Dear stupid diary,

Tinulak ko kanina si Hannah sa may b

"Venus, honey!" Mom called. Napatigil tuloy ako sa pagsusulat. "Come down here!" She added in a cooing voice.

Wala na akong nagawa kundi iwanan muna ang diary ko at lumabas sa aking fabulous pink room. As I descend down on the staircase, I abruptly saw Mom and Dad in formal outfits. Uh! Satingin ko alam ko na kung bakit nila ako napatawag.

"We'll attend a party. Wanna come?" Pag-aaya ni Dad.

Party? You mean business party? Ugh. Boooring! Ilang beses na akong nakatapak sa isang business party and it is so damn boring. Puros business talaga ang pinag-uusapan. Err. "No. I'm good." Sagot ko na lang ng nakangiti. I know how it will end. They will surely pair me up with some random fellas na anak din ng mga andon and mag-aala matchmakers. Gross! Hindi naman sa panget sila, actually most of them are hot, pero ayoko pa rin. Hindi pa naman kami ni Mark ay loyal na ako sa kanya. That's the spirit! Loyal Venus for the win! Woo! Hannah is so loser! Boo!

"You sure? Wala kang kasama dito. Day-off ng mga yayas." Mom asked worriedly. Ayoko pa rin. Loyal nga kasi ako.

"Ah, yeah. I'm sure. I will be fine." I answered. "You go na, Mom and Dad. Baka ma-late kayo." Dagdag ko pa at ng di na nila ako pilitin. Napatingin naman si Mom sa watch niya at bahagyang naalarma.

"Yeah, you're right. Okay. Will go ahead na. Take care, honey."

"Okay po." I said and gave them a kiss. Pero bago sila tuluyang makalabas ng bahay ay may tila nalala si Mom.

"Ah! I know na! I'll invite na lang someone from our neighborhood na kakilala mo, so you wouldn't be alone here. Delikado din kasi. Daanan na lang namin siya at papupuntahin dito. Mukhang close naman kayo, eh." Close? Wala namang akong ka-close dito. "Okay! Bye, honey! Wait for the doorbell to ring, hah? 'Wag mong paghintayin 'yong close friend mo." Mom said and went out immediately. Di ko na tuloy natanong kung sino. Tsk! Well, anyway, kaya ko naman sigurong itaboy kung sino man yan at kung sakaling ayaw ko sa kanya, right?

While waiting to my unknown bwisita, pumunta muna ako sa kitchen at kumuha ng chocolate doughnut na inuwi ko kanina. I really like the chocolate spread on it. Andami ding sprinkles na nakalagay pero puro chocolate din. So yummy!

I already ate half of it when the awaited doorbell rang. Hinayaan ko muna ito nong una pero maya-maya ay tinadtad na ito. So, tamad-tamadan akong naglakad papunta sa gate namin para pagbuksan ito. Psh! Ang epal nmant nito! Kung makapindot parang napaka-urgent ng pagpunta niya dito, hah! Nakakairita! Ang ingay!

"Stop raping our doorbell, motherfucker!" Sigaw ko sabay bukas ng pinto. "Ngayon ka lang ba nakakita ng──What the fuck are you doing here?!" I shrieked. Kunot-noong tinignan ko ito.

"Will you stop cursing? It's very unladylike." I met his bored eyes. Anong kailangan ng isang 'to ngayong gabi, hah?

"Whatever! Sa kabila ang bahay mo! Shoo!" Sigaw ko at sinara ang pinto. But, Raven stopped it with his hand making me glare at him. "Ano ba?!" I snapped. Nakakainis na, hah. Ano bang trip ng isang 'to at ako pa ang gusto niyang guluhin? Tsk!

"Excuse me but as far as I know, your own parents were asking a favor from me. And excuse me again, kailan ba tayo naging close friend?"

Napangaga na lang ako sa sinabi nito. "Who said that we're close? Or even friends?" Mataray kong tanong. Nakataas pa ang kilay ko nito. "At anong favor ang pinagsa──"

And realization hit me like a damn truck.

Heck! Siya 'yong tinutukoy ni Mom na close friend ko from our neighborhood?! What the hell! Akala ko it's a girl! Itong Raven Ashford pala ang tinutukoy nito! Aaah! No way! Ayokong papasukin ang isang weirdong ito sa bahay namin─Okay. Rephrase. It's cool weirdo. Mamaya, maalala niya 'yong atraso ko sa kanya at maisipang ngayon na ako patumbahin, diba? Ano na lang laban ng isang napakagandang babae na kagaya ko? I will be helpless and dead! Noooooo!

"Ah! My parents thought wrong. Ganto na lang, forget about my parents' favor. I can handle myself. Okay? Bye!" Mabilis kong saad at sinubukang isara muli pero I failed again.

"No." He said stopping the gate. "I already said yes to them."

"Problema ba 'yon?! Eh di bawiin mo! Or, I'll tell them you came. Pwede ring sabihing you're busy, right? Ako na bahala magsabi. Just go back to your house. I can handle everything na. Mas──What? W-What are you staring at?" I asked when he keep staring on my face, particularly to my lips, while I'm talking. Anong meron sa bibig ko?

"You have a chocolate here." Sabi niya at tinuro ang parte malapit sa bibig niya. Ah! Okay. That's why. Pinunasan ko ang bibig ko pero umiling pa siya. Pinunasan ko ulit pero di pa rin daw. Pinunasan ko na naman. "Kinakalat mo lang. Tanga." What the! Ang harsh naman ng isang 'to!

"Tanga?! Tinatawag mo kong tanga?! Malay ko ba kung asaan yang punyetang chocolate na yan! Nakikita ko ba, hah?! Ikaw kaya sabihan ko ng tanga dyan! You fucking moron! Alam mo──" I stopped ranting when I felt his thumb near my lips, rubbing it gently. Pinupunasan niya ito. Hindi ko alam ang nangyayare pero ito lang ang alam ko... I froze. Damn! Ito na ba 'yong freezing effect niya?

"War freak." I heard him commented but I still can't find myself. I can still feel his thumb slightly touching my lower lip. Lecheng chocolate 'yan! Di matangal-tangal! Tinawag niya akong war freak. Dapat nararant na naman ako, right? What the hell happened to my mean side? "And I already said that cursing is very unladylike. Pag si Mark ba kaharap mo, magmumura ka ba ng ganyan?" I heard a hint of annoyance on his question. Hindi ako nakasagot.

Magmumura ba ako sa harap ni Mark? Absolutely, no. My demure side is working whenever I'm in front of him. Pag wala na siya, mean side ulit. That's bad, right? But, I'm just hopeless.

Nagulantang ako ng pagkatapos niyang punasan ang bibig ko. Guess what? He put his thumb on his mouth then licked it. Ghad! I think I froze again!

"Sweet. Masarap pala 'yang kinakain mo." He said and I saw a changed in his expression. He smirked and that's new! Kinuha niya ang kalahating tirang doughnut na hawak ko at kinain ito. While all I did was to stare because of shock. Eh, sino ba namang di magugulat sa ginawa niya, diba?! Gusto niya palang malaman ang lasa ng kinakain ko, bat' di na lang nito tinanong! Aaargh! Nakakagulat ang lalaking 'to! Weird. Pero ito, di na cool.

Mabilis ang mga pangyayare. Because I was still lost that time like my mind went to other dimension, di ko namalayang sinara niya na mismo ang pinto at nakapasok na kami sa loob ng bahay. I don't how that hell happened. Basta nakabalik ako a ulirat ko ng marinig ko ang pag-on ng television namin sa sala.

"Excuse me? Ano pang ginagawa mo dito?" Nakapamewang kong tanong.

"Late reaction." Simpleng saad lang nito habang nakatingin pa rin sa pinapanood. Kamuntakin nga akong sumang-ayon. Ang late naman talaga ng reaction ko. Eh, kasi naman... Aish! Nakakainis. Ayoko ng alalahanin pa!

"Umuwi ka na sa inyo. Kaya ko na ang sarili ko dito." Napatingin siya sakin. And then, something unexpected happened.

ALL LIGHTS WENT OFF! NAWALAN NG KURYENTE! Oh my gooosh! Pinigilan ko ang sarili kong mataranta at naghintay ng ilang sandali. Baka kasi bumalik ang kuryente.

Silence. Isang nakakabinging katahimikan at wala pa ring kuryente. Akala ko wala ng gagalaw pero maya-maya ay may narinig na kong gumalaw patayo sa sofa. Si Raven 'yon, right? Not a ghost. Not a ghost. Ghad! No ghost please...

"Sige. Aalis na ko." Biglang paalam ni Raven. Di ko alam kung asaan because I can't see anything. Everything is black.

"H-Hah?" For sure, pag may ilaw mukha akong tanga sa tanong ko.

"Kaya mo na ang sarili mo, diba? Uuwi na ako." Kinabahan ako ng sobra sa pahayag niyang ito. Di ko alam kung nang-iinis lang ba siya o talagang sinusunod lang niya 'yong sinabi ko.

Okay, fine! I'll take it back! Stay ka na dito. Natatakot ako sa dilim, Raven.

"P-Paano ka m-makakalabas? Masyadong m-madilim. Blackout." Hindi naman sigurong halata na ayaw ko na siyang umalis, right? Ayokong maiwan dito mag-isa. At ngayong naiisip ko ng maiwang mag-isa sa dilim, nanginginig na ko sa kaba at takot. Mom...Dad...

"I still remember the way out." Sagot nito.

"S-Sige." Nooo! Don't go, please.

Nakarinig ako ng footsteps hangang sa tumahimik na naman. After that, I felt completely alone. I'm alone in the dark. Nakatayo lang at di na nakaalis sa pwesto, yakap ang sarili habang bahagyang nanginginig. Sana pala sumama na ako kila Mom sa business party na 'yon. No matter how boring it is. Kahit i-pair na nila ako, gagawan ko na lang ng paraan para takasan kung sino man 'yong lalaki. Better yet, sana di ko na lang pinaalis si Ashford kahit naiinis ako sa kanya.

"A-Asan ba 'yong reserved l-lights?" I asked myself like a moron. Bat' ngayon pa nagka-blackout? Di ba nila alam na mag-isa ko na lang sa bahay?

Sinubukan kong kumapa ng mga bagay-bagay pero agad ko ding ibinalik sa pagkakayakap sa sarili. Natatakot akong umalis sa kinatatayuan ako. Kung andito lang sana ang mga katulong namin, baka nagawan na nila ito ng paraan. But now, I'm standing here like a complete moron, waiting for eternity.

Later on, I felt something touches my toes and automatically I scream. "Waaaaaah! No ghost, please!" I chanted while jumping slightly. "Ayoko na... Ayoko na..." Di ko na napigilan at umiyak na ako sa takot. Damn! Nappakaiyakin ko naman! Nakakainis!

"V-Venus, are you crying?" I heard someone spoke near me.

"Raven?" I held myself from sobbing. "Asan ka? D-Di ka pa u-umalis?" Natatarantang tanong ko at bahagya itong pinatapang pero alam kong hindi ito kapanipaniwala. Deep inside I was happy to hear his voice. Nangapa ako sa dilim, baka sakaling malapit lang siya sa tabi ko. Pero wala naman kaya naiiyak na naman ako. Asan na siya? "Speak, please. I'm a-afraid of dark." I said while crying. Wala na akong pakialam kung isipin niyang weak ako. Gusto ko lang siya mahawakan para alam kong may kasama ako.

Wala pang ilang segundo ay bigla na lang may yumakap sa akin. "Ssh. Don't cry. Nandito na ako. I'm just teasing you." He whispered softly. Kung sa normal na sitwasyon, siguro ay magagalit ako. Pero sa takot ko ngayon ay mas lalo na lang akong naiiyak at binaon na lang ang mukha sa dibdib nito.

"Dark. It's too dark. I-I thought you left me alone already." I said between my sobs.

"I'm sorry. I won't do it again." He told me while slightly caressing my back comfortingly.

"Nakakainis ka talaga!" Reklamo ko. He's just teasing me daw! Heck! Humagulgol tuloy ako sa iyak ng wala sa oras. Buti na lang talaga madilim at di niya ako nakikita. "I'm afraid of dark, Raven. Please don't tell Hannah about this kahit na gusto mo pa siya." Pakiusap ko sa kanya. Sana kahit na sino wala siyang pagsabihan. Ayokong may makaalam na may iyakin side ako. That was completely horrible.

I heard him tsked before answering. "Wala akong pagsasabihan lalo na kay Mark." Tumango ako. Good. May okay 'yon.

Dear stupid diary,

Tinulak ko kanina si Hannah sa may banyo at binuhasan ng tubig nong umaga. 'Yon lang.

Ngayon gabi naman, nakasama ko si Raven Ashford dito sa bahay para samahan ako. This is my mom's fault. Napagkamalan niyang close friend ko ito. Siguro dahil nakita niyang hinatid niya ako kahapon. But, anyways, we experienced a stupid blackout. And, natakot talaga ako non. Sabi niya aalis na siya at alam niya ang daan palabas. Akala ko naman nakaalis na siya kaya napaiyak ako sa takot. 'Yon pala ay pinaglalaruan niya lang ako! Nakakainis, diba? Kung di pa ako humagugol sa iyak ay baka di siya magsasalita.

When he heard me crying, he hugs me while I buried my face on his hard chest. I cried like a baby and I know I look stupid that time. But, I'm really afraid of the dark. Pakiramdam ko mag-isa lang ako. Plus, the ghost stories! Nakakatakot naman, diba?

We stayed in that position for a couple of minutes and all the time he keeps chanting comforting words. Hanggang sa tumigik na ako sa pag-iyak. I felt secured in his arms─Err. Kahit na naiinis pa rin ako sa kanya─pero the way he caressed my back comfortingly, he looked so worried. Or, not? Pwede ding nakonsensya ito kasi naiyak ako sa pangtitrip niya.

Anyways, nakaroon na pala ng kuryente ng di ko napapansin. Kung di ko pa inangat ang ulo ay siguro di ko na malalaman. Pero sabi niya naman kaka-ilaw lng non so di na ko nagtanong pa. At dahil sa ginawa niya pag-comfort sakin ay nagpasalamat na rin ako sa kanya. Hindi ko alam gagawin ko nong bumalik 'yong kuryente. My fucki─fudging heart was beating fast! I can't even count it. Para akong magkaka-heart attack! Di ko alam kung bakit pero siguro dahil sa takot at hiyang tumingin sa kanya. Heck! Doon ko lang ata narealize na ang weird pala nong yinakap ako ng isang Raven Ashford. Parang out of this world. I never expected that would happen.

Di siya umalis hanggang sa dumating sila Mom and Dad. Para sa akin okay na 'yon kasi baka mawalan uli ng kuryente. Pero feeling ko natanga ako pagkatapos. Nahihiya ako sa kanya na ewan! Ako lang ata naakwardan sa nangyare kasi normal bored lang siya after that. Paano ba kaya bukas? Pero parang wala lang sa kanya, diba? Dapat di rin ako affected. Aish! Bahala na nga.

Hate,

Venus