Samen liepen ze door het park terwijl Elsa dartelend door het gras heen sprong. Romez lachte bij het zien van de energie die ze had en continu wist te gebruiken. Maar dat prettige en rustige gevoel werd in een klap veranderd toen hij de twee mensen weer zag. Langzaam kreeg hij het gevoel dat ze hem stalkten en wel heel goed waren in zich verstoppen. De vrouw maakte oogcontact en schrok duidelijk, maar bewoog geen centimeter.

'Romez? Wat is er?' vroeg Thijmen en keek bezorgd naar zijn vriend die bevroren in de verte zat te kijken.

'Zie je ze?' vroeg Romez en Thijmen volgde zijn blik.

'Wie?' vroeg hij en keek fronsend terug naar Romez.

'Twee mensen. Een vrouw met groene ogen, golvend bond haar, hakken en beetje rode lippen. Een man, klein, donkere huid, donkerbruine ogen en een vest met een leger patroon,' antwoordde Romez en probeerde ze zo goed als het kon te beschrijven. De vrouw glimlachte en een naar gevoel verspreidde zich vanuit zijn maag zijn lichaam door.

'Ik zie niks Romez,' zei Thijmen rustig. 'Alleen je hond die een veel te grote tak probeert mee te sleuren.' Romez fronste en durfde zijn ogen niet van de twee af te houden. Als Thijmen ze niet zag... Waren ze dan echt hallucinaties of was er iets anders aan de hand? Romez sloot moe zijn ogen en zuchtte heel diep. Toen hij zijn ogen weer opende, waren ze weg waardoor hij nog dieper zuchtte.

'Ik ben blij dat we morgen het tweede uur beginnen,' zei hij en floot op zijn vingers. Elsa liet meteen haar tak los en kwam naar hem toe gerend. Ze blafte. 'Braaf,' zei Romez en aaide de hond over haar bol. 'Zullen we weer terug naar huis?' Elsa blafte nog eens en legde met haar mond haar riem in zijn hand. Romez pakte hem stevig vast en maakte zo een eind aan de wandeling.

Thijmen had de hele terugweg niks gezegd, maar Romez wist dat hij zich zorgen maakte, zorgen om hem. Daarom beloofde Romez hem meteen na het eten in bed te duiken om morgen fris en fruitig te zijn. Thijmen glimlachte, maar zijn zorgen waren nog steeds van zijn voorhoofd af te lezen...

Ze aten taco's en Alexa, Romez' half zusje, maakte er een puinhoop van. Adine probeerde haar dochter in toom te houden, maar dat lukte alles behalve. Wouter, Romez' stiefvader, probeerde met alle chaos een gesprek met Thijmen te beginnen wat eerder op een overhoring leek dan een echt gesprek. Romez was ook erg blij toen iedereen uitgegeten was en de tafel werd afgeruimd.

'Moet ik nog ergens mee helpen?' vroeg Thijmen aan Romez' moeder. Adine schudde het hoofd.

'Je bent te gast,' zei ze. 'Laat de afwas maar aan Wout en mij over.' Thijmen knikte en keek Romez aan.

'Ik denk dat ik dan langzaam naar huis ga?' vroeg hij. Romez knikte.

'Je spullen liggen nog boven,' zei Romez en dat was het moment dat ze de vieze keuken verlieten. Thijmen volgde Romez naar boven en het was maar goed dat hij achter hem stond, want anders was Romez van de trap gevallen. Stevig hield Thijmen hem onder zijn oksels vast.

'Romez? Gaat het?' vroeg Thijmen en als hij niet al bezorgd was de hele dag, was nu zijn hoogtepunt bereik. Romez mompelde iets wat niet te verstaan was en bereikte met behulp van Thijmen de bovenkant van de trap. Thijmen draaide hem om en keek hem van onder tot boven aan.

'Ik ga niet naar huis voordat jij in je bed ligt,' zei hij met een steevaste blik in zijn ogen en begeleidde Romez naar zijn kamer. Romez was te moe om zich te verzetten en liet het allemaal over zich heen komen. Zijn pyjama werd in zijn gezicht gegooid waarvan verwacht werd dat hij die aantrok terwijl Thijmen de kamer opruimde. Romez deed als een mak lammetje wat er hem gezegd werd, hij was ook te moe om te kunnen protesteren. Thijmen zuchtte toen hij zijn tas dichtritste en keek Romez aan.

'Moet je nog iets van tandenpoetsen? Naar de wc?' Romez knikte en baande zich met moeite een weg naar de badkamer. Niet veel later kwam hij terug en zag dat Thijmen zijn dekbed goed had gelegd.

'Bedankt,' mompelde Romez, niet wetend wat hij er nou van moest denken.

'Dat is het minste wat ik voor je kan doen,' zei Thijmen. 'Je ziet er namelijk uit alsof je elk moment in kan storten...'

'Zo voel ik me ook,' zei Romez met een halve lach en klom zijn bed in waarna hij de deken over zich heen trok.

'Slaap lekker,' zei Thijmen en was van plan de kamer te verlaten.

'Wacht,' zei Romez en Thijmen keek hem vragend, bijna verwachtingsvol aan. 'Kan je me niet een saai verhaal vertellen waardoor ik eerder in slaap val?' Thijmen glimlachte en ging op de rand van zijn bed zitten.

'Wat dacht je van wiskunde sommen? Daar leer je ook nog eens van,' zei Thijmen met een knipoog en dacht na. 'Er was eens,' begon hij en Romez voelde hoe Thijmens stem kalmerend was. Het was zelfs zo kalmerend dat hij niet eens meer hoorde hoe Pythagoras de C in het kwadraat van de kwaaddardige A plus B draken redde.

'Slaap lekker Romez,' zei Thijmen toen hij zag dat zijn vriend weggevallen was. 'Tot morgen.'

~

Voor het eerst sinds tijden voelde Romez zich uitgerust toen hij zijn ogen open deed. Hij rekte zich wat uit en sloeg zijn wekker, waarvan hij zich niet herinnerde dat hij die aan had gezet, stil. Hij herinnerde zich ook niet dat hij zijn telefoon zowel in de oplader als op zijn nachtkastje had weten te leggen en krabde zich op zijn hoofd. Daarna griste hij zijn mobiel van het kastje af en ging door zijn gemiste berichten.

'Goed geslapen?' had Thijmen hem gestuurd en Romez glimlachte.

'Best wel eigenlijk,' antwoordde hij. 'Had jij mijn wekker eigenlijk gezet?' Thijmen stuurde een grijnzende emoji terug waardoor Romez wist hoe het zat.

'Bedankt, ik zou niet weten wat ik zonder je zou moeten,' stuurde Romez daarna en Thijmen stuurde weer een grijnzende emoji maar nu in combinatie met een die tranen in zijn ogen van het lachen had.

'Geen probleem,' typte Thijmen daarna. 'Je was toch bijna tot niks in staat gisteren en ik kon je moeilijk aan je lot overlaten...' Romez glimlachte en besloot dat dat het moment was om zijn bed uit te komen.

Redelijk snel was hij zijn ochtendritueel doorgekomen en zat hij met Muse in zijn oren op de fiets. Vals neuriënd kwam hij uiteindelijk vijf minuten voor de bel de fietsenstalling binnen waardoor hij zelfs nog even naar zijn kluisje kon. Rustig liep hij het gebouw in en zag eerste klassers al opstaan om naar hun les te gaan, waarschijnlijk was het hun eerste keer eerste uur vrij. Romez herinnerde zich nog hoe enthousiast hij was toen hij dat voor de eerste keer had, zich afvragend wat hij in dat uur zou doen. Als het hem nu zou overkomen zou hij vermoeid zuchten en zeiken over het feit dat hij langer had kunnen liggen als hij het eerder had geweten.

'Romez!' De stem die hem riep was zangerig en hij stopte meteen in zijn stappen. Zijn hart klopte in zijn borstkas en hij wist niet of hij nu heel hard weg moest rennen of zich moest omdraaien. Gelukkig hoefde hij geen keuze voor hem te maken, want Diana kwam voor hem te staan.

'Diana,' zei Romez die liever iemand anders in deze ochtend als eerst had willen zien. Ze knipperde een paar keer met een twinkeling in haar ogen en Romez zag dat ze een enorme glimlach op haar lippen had.

'Heel, heel erg bedankt,' zei ze. 'Ik was eerst bang dat je per ongeluk het verkeerde nummer had, maar je had toch gelijk!' Romez fronste, het stond hem niet aan hoe ze het zei.

'Wat ga je er eigenlijk mee doen?' vroeg hij daarom en Diana's glimlach werd groter, in hoeverre dat kon.

'Oh, dat zullen we vandaag mooi zien,' zei ze. 'Neem na wiskunde de toeristische route zou ik zeggen.' Ze knipoogde.

'Ow en nog een ding.' Ze keek Romez diep in de ogen aan. 'Je punten zijn geregeld, maar ik snap niet helemaal waarom je ze juist voor Engels wilt... Je staat er nog best wel goed voor.' Romez lachte.

'Mijn vader gaat me vermoorden als ik geen zeven afgerond sta...' antwoordde hij en Diana knikte. Daarna glimlachte ze weer.

'Nogmaals bedankt,' zei ze, ging op haar tenen staan en gaf hem een kus op zijn wang. Een rilling ging door Romez heen van afschuw en hij moest zich inhouden niet meteen met zijn mouw zijn wang af te vegen. 'Zie je bij Frans.' Nog een knipoog en ze verdween. Romez rilde weer en maakte een gezicht van afschuw, want als hij iets over zijn type wist, dan was het dat hij niet op Diana viel.

-----------------------

BOOP

Ik heb niks zinnig te zeggen naast dat ik gister een feest had dat om negen uur al escaleerde... xD