I didn't ask more who are they. I know that it's their private lives too and up until now, I'm thankful to them for saving me. And more thankful to Attorney Hariskhi.

After we finish the food, I volunteered to wash the dishes. Ilang pilit pa ang nagawa ko bago ko napapayag si Attorney. Hindi naman na bago sa akin ang maghugas sa ibang bahay dahil noon ay minsan akong  niyayaya ng kapitbahay ko noon, na siya ding tumulong sa akin noong nawala na sila lola at lolo, na kumain sa kanila dahil nga wala na akong kasama. Kaya ako ang nagbobuluntaryo noon na maghugas nalang bilang pasasalamat na isinasabay nila ako sa kanina tuwing hapunan at tanghalian.

Nang matapos na akong maghugas ay hinanap ko na kung nasaan mang lupalop si Attorney Hariskhi. Nakakahiyang tinawag ko siyang Austin kagabi! How dare I?

Nadatnan ko naman siya sa sala ng bahay niya na habang busy sa kaniyang laptop. I guess it's about work again.

Imbes na lumapit ako sa kanya ay nanatili ako dito sa likod ng pader. Magpapaalam na sana ako na uuwi na ako pero para namang nakakahiya dahil katatapos lang kumain. Ano iyon? Eat and run?

At alam kong wala kami ngayon sa condo niya dahil hindi naman ganito ang structure ng condominium unit namin.

"What is it?" Walang muwang na napamura ako dahil biglang nagsalita si Attorney Hariskhi.

"Magpapaalam na sana ako na uuwi na, Attorney," sabi ko nang makalapit na ako sa kanya. I saw him close his laptop before glancing at me.

"You're too formal, Miss Caddel." Titig nito sa akin at sumandal sa head rest ng sofa na inuupuan niya.

"Just used to it, attorney."

"As what I remember, you called me Austin yesterday night, right?" I saw his lips form into smirk. Then here he goes again, he's biting his thumb.

"It's because," I intentionally didn't put another word to complete my sentence. Dahil pati ako ay hindi ko na din maintindihan ang sarili ko.

He motion me to sit so I did.

At dahil dakila akong straight forward kung magsalita, tinanong ko siya kung nasaan kami at sigurado ako na wala kami sa condo niya.

And I want to know if my friend is fine.

"Where we are, attorney?"

"My house." Direkta din na sagot nito sa akin.

"Can I go home now, attorney?" My voice sounds begging. Tila ba bigla siyang nagkaroon ng ideya sa utak niya dahil napangisi siya bigla.

Nakakabaliw na ba maging abogado?

"You can go home," magdidiwang na sana ako sa loob loob ko nang may sumunod pa siyang sinabi.

"Unless you'll call me again with that name," literal na napanganga ako sa sinabi niya, sa kundisyon niya sa akin para lang makauwi ako.

Sigurado ba siya na ako ang kinalaban niya? Well, I'm sorry attorney but you challenge a wrong person.

I look at him in the eye. I saw him gulp that made me laugh mentally. I don't know but I find him funny. He's the one who challenge me after all.

"Austin." Ang plano ko ay maapektuhan siya pero bakit parang pati ako ay naapektuhan sa sinambit ko?

My heart beats erratically when I breathe his name.  I saw his ears turn to pink. He got affected.

"Hey Austin," I said again and now, his ears turn to red. I badly want to laugh at him right now but that wouldn't be good. He gulp as he tried to avoid my gaze. Lintik, bakit ang cute?

"Can I go home now?" Parang nabalik siya sa realidad dahil sa tanong ko.

"No." What? Did I heard him right?

"I really need to go home, attorney. And I need to go my brother," Hindi naman kasi ako magmamakaawa sa kanya na aalis na ako kung wala akong matinding rason.

I need to check my brother. What if they are aiming at him again? Paano nalang kung pagtangkaan ulit nila ang kapatid ko?

"Fine. But i'll go with you."

Tatanggi pa sana ako at sabihing huwag na dahil alam kong kailangan pa niyang pumunta sa law firm pero nakatayo na siya at lumabas na ng bahay. What should I do? Marami na siyang nagawa para sa akin kaya hindi ka kakayanin pa ng konsensya ko kung hanggang sa ospital ay sasamahan niya ako.

Up until now, guilty pa rin talaga ako sa ginawa ko sa kanila. Paano ba ako makakabawi?

Wala na akong nagawa kundi ang sundan nalang siya sa garahe ng bahay niya.

Napansin ko na simple pero elegante ang bahay niya nang makalabas ako. Two-storey house siya. His house is mostly made from glass and bricks and the interior is painted of gray and black that look so mysterious.

It's too simple for a millionaire like him. Well, not too simple for he also has a condo unit.

"Hop in," this is kind of dejavu; the scene when I forgot my wallet.

Tahimik akong sumakay sa itim na Ford Raptor Jeep Wrangler niya. Shit lang. This kind of car is really cool!

Can you imagine that this really so cool jeep has a driver that is acting so cute with his red ears? Because of that, I didn't stop myself from laughing.

Oh my gosh, shit. Just why he's so damn cute right now? Oh please Alexandria, stop laughing.

"Why are you laughing?" Ngayon naman ay salubong ang dalawa niyang kilay na animo'y curious na curious kung bakit ako bigla-biglang tumatawa dito sa passenger seat.

"Don't mind me attorney," sabi ko sa pagitan ng mumunting tawa ko.

"It's so rare to see and hear you laughing." Sambit niya pagkaraan ng ilang minuto. Dahilan ito para mapatikhim ako at tumigil sa kakatawa. Ngayon ko lang din na-realize na para akong baliw na tumatawa ng mag-isa habang ang kasama ko ay kalmado lang ang mukha.

Hindi na ako muling umimik dahil sa sinabi niya. Why do I feel like I am the one now who's having a red ear? No, a burning cheeks.

Okay attorney, I'll take that as a compliment.

We reach the hospital after an hour. Hindi ako umimik sa buong byahe pagtapos ng sinabi niya. Hindi ko maintindihan pero pakiramdam ko, may mali.

Nang makababa na ako sa sasakyan niya ay tyaka ako nagpasalamat.

"Thank you for driving me here, Austin." Naging pula ulit ang tainga niya dahil sa sinabi ko. Well, that's what he wants. I'm only giving him a favor. And a while ago, I think of this as my way to thank him for saving me. And if I will be given a chance, I will ask him about his friend, Justin, for me to formally said my sorry and thanks.

"No worries." Sambit niya nang makabawi na siya.

"Take care on your way. I'll go now," kumaway ako ng kaunti sa kanya at ngumiti ng maliit bago ako tumalikod para pumasok na sa ospital kung nasaan si Kuya.