He smirked, making me feel the bullet of sweats that was forming on my forehead. "Nakalimutan mo na ba? You vowed to be my wife. "

Hirap man ay pinilit kong lunukin ang sarili kong laway. Why is he like this? 

"We both know that it is not even valid," walang kompyansa kong sagot. Yes, we vowed together. We shared our I do's with each other but we both know that it is not valid.

"But in your heart and in mine. It is counted, "malamig na saad nito. Tila hindi naiintindihan ang aking sinabi.

Ang kanyang kanang kamay ay nanatiling nakatuon sa sandalan ng aking inuupuan habang ang isa naman ay nakatuon sa kanyang baywang. Pinipilit nitong hulihin ang aking tingin na kanina ko pa iniiwasan.

Nasa ganoong posisyon kami nang biglang pumasok si Tita na?may dala-dalang plastic bag na may lamang ulam. "Khielve, Ijo. Dito ka na mag-almusal. Bumili ako ng pang-agahan ninyo."

Kunot-noo kong binalingan ang pinanggalingan ng boses na iyon at pinanlakihan pa siya ng mata ngunit wala rin itong nagawa dahil umayos na nang tayo ang binata at nauna ng sumunod kay Tita sa kusina.

At ang kapal ng mukha na siya na ang kumuha kay Tita ng plastic at siya na rin ang naglagay sa pinggan na siya rin ang kumuha.

Habang naglalakad ay nakatingin lang siya sa platong dala kung nasaan ang pagkain na tila may sinusuri.

Inis at mabibigat ang hakbang ko nang mglakad patungo sa kusina saka ko pinagkrus ang mga braso na sinigurado kong makikita niya.

Tumigil siya sa paglalakad nang nasa harapan ko na. Nakita niya siguro ang aking paa kaya awtomatiko ang naging pagtigil niya.

He looked up. "Why? " takang tanong nito.

Nakatingin lang ako sa mga mata niya at kusa ring nag-iwas ng tingin bago siya muling harapin.

"What do you think you are doing? " Naka-krus ang brasong tanong ko. Sumandal pa ako sa dingding na malapit sa harapan niya saka siya tinignan ng matiim.

Inilapit niya ng bahagya ang dala-dala niyang pinggan na puno ng pagkain na parang wala akong common sense kausap. "I'll eat. "

"Sino ang may sabing pwede ka ritong kumain?" malamig ngunit mataray kong tanong.  I crossed my arms and lifted my brows.

He chuckled and pointed Tita na palabas na ng bahay."Tita said."

"Pinayagan ba kita?" I asked. Hinarap ko siya na nasa bandang lamesa na at inilapag na roon ang pinggan na dala-dala.

The corner of his mouth curled up as he diverted his eyes on me before he lifted his both hands—signed he was surrendered. "Chill... 'Di ko naman alam na hanggang ngayon under ako."

Mabilis kong naramdaman ang pag-iinit ng pisngi ko bago ako nag-iwas ng tingin sa kanya. Tinalikuran ko na ang lamesa kung nasaan siya. "B-bahala ka nga sa kung anong gusto mong gawin!" pinilit kong patunuging mataray at walang pakielam ang aking tono. "Malaki ka na!"

I heard his laughs that made me rolled my eyes as I bit the inner skin of my cheek preventing myself to smile.

"You'd changed," di makapaniwalang saad nito. On the corner of my eyes, I saw how his eyes widen and his lips was a bit parted.

Kusang bumigat ang dibdib ko. Alam kong hindi negatibo ang kanyang sinabi ngunit tama siya. I've changed. Well, change is the only constant in this world. Walang permante sa mundong 'to kahit pa ang pagmamahal.

"Yes, Khielve. Nagbago na ako," malamig kong saad bago siya muling hinarap na may ngiti sa labi. "Hindi na ako ang KJ na kilala mo at hindi na rin ako yung uunahin ang lintek na puso kaysa sa utak."

"A-ano bang nangyari? Why are you acting like that? The Kelsie Jermaine I'd knew was fighting for her wants, for her love and even jealous of all the girls I'd been with..." Titig na titig ako sa kanya habang nakakunot ang kanyang noo.

The side of my lips curled up. "Sabi ko na sayo. Hindi na ako yon. You should forget the Kelsie Jermaine five years ago or better yet forget all about me. "

His bloodshot eyes were looking at me. Wala na ang pilyo niyang mga ngiti kanina. His lips pursed. "Then let me deal with the new Kelsie."

Ngumiti ako at umiling-iling. "I wanna forget all the things about that childish Kelsie Jermaine. I wanna have a simple life that KJ doesn't want to."

Kita ko ang sakit sa mamula-mula n'yang mga mata.  My heart sank as he nodded his head—analyzing the words that come out from my mouth. "Inluding me?" he murmured.

I silently took a deep breath before I nodded my head. "Yes, including you. "
He bowed his head lightly as he smirked but it didn't reached his eyes. Kapag ganito siya ay alam kong sobra na ang sakit na nararamdaman niya.  He may be a playful man but I know when are tge times he was hurt or in pain.

Muli ay tumaas ang kanyang paningin at kita ko na ang pangingintab ng kanyang mata. He has a smile on his lips whilst looking at me. "B-bakit? Anong kasalanan ko bukod sa minahal kita ng sobra-sobra? "

"Mag-usap na lang tayo sa ibang araw. " Alam kong alam niya na hindi ko pa kaya.  Na sobrang bigat na.

"Hindi... " matigad niyang pagtanggi. "Let's talk now...  Let's talk about us. "

"Please... "

He shrugged before walking at my direction.  He held both of my hands. My eyes widen as my chest rose whilst he knelt in front of me. "Please... Help me to ease my pain and I will erase all the bad memories you want to forget," his voice was broken. "Let's do it together please."

"Hindi mo kasi naiintindihan! " Pinipilit kong kalasin ang mga kamay niya sa pagkakahawak ngunit hindi siya pumayag.

He pulled me closer before hugging my waist—never let me go. "Then ipatindi mo..." he pleaded. "Ipaintindi mo sa akin lahat... "

Napabuntong hininga ako bago ko tignan ang ayos niya. His arms were possessively espoused. I tap his shoulders and held it making him looked up. "Okay,  I will tell you everything."

***
To be continued...