VALERIE couldn't stop herself from thinking about the man in her every dream. Pamilyar at napakamisteryoso para sa kanya ang mga nangyayari. She looked at the ceiling and stared thoroughly. Parang kilala niya ang pamilyar na presensya niyon kahit hindi makita nang lubusan ang buong mukha. Noong bata naman siya ay wala siyang napapanaginipan na ganoon ngunit noong tumuntong siya ng labingwalo ay doon na nagsimula. She always see herself with a man; hugging and holding her hands.

She sighed and then decided to get out of her bed. Ilang oras na lang ay mala-late na siya sa dapat pupuntahan.

Pagkalabas pa lamang ng kuwarto niya ay sumalubong agad ang amoy aroma ng kape at bawang sa sinangag. "Ma," tawag niya.

Napatingin sa kaniya ang nanay niya saka siya bahagyang nginitian. "Kain na, Anak. Hindi ba't may lakad pa kayo ni Aera?

"Hayaan mo na, Nay, alm mo namang hindi ako matitiis niyon." bungisngis niyang saad.
Umupo na siya sa upuan at sa sandaling iyon ay may lumabas na pamilyar na senaryo sa kanyang isip. Weird but Valerie saw herself sitting on a elegant chair with her hand on a man's lip. It's just a little glimpse but she felt a sudden longing.

"Hindi gagalaw ang pagkain papunta sa 'yo, Anak," napabaling ang tingin niya sa kaniyang ina. "May problema ba?"

"Wala po, may naalala lang." kita niya ang pagkabahala sa mata ng kaniyang magulang pero hindi na niya iyon binigyang pansin. She's lucky that she have a mother like her. Maalaga, mabait, at higit sa lahat maganda. Kung tutuusin ay parang mukhang kapatid niya lamang ang kaniyang ina dahil sa kagandahan at katangkaran. Pati na rin ang kanyang ama na napakakisig. Wala ito ngayon sa harap niya dahil siya ay nasa trabaho.

"Tita! Your favorite child is here!" bumulabog sa kanilang tainga ang matinis na sigaw ng babaeng mas malakas pa ang boses sa megaphone. Aera showed infront of us. Nakakanganga at magulong buhok ang nadatnan niya sa akin. Kung para sa ibang tao ay nakakahiya pero sa kaniya ay sanay na siya.

Lumapit siya kay inay at nakipagbeso. Valerie mentally rolled her eyes at sumubo na.

"Hindi mo ba ako namiss, bestie?" pangungulit ni Aera sa tabi ko.

"Kakakita lang natin noong isang araw."

"Exactly!" Aera clapped. "Isang araw tayong hindi nagkita."

"Alam ko."

She tsked at walang paalam na sumadok ng kanin. Nga naman, lagi namang gutom 'yang babaeng 'yan. "May garlic na nilagay si nanay sa fried rice. You're allergic to that." she said when Aera's about to take a bite.

"Oops."

"Itong ulam na lang ang kainin mo Prin—A-aera anak." Valerie stilled when she heard her mother stuttered. Her mother coughed when she felt her stares.

She always noticed that her mother is like bowing to her friend as if she's some kind of royalty. She shrugged, maybe her parent are that really kind.

"Saan pala tayo pupunta?" she asked.

"Sa Cleevar" Aera smirked. With that smirk, Valerie knows that there's something in that.

"Umaga pa lang gusto mo nang sirain baga mo."

"We're not going there to get drunk, bestie. Cleevar is not only a club house. Cafe shop sa umaga, bar sa gabi." she explained.

"Ba't hindi ka kasi lumabas nang lumabas para malaman no nangyayari sa palagid mo. Kung hindi ako kasama mo, hindi ka sasama."

"Nahh, tinatanamad ako. Mas gugustuhin ko pang matulog sa kwarto."

She grunted. "You're always saying that."

"Wala kang magagawa." buntonghininga niya. She couldn't deny it anymore. She hates socializing and going around, for her it's just a waste of time. Mas gugustuhin niya pang magkulong sa kwarto at ituloy ang pagpipinta sa lalaking nasa panaginip niya. She loves painting, hindi niya nga alam kung bakit paborito niya iyon gayong walang panama ang magulang niya sa pagpipinta.

Kung hindi lang sila medyo magkapareho ang mata ng kaniyang ama ay baka mapagkamalan siyang ampon dahil sa malaking pagkakaiba. She has the ocean blue eyes that's very captivating, pati ang kanyang kaibigan ay namamangha sa kanyang mata.

She looked at the unfinished canvas infront of her. There, she can see the masculine feature of a man ngunit nanatili iyong walang mukha. She never tell it to her mother and Aera dahil pakiramdam niya ay mali ang pagsabi sa kanila.

Kinuha niya na ulit ang ghost cloth at itinakip iyon sa canvas para hindi agaw pansin at walang makakita. "Tapos ka na?" Valerie turned her head into the door. Nakita niya si Aera na pinapasadahan ang buong silid niya.

"Napakagaling mo talaga. I'm envious," she said, pouting.

"Maganda ka naman." sagot ko.

"Tama! Anong gagawin ko sa talento kung maganda naman ako." mahangin na sabi ni Aera na ikinangiwi niya naman.

"Arghh! Dapat supportive ka sa akin!" her lips twitched.

"Why not sell your paintings? O kaya naman ilagay sa isang art gallery, paniguradong maraming bibili! Ang gaganda ba aman." maganda ba talaga? malungkot niyang tanong sa isip.

When she was still a kid, naalala niya kung paano niya ipinakita ang abstract painting na ginawa niya but her classmates said that it's ugly and a trash because they can't understand the strokes and meaning of the painting. Kaya as Valerie grow up, nilulong niya ang sarili sa pagpinta, improving herself hanggang naging paborito niya na.

Tinignan niya ang mga pininta na nakakalat sa kanyang study table. Did I improve?

She smiled faintly.

She needed to remind herself again not to be sad. It's okay to accept or to not accept someone's opinion kaso 'wag lang masyadong dibdibin dahil magiging negative lang ang maiisip.

Tinignan niya ang sarili sa full body mirror. She's wearing her favorite red sundress. Bagay na bagay sa porselana niyang balat. "Ready ka na ba makipagsocialize?" Aera asked. She snickered at kinuha na lang ang sling bag.

Lulan na kami ng sasakyan ni Aera papunta Cleevar. Nakapagtataka na tahimik siya. She's usually talkative—that's her nature already but this time is different. She's quiet and serious.

"Is there something wrong, Aera?" hindi siya sanay sa katahamikan ng kaibigan kaya tinanong niya ito agad.

"Wala ka bang naaalala?"

"What do you mean?" she asked cluelessly.

"A man . . . " it's just a whisper kaso umabot iyon sa pandinig niya. Valerie rooted on her seat. May alam ba siya? She bits the cheek inside her mouth to cover her uneasiness.

"Breath, Valerie," doon niya lamang inilabas ang kanina pang pinipigilang hininga. She looked at Aera once again at nag-iwas din ng tingin.

"I'm sorry." she heard Aera whispered. May nagawa ba siyang mali kaya't ganiyan ang akto niya? Valerie's question remains in her head.

"We're here." Aera announced. Tinignan niya ang kabuuan na lugar. So, this is the famous bar here in Trinidad. Everything here is elegant and clean, tamang-tama sa nakikita niya sa TV. Binuksan na niya ang pinto ng passenger seat at doon niya mas naappreciate ang tanawin.

"Halika na." sumunod na ako sa kaniya kaso nakakailang hakbang pa lang kami ay tumunog na ang ringtone ng cellphone niya. Kinuha niya ang cellphone sa bag at tinignan ang caller. Her assistant is calling. "I'll take this call for a minutes. Mauna ka na, hahanapin na lang kita." she said.

"Are you sure?" she raised her thumb before putting the cellphone on her ear.

"Hello, Aliyah." sagot ko.

"Ma'am, Valerie, pasensya na po sa abala."

"Oh no, don't worry. May nangyari ba sa shop?" she asked worriedly.

"Ah, eh k-kasi, ma'am 'yong isang buyer natin nagreklamo na kulang at ibang kulay ang ibinigay natin pero ma'am sigurado po kaming tama ang pagkakabigay namin. Nakalista po ang mga gusto niya noong nameet namin siya." my forehead creased.

"Give me her information. I'll explain."

"Ayon lang, ma'am . . . Galit na galit po at binantaan kami. Mukhang sobra ang galit at hindi na magagawa sa eksplanasyon." she sighed.

"Just send me her information and the list she wanted."

Aside from painting, ang flower shop niya ang isa niya pang pinagkakaabalahan. Pinatayo niya ito noong pagkatapos niya grumaduate. Nagsimula sa maliit hanggang sa lumago at makilala ang kanyang shop, pati nga celebrity ay doon bibili. Ngayon ay may tatlo na siyang branch isa ay sa france. Hopefully ay magkaroon pa ng isa.

She ended the line at naglakad papasok nang hindi tinitignan ang daanan. Valerie think she missed something to put in her bag. Naalala na niya. Her medicine . . . Patuloy siya sa pagkalkal ngunit hindi niya mahanap. Unexpectedly she felt a strong force bumped on her forehead. Nahulog ang sling bag niya at ang laman niyon while her eyes are still closed. Masakit, isang bagay na masasabi niya.

Unti-unti niyang idinilat ang mata. "I'm sorry." mahinang sabi niya habang nakayuko. Hindi na niya nagawang tignan pa ang mukha ng lalaki dahil sa pagkataranta. Lumuhod siya at inayos ang gamit but she couldn't deny the smell of this person. He smells so expensively good. Ang sapatos niyang nasa harap ko ay makintab at walang kadumi-dumi.

"I'm sorry for not looki—" her mouth parted. He's familiar, his built and hair. Napapikit siya nang may lumabas na naman na senaryo kung saan nakayapos ang kamay ng isang estranghero sa baywang niya. She flinched. Tinignan niyang muli ang lalaki. "I'm so sorry," natatakot na niyang sabi dahil sa matiim na titig ng lalaki sa kaniya. Why does he looked at me like I'm a murderer.

Yumuko siya at patakbong umalis. Why is her heart beating like that? Hinawakan niya ang dibdib at pinakiramdam ang mabilis at malakas na pintig ng puso.

Valerie you messed up.

"WHAT THE FUCK, ZERO!" he shouted at his friend, who was laying on his bed.

"Bro, chill, parang hindi tayo magkaibigan." natatawang anito.

"Get up, fucker!" halos maubos na ang pasensya niya sa kakulitan ng kaibigan niya.

"Fine, fine." sumusukong anito habang nakataas ang dalawang kamay.

"Kaya ako nandito ay para sabihin sa 'yo na malapit na ang kasal ng isang kaibigan natin, kailan na ikaw?" my forehead creased.

"Get straight to the point, Zero." madiing usal niya.

"Our friend wants you to be his bestman. Tsk! Bro, ang sakit non, ako ang paborito pero ikaw ang pinili." napahilot siya sa sintido dahil sa kadaldalan nito. Kung hindi si Poseidon ang kinukulit ako naman. Why the fuck did he end up with this talkative person? His friends know how he hates noisy people.
 

"Yeah, you can now go out." Alxheron pointed the open door.

"K." tipid nitong sagot at lumabas na. That's the first. He frustratedly combed his hair when he remembers her again. Damn, woman! Everytime he closed his eyes, he still see the face of that woman. It's been 25 years yet she still hunts him.

"Alxheron my friend! Thank you!" Zero shouted. That's kinda suspicious for him.

Naligo na lang siya dahil may pupuntahan pa siya. His friends decided to eat on a particular restaurant in Trinidad.

After his bath, Alxheron walks out of the bathroom without a thing except his towel wrapped around his hips. His v-line is perfectly lined, his eight-pack abs are all formed. His hair is still dripping wet. What a view.
 

He wears the Armani suit, a gift from her mother. Nang ok na lahat ay lumabas na siya sa kanyang kwarto. Cans and junk food wrappers came to his view. His mouth parted because everything was scattered on the floor. "Fucking great, Zero." naiinis niyang bulong.

Napagpasyahan niya na lamang na tawagan ang caretaker ng bahay dahil wala na siyang maraming oras pa para linisin ang iniwang kalat ni Zero.

Nakarating na siya sa Trinidad ay saktong pagparking niya ay nandoon na rin ang dalawang kaibigan. His gaze went to Zero and shot him murderous stare. He could hear his fast heartbeat and feel his nervousness.

"B-Bro, huwag mo akong t-t-tignan ng ganiyan." nauutal na anito.

"Tss." he only answered.

"If you're not only my friend, I would definitely ring your neck." he scowl, irritatedly.

"Bro, you're kidding right?" natatakot nitong tanong. Nagtago pa ito sa likod ni Poseidon.

Poseidon just shakes his head because of what he is seeing. He knows that his friend is only joking, trying to give Zero a lesson. His lips slowly formed a smirk because of that scared fucker at the back of him.

"Childish." Poseidon muttered.

"Pati ba naman ikaw Sei?" madramang sambit ng lalaki sa likod niya.

Even though his friends are like that, he loves them as friends. They're like that sometimes, but serious when it comes to difficult times. They're for keeps.

Natigil sa ginagawa si Alxheron nang mahagip ng mata niya ang babae malapit lang sa pwesto nila.

Alxheron's gaze went to a familiar woman. The girl looks like looking for something inside her bag nang hindi tinitignan ang daanan. Patuloy siya sa paglakad papalapit roon. He didn't know what was happening to him. His feet were leading him to that woman. Narinig niya pa ang pagtawag sa kaniya ng kaibigan pero hindi niya iyon pinansin pa.

Patuloy sa pagkalkal ang babae at hindi na napansin pa ang presensya niya sa harapan nito. The girl's head bumped his chest. He could smell the familiar scent of a girl who almost lose his sanity. His jaw tightened. Kumuyom ang kamao niya nang makita ang pamilyar na katawan; smooth porcelain skin; brown wavy hair; and her strawberry scent.

"I'm sorry." the girl said. He swallowed, hardly. He could almost feel the bitterness of his own saliva. Great!

He can't even control his self now. Her voice, they're same.

Nang umangat na ang tingin ng babae ay doon na siya nanghina. Mas lalong nandilim ang mata niya kung paano niya nakitaan ng takot ang nga mata ng dalaga. She looked away and left him like she didn't know him at all . . . Like, he's just a total stranger.

Dumako ang tingin niya sa ibaba at doon nakita ang pulang wallet. Madilim niyang tinignan iyon dahil sa kulay pulang kulay na napakapamilyar sa kanya. He slightly kneel then grabbed the purse and put it inside his pocket.

"You love running away, just like what you did to me." Alxheron whispered while looking at the woman's receding body.