De rode ster hing laag aan de schemerende hemel. Verschillende tinten blauw flirtten met oranje en rood aan de horizon. Een ronde maan scheen haar gele gloed. Hoge bomen probeerden met hun lange armen haar licht vergeefs tegen te houden. Vuurvliegjes droegen hun steentje bij bij het zichtbaar maken van het smalle bospaadje. Het weggetje gaf uit op een open plaats die krioelde van de vuurvliegjes. De bomen hadden hier geen vat op de maan, die dan ook vrijelijk scheen.

 Op deze open plek was er echter één plaats waar het licht van de maan noch de insecten kon komen. Daar scheen enkel het licht van de eenzame, rode ster. Op die plaats stond er een huisje. Een instabiel, houten huisje. Het zag eruit alsof het op instorten stond, maar het werd staande gehouden door heel wat meer dan alleen hout en nagels. De duistere krachten stroomden ervan af, ze hielden de stralen van de maan tegen. Enkel de eenzame rode ster kon hier zijn licht vertonen. Het was dan ook geen normale ster. Hij was tot leven geblazen om mensen op te sporen. 

Ze opende haar ogen en glimlachte. Ze had eindelijk haar ontvoerde broer gevonden. Ze had haar bestemming ontdekt, nu alleen nog een weg ernaartoe vinden. En het beloofde een lange reis te worden.

 Ik heb dit geschreven voor de schrijfwedstrijd van CrazyGirlllyy.