'Zo.'

Ik doe mijn ogen open.

Ik glimlach.

Dave is gewoon de beste. Ik heb gewoon met hem gezoend! Net, 4 seconden geleden.

Hij kijkt me aan. Recht ik mijn gezicht.

Hij duwt me tegen de muur en zoent me weer. Wow, dit is fantastisch!

Het leek alsof het maar 2 seconden geduurd heeft, maar in het echt was het een eeuwigheid.

Hij liet mijn lippen los en draaide zich om.

Ik glimlachte.

'Laat me los.'

'Nee. Alleen als je zegt met wie Dave gezoend heeft...'

'Hoe kan ik dat weten!', loog ik. 'Ik leef niet in zijn leven.'

'Dan laten we je niet gaan.'

Er verscheen een glimlach op mijn gezicht.

Daar, daar is Dave!

Word het weer zo'n geweldig moment?

'Laat haar gaan.'

'Ooh, Dave...', zegt Rosalie met een kakkerige, verliefde stem.

'Wat.'

Rosalie stapt op hem af en ... zie ik het goed?

Ik knipper even met mijn ogen. Ja, ik leef.

Rosalie probeert hem te zoenen?

En ... Dave zoent terug?

Wat?

'Ik dacht dat we iets hadden, Dave!', roep ik.

Ik ren in een betraand gezicht weg.

'Emily...', hoor ik achter me.

'Nee, laat me met rust. Je hebt m'n hart al gebroken, je hoeft het niet nog een keer te doen.

Hey! Issie leuk?

Moet ik nog een deel maken?

R A C H E L