုရှည်လာတယ်......
ပြီးတော့ တအားလည်း တောင့်လာတယ်...
အရမ်းလည်းခန့်ပြီး...ချောလာတယ်...
မောင်ကျတော့..ဗိုက်ပူလာတယ်..ဝလာတယ်.
တဖြေးဖြေးနဲ့ ရုပ်ဆိုးလာပြီ...ဟွန့်..."
"မောင်က ပြည့်ပြည့်လေးနဲ့ ချစ်စရာလေးပါ.
ရုပ်ဆိုးတယ်လို့ဘယ်သူကပြောလဲ..."
"တကယ်လား..?"
"တကယ်ပေါ့ဗျာ..."
"ဟိ.ဟိ."
"ဝါး..!!ပန်းတွေက အကြီးကြီးတွေ...!!"
ပန်းတွေနဲ့ပျော်မြူးနေတယ့်မောင်ကို
သူဖုန်းလေးနဲ့ သေချာမှတ်တမ်းတင်
ထားလိုက်တော့တယ်..
သေချာပေါက် ဒါတွေက လှပတယ့်အမှတ်တရ
တွေအဖြစ်နဲ့ ဒိုင်ယာရီစာအုပ်ထက်
စွန်းထင်ကျန်ရစ်နေအုန်းမာ..။
"အကို..!လာလေ..!ဟီး.."
"လာပါပြီဗျ..."
"အကို-အမေ့...!ဟာ..အကို..
မောင်ကလေးတယ်.ပြန်ချလိုက်နော်..."
"မချနိုင်ပါဘူး...ကိုယ်ရဲ့ရတနာတုံးလေးကို.."
"အကိုကလည်း..မောင်က..ဝတယ်လေ..."
"မောင်....ဟိုမာကြည့်..နေမင်းကြီးက..
ဘယ်လောက်တောင်..လှလိုက်လဲ..."
"အင်းနော်..အကို..မောင်တို့..နေဝင်မှပြန်ရ
အောင်..."
"မောင့်သဘော..."
သူတို့ကြည့်နေခဲ့သည်....
တဖြည်းဖြည်း တိမ်တွေကြား
ပျောက်ကွယ်လာတယ့်နေမင်းကြီးကို.....
ကောင်းကင်တစ်ခုလုံး ပုစွန်ဆီရောင်ဖြန့်ကျက်
ကာ အနောက်ဖက် တိမ်စိုင်တွေကြား
ပုန်းလျှိုးသွားပြီ..။
နေကြာပန်းလေးတွေ..
တဖြည်းဖြည်းညှိုးကျလာခဲ့ပြီ..
လေပြေအေးလေးက တစ်စစ
တိုက်ခတ်လာခဲ့တော့..ညခင်းအချိန်ကို
ကူးလူးပြောင်းလဲသွားခဲ့ပြီ..။
"အကို...ညောင်းနေတော့မယ်..
မောင့်ကိုချပေး..."
"မညောင်းပါဘူး..မောင်ကဆင်းချင်လို့လား?"
"အင်း..မောင်..လမ်းလျှောက်ချင်လို့..."
//.....//
"အကို..ဒါနဲ့ မောင်တို့ဘယ်မာ
အိပ်မာလည်းဟင်"
"ဟိုမာကြည့်လိုက်..မောင်..
ကိုယ်မောင့်အတွက်ဆောက်ထားတာ.."
ဂျီမင်းလက်ညိုးထိုးပြတယ့်နေရာမာ..
နှစ်ထပ်တိုက်ပုလေးတစ်လုံးရှိနေလေသည်.
"မောင့်အတွက်....???"
"ဟုတ်တယ်...ဒီပန်းခင်းကြီးနဲ့ ဒီအိမ်လေးက
မောင့်အတွက်...."
"အကို....."
သူတင်းတင်းကျပ်ကျပ်သာ
ဖက်လိုက်တော့တယ်....
နှလုံးသားထဲက ရင်ခုန်သံတွေက အတိုင်းမသိ..
အချစ်ခံရခြင်းက သိပ်ကိုယစ်မူးစရာပါပဲ..။
~•~•~••~••~•~•~•~••~•~•~•~•
"မောင်....ဆေးသောက်ကြရအောင်..."
"nae.."
"ရော့..."
"ဟွန့်..ဆေးတွေကလည်းများလိုက်တာ.."
"အားဆေးတွေများများပါလို့ပါ..."
".................ခါး...တာ..."
"hk.ရော့...ဒီမာသကြားလုံးပါ ပါပါတယ်ဗျာ"
"ammm..အခုမှနေသာထိုင်သာရှိ
သွားတော့တယ်...."
"Haaaa...haha.."
••••••••••••••••••••••••••••••••••
ညလေပြေအေးကတိုက်ခတ်နေသည်....
ဂျောင်ဂုကတော့ ဂျီမင်းရင်ခွင်ထဲမာ
နှစ်ခြိုက်စွာအိပ်ပျော်နေလျက်....
ကိုယ်မောင်ကိုလောကကြီးထဲကနေ
ထွက်သွားခွင့်ပေးမာမဟုတ်ဘူး....
ကိုယ်မရရအောင်ကို မောင်ကိုဆွဲထားမာ..။
ကိုယ့်ကိုယုံပေးပါ မောင်...
ကိုယ့်ကိုလည်း အပြစ်မတင်ပါနဲ့ မောင်..
ကိုယ်က သိပ်ချစ်လွန်းလိုပါ..။
မျက်လုံးများမှိတ်ကာ အိပ်စက်ခြင်းသို့...
အိမ်မက်ထဲတွင်လည်း သူတို့တွေ
ပျော်နေကြပါသေးသည်..။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Alexandrine Kim
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top