Thursday, September 1

Η ημερομηνία που αναγράφεται στο κινητό μου άλλαξε πλέον μιας και η ώρα πέρασε τις δώδεκα το βράδυ.

Άλλο ένα καλοκαίρι τελείωσε.

Με τις όμορφες και τις άσχημες στιγμές του.

Φέτος κυριάρχησαν οι όμορφες, ευτυχώς.

Μέτα από τον δύσκολο χειμώνα ένα ανάλαφρο καλοκαίρι ήταν αυτό που χρειαζόμουν.

Χωρίς έννοιες, έστω για λίγο.

Η καλύτερη περίοδος ξεκίνησε στις 18 Ιουνίου και τελείωσε την ίδια μέρα τον επόμενο μήνα.

Ένας μήνας που περίμενα όλη την χρόνια να ζήσω.

Και δεν θα άλλαζα τίποτα.

Χαμογέλασα στην υπενθύμιση όλων αυτών των αναμνήσεων.

Αναμνήσεις που έχουν καταγραφεί καλά στο μυαλό μου και θα γίνουν ιστορίες για να λέμε μεταξύ μας γελώντας και όσο μεγαλώνουμε οι ιστορίες θα πολλαπλασιάζονται.

Θα μπορούσαν ακόμη κι να γίνουν έμπνευση για ιστορίες σε βιβλία, έτσι δεν θα ξεχαστούν και πολλοί άλλοι θα μάθουν για τις περιπέτειες μας.

Έβαλα τα χέρια μου στο κεφάλι μου και έκλεισα τα μάτια μου.

Θα διαλέξω μια για να την διηγηθώ.

Πολύ δύσκολο, όλες οι στιγμές είχα την δική τους ομορφιά.

Μα αν έπρεπε να διαλέξω μια, σίγουρα θα ήταν αυτή.

Περπατούσαμε μέχρι ένα μέρος μακριά το χωριό.

Η μεγάλη παρέα των είκοσι ατόμων.

Σκορπισμένοι στον δρόμο, άλλοι πιο μπροστά κι άλλοι πιο πίσω, όλοι όμως με τον ίδιο προορισμό.

Μία στροφή που οδηγεί στον δρόμο για τα επόμενα χωριά.

Οι βράχοι που έχουν πέσει λόγω σεισμών και κατολισθήσεων δημιουργούν κάποια υποτιθέμενα καθίσματα στα οποία περνάμε τις περισσότερες βραδινές ώρες.

Γέλια, φωνές και αστεία καθόλη την διάρκεια της μικρής μας διαδρομής.

Το φεγγάρι είχε κρυφτεί πίσω από τις βουνοκορφές.

Ο μόνος μας φωτισμός ήταν τα αστέρια που είχαν γεμίσει τον ουρανό.

Σαν να ήταν ολόκληρος ο γαλαξίας πάνω μας!

Με το κινητό ενός φίλου μου βλέπαμε τα αστέρια και μαθαίναμε τα ονόματά τους.

Φαίνονταν ακόμα και μερικοί πλανήτες!

Όταν φτάσαμε αφήσαμε πίσω μας τα φυσικά καθίσματα και περπατήσαμε λίγα περισσότερα μέτρα.

Καθίσαμε στον δρόμο σχηματίζοντας έναν κύκλο.

Τα αστέρια έπεφταν σαν βροχή, κάθε φορά που έστρεφες το βλέμμα σου στον ουρανό πετύχαινες κι ένα να πέφτει.

Κάποια στιγμή τα μάτια μου εντόπισαν ένα μεγαλύτερο αστέρι σε μπλε χρώμα.

"Το είδες κι εσύ;" ρώτησα έναν φίλο μου που καθόταν δίπλα μου.

Ένευσε καταφατικά.

Αυτό το μπλε περίεργο αστέρι τελικά ήταν ένας κομήτης που περνάει από την Γη κάθε εφτά χιλιάδες χρόνια!

Τα μικρά χωροπηδήματα του φίλου μου με έκαναν να γελάσω μα και να τον συνοδέψω στον μικρό του χορό ενθουσιασμού.

Τα αστεία δεν σταμάτησαν λεπτό.

Αυτή η βραδιά μπορεί σε μερικούς να μην είναι ιδιαίτερη μα για εμένα είναι από τις καλύτερες της ζωής μου.

Ο χειμώνας για εμένα δεν ήταν δύσκολος μόνο λόγω της πανδημίας.

Ήταν δύσκολος γιατί είχα χαθεί σε πολύ σκοτεινές γωνίες του μυαλού μου.

Οι σκέψεις μου ήταν άσχημες και με βασάνιζαν τόσο που είχα χάσει την όρεξη για τα πάντα.

Εκείνη τη νύχτα όμως ένιωσα σαν να είδα πάλι καθαρά.

Η ομορφιά της φύσης σε συνδιασμό με την υπέροχη παρέα με έκανε να νιώσω σαν να ζωντανεύει κάτι μέσα μου.

Σαν όλα τα πράγματα που με στενοχωρούσαν να έγιναν μια κακή ανάμνηση.

Ένιωσα την μαγεία του κόσμου, πόσο όμορφη μπορεί να γίνει η ζωή.

Σαν να με βρήκαν χαμένη στο σκοτεινό στενό των σκέψεων μου και να με πήγαν στο φως.

Είναι μια μάχη που δεν ξέρουν πως κέρδισαν.

Μία μάχη για την οποία θα τους ευγνωμονώ για πάντα.

Γύρισα ανάσκελα στο κρεβάτι μου και στράφηκα για άλλη μια φορά στο ταβάνι.

Ξέφυσα βαριά.

Πονάει.

Πονάει να ζεις έναν ολόκληρο χρόνο για αυτές τις πέντε φορές που θα τους δεις.

Για αυτές τις πέντε φορές που θα νιώσω ζωντανή ξανά.

Αξίζει όμως.

Όταν τους συναντώ η κάθε στιγμή είναι υπέροχη και ο χρόνος κυλά τόσο γρήγορα που δεν τους χορταίνω.

Ίσως όμως να πρέπει να το αλλάξω αυτό.

Να ξεκινήσω να ζω όλο τον χρόνο και όχι μόνο όταν φεύγω από την πόλη μου.

Να μην περιμένω ένα καλοκαίρι για να γίνουν όσα θέλω αληθινά.

Γιατί ο χρόνος τρέχει και δεν γυρίζει πίσω.

Και όσοι λυπάστε που αποχωρίζεστε το καλοκαίρι σκεφτείτε πως τίποτα καλό δεν κράτα για πάντα, μα θα επιστρέψει την επόμενη χρονιά.

Επίσης κρατήστε κι κάτι τελευταίο, μια μικρή συμβουλή.

Να ζείτε την κάθε μέρα σαν να είναι καλοκαίρι.