Lucy

Olivia deed raar sinds ze terug het in het kamp was, ze ontweek me bewust. Nadat ze mijn rondleiding had afgezegd tegen Chiron en er als een gek van door is gegaan had ik mijn eigen weg wat gevonden. Een meisje dat Vera noemt gaf me een rondleiding. Ze was een dochter van Ares, haar haar was hoog opgestoken in een paardenstaart en had een t-shirt aan met team Ares. Ze zei dat er vanavond een wagen race was. Vera en ik liepen langs het grote huis, wel stil want we kenden elkaar net. "Weet jij wat er is met Olivia, waarom ze plots weg liep?" Vroeg ik. "Wel, laat ik het zo zeggen. In tegenstelling tot haar broer Percy is ze moeilijk te benaderen. Het is alleen Lilly gelukt om echt vriendinnen met haar te zijn. Ze wil haar positie als dochter van Poseidon hoog houden. ze is wat raar als je het mij vraagt, wat ik wil zeggen is probeer er niet veel energie in te steken om goede vriendinnen met haar te zijn het zal toch niet lukken." Ik antwoorde: "Ik hou wel van een uitdaging." Ze keek me raar aan. Verder zwegen we. Ik kreeg een plekje in het Hermes gebouw, zolang ik niet erkend word kan ik daar slapen. Zeiden ze. Mijn huisgenoten kon ik nu al niet uitstaan laat staan dat ik er een nacht mee moet door brengen. Ze pikten constant mijn gerief en deden zo irritant. Ik zou ze wel buiten kunnen gooien. Dat heb ik ook gedaan. Hèhè en het deed deugd alleen waren ze sinds dan nog irritanter. Hoe zijn die eigenlijk terug in het gebouw geraakt? Ik had geen flauw idee. Ze werden de broertjes Sal genoemd, het was een tweeling.

Ik haalde mijn gerei uit in de kamer terwijl nummer 1 op mijn bed zat te springen en nummer 2 zat te slaan op de tv. Ja, ik heb ze genummerd, het is anders te verwarrend. Ik hield het niet meer uit en schreeuwde: "1, wil je direct van mijn bed komen! En 2, zet de tv eerst aan voordat je vast stelt dat hij kapot is!" Ik had meteen hun aandacht. Ze keken met een verraste blik naar me op die direct veranderde in een blik met kattenkwaad. "Welke drug nemen jullie? Tabak, cocaïne, xtc en zo verder." "Hoe weet je dat", zei 1. "Het valt echt niet op hoor", concludeerde ik. De tweeling stond nog altijd met een grijns naar me te kijken. "Hou alsjeblieft op met die blikken", zei ik. "Bij mij werkt het niet." "Oooohw", de broertjes zuchtten teleurgesteld. "Met haar kunnen we geen geintjes uithalen. Ze lijkt te veel op Nico. Met hem lukt het ook nooit zei 2." "Oh, kom op", riep ik uit, "waarom heeft iedereen het hier over die Nico? Wat heeft hij in godsnaam misdaan." "In de naam van Hermes is beter", zei 1. "Boeit me niet. Leg het me gewoon uit." De twee broertjes keken elkaar aan met een duivelse blik. Mijn leven is kapot, dat was tenminste het eerst wat ik dacht. De twee begonnen terug verder te doen waarmee ze daarnet bezig waren. Luid riep ik: "Nogmaals 1 ga van mijn bed en 2 stop met de tv te slaan!" De twee lagen nu op de grond van het lachen. "Zeg op welke drug nemen jullie." "Grapje, we nemen geen drug we hebben ADHD zei nummer 2."

"zou je denken?" Ik rolde met mijn ogen en keek de rommelige kamer rond. "Zal ik jullie een klein goochel truckje laten zien." De twee broertjes stonden opeens stokstijf stil. Mooi nu heb ik hun aandacht. "Zien jullie deze kaart, het is een harten drie hé?" "Ja!" riepen de broertjes in koor. Ik draaide me vliegensvlug om en gooide de kaart tegen de muur. "Wel nu zie je ze niet meer." De broertjes keken verdrietig. "Dat is echt niet leuk zei 2. Kun je dan nu wel een trucje tonen?" De twee keken me smekend aan. "Ok dan." Geen moment later schreeuwden ze het hele gebouw bijeen: "Woehoe, feestje." Alle kinderen van Hermes kwamen binnen. "Waar ik wil mee feesten!" "Ik zei dat ik een truc ging voortonen niet dat je het gebouw moest afbreken." "Sorry", zeiden ze in koor. Ik keek de kamer rond. Wat kon ik gebruiken. Mijn oog viel op de glazen tafel in het midden van de kamer. De tafel had een dubbele beglazing die vast op elkaar zat. "Ok ga rond die tafel zitten", zei ik. De broertjes gingen rustig zitten. Ik nam een stuk of zes kaarten. "Ok jullie zien deze kaarten. Jullie kunnen zien ze liggen op de tafel." "Ja", zei 1. "Ok goed. Kies een van deze kaarten en onthoud hem." "Ok", zeiden de broertjes. Ik nam de kaarten samen en legde hen op een hoopje in het midden van de tafel. Ik duwde op de zes kaarten. De twee broertjes keken vol ongeloof. "Dit kan niet!" Ik wist dat ze de schoppen zes hadden gekozen. Vraag me niet waarom. De schoppen zes lag in het midden van het pakje en dat wisten de broertjes. Alle kaarten vielen door de tafel maar de schoppen zes bleef vastzitten tussen de dubbele beglazing. Muurvast. De twee broertjes schreeuwden vol ongeloof. Dit kan niet. Ik glimlachte mysterieus: "Credere l'impossibile e guardare oltre!" Alle kinderen van Hermes stonden te kijken. Opeens hoorden we verderop een horen schelp. "Eten!" Riepen de broertjes. Het geluid was nog niet over of ze ramden de deur in en sprongen bijna van de derde verdieping. Samen met de rest van het Hermes gebouw gingen ze als een bende uitgehongerden naar een grote zaal. Ik deed snel een oranje kamp t-shirt aan dat ze me hadden gegeven en besloot de bende te volgen. Het hele Hermes gebouw ging aan een tafel zitten met een schoen met vleugels op; het teken van Hermes dacht ik. Ze namen alles wat ze zagen op hun bord en gooiden wat van hun eten in een grote kruik met vuur. Ik deed alles na wat zij deden, buiten veel minder eten en heel véél rustiger. "Mogen we niet bij andere gaan zitten", vroeg ik. "Nee, ieder aan zijn tafel dat zijn de kamp regels", Zei een andere jongen. Ik keek achter me en zag aan de andere kant van de zaal Olivia alleen met Percy aan een tafel zitten, ze zaten diep in een gesprek zo te zien. Ik ben benieuwd over wat ze het hebben. Ik heb gehoord dat die Percy de wereld heeft gered. Olivia zal het wel lastig vinden als ze constant word vergeleken met hem.

Naast ons was de tafel van Ares, Vera zat naast een meisje volledig in wapenuitrusting. Wat verder zat Lilly met nog vijf andere kinderen rustig te eten. Ook op hun t-shirt stond het symbool van hun goddelijke ouder. Om kort samen te vatten iedereen had een t-shirt aan met het symbool van hun goddelijke ouder. Behalve ik, want ik wist nog niet wie mijn vader was. Eerlijk gezegd kon het me niet eens meer schelen. Het liefst zou ik meteen weer terug willen naar madre.

Het viel me nu pas op dat er een paar tafels leeg waren zoals die van Zeus, Hades, Artemis en Hera. "Zo wanneer begint die wagenrace", vroeg ik. "Na het eten zei nummer 1", met mond vol. op dat moment kwam Chiron binnen. Zo te zien ging hij een speech geven. "Halfgoden, begon hij. Vanavond is de Wagenrace, zo te zien is iedereen er al klaar voor."

Iedereen begon te juichen. Degene die niet in de wagen zitten mogen gokken op diegene die hij denkt dat zal winnen of verliezen. Ik denk dat het zoals vorig jaar weer veel stemmen zullen zijn bij het Ares team. De Ares tafel begon te juichen en bonkten als een stel wilden op de tafel. Alsof ze de wedstrijd al gewonnen hebben. Twee jongens van mijn leeftijd stonden recht. De twee jongens die het Ares team vertegenwoordigden. Zeno en Ibe, twee broers. Vera vertelde me dat tijdens de rondleiding toen we ze tegen kwamen bij haar gebouw. Ze stonden triomfantelijk recht en gingen daarna zitten. "Chiron stop met die achterlijke speech niemand blijft wakker!" Zeurde een gast met wijn in zijn hand. Hij had een baard en zwart haar. "Je hebt gelijk meneer D", zei Chiron, "laten we maar beginnen met de race." Iedereen ging de zaal uit en nam plaats op een enorm gebouw, een beetje het Colosseum van Rome maar dan meer Grieks. Een arena dus denk ik. Er werden verschillende wagens aan de start geplaatst. Ik zag Zeno en Ibe aankomen met het hele gebouw achter hen. Het grappige is dat iedere wagen past bij hun god. De Hephaitos wagen zag er echt geweldig uit terwijl die van Hermes er niet op trok. Zeno en Ibe zagen er gevaarlijk uit in hun wagen. De uitblinkers waren die van Athena, Ares Apollo en Poseidon. "Iedereen klaar? 3, 2, 1 start riep Chiron." Alle wagens vertrokken als pijlen. De Hypnos wagen was het traagste, dat was ook te verwachten. De wagen van Hermes botste tegen de wagen van de god van de slaap. Je zou verwachten dat ze alle twee direct uit elkaar zouden vallen maar alleen Hypnos werd uitgeschakeld. Al snel kwam er een volgorde in de race. Dionysus, Hermes, Aphrodite, Tyche en Hypnos als laatste Demeter, Hephaitos, Hebe, iris, Hecate en Athena in het midden en Nemesis, Poseidon Nike, Ares, Apollo raceten nek aan nek.

De Ares wagen beukte tegen die van Apollo. Zeno nam zijn boog en schoot op hun achterliggers terwijl Ibe de controle nam over de wagen. De Apollo wagen zakte naar achter in de race. Poseidon, Nike en Ares racen naast elkaar. Alle drie mooi op een rij. De Nike en Ares wagen kwamen dichter bij de Poseidon wagen. De Nike en Ares wagen tegen de Poseidon wagen ging beuken. Stopte de Poseidon wagen waardoor de Ares en Nike wagen elkaars wielen kapot reden en zo buiten spel lagen. Ik zag dat Zeno en Ibe teleurgesteld waren. Het Ares gebouw kreunde ook teleurgesteld. Nadat de twee wagens tot stilstand kwamen schoot de Poseidon wagen weer voorbij met Olivia er op die haar tong uitstak naar de Ares en Nike kinderen. Ibe moest Zeno inhouden om niet te schieten op Olivia. Toen ze mij zag zitten in de tribune kwam haar gezicht weer serieus en klom ze weer de wagen in. De Nemesis wagen naderde de finish met de Poseidon wagen op hun hielen waren ze op van de stres de presentator begon zo snel te babbelen zo als in een veiling dat niemand er nog iets van verstond. De speakers stonden op ontploffen. En ik kon het weten ik zat er vlak naast! De Poseidon wagen haalde de Nemesis wagen in naast elkaar kwamen ze de finish aan. Op het grote scherm tonen ze een foto van de aankomst een poot van een paart die de Poseidon wagen trok was eerst over de finish. "Poseidon wint!" Riep de presentator. De mening over de victorie was verdeelt. Een deel was teleurgesteld dat ze zo veel drachmen kwijt waren en de andere deden alsof ze de lotto hebben gewonnen. Trots kwamen Olivia en Percy de wagen uit. Ze hielden een spektakel met water truckjes voor hun overwinning. Uitslovers, maar het was indrukwekkend mooi. Uiteindelijk eindigden ze samen met elk een drietand in hun hand op het podium. Blij en uitgeput keken ze elkaar aan. Ze keken terug naar het publiek. Ze staken hun drietand de lucht in en er kwam een oorverdovend gejuich. Ik dacht bij mezelf om Ibe en Zeno wat op te vrolijken. Toen ik bij het Ares team kwam zag ik dat ze allemaal zoveel plezier hadden. Ze vonden het niet zo erg dat ze dit jaar niet wonnen. Na hun groepsknuffel ging ik naar hen toe. "Geweldige race!" glimlachte ik. Vera, Zeno en Ibe gaven me alle drie een high five. We stonden even na te kletsen. Zeno gaf me wat tips voor mijn boog en Ibe vertelde me zelfs een leuk truckje voor in nood tijdens een zwaardgevecht. Stiekem hoopte ik dat mijn vader Ares was. Maar ik gaf de hoop op. We liepen naar de feestzaal.

In de avond zaten ze nog te feesten tot diep in de nacht. Daarmee bedoel ik tot het hele Dionysus gebouw zat was. Met hun vader inbegrepen, tenminste als hij ongezien wijn in zijn handen kreeg. Blijkbaar was Zeus kwaad op hem. Ik wil het niet eens weten. Terwijl Percy en Annabeth stonden te dansen probeerde ik naar Olivia en Lilly toe te stappen die Percy punten gaven op zijn dansstijl op het moment dat ik er bijna was vloog er een jongen van het Dionysus gebouw op me. Samen vlogen we de grond in. "Gast, wat doe je?" "Vliegen!" Antwoordde hij. Ik duwde hem van me af en stond op. "Zatlap!" Riep ik. Olivia en Lilly wilden juist weg gaan. Deze keer niet, dacht ik. Deze keer ga je me niet ontwijken, niet weer. Ik greep Olivia haar schouder vast en trok haar naar achter. Ze wierp me een kwade blik toe, ik zag ook wat angst. Waarvoor zou ze bang zijn? Voor mij? "Wat wil je?" Vroeg ze. "Ho, je moet me niet zo aanvallen," antwoorde ik. Ze rolde met haar ogen. "Waarom ontwijk je me?" "ja, dat willen jullie eens uitspreken he? Ik ga snel kijken of er nog hapjes zijn", zei Lilly. "Ne vous avisez pas smith", smeekte Olivia. Toch ging Lilly er vandoor. "Oké, waarom ontwijk je me?" Vroeg ik opnieuw. "Doe ik niet", verzekerde Olivia me. "Nee hoor, uit de helikopter sprinten en na dat je me zag expres achteraan gaan staan voor het eten is me niet ontwijken", Protesteerde ik. "Ja, misschien kwam het zo over maar"... "maar wat?" onderbrak ik haar. "Luister Lucy we kunnen echt niet praten." "Waarom niet?" "Omdat ik Gothic ben?" "Nee maar"... "waarom?" onderbrak ik haar opnieuw. "Dat kan ik je niet vertellen." "O dus je hebt geheimen?" "Ja, zie het zo. Het is een geheim." "Een geheim zeg je?" "Ja. Ik haat het als mensen een geheim hebben voor me. Stink ik?" "Lucy, nee." "Zeg het dan gewoon." "Lucy stop!" "Nee, ik stop niet voor ik het weet." "Vind je me niet leuk?" "Nee, maar"... "stop met die maar zeg het!" "Het komt door onze vaders!" Ik was aan de grond genageld. Ook Olivia kon niet geloven dat ze het had gezegd. "Maar je weet niet wie mijn vader is", Bracht ik in. "Lucy ik weet precies wie je vader is. Maar ik mag het niet vertellen van de Olympiërs. Het is niet aan mij om dat te vertellen. Je vader moet je zelf vertellen wie hij is. Laat me zeggen, dat mijn vader Poseidon en jou vader ruzie hebben. Daarom mag ik niet met je omgaan. Dat is de reden dat ik je ontwijk." Ik kon het amper geloven. Waarom? Ik wil niet eens weten wie mijn vader is. Waarom mag Olivia het niet vertellen, ze weet het. Ze weet wie mijn vader is. Terwijl ik er al jaren naar raad. Ik heb zo veel uren gekeken naar de stamboom van de la Rosa's. Ik heb jaren gezocht naar de identiteit van mijn vader. Ik werd zo gefrustreerd omdat ik altijd het zelfde antwoord kreeg: "ik weet het niet Lucy, je vader was een mysterieuze man? Hij vertelde weinig over zichzelf". Ik begon hem te haten. Tot iemand me iets zei. Ooit heeft iemand mij een zin verteld dat ging over mijn vader. Het was in mijn geheugen gegrift. Wees nooit bang voor het onweer, het is je vader die je graag ziet. Ik heb het nooit begrepen. Wat willen ze er mee zeggen? Was hij een weerman? Nu ik weet dat hij een god is begin ik mijn twijfels te krijgen.