Ondanks dat het een klaarlichte dag was, was ze doodsbang. De stemmen kwamen terug.

Ze was net weggelopen van huis, in de hoop dat ze de stemmen daar kon laten. Haar ouders konden de stemmen niet horen, dus die zouden er toch geen last van hebben. Maar na ongeveer een half uur begon ze de stemmen langzaam aan, één voor één weer te horen.

Ze stak de straat over, waarbij ze bijna werd aangereden. De automobilist begon te vloeken en te tieren, maar ze merkte het nauwelijks. Van zodra ze de overkant van de straat had bereikt, rende ze zo hard ze kon weg, duidelijk in paniek. Mensen keken het meisje aan, dat vreemde meisje dat wegvluchtte voor geen reden, zo leek het wel. Als ze het al merkte, deed het haar niets, ze had wel belangrijkere dingen aan haar hoofd. Of beter in haar hoofd, want zij was de enige die de stemmen kon horen. De stemmen die met haar meeliepen, die haar niet loslieten, die haar bleven achtervolgen, al haar hele leven lang. Van zodra ze dat doorhad, wist ze ook dat vluchten geen zin had, de stemmen zouden gaan waar zij ging. Daarom zakte ze maar op de grond en begon ze te gillen, in de hoop de stemmen toch weg te jagen. Het had een averechts effect, de stemmen begonnen gewoon te lachen. Wel had ze iedereen in de buurt weggejaagd met haar gil. Het maakte haar niet uit.

Ze bleef gillen en bleef gillen, tot haar stem hees werd. Niemand in de buurt die haar probeerde te helpen, niemand die haar kon verlossen van de stemmen. Want de stemmen bleven.

Net toen ze nog een keer wou gillen, stopte ze wanneer ze haar longen net helemaal had gevuld. Ze deed haar mond weer dicht en stond uitdrukkingloos op. Het meisje was weg, ze was zichzelf niet meer.

Ze was een andere persoon.

317 woorden
benzakje
Sorry dat ik het pas zo laat heb ingeleverd!