Bij Daemon en Kaya thuis word ik heel lief begroet door hun moeder. Ze tikt me onmiddellijk op mijn vingers als ik haar aanspreek met 'mevrouw' en zegt dat ik haar Christine mag noemen en haar vooral niet met 'u' aan moet spreken. Nadat Christine Kaya's gemok aan heeft gehoord over hoe Daemon en Ilay alweer ver achterop zijn geraakt en hoe ze geen enkele hulp voor haar of mij bieden, vraagt Christine aan Kaya of ze naar de snackbar wil gaan om friet en snacks te halen. Daarna neemt Kaya's moeder me meteen mee naar haar atelier. Ik adem diep in en glimlach bij het ruiken van de geur van verf en terpentine.

'Ik vind het vooral leuk om dieren te schilderen, maar dat had je waarschijnlijk al wel gezien.' Christine geeft me een knipoog. Haar hele atelier hangt vol met schilderijen van leeuwen, tijgers en wolven. 'En jij?'

'Vooral landschappen: watervallen, bossen, bergen.' Ik loop rustig rond door het schuurtje waar de lichtval perfect is, terwijl ik Christines werken bekijk. 'Maar ik ben niet zo goed. Het is jaren geleden dat ik een kwast heb vast gehad.'

'Met veel oefenen kom je nog heel ver. Je mag mijn spullen lenen.' Christine kijkt zoekend rond. 'Ik heb ergens nog een oude schildersezel liggen. Voor mij werd die te klein. Je mag hem gebruiken als je wilt. Er is hier genoeg plek voor twee man.'

Mijn ogen worden groot. 'Meen je dat?'

'Natuurlijk, ik wil dat je je zo snel mogelijk thuis voelt.' Ze kijkt me aan. Haar gezicht staat plots serieus. 'Als er iets is mag je altijd naar mij toekomen. Ik wil dat je dat weet.'

'Bedankt.' Ik bijt op mijn lip. Ik ken haar pas net. Wil ik nu al meteen over mijn zorgen beginnen?

'Is er iets waar je het nu al over wilt hebben?'

Die vraag in combinatie met haar liefdevolle blik geeft de doorslag: 'Wat gaat er nu met me gebeuren?'

'Dat zijn de Consuls nu aan het bespreken. Ze zullen je in ieder geval niet terugsturen naar Het Periculum. Voorlopig zul je hier in Noctavis blijven. Ik weet dat Derk een slaapkamer kreeg toegewezen in de school, maar hij was een stukje ouder dan jij. Misschien bespreken ze wel de mogelijkheid voor adoptie.' Christine gaat op een krukje zitten. 'Voel je tot niets verplicht. Je mag een voorstel altijd afwijzen. In Noctavis heb je vanaf je twaalfde het recht om je eigen keuzes te maken over dit soort dingen.' Ze schenkt me een warme glimlach. 'Maar als adoptie inderdaad een van de opties wordt en daar voel jij je ook prettig bij, dan sta ik er voor open om je in huis te nemen. Daemon en Kaya lopen met je weg. Om heel eerlijk te zijn verbaasde me dat: Kaya is altijd een heel warm persoon geweest, maar Daemon vertrouwt niet snel mensen buiten zijn gezin. Hij kan heel afstandelijk zijn.'

'Daemon was zo open als hij kon,' zeg ik.

Christine knikt terwijl ze naar buiten kijkt. 'Die indruk kreeg ik ook al toen hij het over je had. Normaal bespreekt hij zijn werk heel zakelijk. Dat deed hij deze keer niet.'

We draaien allebei ons hoofd naar de deur als deze krakend opengaat. Kaya steekt haar hoofd om het hoekje en houdt een papieren zak omhoog. 'Ik ben weer terug. Daemon en Ilay zijn er nu ook. Liam vroeg of hij mee mocht eten. Mag dat?'

'Als jij genoeg eten hebt gehaald voor drie hongerige jongens, dan mag dat.' Christine staat op en reikt naar mij. 'Kom je ook, Auria?'

Een warm gevoel verspreidt zich door mijn buik als ze mijn naam uitspreekt. Ik knik. Eén ding weet ik zeker: als ik geadopteerd ga worden, wil ik dat deze vrouw mijn pleegmoeder wordt.

Kaya en ik lopen de woonkamer in, terwijl Christine in de gang achterblijft omdat ze telefoon krijgt. In de woonkamer zitten Daemon, Ilay en een jongen met kastanjebruin haar. De jongen staat meteen op als hij mij ziet. 'Hoi, ik ben Liam,' zegt hij terwijl hij de klinkers langer uitspreekt dan gemiddeld.

Ik neem zijn uitgestrekte hand aan. 'Auria.'

'Wat schattig, je hebt chocoladebruine ogen! Dat doet me denken aan bonbons.'

'Waarschijnlijk omdat jij nergens anders aan kunt denken dan eten,' zegt Kaya, terwijl ze de twee enorme zakken met friet op de eettafel zet.'

Ilay graait meteen in de zak en legt een kaassoufflé op zijn bord.

'Eten is ook gewoon lekker.' Liam maakt een handbeweging. 'Net zoals Noah trouwens. Lekker kontje!'

'En mijn eetlust is weg.' Ilay schuift zijn bord demonstratief naar achteren.

Liam draait zich naar Ilay toe. Hij leunt met zijn arm op de rugleuning van de stoel. 'Vind jij niet dan?'

'Ik weet niet. Voor mij is Noah iets te plat van boven.'

Daemon grinnikt, terwijl hij een beetje afwezig het porseleinen vaasje ronddraait dat voor hem staat.

'Jongens, moet dat nu?' Kaya plant haar hand in haar zij. 'We hebben een gast.'

'Je hebt gelijk, vuurbloempje. Het spijt me.' Liam zet zijn elleboog op de tafel en legt zijn hoofd op zijn hand. Hij kijkt me nieuwsgierig aan. 'Dus, vertel eens wat over jezelf, bonbon.'

Ilay gooit zijn handen in de lucht. 'En hij heeft meteen een bijnaam voor je.'

Met een overdreven beweging, draait Liam zijn hoofd richting Ilay. 'Jaloers? Ik kan jou wel omdopen tot mijn goudblonde engeltje.'

Kaya proest het uit.

'Alsjeblieft niet,' antwoordt Ilay met een strak gezicht.

De deur van de woonkamer zwaait open. 'Derk is later. De vergadering loopt uit dus hij belde me om ons te laten weten dat we maar alvast moesten gaan eten.'

Christine gooit mijn hele bord vol met friet. Mijn maag begint luidruchtig te knorren en ik ben blij dat er te veel gepraat wordt om dat te horen.

'Daemon, mag ik je bord?'

Daemon kijkt op naar zijn moeder. 'Ik heb niet zo'n honger,' mompelt hij.

'Hoe kan dat nou?' vraagt ze verbaasd.

'Zeker te veel gekaand in dat café met Liam deze middag.' Ilay geeft Daemon een plagerig stootje. Daemon glimlach zwakjes.

'Het zal toch ook eens niet.' Christine pakt de zak waar de snacks inzitten. 'Auria, wil jij een frikandel, kroket of kaassoufflé?'

'Kroket.'

Tijdens het avondeten wordt er gezellig gepraat en voor even heb ik het gevoel dat ik deel uitmaak van een familie, maar diep vanbinnen knaagt er iets. Mijn gedachten dwalen af naar Chayenne. Zij zal nooit meer zoiets simpels kunnen doen als frietjes eten en lachen met vrienden. Mijn maag trekt zich samen als ik besef dat mij hetzelfde lot te wachten had gestaan als Daemon me niet had gered. De friet voelt plotseling als een steen in mijn maag. Ik ben nog niet veilig. Het gevaar is nog niet geweken.