Κάθομαι και τη κοιτάζω να παραμένει στο έδαφος προσπαθώντας να κρατήσει τη ψυχραιμία της και γουστάρω. Απλά γουστάρω... Πόσο εύκολο είναι να της σπάσω το λαιμό, να της βάλω φωτιά, να τη διάλυσω μόνο με ένα χτύπημα των δαχτύλων μου... Κι όμως... Πιάνω τον εαυτό μου να διστάζει. Όχι επειδή δε το θέλω, μα επειδή με τρώει η περιέργεια...

Με τρώει να μάθω πότε σκοπεύει να ξεσπάσει. Πότε θα αποφασίσει να μου δείξει το πραγματικό της εαυτό... Αν νόμιζε πως έπειτα από τόσα χρόνια ένα απλό θηλυκό θα μπορούσε να κάνει αυτό που δεν κατάφεραν εκατοντάδες δικοί μου άντρες είναι γελασμενη... Σαν πλάσμα με εξιτάρει. Ανήκει στους Μερντς μα όσο και να έχω μελετήσει τη συγκεκριμένη φυλή, ποτέ δεν άκουσα για κάποιον που μπορεί να αλλάζει μορφές τόσο εύκολα και γρήγορα. Θέλει αιώνες για να επιτύχεις τέτοιες μεταμορφώσεις... Ούτε τα πιο ισχυρά θηλυκά της δικής μας φατρίας φτάνουν της δικές της ικανότητες που είναι τα πιο δυνατά σε σχέση με τις άλλες.

Είμαι έξυπνη,  καλή  ιχνηλάτης και γρήγορη. Οι άλλοι ήθελαν μήνες να με εντοπίσουν μα εκείνη δεν δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα... Το να αφήσω τη Τζέιν στο καινούριο σπίτι και να επιστρέψω για τη φωτογραφία μας αποδείχθηκε εξαιρετική ιδέα. Έφτασα ακριβώς τη στιγμή που έπαιρνε τη φωτογραφία και έφτανε... Ποτέ δεν φαντάστηκα πως η άτιμη θα είχε την ικανότητα να αλλάζει και σε άλλες μορφές εκτός από πουλιά όπως συνηθίζεται... Όταν η Τζέιν έφερε το γατί στο σπίτι το ένιωσα... τη μύριζα και η οσμή της οσο κι αν κρυβόταν πίσω από το τρίχωμα ήταν ίδια. Έπρεπε να σιγουρευτώ όμως... Ακόμα έχω την εικόνα της να τρέχει και αλλάζει... Πόσο εκπληκτικό ήταν το θέαμα , πόσο συναρπαστικό... Επέλεξε τον πανθηρα η της βγήκε αυθόρμητα; και το λιοντάρι; Το τρίχωμα της γυάλιζε, τα δόντια της ήταν τεράστια και η δυναμική της ζωικής της υπόστασης αξιομνημόνευτη... Δεν την πληροφόρησαν καλά όμως. Δεν βλέπω κανένα από εκεί να τα ηλίθια παιχνίδια πάνω της. Ούτε ένα φυλαχτό; Ούτε μια προστασία; Βέβαια με το χαρακτήρα που έχει είναι ικανή και να μη τα δέχθηκε... Μοιάζει περήφανο πλάσμα και λυπάμαι που θα πρέπει να καταστρέψω ένα τέτοιο δαίμονα. Ένα δαίμονα που ήταν ικανός να με κάνει να ζήσω τη ψεύτικη ανάμνηση της. Πόσο γέλασα... Ακόμα και τώρα σκέφτεται πόση ώρα μπορώ να στέκομαι εδώ. Πόσα ξέρω... Δυστυχώς για εκείνη ξέρω πολλά και τα ξέρω από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι της εδώ μα ένα παιχνιδάκι δεν έβλαψε κανένα σωστά;
Τίποτα από όλα αυτά δεν αλλάζει πως στάλθηκε εδώ για μένα, για εκείνη...Για μας...

Δεν δέχθηκε να πιει από το αίμα μου μα σήμερα θα το κάνει. Θα πιει , θα δηλητηριαστεί, θα πεθάνει... Τόσο απλά. Τόσο όμορφα και αθόρυβα... Για το μόνο που λυπάμαι είναι για το αίμα της. Ανάθεμα αν έχω ξαναδοκιμάσει κάτι τόσο ωραίο και ντρέπομαι που το λέω μα ούτε καν της Τζέιν πλησιάζει στην απόλαυση που μου χάρισε χθες. Σήμερα ένιωσα πως ήθελα να πιω μα δε με γέμισε. Ξέρω πως είναι μια απλή επίδραση του οργανισμού. Είναι ίσως η γεύση που είχα να νιώσω από τότε που κυριαρχούσα στο κόσμο μου. Που έπινα από τρία θηλυκά μαζί... Ήταν έντονο όμως, τόσο που σήμερα το αίμα της Τζέιν μου έμοιαζε με νερό. Δεν περίμενα να γυρίσει...
Την τρόμαξα...Είδα το φόβο στα χρυσά της μάτια μα δεν πτοήθηκε. Επέστρεψε σπίτι... Επίμονο πλάσμα!

"Νομίζω πως δεν μου χρωστάς!" Λέει άξαφνα και σηκώνεται. Ωωωω κάνεις λάθος μικρή μου... Σου χρωστάω, ένα θάνατο.

"Χθες ξέφυγε η κατάσταση και δεν ξέχασα ότι ήσουν νηστικη. Ήρθα να τραφεις και μετά να φύγεις και να μην ξαναπατησεις το πόδι σου εδω!"
Συνεχίζω επιθετικά και εκείνη τινάζει τα κατάμαυρα μαλλιά της και σηκώνει το φρύδι της. Με πλησιάζει και όπως ακριβώς και στη γατισια μορφή της, φέρνει ελαφρά το κεφάλι στο πλάι και με επεξεργάζεται. Σουφρωνει ελαφρά τα χείλη της και σμίγει τα φρύδια

"Δεν πεινάω...!"Λέει σιγανά και θέλω να γελάσω. Ένα σκίσιμο να κάνω στο δέρμα μου και να μυρίσει το αίμα θα μου ορμηξει αμέσως.

"Για να δούμε λοιπόν..." απαντάω ψύχραιμος και βγάζω τη μπλούζα. Έχω όλη τη νύχτα μπροστά μου από τη στιγμή που η Τζέιν νομίζει πως βγήκα επειδή ένιωσα κίνδυνο. Που να ήξερε πως κυνηγάω τη γάτα της... την Τορι ... Άκου όνομα που βρήκε για γάτα!! Είναι αστεία ώρες ώρες μα γι αυτό την αγαπώ.

"Σου είπα δεν ...." Η λαλιά της κόβεται μόλις περνάω το δάχτυλο στο δέρμα του στήθους μου και σχεδιάζω μια σχισμή. Με τη πρώτη κι όλας σταγόνα τα μάτια της χαζεύουν. Γυρίζει τη πλάτη για να φύγει μα είναι χαζή αν πιστεύει ότι θα την αφήσω να φύγει....

Ο Κίαν την άρπαξε από το μπράτσο και καθώς τη γύρισε έπιασε το πίσω μέρος του κεφαλιού της και το ώθησε προς το στήθος του. Η μαύρη από το αίμα του σταγόνα κατρακύλησε και άγγιξε τα χείλη της μονομιάς. Η Σερ τα σφράγισε. Πώς θα έπινε το ίδιο το δηλητήριο; Δεν είχε ξαναδεί ποτέ μαύρο αίμα... Δεν ειχε ξανανιώσει ποτέ την επιθυμία να πιει σε τόσο έντονο βαθμό μα ήξερε πως ήταν παγίδα.

Τον έσπρωξε κι εκείνος την άρπαξε ξανά.

"Πιες !" Διέταξε σοβαρός αυτή τη φορά

"Δε θέλω! Δε γουστάρω!και τώρα πάρε τα χέρια σου από πάνω μου πριν κάνω κατι που θα μετανιώσω!!" Του είπε έξαλλη και βούτηξε στη λίμνη.

"Εισαι ζόρικη έτσι ; Ας το κάνουμε λοιπόν με το παραδοσιακό τρόπο... Λαιμός, κεφάλι θάνατος..." 

Ο Κίαν θέλοντας να σταματήσει αυτό το ηλίθιο παιχνίδι έβγαλε το παντελόνι και βούτηξε.  Μόλις την εντόπισε να κολυμπάει υπογείως προς την απέναντι όχθη, κούνησε τα δάχτυλα του και η αμμουδιά που υπήρχε κάτω ανασηκωθηκε θολονωντας το νερό. Ήταν σίγουρος πως δε θα ρίσκαρε να μεταμορφωθεί και να φανερωθεί...

Μεταφέρθηκε έξω από το νερό και περίμενε ώσπου την είδε να βγαίνει εκνευρισμένη

"Τι θες ρε;;; Τι; Πήγαινε σπίτι σου!" Του επιτέθηκε απευθείας καθαρίζοντας τα ματοκλαδα της

"Φοβάσαι;" τη ρώτησε το ίδιο πράγμα  που του είπε εκείνη το προηγούμενο βράδυ "Φοβάσαι πως δε θα σταματήσεις;" Ο Κίαν ήξερε πως φοβόταν. Όχι φυσικά από τις ορμές της μα από την απειλή να πεθάνει και μόνο από τη πρώτη σταγόνα... Είχε  πλήρη επίγνωση για την οξύτητα του ίδιου του , του αίματος.

"Δε φοβάμαι τίποτα και Κανένα!" Του τόνισε αλλάζοντας πορεία

"Και τότε γιατί φεύγεις; Σου  προσφέρω φαγητό για δεύτερη φορά και είσαι αρνητική..."

"Φεύγω γιατί αν πιω ..." Η Σερ χαμήλωσε τη φωνή της και  κουνώντας  το κορμί της σαν το αιλουροειδή που έκρυβε μέσα της , στάθηκε μπροστά του... "Αν πιω πολύ φοβάμαι πως θα πιείς κι εσύ ... Κι αν πιεις , δε σε βλέπω να γυρίζεις σπίτι σου αυτή τη φορά..." τον ειρωνευτηκε  και παίρνοντας το ρισκο,  γλίστρησε  τη γλώσσα της πάνω από τη σχισμή γλυφοντας το αίμα του....

Μόλις τα χείλη της ήρθαν σε επαφή με το δέρμα του ο Κίαν έκλεισε τα μάτια και πηρε μια βαθειά αναπνοή....

Σας φιλώ....