In the midst of a joyous reunion, a thunderous strike of bad news emerged as the almighty God of Olympus stand before us. He stood with might, beaming with confidence and the authority, which pronounce him as the mightiest ruler.

His stormy eyes roamed around, looking for a sheep to tame. But as each of us flared the annoyance within our eyes, he smirked and laid his cunning eyes to the woman I love the most.

Alexis.

“As the God ruling the sacred laws as well as this continent. I shall punish all of you, but single life is enough to diminish all of your mistakes. And this treacherous act must be put to an end—the rule-breakers shall be expunged.”

Palihim na tumingin si Zeus kay Alexis habang minumungkahi niya ang bawat salita n’ya. At dahil do’n, hindi ko mapigilan ang magtakha at magimbal sa lihim na mensahe ng mga salitang iyon.

Anong ginawa sa babaeng wala ngayong malay na nakakulong sa bisig niya?

“But… as a father, I’ve never meant to put any of you in vain. I was fond of the rule-breakers, watching you conquer everything with your blessings, and chased your dreams made me admire each of you, that sometimes I’d think to be one of you—free, and untamed.” Zeus looked at each of us until his face crumbled into a fierce-looking one, “But as a ruler, I am dreadful being. I must end this youth, this group in order to bring back the harmony that you stole from the gods, from the Divine Continent.”

Habang pinagmamasdan ko s’ya nang matagal, sari-saring emosyon ang nakikita ko sa kanya ngunit umaapaw ro’n ang pangungulila.

At sa gitna nang katahimikan, binasag iyon ni Zeus upang magmartsa patungo sa amin, sa akin. Malungkot na ngumiti ang kanyang labi saka niya marahan na binigay sa bisig ko si Alexis.

“Alagaan mong mabuti si Alexis.” Saglit siyang tumingin sa ‘kin bago muling binalik ang kumikislap niyang mga mata kay Alexis.

Nang sinubukan kong silipin ang aking mga kasama, ang bawat isa sa kanila’y nakatigil lamang na tila ba ay tumigil ang mundo maliban sa amin ni Zeus.

“Anong kailangan mo sa ‘kin?” Tanong ko.

Mahina siyang humalakhak, “Hindi ako ang may kailangan sa’yo, King Vessel.” Saka siya sumilip muli kay Alexis na bahagya kong tinalikod sa kanya, “Binabalak ni Poseidon na kuhanin ang kanyang anak—”

“Alam ko. Hindi mo na kailangan pang sabihin pa—”

“Kaya ba ang munting anak ni Hephaestus ay iniwan ang paborito kong demigod upang maghanda?”

Tinapunan ko siya ng isang seryosong tingin, “Hindi siya—”

“Si Skyler pa ang isa mong pakay. Ang gawing isang Lockser ang batang iyon.” Kailan ba ako patatapusin nito sa pagsasalita? Ginala niya ang munti niyang mga mata sa bawat sulok ng gusali na tila ba’y sinasaulo  niya ito, “May nais akong hilingin sa’yo, King Vessel.”

I wryly smiled and squinted my eyes at him, “What does the mightiest king want from a mere false king?” I asked. He will not bother to manipulate the time and space for nothing, he will not do something out of anything. And it only means that he wants something from me.

“The Gods and Goddesses aren’t divine as you thought; we pledged to serve and protect the peace, to spread the holiness. It was the oath, the sanctity that we are not bound to break. Yet, even though we are immortal beings, we have something we feared of— and it is to die.”

I furrowed, “Immortals do not die.”

“To those who aren’t blessed with the blood that slays— Yes. But time will definitely come for that divine being to rise.”

“Scared of being overthrown, huh?”

Zeus just smiled. All of a sudden, eeriness began to slowly collide with stillness, and leisurely devouring it. My friends disappeared as well as the woman that I’m holding, yet Zeus didn’t. His stormy eyes analyzed me with intent, and as the dimness cascade and conquered the light— four maiden statues appeared, surrounding the two of us.

Each of them holds something valuable in our kind, something peculiar that if landed in the wrong hands will result in greediness. As they shimmered, one of the brilliant lights turned dull.

“The woman you are looking at is Pyre. The most innocent yet bravest among the Guardians,” Zeus explained.

“Anong Guardians? Bago lang ito sa pandinig ko. Walang kahit anong tungkol sa kanila ang mababasa sa libro—”

“These four maidens are the guardians, the protectors of Stones of Semideiour, the keys to open the gates of Mt. Olympus.”

Nagtatakha ko s’yang tiningnan, “Bakit mo binibigay ang impormasyon na ito sa akin? Hindi ka ba natatakot na baka sabihin ko kay Dark ‘to?”

“Wala ng dahilan pa si Dark upang tumungo sa lugar na iyon,” natatawang sambit ni Zeus.

Ang apat na statue sa aming harapan, ay may iba’t-ibang kulay na kinikinang, kahit na tila ubos na ang liwanag ni Pyre ay kapansin-pansin ang pula nitong kinang tulad na lamang ng batong nakita at nakuha namin nina Dark.

At sa pagkumpas ni Zeus sa kanyang tanyag na Lightning Bolt, ang mga batong statue ay nabuhay. Lahat sila ay isa-isang nagbigay pugay sa hari ng kalangitan. Bawat isa sa kanila ay nakasuot ng saya na may kulay na nagrerepresinta sa kanila.

Nang magtama ang mga mata namin ni Pyre ay ngumiti siya sa akin ngunit kapansin-pansin ang kaniyang buhok na gawa sa apoy, “Garet, kinalulugod kong makita ka na sa wakas,” sambit n’ya.

“Gano’n din ako, Pyre.” At hindi katulad ng iba, siya lamang ang natatanging walang bato ang koronong suot. Marahil, dahil nakuha na ng aming grupo ang kanyang bato.

Nang maglakad si Zeus ay sumunod ako sa kanya. Tinungo ang babaeng nakaasul, ang buhok naman nito ay gawa sa tubig.

“Greetings to the very first demigod to step foot in this realm,” the woman greeted.

I quizzically looked at Zeus, “Realm?” Pakiramdam ko ang bobo na ng tingin sa akin ni Zeus. Kanina pa ako tanong nang tanong dito.

“We are in the Realm of the Souls.”

The woman extended her hand to mine, making me do the same thing. Suddenly, an amount of water escapes from her hand, slowly handing a brilliant blue stone that floated within my grasp.

“I am Undine. One of the Guardians, the one blessed to protect the Stone of Undine. I rest beneath the Sea of Winternym, my existence is the reason why the mass of water does not freeze in the Cerulean Kingdom.”

“Bakit mo sinasabi sa aking ang impormasyon na dapat ay hindi nalalaman ng mga demigods? Anong kalokohan ba ‘to, Zeus?!” Inis kong tanong. Ngunit imbes na si Zeus ang sumagot, panibagong boses ang aking narinig.

“The disappearance of the Gods is already foretold by the Spirit of Delphi. And when the drought comes, the calmness will turn into a deceitful storm,” The woman with eroded soil hair explained. “As the guardian of the Stone of Terra, I am granting you the path— in the Northeast of the Sun Kingdom, an oasis of the everlasting forest will appear.”

“Undine and Terra already trusted their stones in your care. I, Zepharia, the maiden of the Wind rises above all the guardians. I protect not only the Stone of Zepharia but as well as the Gates of Olympus.”

Fire. Water. Land. Wind.

Isa-isa ko silang tinapunan ng tingin hanggang isa-isa silang bumalik sa pagiging ba ‘to. Dahan-dahan na naglaho ang kadiliman at kinain ng liwanag, at sa isang iglap, muli kaming bumalik ni Zeus sa Demigods Academy.

Hindi para sa akin ang impormasyon na binigay n’ya. Hindi para sa henerasyon ko.

“The thrones shall not be left empty,” Zeus mumbled. “And when the drought comes, the candidates shall rise.”

“I’m not really a fan of your riddles, Zeus.”

He smiled, “Good day, Lockser. You might as well cherish your moments with the woman you love the most.”

At sa isang kisap-mata, naglaho si Zeus kasabay ang pag muling pag andar ng oras. Ang mga napigil nilang sigaw ay umalulong sa paligid kasabay ang mga mata ng pagtatakha nang makita nila si Alexis sa bisig ko.

“Anong nangyari, Garet?” Tanong ni Emerald.

“Hindi ko alam.”

Dahil ang natatanging nakabaon lamang sa isip ko ngayon ay isang propesiya.

Pagdating ng nakabibinging katahimikan, ang bagyo ay darating.

#