Unedited, Stephan's P.O.V🌹

6:50

Άνοιξα αγανακτησμένος τα μάτια μου από τον ελεεινό ήχο που κάνει ως συνήθως κάθε πρωί το ξυπνητήρι του αδερφού μου.

-Γαμώτο Κώστα, την επόμενη φορά που δεν θα αλλάξεις αυτό το κωλοξυπνητήρι θα στο βάλω εκεί που ξες!

Γρύλισα και ξαναγύρισα πλευρό θάβοντας το πρόσωπο μου κάτω από το μαξιλάρι.

-Ή τουλάχιστον βάλτο να χτυπάει στην σωστή ώρα!

Και η μόνη απάντηση που πήρα από αυτόν ήταν ένα μουγκρητό.

Μοσχάρι.

***

Μπήκα στον χώρο του σχολείου αντικρίζοντας διαφορά παιδιά εδώ και κει.

Και εκεί ήταν που την είδα.

Κλασσικά, φορούσε την μαύρη της μεγάλη φούτερ με ένα μαύρο απλό τζιν.

Τα μαύρα της μαλλιά ατημέλητα, ριγμένα κάτω.

Τόσο όμορφη.

Ανεβαίνει τα σκαλιά προσπαθώντας με αρκετή δυσκολία να ανοίξει την πόρτα.

-Γαμώτο πρωί πρωί!

Αναφώνησε και έκανε ένα βήμα πίσω, μαζεύοντας όλα της τα μαύρα μαλλιά πίσω.

Πήγε να ξανακάνει μια απόπειρα από το φαίνεται αλλά την πρόλαβα και με αρκετή ευκολία την άνοιξα.

-Ορίστε!

Είπα ευδιάθετα κοιτώντας την μέσα στα μάτια.

Γιατί να είναι τόσο μουντή κάθε μέρα;

Αυτή, ανέκφραστη με προσπερνά ρολαροντας τα μάτια της πηγαίνοντας στο τμήμα της

-Στέφανος!

Της φώναξα μπας και με ακούσει.

Αχχ γιατί τόσο "μαύρη" μωρό μου; δεν σου πάει...

***

-Α, επιτέλους.

Είπα βαριεστημένα μιας που τα μαθηματικά δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. Και ειδικά την πρώτη ώρα.

Βγήκα γρήγορα από την τάξη μου και πήγα στο κυλικείο να πάρω κάτι να φάω, μιας που το πρωί τελικά δεν πρόλαβα να φάω σπίτι.

Να τι παθαίνεις όταν έχεις αδερφό!

Διέσχισα το μισό σχολείο ψάχνοντας για αυτήν. Ώσπου τελικά την βρήκα.

Είχε σκημένο το κεφάλι χωρίς να έχει πάρει χαμπάρι ότι κάποιος την σκουνταει στον ώμο.

Σηκώσε ήρεμα το κεφάλι της κοιτώντας με ανέκφραστα.

-Θες κάτι;

Είπε συνεχίζοντας την πορεία της προς την πίσω αυλή.

-Εμ, μπορώ να καθίσω μαζί σου;

Την ρώτησα με τον ίδιο ήρεμο και ευδιάθετο τόνο όπως και το πρωί.

-Όχι.

Απάντησε μονολεκτικά κάθωντας σε ενα παγκάκι.

Δεν με πείραξε όμως η απάντηση της. Αντιθέτως κάθισα ήρεμα βγάζοντας το κρύο σάντουιτς από την τσάντα μου.

Ρολαρε τα μάτια της και αναστέναξε.

-Ρε φίλε, τι ακριβώς δεν κατάλαβες από το "ο-χι" που σου είπα;;;

Με κοίταξε επιθετικά στα μάτια μα εγω κοιτούσα κάπου αλλού.

Το δεξί της χέρι ήταν γεμάτο χαρακιές. Άλλες είχαν γιατρεύει μα άλλες ήταν φρέσκιες, πρόσφατες.

Αμέσως μόλις κατάλαβε που κοιτούσα, κατέβασε την μπλούζα της και μαζεύτηκε ακόμη περισσότερο στην θέση της.

Με φοβάται;;;

Τα χαρακτηριστικά μου από ευδιάθετα μετατράπηκαν σε σκληρά.

-Κάνε πως δεν το είδες αυτό ποτέ!

Είπε άγρια και σηκώθηκε, φεύγοντας από την θέση της.

-Γιατί;;;

Φώναξα ήρεμα.

Στάθηκε ακίνητη παίρνοντας μια βαθιά ανάσα.

-Γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου;

Της είπα μπαίνοντας μπροστά της μα δεν φάνηκε πως με πρόσεξε.

-Δεν σε αφορά!

Είπε νευριασμενη προσπερνώντας με.

-Θέλω να σε βοηθήσω! Σε παρακαλώ! Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου.

Φώναξα για άλλη μια φορά.

Δεν θέλω να περάσει αυτά που πέρασα εγώ. Ή ακόμη και χειρότερα.

-Βοήθα καλύτερα τον εαυτό σου, παρά εμένα!

Απάντησε για τελευταία φορά, μπαίνοντας μέσα στο κτήριο.

Και να ξέρες πόσο δύσκολο ήταν...

***

And that was the second chapter.💕

I hope you enjoyed it!

Vote📝 and💭 comment if you liked it❤

Loads of kisses 😘

-Mom potato 💘💘💘

P.s άκουγα το τραγούδι επάνω τον το έγραφα αυτό! #welovebloodyhawk♥