Ciężko powiedzieć, że padało. Była to raczej lekka jesienna mżawka, niby niezauważalna, ale jednak na dłuższą metę nieco denerwująca. Mimo wszystko Paulina zupełnie nie zwracała na nią uwagi, wciąż mając w głowie wydarzenia z dzisiejszego dnia. Ciągle nie mogła uwierzyć w to, co się stało. Miała wrażenie, że to po prostu piękny sen, z którego nie chciałaby się obudzić. Tylko co teraz będzie? Przecież Wiktor ma rodzinę, jak on sobie to wszystko wyobraża? Cóż, na razie jedynym wyjściem było utrzymywanie ich relacji w tajemnicy, co będzie dość trudne, biorąc pod uwagę fakt, że widywali się w szkole codziennie. Postanowiła jednak póki co nie zaprzątać sobie głowy tymi drobnostkami. Przypomniało jej się natomiast o Hubercie i uporczywym milczeniu jego telefonu. Wyciągnęła z kieszeni komórkę i zerknęła na wyświetlacz. Nadal żadnej wiadomości. Jeszcze raz wykręciła numer do przyjaciela, ale bezskutecznie.

- Cholera – mruknęła pod nosem, wsiadając do autobusu.

Uznała, że poczeka jeszcze parę godzin, zje w domu obiad i jeśli nie dostanie od niego w dalszym ciągu żadnej odpowiedzi, wybierze się do mieszkania przyjaciela.

Pod wieczór Paulina kolejny raz wykonała telefon do Huberta i kolejny raz bezskutecznie. Zaczęło ją to trochę niepokoić. Zakrzewski z reguły sprawdzał komórkę dość często i na pewno by oddzwonił albo chociaż napisał, że nie może rozmawiać. Postanowiła więc złożyć mu wizytę. Przedtem jednak wykręciła jeszcze numer do Anety.

- Halo?

- Cześć. Słuchaj, nie wiem, co się dzieje z Hubertem, cały dzień nie mogę się do niego dodzwonić. W ogóle od paru dni już się nie odzywa, chyba powinnam do niego pojechać.

- Chcesz samochód czy mam jechać z tobą?

- Możesz ze mną jechać jak chcesz. Będzie mi raźniej.

- Okej. Będę za pół godziny.

Paulina odłożyła telefon i uśmiechnęła się do siebie. Za to właśnie uwielbiała Anetę – zawsze mogła na nią liczyć. Jakieś czterdzieści minut później obie stały przed drzwiami mieszkania Huberta, dobijając się do niego uparcie. W końcu Paulina się zirytowała, odszukała w torebce zapasowe klucze przyjaciela i otworzyła drzwi. Co jednak niewiele pomogło, bo w środku nie było żywego ducha.

- Boże, jaki tu syf – jęknęła Aneta.

- Ewidentnie coś się stało – polonistka pokiwała głową, rozglądając się po mieszkaniu.

Hubert nie należał do pedantów, ale nigdy nie zaniedbał domu do tego stopnia. Gdzieniegdzie walały się puszki po piwie i puste pudełka od pizzy, ubrania chyba od dawna nie widziały wnętrza szafy (nie wspominając już o czymś takim jak pralka), a kuchnia tonęła w brudnych garnkach. Było naprawdę źle.

- No dobra... Zdecydowanie trzeba mu dać po głowie – westchnęła Paulina. – Jak tylko go znajdziemy oczywiście.

- „Dać po głowie"? – powtórzyła Aneta. – Chyba tobie! Facet ma problem z życiem, a ty chcesz go karać za bałagan w mieszkaniu?!

- Nie, kretynko. Chcę, żeby wziął się w garść. Nad nim nie można się litować, bo to odnosi jedynie odwrotny skutek. A jak się mu nagada porządnie do rozumu, to ze wszystkim sobie poradzi.

- Pokrętna filozofia – mruknęła Leśniewska, ale ostatecznie machnęła ręką.

Niech tam. Paulina w końcu zna go lepiej, może faktycznie potrzebny mu kubeł zimnej wody, by odzyskał umiejętność trzeźwego myślenia.

- I co teraz?

Polonistka zamyśliła się przez chwilę. Skoro Huberta nie było w domu (a o tej godzinie na pewno nie było go też w pracy), to mógł być tylko w dwóch miejscach – u niej albo u Jerzego. Pierwszą opcję można było wykluczyć, zatem został Jurek. Niestety Paulina nie miała ani jego numeru telefonu, ani adresu.

- Zdajesz sobie sprawę, że żyjemy w dwudziestym pierwszym wieku i istnieje coś takiego jak Facebook? – uśmiechnęła się z politowaniem Aneta.

- Hm... No tak, to może być jakieś rozwiązanie – przyznała jej przyjaciółka.

Wyciągnęła z torebki komórkę, włączyła aplikację i odnalazła konto Jerzego, po czym wystukała do niego wiadomość:

Cześć! Jest może u Ciebie Hubert?

Na szczęście Jurek był akurat dostępny i odpisał dość szybko.

Nie. A coś się stało?

Paulina westchnęła, zastanawiając się, jak wytłumaczyć mu całą tę sytuację.

Mam nadzieję, że jeszcze nie. Nie mogę się do niego dodzwonić i nie ma go w domu... Za to zastałam tu straszny bałagan. To do niego niepodobne.

Zaczekaj tam na mnie, już jadę.

Polonistka z zadowoleniem pomyślała, że Jerzemu naprawdę zależy na Hubercie. Widocznie poważnie się zaniepokoił tym, co mu powiedziała...

- U Jurka też go nie ma – zakomunikowała przyjaciółce. – Ale napisał, żeby na niego poczekać, zaraz do nas przyjedzie.

Aneta kiwnęła głową i rozgościła się na kanapie, na której jakimś cudem zostało jeszcze trochę miejsca pomiędzy ciuchami Huberta. Po dwudziestu minutach w drzwiach mieszkania Zakrzewskiego stanął zdenerwowany Jurek.

- Jak tu weszłyście? – zapytał zamiast powitania.

- Mam zapasowe klucze – wyjaśniła Paulina.

Przedstawiła Jerzemu Anetę i cała trójka zebrała się w salonie, by zastanowić się nad ewentualnym miejscem pobytu Huberta.

- Miał ostatnio trochę problemów w pracy, może coś się stało i musiał zostać dłużej? – zasugerował Skawiński.

- Do tej godziny? – Leśniewska zerknęła na zegarek. – Bez przesady, dochodzi dwudziesta pierwsza.

- Jak miał jakiś kłopot, to z reguły przychodził do mnie – odezwała się Paulina. – Zresztą był u mnie jakiś czas temu, załamał się, bo ukradli jego projekt... Miał jeszcze porozmawiać o tym z szefem, ale nie wiem, jak to się skończyło.

Jerzy myślał przez kilka minut i wreszcie pstryknął palcami.

- Tu niedaleko jest taki pub... Czasem chodzimy tam na piwo. Może miał dosyć i poszedł się napić?

Paulina zastanowiła się nad tym. Niby mało prawdopodobne, ale warto sprawdzić każdy trop. Hubert rzadko sięgał po alkohol, jednak biorąc pod uwagę ilość puszek po piwie w jego mieszkaniu...

- Możesz przypadkiem mieć rację – stwierdziła polonistka. – Idziemy, im szybciej, tym lepiej.

Przedostali się przez ubrania, puszki i pudełka, zamknęli mieszkanie, po czym zbiegli po schodach i znaleźli się na ulicy. Jurek wskazał im drogę do pubu, który, jak się okazało, o tej porze był wypełniony po brzegi. Trzeba się było jednak jakoś przepchnąć przez ten tłum i sprawdzić, czy gdzieś wśród ludzi nie ma Huberta. Głośna muzyka nie ułatwiała sprawy, a nie do końca trzeźwi osobnicy chyba nie rozumieli, co znaczy odrobina prywatności... Na szczęście Jerzy jako przedstawiciel subkultury metalowej wzbudzał pewien respekt, co trochę pomogło w przebiciu się przez tę masę.

- Widzisz go gdzieś?! – Aneta próbowała przekrzyczeć ryczące z głośników disco-polo.

- Nie! – odkrzyknęła Paulina.

Westchnęła głęboko, rozglądając się dookoła. Nagle po drugiej stronie sali, przy barze dostrzegła znajomą czuprynę...

- Jest! – zawołała uradowana do przyjaciółki i Jurka.

Wszyscy troje podbiegli do niego z ulgą, ale tuż przed nim stanęli jak wryci. Hubert był kompletnie pijany, siedział na stołku barowym, głowę oparł na łokciu, a drugą ręką obracał w palcach kieliszek od wódki. Zupełnie nie zwrócił na nich uwagi, dopiero po kilku sekundach podniósł na nich puste spojrzenie.

- Hubert, do cholery, czyś ty zwariował?! – warknęła Paulina, chwytając go za ramiona. – Pogięło cię?! Co się stało?!

Zakrzewski uśmiechnął się krzywo, niewzruszony jej słowami.

- Wywalili mnie – zakomunikował beztrosko.

- Co takiego?! – Jurek wybałuszył oczy. – Jak to „wywalili"? Nie mieli żadnych podstaw!

- „Brak efektywności w wykonywaniu obowiązków zawodowych" – Hubert uniósł do góry palec, cytując otrzymane wymówienie. – Rozumiecie to?! „Brak efektywności"!

Przyjaciele spojrzeli po sobie z zakłopotaniem. To była jawna niesprawiedliwość, ale co właściwie mogli zrobić?

- Pierdolone homofoby – mruknął Zakrzewski.

Paulina zerknęła z niepokojem na przyjaciela, ale on kompletnie się tym nie przejął. Chciał zawołać kelnera po jeszcze jeden kieliszek, lecz polonistka w porę go powstrzymała.

- Ty już dzisiaj nie pijesz, Hubert – powiedziała stanowczo. – Idziemy do domu.

- Co? Daj spokój, nic mi nie jest – Zakrzewski wyprostował się i zmierzwił ręką włosy. – Wszystko gra, serio.

- H u b e r t... – Paulina wypowiedziała jego imię takim tonem, że w końcu spojrzał na nią bardziej przytomnie. – Mówię „idziemy".

Zakrzewski przeniósł wzrok na Jurka i Anetę, szukając jakiegokolwiek wsparcia, ale oni tylko skrzyżowali ręce na piersi, patrząc na niego z dezaprobatą.

- No dobra, dobra – bąknął niewyraźnie.

Spróbował podnieść się ze stołka i wpadł na Paulinę.

- Sorry...

- Stary, weź się w garść! – jęknęła polonistka, biorąc go pod ramię.

Jerzy też rzucił się do pomocy. Przełożył sobie drugą rękę Huberta przez szyję i pomógł mu doczołgać się do wyjścia z pubu. Przyjaciele odwieźli Huberta do domu i surowo nakazali, by położył się spać. Wprawdzie Zakrzewski trochę pomarudził, ale w k0ńcu grzecznie poszedł do sypialni. Pozostała trójka tymczasem zmęczona opadła na kanapę.

- Sądzicie, że mu przejdzie do rana? – spytała Aneta.

- Miejmy nadzieję – mruknęła Paulina. – Posiedziałabym tu z nim, ale muszę rano iść do szkoły...

- Ja też mam robotę – westchnęła Leśniewska.

- Też muszę iść jutro do pracy, ale mogę przywieźć sobie rzeczy i zostać do rana. Żaden problem – zaoferował się Jerzy.

- Okej, to ja w takim razie wpadnę do niego po szkole – uśmiechnęła się polonistka. – A na razie uciekam. Trzymajcie się.

Pomachała im na pożegnanie i zniknęła w drzwiach mieszkania.

Następnego dnia prosto ze szkoły udała się na zakupy, żeby zanieść je przy okazji Hubertowi. Była ciekawa, jak dużo pamiętał z wczorajszego wieczoru. O ile w ogóle pamiętał cokolwiek... W każdym razie najważniejsze, żeby przestał się już przejmować tamtymi kretynami i poszukał nowej pracy. Najwyższa pora wziąć się w garść.

Nie fatygowała się pukaniem do drzwi, otworzyła sobie sama. Hubert krzątał się po kuchni, próbując pozbierać i zutylizować pudełka po jedzeniu. Był rozczochrany, miał podkrążone oczy i generalnie wyglądał jak siedem nieszczęść.

- O, cześć – bąknął, kiedy zobaczył Paulinę. – Sorry za bałagan...

Paulina roześmiała się serdecznie i odłożyła siatki z zakupami na blat.

- Nic nie pamiętasz, co? – domyśliła się.

Hubert spojrzał na nią zmęczony wzrokiem, potrząsając przecząco głową.

- Nie mam pojęcia, co się działo... Możesz... Możesz mi trochę rozjaśnić sytuację?

- Poszedłeś do pubu i się upiłeś, ot i cała historia – wyjaśniła Paulina. – Szukaliśmy cię z Jerzym i Anetą, a potem zaciągnęliśmy do domu. Właśnie, Jurek w pracy?

- Co?! On tu był? – zdumiał się Zakrzewski.

- Miał posiedzieć do rana.

Hubert ciężko wypuścił powietrze z płuc i zmierzwił ręką włosy.

- To pewnie poszedł do roboty – stwierdził. – Dzięki. Za zakupy też. I przepraszam. Miałem ostatnio kryzys osobowości...

- Jasne, jasne... Hubi, zapomnij o tym wszystkim. Jesteś świetnym biologiem, dostaniesz pracę gdzie tylko chcesz – uśmiechnęła się Paulina. – Ale najpierw musisz się ogarnąć.

Zakrzewski też odpowiedział jej uśmiechem.

- Wiem... Głupi jestem. Ale naprawdę mnie to przerosło. Znasz mnie, nie upiłbym się bez powodu. Musiałem jakoś odreagować. Więcej tego nie zrobię.

- Trzymam za słowo.

Paulina wiedziała, że może mu zaufać. Jeśli coś jej obiecał, to na pewno dotrzyma słowa. Pomogła mu jednak doprowadzić mieszkanie do względnego porządku, zrobiła obiad i usiadła z nim do laptopa, żeby przejrzeć oferty pracy. Po południu wpadł Jurek, więc Paulina mogła z czystym sumieniem zostawić Huberta pod jego opieką, tym bardziej, że doszedł już do siebie po porannym kacu. Cieszyła się, że go znaleźli. I że się nie poddał. W końcu miał jeszcze kawał życia przed sobą.