Ik keek om me heen. Wat verder zag ik Lilly kijken naar een tas. Ik ging bij haar staan. "Zo mooi en zo duur", Zei ze. "Ik denk dat Olivia genoeg heeft vraag het eens aan haar." Ze vestigde haar aandacht op mij. Ze zette de tas terug op zijn plek: "nu je hier toch bent, wil ik terug gaan naar gisternacht." "Je laat het niet los hé?" "Nee, wat als ik het niet zeg?" Vroeg ik. "Dan geef ik je een klap met je eigen gitaar." "Dus je kan ook agressief zijn?" Grijnsde ik. "Kom op Lucy zeg het me! Ik ben er al zo lang mee bezig dat ik er gek van word." Of Olivia wil het gemakkelijk maken of het is gewoon hatelijk toeval voor Lilly. Olivia stond in de deuropening naar ons te kijken. "Kom je?" Rose is al gaan afrekenen. "Je hebt hier echt iets gekocht?" zei ik stomverbaasd. Olivia keek haar met een verwarde blik toe. "Ja, is er daar iets mis mee?" Samen liepen we naar de kassa waar Rose stond met twee zakjes. "Kom, we zijn." We liepen de winkel uit en gingen een zijstraatje in. We passeerden langs een klein winkeltje met sohta's juwelen op de vitrine geschreven. Op het einde van de straat zag ik de winkel waar Rose het over had. "Wow, dat is een mooie ketting", zei Olivia. Ze keek naar een blauw hartje van kristal met er naast een ankertje. "Kom laten we het dan eens proberen", zei Lilly. "Ik weet het niet ik ken dit winkeltje niet", zei Rose bezorgt. "Kom op!" "Ehm.. ik ga niet mee naar binnen ik ga naar die winkel op het einde van de straat." "Ik ga mee met Lucy", zei Lilly. Ik keek haar een beetje boos aan. Ze glimlachte vals terug. "Weet je wat ik ga toch mee die winkel loopt vast niet weg." Hoe erg kan het zijn. Ze duwde de deur open en ging het winkeltje binnen. Het was een klein winkeltje. Bij de kassa stond een grote man, hij was struis gebouwd en had lang bruin haar in een staart gebonden. Hij had een leren schort aan zoals een schoenmaker. We keken rustig rond. Hij leek ons niet door te hebben. Plots schrok hij op. "Oh, waar zijn mijn manieren", stamelde hij, "Kan ik jullie ergens me helpen?" "Eh ja, die ketting in de etalage met dat hartje zouden we graag eens proberen", zei Lilly. Hij nam de sleutel uit zijn zak en opende de etalage. Hij haalde de ketting er uit. "Wie wil deze ketting eens proberen?" "Olivia?" "eh.. ja." Ze nam de ketting beet en deed hem rond haar nek. Weet je jij bent een speciaal meisje begon hij te vlijmen. De deur sloeg toe met een grote kracht en viel op slot. We keken hem geschrokken aan. "Syndetiká!" schreeuwde hij. De ketting spande rond de nek van Olivia. Direct greep ze naar haar keel en hapte ze naar adem. "Je kunt misschien ademen onder water maar nu is het toch wat moeilijker he? Dochter van Neptunus. Een kind van Rome is op stap met Griekse halfgoden. Een godenkind met keizerlijk bloed. Een afstammeling van Julius caesar." Olivia viel op de grond neer. Het werd haar steeds moeilijker om te ademen. Lilly stond als aan de grond genageld. Mijn hersenen gingen op volle toeren. Sohta als je het omdraaide kreeg je Athos.

De gigant Athos hij raakte in een gevecht met Poseidon. De ene wierp een steen naar de ander die zo de berg Athos vormde. "Athos!" Riep ik. De gigant draaide zich om. Ik nam boog in de aanslag. "Laat haar gaan." "Lucy.., Lucy.., Lucy.." zei hij op een kinderlijk toontje. Hij schudde langzaam heen en weer met zijn hoofd alsof ik een baby was. "De dochter van Zeus is het niet? Een echte Griek laat een Romein gewoon sterven. Toch?" Ik spande mijn boog en richtte op zijn hoofd. "Ze is misschien een Romein maar haar vader is wel degelijk Poseidon!" Ik liet mijn pijl los. De gigant bukte zich met gemak. Terwijl hij bukte rende ik naar Olivia. "Ah, Poseidon, ik heb ooit eens gevochten met die zeeschelp", Zei Athos. Hij lachte vals. "Genoeg!" Ik dook achter een tafel en schoot weer een pijl op hem. In een mum van tijd had hij een drie meter lang zwaard vast. Ik schoot allerlei pijlen op hem af. "He, Lilly. Ik weet dat het moeilijk te geloven is met al dat Romeinse gedoe en zo, maar ik zou het leuk vinden als je me hielp dat monster te verslaan!" Riep ik haar toe. Lilly schoot wakker. Ik zag haar woede koken. In haar handen verschenen paarse vlammen. "Aaaaarrrh", riep ze. Ze vuurde haar vlammen af op de gigant. Athos wankelde achteruit en viel. Terwijl hij afgeleid was sloop ik voorzichtig naar Olivia die ondertussen bewusteloos op de grond lag. Ik zag Rose in een hoekje van de winkel staan ze keek hulpeloos toe. Ze was bezorgd en ze kon niks doen. Ik dacht terug aan mijn gevecht in het hotel. Ik veranderde mijn boog terug in de ketting, mijn pijlenkoker automatisch ook. "Rose! Vangen!" Ik gooide mijn ketting naar haar toe. Ze ving hem net op tijd en drukte hem open. Ze nam een pijl en schoot op de gigant. Terwijl Lilly en Rose bezig waren met Athos rende ik naar Olivia. Ik sneed de ketting los met een mes die ik van Vera had gekregen. Direct schoot ze recht en nam ze een grote hap lucht. Ik hielp haar recht. Ik nam mijn armband. Ik wilde hem niet gebruiken maar nu had ik geen keuze. Met één hand die Olivia ondersteunde en met de andere mijn armband die blijkbaar in een zwaard kon veranderen in de aanslag wankelden we achter een tafel. Ik had mijn armband nog nooit gebruikt om de reden dat hij van Zeus was. Maar nu had ik het gevoel dat ik hem echt nodig had. Ik keek naar het zwaard het had een speciale glinstering. Er stond op het sabel een bliksem. Het teken van Zeus. Volgens mij was het zwaard ook wat elektrisch geladen aangezien er soms vonken vanaf sprongen. Ik keek terug naar Lilly die vlammen aan het afvuren was alsof haar Leven er van afging. "Ga!" Geschrokken keek ik op en zag Rose naast ons zitten. "Hoe kon ik die meid nu vergeten zijn?" Haar rode krullen waren als een rood stoplicht. Ze keek naar mijn zwaard. "Roep een bliksemschicht op ik zorg wel voor Olivia", stelde ze voor. "Dat heb ik nog nooit gedaan", riep ik. Athos lachte: "Blijkbaar is Thalia niet de enige die niet op haar vader lijkt." Ik kwam van onder de tafel vandaan en deed wat Rose zei. Ik concentreerde me op de bliksem. Ik haalde verschillende beelden van blikseminslagen voor mijn ogen. Mijn maag kromp samen, ik hoorde het geluid van donder boven mijn hoofd. De wind in de winkel nam toe. De gigant zag bond en blauw van de bommen van Lilly. De wind werd zo sterk dat er verschillende dingen weg waaiden. Er ontstond een soort van orkaan midden in de winkel. Het geluid van donder werd steeds luider. Er kwamen verschillende licht flitsen uit de wolken. "Lucy! Je ogen", riep Rose. Ik keek in de weerspiegeling van mijn zwaard. Mijn ogen waren donker grijs met een gele bliksem in.

 Ik voelde de energie komen toen ik naar mezelf keek. Ik glimlachte. Ik voelde me geweldig. Alsof mijn pa voor het eerst naar me luisterde of beter gezegd naar me toe keek hoe ik vocht. Ik liet verschillende bliksems neer komen op de gigant. Hij schreeuwde het uit van de pijn. Het hele spektakel duurde maar een paar minuten. Alle opgekropte woede verliet me. Het deed deugt. Na de zesde of zevende inslag bezweek de gigant. Mijn maag ontspande zich en de storm ging weg. "We zullen je terug pakken Lucy De La Rosa! De aardmoeder zal ontwaken! Ze zal haar sterkste zonen er op uit sturen om jou eigenhandig te vermoorden." "Dus, als ik het goed begrijpt ga je het tegen je mama zeggen?" Zei ik met een baby stemmetje. De ogen van de gigant spuwden vuur. Ik daagde hem nog meer uit. "Ohw, zie eens wie hier zo hulpeloos om zijn mammie roept." Lilly overhandigde me mijn zwaard. Ik nam het zwaard en stak hem in de buik van Athos. Het monster verging tot stof. Ik glimlachte, mijn ogen werden terug normaal. Ik keek naar Rose. "Alles is goed hier!" Riep Rose we liepen naar het tweetal toe die door mijn onweersbui naar de andere kant van de winkel vloog. Olivia hield een tekening vast. Van een meisje dat een storm opriep en een monster versloeg. Het was een beeld van de strijd die juist gestreden was. Onderaan stond de datum. 02/08/'15 van vorig jaar. "Onze familie tekent beelden uit de toekomst", verduidelijkte Olivia. Ze had nog problemen met praten en ademen. We hielpen haar recht. De ketting liet een rode streep achter op haar nek. "Dank je dat jullie me hebben gered." "Ja, juffie Romein", zei Lilly. We lachten en gingen samen de winkel uit. Lilly kwam naar me toe: "Het spijt me dat ik zo kwaad deed. Olivia is nu gewoon al een tijdje in het kamp mijn vriendin en ik wilde niet dat iets of iemand anders daar tussen kwam." Ik keek haar aan. Ik begrijp het vroeger voor mijn tournee met mijn moeder had ik ook een vriendin. Er was een heleboel gebeurt tussen ons dat we elkaar zelfs nooit meer wilden zien. Lilly nam mijn arm. "Wel dan zijn Olivia en ik toch je nieuwe vriendinnen." Ze grijnsde hard. Ik grijnsde terug: "natuurlijk." "En over dat geheim van Olivia...", Lilly probeerde iets te zeggen. "Ehm..." Ik antwoorde: "ze had niet veel keus hoor ze moest het me wel vertellen. Ik had het alleen belooft. Sorry Lilly misschien had ik het moeten vertellen. Alleen ik dacht dat je het allang wist." "Blijkbaar niet", zei ze treurig. "Weet je wat misschien moeten jij en Olivia daar eens over praten in jullie geheim holletje dat niet meer zo geheim voor mij is." Ze keek me strak aan. "Hoe... Jij... Wanneer...?" "Nogmaals ik ben zelf een illusionist. Niemand heeft nog veel geheimen voor me." We liepen de straten uit. Druk aan het kwebbelen over het gevecht en Olivia. We hadden alle vier zoveel plezier. We beloofden om het geheim onder ons te houden. Ik keek naar Rose. Ik weet nog dat ik van Chiron een zwaard en een oefenboog had gekregen voor de trainingen die zaten nog in mijn achterzak. Ik ging naar Rose. "Rose ik heb wat voor je." Ik haalde twee stokjes uit. Ze zagen eruit als een enorme Chinese haarspeld. Een klassieker wapens in voorwerpen. "Hier Rose dit mag je houden. Ze zijn normaal gezien om te oefenen maar je kunt er ook gevecht mee winnen." Ze nam de balpennen. En stond op springen. "Woehoe j'ai mes propres armes." Ze sprong in de lucht. Lilly en Olivia begonnen te lachen. "Ja, voorlopig zijn dat je wapens. Misschien krijg je ooit wel betere in het kamp." "Maakt niet uit", zei Rose, "ik ben al bij dat ik er heb." "Groepsknuffel!!!" Voor ik het wist hadden Lilly, Olivia en Rose me vast. Ik voelde me geweldig. Rose deed haar rode haar vast in een paardenstaar en stopte de twee dikke stokjes erdoor.

Percy en Annabeth waren nog altijd niet bij porte de lion zoals we hadden afgesproken. Lilly en Rose stonden bij de ingang. Ik en Olivia stonden voor de oever van de Seine. Ze stak haar hand in het water. De wonde in haar nek geneesde. "Dat was best cool wat je deed in die winkel", zei ze. "Dank je", antwoorde ik. "Maar niet zo cool als jij in Venetië." Er speelde een glimlach rond haar mond. Ze haalde de tekening uit haar zak. En wierp hem de rivier in. "Cadeautje voor papa", zei ze. "Ik vind toch dat je het moest houden", zei ik. "Hij zal vast en zeker kwaad zijn." "Ja, maar ik ben af en toe ook zo rebels als jij hoor." "Weet je dat zeker straks breek je je nagels nog." "Oh, dat is gemeen", zei ze sarcastisch. Ik lachte en keek naar het water. Ver in de diepte zag ik een gezicht van een jongen. Ik keek nog eens goed, hij had een mantel rond zich. Hij was zwart gekleed. Op dat moment had ik door dat het de jongen uit mijn droom was maar dat was niet het enige. Ik weet bijna zeker dat Poseidon me probeert af te leiden. Of in ieder geval me in de war probeert te brengen. Het was gewoon een beeld van hem, hij was niet echt in de Seine. De jongen was Nico.