'Hebben jullie misschien iemand gezien die niet meer kan bewegen?' vroeg Romez een willekeurig iemand. 'Die in trance is? Of iemand die net over zijn nek is gegaan?' Mensen schudden het hoofd en niemand leek te weten wie of waar de nieuwe Herfst was. Teleurgesteld met alle nee's die hij kreeg, liep Romez verder tot eindelijk zijn ogen iemand vingen. Vera stond ervoor en wuifde haar hand voor het gezicht van degene die op niks leek te reageren. Ze keek opzij en zag Romez staan. Hij liep naar haar toe en keek naar het bevroren gezicht van Mo.

'Hij reageert echt nergens op,' zei Vera en moest er duidelijk om lachen terwijl een stel gevallen bladeren bezorgd naar de scène keken.

'Dan hebben we hem gevonden als het goed is,' zei Romez met een lach en besloot de andere seizoenen zo snel mogelijk te informeren. Lente stond gelukkig niet veel verder en ving zijn blik binnen een paar seconden.

'Je hebt hem gevonden!' bracht ze opgelucht uit en bekeek Mohammed van alle kanten. 'Nu maar hopen dat hij Winter uit kan houden...' Ze keek links en rechts, maar het koude seizoen was buiten gehoorsafstand.

'Moeten we hem er ook bij roepen?' vroeg Romez haar, verwijzend naar Winter.

'Dat kan nog wel even wachten,' zei Lente met een grijns. 'Word zijn geduld weer eens getraind.' Romez lachte.

'Zal hem goed doen,' zei hij en zag in zijn ooghoeken Winter aan komen lopen, waardoor verdere vragen niet gesteld konden worden.

'Is dit hem?' vroeg Winter en had zijn armen over elkaar geslagen.

'Ja,' zei Romez. 'Hij reageert op niks.' Vera die naast hem stond knikte, Winter leek haar niet te zien.

'Ro-er... Zomer?' zei Vera vragend en Romez keek haar kant op. 'Is het goed als ik de andere zonlingen informeer?' Romez knikte en merkte dat hij het vreemd vond nu plots Zomer te worden genoemd. Vera glimlachte en haastte zich bijna naar de andere zonlingen toe.

'Moeten we nu wachten tot hij weer tot leven komt?' vroeg Romez en vond het enigszins grappig hoe verbaasd Mo in het niks leek te kijken.

'Ik weet wie het is, dus dat lijkt mij genoeg,' zei Winter. 'De bladeren mogen maar zijn zorg op zich nemen.' Lente zuchtte.

'Binnenkort weer overleg?' zei ze vragend en Winter knikte.

'Zie je dan,' zei hij en verdween op dezelfde manier als hij gekomen was. Een klein hoopje sneeuw bleef even op de grond liggen, maar verdween redelijk snel. Romez blik ging weer naar Mohammed die opeens knipperde. Daarna viel hij duizelig naar voren en Lente ving hem samen met Romez op.

'Ik voel me niet al te goed,' zei de nieuwe Herfst en zag eruit alsof hij elk moment over zijn nek zou gaan.

'Is er iets wat ik voor je kan doen?' vroeg Lente en Mo had duidelijk moeite om na te denken, want het duurde zeer lang tot hij een antwoord wist te vormen.

'Ik zou zeer graag in bed willen liggen,' zei hij en Romez zag in zijn ooghoeken Zeemeeuw aanlopen.

'De nieuwe Herfst?' vroeg hij vragend toen hij dichtbij genoeg was. Romez knikte en besloot gebruik te maken van het feit dat hij er was.

'Is Roodblad misschien ook in de buurt?' vroeg hij de zonling en Zeemeeuw keek om zich heen.

'Ik dacht hem ergens gezien te hebben...' zei hij langzaam en keek naar de uitgeputte Mo. 'Ik zal hem voor u halen.' Romez was even verward door het u gebruik, maar knikte toch. Hierdoor werd Mo niet veel later door een stel gevallen bladeren overgenomen en Romez hoopte dat het goed met hem zou komen.

'Ik denk dat het voor mij ook tijd is om te gaan,' zei Lente en Romez stak zijn hand uit.

'Bedankt voor de hulp,' zei hij toen zij zijn hand aannam. Lente knikte.

'Ach, we kunnen de wereld niet zomaar aan onbalans overlaten,' zei ze met een lach. 'Vergeet dus niet de overgang van seizoenen goed met Herfst te bespreken en luister goed naar Miaka.' Ze draaide zich om en was duidelijk klaar om terug naar haar eigen territorium te gaan.

'Lente?' vroeg Romez snel voordat ze echt weg was. Ze draaide zich terug om en keek hem afwachtend aan. 'Mag ik jouw echte naam weten?'

'Yina,' zei ze. 'Die van jou?'

'Romez,' antwoordde hij.

'Toepasselijk,' zei Lente daarop en glimlachte weer. 'Maar nu moet ik echt gaan, ik zie je wel weer als we het over de overgang van lente naar zomer moeten hebben.' Bloemblaadjes begonnen zich plots om haar heen te verzamelen. Ze zwaaide en werd daarna door de bloesem opgenomen in het niets.

Misschien moet ik ook weer eens naar Kamp Zomer... dacht Romez bij zichzelf en dat leek niet eens zo'n slecht idee.

~

Het waren misschien maar drie dagen die hij uit het kamp was geweest, maar het voelde als een eeuwigheid. Voordat hij terug ging had hij Mo nog sterkte gewenst en alle zonlingen op de hoogte gebracht van dat ze terug gingen. Miaka was hem ondertussen al kleine truckjes aan het leren die hij met zijn nieuw gevonden magie uit kon voeren. Ze vertelde hem ook dat als hij per ongeluk zijn kracht gebruikte in het bijzijn van mensen die niet bekend waren met Kamp Zomer, ze automatisch zelf een reden bedachten waarom iets gebeurde. Zeer handig vond Romez, want het uitleggen van magie leek hem een hels karwei.

Het moment dat Romez in Kamp Zomer aankwam was ten eerste raar omdat hij niet op de normale plek uitkwam. Meestal begon hij op het strand en moest nog een mooi eind naar de huisjes toelopen. Nu stond hij midden op het plein in het centrum van het kamp. Ten tweede was het raar dat hij het gevoel was dat zijn teleportatie anders was dan hij gewend was. Het voelde zwaarder en lichter tegelijk, maar waarschijnlijk was dat omdat hij er geen blauw zand voor hoefde te gebruiken. Als laatste was het raar dat hij door iedereen een beetje gek werd aangekeken, alsof ze niet geloofde dat hij daar stond. Om eerlijk te zeggen voelde het voor hem ook heel gek om er weer te zijn, dus misschien namen ze wel zijn verwarde signalen over. Daarnaast voelde hij zich plots zeer klein onder alle ogen en was blij toen de ex-Zomer naar voren stapte. Romez moest toegeven dat hij niet eens gemerkt had dat ze naast hem verschenen was. De zon stond laag aan de hemel toen ze de aanwezige zonlingen vertelde dat ze niet meer Zomer was en dat Romez nu haar taak over had genomen. Iedereen begon opgewonden te praten en al snel werd het nieuws doorgegeven aan alle andere zonlingen.

'Ben je klaar om alle zonlingen zo toe te spreken?' vroeg Miaka aan Romez toen een groot deel van de aanwezige zonlingen enthousiast weg was gelopen.

'Euhm... Nou...' begon hij en wist het eerlijk gezegd niet. Maar was wel blij dat hij presentaties geven nooit erg had gevonden, dus dit moest hij ook wel kunnen. 'Het moet maar hè?' Miaka lachte.

'Ik kan het altijd voor je overnemen, maar je moet wel leren om het zelf te doen. Een van de vele dingen die je taak zijn,' zei ze. 'Er word van je verwacht dat je meer doet dan alleen de zomer laten gebeuren.'

'Vanzelfsprekend,' zei Romez en realiseerde zich dat hij zich door de titel volwassener was gaan voelen. Maar misschien kwam dat deels ook doordat zijn verjaardag steeds dichterbij aan het komen was.

'Romez!' werd er plots geroepen en hij herkende Lukas vrijwel meteen. De lange jongen kwam naar hem toe met uitgestoken hand. 'Gefeliciteerd met het zomerschap!' Romez nam lachend de hand aan.

'Bedankt,' zei hij en zag Amelia iets verderop hem ook stralend aankijken.

'Van alle mensen,' zei ze toen ze bij hen stond en lachte hartelijk. Daarna gaf ze Romez een feliciterende knuffel. 'Ik had je in Territorium Herfst willen feliciteren, maar dat leek met toch niet het geschikte moment.'

'Grote kans dat ik je dan misschien ondergekotst had,' zei Romez daarop met een lach.

'Hè, jakkes,' zei Lukas met een vertrokken gezicht. 'Wel stom dat ik jullie niet heb kunnen helpen met het TH probleem. Het is al een wonder dat ik deze avond tijd had om te komen.'

'Waar moest je zijn dan?' vroeg Romez.

'Familie lunch,' zei Lukas met een gezicht en Romez nam dat gezicht over.

'Maar goed dat je er nu bent,' zei hij. 'Kan je zomijn mooie presentatie zien.'

----------------------------------

Het regent echt keihard en ik mag zo auto gaan rijden, rip xD

Daarnaast slaat de ouderdom toe met rugklachten en de behoefte aan een middagdutje

Fijne herfstdagen *gooit confetti*