Evet bugün durup dururken ettiğim tebessümler geliyor aklıma. Sebepsizce bazen sizdede olur mu bu tebessümler hiç bir şey yokmuşken? Sebepsizce dediğim genellikle o gibi durumlarda aklınız bir şeyle meşgul ve o şey size güzel geliyorsa hemen oluşturuveriyorsunuz yüzünüzde tebessümlerinizi. O tebessümlerin yüzünüzde oluşmasını sağlayan insanları asla kaybetmeyiniz, asıl değer verdikleriniz işte onlardır uzaklarda aramanıza gerek yoktur kim sizin yüzünüzde durup dururken aklınıza gelip tebessüm bırakıyorsa işte onlardır sizin değerlileriniz. Bazen birileriyle konuşurkende olur bu durup durup tebessüm edebilirsiniz hiç komik bir şey yokken o anlık mutluluğunuzla yüzünüz gülme ihtiyacı hisseder ve otomatik olarak tebessüm edersiniz. Aslında o tebessümler komik olan bir şeye gülmek amaçlı değildir, özlem duyduğunuz bir şeye ahhh ahh çekmek gibi de algılayabilirsiniz bunu. Yani bir çok şeye tebessüm edebilir insan hatta bazen gülerken ağlamak gibidir bu şey, tam bir sınırı yoktur sadece komik olanlar için gülünmez bu hayatta açıklamak istediğim tam da bu. Özlem duyduğumuz şeylere tebessüm ederiz, anılarımıza tebessüm ederiz, konuşurken mutluysak tebessüm ederiz, karşımızda ki bizim için değerliyse en ufak sözleriyle tebessümler bırakırız. Ben de bu nadiren oluyor ve onları kaybetmemeye çalışıyorum, ne kadar acı çeksemde tek tebessümlerim oldukları için onlardan asla vazgeçmeme gibi bir huy oluşuyor ki bu huyumdanda pek hoşlanmam fakat iyi bir şey mi kötü mü hala çözmüş değilim. Benim zaten hayatım genellikle başkalarının mutluluğuyla mutlu olmakla geçti ben nedense kendim mutluyken hemen durup kendimi mutsuz etme gibi bir yeteneğim olduğundan fazla uzun sürmüyor kendi mutluluklarım. Bunun için başkalarından medet umuyorum onlara sığınıyorum, onların hayatlarıyla ilgileniyorum hatta kendimden çok onların hayatlarıyla haşır neşir oluyorum çünkü kendi kendime mutlu olamıyorsam ve etrafımda mutlu olmak için bir sebep varsa buna sıkı sıkıya sarılmalıyım. Çoğu insanlardan da vazgeçemeyişimin sebebi budur aslında, sebebini pek anlayamıyordum eskiden hep bir takıntı sanıyordum fakat karanlıktan korktuğum kadar yüzümde tebessümlerini bırakacak insanların yokluğundan da korkuyormuşum meğer. Aynı karanlık korkum gibi onlarda, bazen gemileri yakıyorum hepsini sallıyorum bir yere akıllarıma bile gelmiyorlar, karanlık korkumda öyledir otuz günün bir günü denk gelir ve o gün çok korkarım, bazense hiç umrumda bile olmuyor karanlık değişken oluyor duygularım genellikle. Benim bir sınırımda budur aslında, bana durup dururken tebessüm ettirenler hayatım boyunca beynimin bir köşesinde unutulmamak üzere dururlar değer vermediklerim ise beynimin en ücra köşelerine bile tekrar uğrayamazlar onlar için artık oralar çıkmaz sokakdır. Bundan dolayıdır ki bir insan benim için ya vardır yada yoktur, benim için olan insanlar canımdan öte fakat benim için olmayan insanlar önümde acı içinde kıvranıyor olsalar bile çokca umursamaz bir şekilde yanından geçip gidebilirim. Size en ufak samimi bir tebessüm yaşatan insanları asla bırakmayınız. O tebessümler içten gelir, nedenini bilemezsiniz belki ama yada nedeni o diyemessiniz belki ama, odur işte, ufacıcık bir tebessüm belirlesin değerlerinizi bırakında, çünkü o tebessüm kalpden gelir ve kalp asla yanılmaz.