Πρώτη φορά εκφράζω δημόσια τα συναισθήματά μου για τον μινιμαλισμό. Όχι τόσο σαν μορφή τέχνης αλλά σαν τρόπο ζωής. Είμαι τέρμα καταναλωτικό ον. Πάντα μου άρεσε να έχω πολλά λεφτά για να τα ξοδεύω όπως εγώ θέλω. Και όπου θέλω χωρίς να με ελέγχουν. Αλλά και πάλι, κάποιες φορές νιώθω την ανάγκη να κάνω λίγο κράτει δεν νομίζετε ρε παιδιά εξάλλου ότι αξίζει;

Με φαντάζομαι στα '90s με ένα σακίδιο να κάνω ταξίδι με ένα σακίδιο μόνο σε ένα μικρό παραθαλάσσιο θέρετρο ΑΝΕΤΑ σε κάποιο νησί με μόλις λίγα και καλά για μια βδομάδα, δέκα μέρες. Κάποιες φορές πράγματι, νιώθω την ανάγκη να ξεφεύγω από το χάος του δωματίου μου. Γιατί; Γιατί απλά πρέπει. Και το θέλω και εγώ η ίδια. Δεν βαριέσαι διαρκώς να περιτριγυρίζεσαι από διάφορα μικρούτσικα αντικείμενα και να σε κουράζουν από ένα σημείο και μετά; Έτσι νιώθω κι εγώ...

Τέλος πάντων. Αλλά να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν θα άντεχα για ΠΑΝΤΑ και για όλη μου τη ζωή έτσι. Ήμουν μινιμαλίστρια μικρή, αλλά δεν αισθανόμουν μακροχρόνια αυτό που λέμε: την ολοκλήρωση με τα λίγα και καλά. Και ήμουν ο άνθρωπος που έκανε τακτοποίηση και dicluttering συνέχεια αλλά απλά αγόραζα λίγο λιγότερα πράγματα. Δεν με έλεγες και εξτρίμ μινιμαλίστρια πάντα. Τώρα όμως αποφάσισα πως μόνιμα αυτό το λάιφσταιλ δεν μου κάνει οπότε το πήρα απόφαση και το παράτησα.

Αλλά λατρεύω όταν κάνεις μινιμαλισμό για μια μέρα της βδομάδας ή έναν μήνα μέσα στο χρόνο. Για μένα, ο ιδανικός μήνας μινιμαλισμού είναι ο Σεπτέμβρης που είναι όταν έχεις γυρίσει από διακοπές και θέλεις κάπως να οργανωθείς αλλά θέλεις τον χρόνο σου παράλληλα, ή πηγαίνεις διακοπές ή ξανά πηγαίνεις διακοπές σε ένα δεύτερο μέρος αλλά θέλεις τα πράγματα να είναι πιο χαλαρά. Δηλαδή, όχι πολλά πράγματα στις αποσκευές σου, όχι πολύς κόσμος... Κατάλαβες. Που έτσι κι αλλιώς τον Σεπτέμβρη πολύ κόσμο στα θεριστικά μέρη δεν έχει, οπότε δεν χρειάζεται να ανησυχείς ιδιαίτερα.

Τέλος πάντων. Δεν έχει σημασία. Εξάλλου, το κύριο πρόσωπο αυτού του μικρού διηγήματος τριών κεφαλαίων δεν είμαι εγώ. Αλλά η Μελίνα. Μια κοπέλα 22 χρονών η οποία σπουδάζει παιδαγωγικά. Θα φροντίσω τα κεφάλαια αυτού του βιβλίου για χάρη του καλλιτεχνικού ρεύματος και λαιφστάιλ που υποστηρίζουμε να είναι μικρά αλλά όχι και πολύ μικρά. Γύρω στις 1200 με 1500 λέξεις. Αν έχουμε βέβαια καμιά διακοσαριά λέξεις πάνω βέβαια δεν πειράζει. Σημασία έχει λίγο να το ευχαριστηθούμε.

Αν και η Μελίνα είναι μια κοπέλα που της αρέσουν οι εξτρίμ έξοδοι, δεν είναι άνθρωπος που ιδιαίτερα ξοδεύεται στη προσωπική της ζωή εκτός και αν υπάρχει πολύ σοβαρός λόγος. Ήταν πάντα λιτή στην έκφρασή της, δεν μίλαγε πολύ και της άρεσαν τα βιβλία βικτοριανής εποχής που υποστήριζαν ένθερμα τη λιτότητα χωρίς απαραίτητα να προκαλούν ή να το ψάχνουν. Είχε λίγους φίλους αλλά όλοι τη συμπαθούσαν. Έλεγε λίγα λόγια, αλλά έλεγε όσα χρειαζόταν. Και όταν χρειαζόταν να μιλήσει, μιλούσε. Δηλαδή, αν βρισκόταν σε μια παρέα δεν είχε πρόβλημα να μιλήσει ή και να ξεκινήσει η ίδια τη κουβέντα. Δεν είχε πρόβλημα να συζητήσει για τα πάντα, αρκεί να συζητάνε κάτι το ενδιαφέρον.

Η Μελίνα λοιπόν σπούδαζε στα παιδαγωγικά δημοτικής εκπαίδευσης. Ήταν στα τελειώματα. Και έμενε σε ένα μικρό αλλά άνετο διαμέρισμα με τους γονείς της στα Άνω Πατήσια. Ζούσε όμως σε μια σχετικά ήσυχη γειτονιά. Ούτε με πολύ θόρυβο, αλλά ούτε και σε σημείο να μην αντέχεις από την ηχορύπανση. Αλλά δύο πράγματα δεν άντεχε στον κόσμο. Όταν ο άλλος παραείναι πιεστικός μαζί της και τις απανωτές διαφημίσεις στη τηλεόραση και στο youtube αλλά και γενικά τα pop ups που ξεπετάγονται το ένα μετά το άλλο ενώ σερφάρει στο ίντερνετ. Εμ ποιός τα γουστάρει αυτά άλλωστε; Παρόλα αυτά, ήταν και άνθρωπος που θα καθίσει να δει ΟΛΕΣ τις διαφημίσεις στη τηλεόραση. Στη κυριολεξία. Όλες. Λες και είχε έναν προγραμματισμό στο κεφάλι της που της καθόριζε το πότε θα τις δει και το πότε δεν θα τις δει. Της άρεσε να τις βλέπει. Δεν της άρεσε όμως να ξεπετάγονται η μία μετά την άλλη έτσι απλά λες και δεν υπάρχει καν ένα φρένο στο τι θα δεις και τι θα διαφημίσεις.

Το δωμάτιό της κάθε μέρα επίσης ήταν ΠΑΝΤΑ τακτοποιημένο. Και δεν ζητούσε συχνά από τους γονείς της πράγματα, παρά μόνο ότι πραγματικά ήθελε και χρειαζόταν. Δεν ήταν άνθρωπος που ήθελε πολλά στο σπίτι του. Αν και της αρέσει να κρατάει αναμνηστικά, πάντα τα αποθηκεύει στο πατάρι πάνω από το μπάνιο όταν δεν τα χρειάζεται. Επίσης, πάντα μάζευε το πιάτο της στη κουζίνα όταν τελείωνε το φαγητό της και φρόντιζε να μην παραπαίρνει μερίδες για να μην παχαίνει. Γλυκά έτρωγε αλλά πρόσεχε πολύ. Οι γονείς της την καμάρωναν που ήταν τόσο νοικοκυρά η κόρη τους. Η Μελίνα όμως δεν περηφανευόταν. Το θεωρούσε καθήκον της και υποχρέωσή της εξάλλου.

Σε δυο πράγματα όμως δεν ήταν μινιμαλίστρια. Στο διάβασμα για τη σχολή και το πιάνο. Είχε ΕΝΑ ΣΩΡΟ βιβλία και τετράδια με σημειώσεις, μαθήματα, ιστοριούλες που έγραφε για πλάκα εμπνεόμενη από τη καθημερινότητά της και φυσικά πολλές παρτιτούρες από κομμάτια πιάνου. Πάντα έπαιζε πιάνο όταν είχε ελεύθερο χρόνο. Και οικογένεια να έκανε, και ένα σωρό δουλειές να είχε για το σπίτι, πάλι θα έπαιζε πιάνο. Δεν πάει να έχει διαγωνίσματα να διορθώσει ή εκθέσεις ή να της ζητήσουν οι φίλοι της έξοδο; Πάντα θα έπαιζε πιάνο. Αυτό δεν το αμφισβητούσε κανένας.

Τέλος πάντων. Η Μελίνα αν και ευχαριστιόταν τα ψώνια, δεν είναι από αυτές που αγοράζουν τα πάντα. Όταν έμπαινε σε μαγαζί με βαφτικά ενθουσιαζόταν ενώ αν έμπαινε σε μαγαζί για θήκες κινητού ας πούμε θα ξενέρωνε. Και για ποιό λόγο να υπάρχουν ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ οι θήκες για τα iPhone; Και άλλα κινητά δεν υπάρχουν δηλαδή; Μόνο για τα iPhone πρέπει να υπάρχει προστασία δηλαδή; Τα redmi και τα xiaomi γιατί να αρκούνται μόνο με λίγα ντιζάιν και σχέδια στις θήκες τους δηλαδή; Αυτό θα μου το εξηγήσει κανείς;

Ω ναι. Η Μελίνα θα ήθελε να υπήρχαν περισσότερα ντιζάιν για θήκες κινητών πέραν του iphone αλλά να που τελικά πήγαν άκαρπα τα παρακαλητά της στον Θεό σχεδιαστή. Γιατί η Μελίνα όντας προνοητική σκέφτεται ότι το κινητό πλέον δεν είναι απλά μια συσκευή που παίρνεις τηλέφωνο και παίζεις Pong και Τέτρις αλλά μια ευαίσθητη ηλεκτρονική συσκευή. Κάνεις που κάνεις τον ωφελιμισμό σου, αλλά φρόντισε ΕΣΤΩ να τον κάνεις σωστά. Οι θήκες του κινητού είναι απαραίτητες. Δεν λέμε βέβαια να γίνεις συλλέκτης αλλά μπορείς να έχεις μερικές για γούστο σου αλλά και για προστασία του κινητού σου αν σου πέσει. Μην μονοπωλείς μόνο τα iphone σε κέρδος!

Τέλος πάντων. Η Μελίνα είναι το κορίτσι που θα πάει για ψώνια αλλά αντί για ρούχα, παπούτσια, θήκες κινητού ή καλλυντικά θα προτιμήσει να αγοράσει βιβλία, τετράδια, μπλοκ ζωγραφικής, σύνεργα ζωγραφικής, αναλώσιμα γραφείου.( Θα αγοράσει και ρούχα και παπούτσια αλλά με σύνεση και όριο.) Μιας και με λίγη τσαχπινιά ακόμη και αυτά μπορούν ΣΤΑΝΤΑΡ να γίνουν πολύ ευχάριστη ενασχόληση μη νομίζετε. Δεν διαβάζουν βιβλία μόνο οι σπασίκλες εξάλλου πλέον. Αυτό το στερεότυπο έχει καταρριφθεί εδώ και χρόνια.

Τέλος πάντων. Η Μελίνα παρόλα αυτά είναι ο άνθρωπος που θα προτιμήσει να τελειώσει πρώτα ένα βιβλίο πριν αρχίσει ή αγοράσει ένα άλλο. Επίσης, προτιμάει να βλέπει πρώτα αν ένα κόκκινο κραγιόν της τελειώσει πριν αγοράσει ένα άλλο. Αλλά πάντα μα πάντα έχει εφεδρικούς μαρκαδόρους ή υπογραμμιστικά. Σε αυτά τα πράγματα δεν παίζουμε. Είναι αναγκαία.

Παρόλα αυτά έχει μια συνήθεια από παιδί που τη διασκεδάζει. Λατρεύει τις απογραφές και τις λίστες. Όχι ψυχαναγκαστικά. Λατρεύει να γράφει πόσα πράγματα έχει, τι να τα κάνει, πως θα τα κάνει τι... Καταλάβατε. Επίσης αν βρει κάποια παρατημένη δεκάρα στο σπίτι θα τη μαζέψει σε έναν όμορφο και στιλάτο κουμπαρά που της αγόρασε στα δώδεκά της η θεία της γιατί τα χρήματα δεν τα υποτιμάς. Επίσης αν βρει κάποιο παρατημένο μολύβι από τους γονείς της θα το καπαρώσει. Δεν θα το αφήσει έτσι ανεκμετάλλευτο. Λες και βλέπει στο μυαλό της μια σκηνή από ένα βιβλίο, Τη τάξη που πετάει που ο πρωταγωνιστής χάνει το αγαπημένο του μολύβι αλλά το βρίσκει στο πιο απίθανο μέρος. Έτσι νιώθει και η Μελίνα. Μέχρι και τα σκουπίδια της ξεχωρίζει και ξεπλένει για να κάνει την ανακύκλωση κάτι παραπάνω από μια απλή καθημερινή συνήθεια.

Κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί φροντίζει όλα στο υπνοδωμάτιό της να είναι τουλάχιστον συμμαζεμένα. Ή τουλάχιστον κάπως συμμαζεμένα σε πάκους ή μικρούς σωρούς, έτσι ώστε να μπορεί τουλάχιστον να θυμάται το ΓΙΑΤΙ έχει ακόμη κάτι μαζί της και όχι απαραίτητα το πως βρέθηκε αυτό το κάτι μαζί της. Ακόμη και κάποια άχρηστα πράγματα θα μαζέψει όπως πεταμένα χαρτιά από χειροτεχνία για να κάνει άλλες χειροτεχνίες ή διάφορα μπιχλιμπίδια από εδώ και από εκεί γιατί ποτέ δεν ξέρεις που θα σου χρησιμεύσουν στο μέλλον. Παρόλα αυτά πάντα προτεραιότητα πριν κλείσουν τα μάτια της έχουν η δουλειά της, η οικογένειά της και οι φίλοι της. Και μετά το συμμάζεμα...

Υπάρχουν βέβαια και φορές που η Μελίνα απλά θα αρκεστεί μόνη της στη παρέα του εαυτού της. Ούτε τη κολλητή της δεν θα καλέσει για αραλίκι που λέει ο λόγος. Μια Κυριακή βράδυ για αυτό το πράγμα ειδικά είναι ιδανική. Όχι απλά τέλεια, αλλά ιδανική. Η Κυριακή είναι εξάλλου η ιδανική μέρα για αραλίκι στο σπίτι. Ο μπαμπάς βλέπει μπάλα το μεσημέρι, η μαμά φτιάχνει κέικ ή χαλαρώνει με Προυστ στο κρεβάτι και η Μελίνα κάνει ο,τι της έρθει στο μυαλό. Μα ό,τι της έρθει στο μυαλό. Στη κυριολεξία. Ακόμη και ο μινιμαλισμός και σε αυτό μπορεί να σε εμπνεύσει.

Παρόλα αυτά, ακόμη αισθάνεται κούραση όταν βλέπει υπερβολικά πολλές διαφημίσεις παντού. Πόσο μάλλον έξω ή στο instagram. Βλέπει τα στόρις των φίλων της και πετάγονται διαφημίσεις. Βλέπει youtube και πετάγονται διαφημίσεις. Νισάφι πια! Ναι, θέλετε να πουλήσετε, αλλά έχετε και ένα μέτρο ρε παιδιά. Ας ηρεμήσουμε λίγο.

Παρόλα αυτά, η Μελίνα μέσα σε έναν κόσμο από φασαριόζους ανθρώπους που αγοράζουν το καθετί που βλέπουν μπροστά τους, η Μελίνα είναι από τα άτομα που θα είναι πιο ήσυχοι από ποτέ. Θα ασχολούνται μόνο με τον εαυτό τους. Και τώρα στη καραντίνα αν θέλει κάποιος να κάνει τρομερή φασαρία από κομπρεσέρ ή να κάνει πάρτι ως ντι-τζέι στο μπαλκόνι του τώρα με τη καραντίνα, θα δεις και στάνταρ μια ήσυχη μελαχροινή μικρόσωμη κοπέλα με ένα βιβλίο και ζεστή σοκολάτα να τον κοιτάει χαμογελώντας και σκεπτόμενη ότι απλά αυτός δεν υπάρχει καν...