Donderdag is marktdag en Marijn heeft het opperbest naar haar zin terwijl ze de sfeer inademt van de gezellige drukte om haar heen. Vroeger was ze vaak in Badena te vinden, omdat haar moeder hier ook één van haar talrijke huizen heeft en zij het een goed idee vond om Marijn wat cultuur op te laten snuiven. Marijn weet nog steeds niet waarom ze zo nodig in het rijkste dorp van Nederland moet zijn om die zogezegde cultuur te proeven, maar omdat ze de rest van het jaar bij haar vader woont en de goede sfeer tussen haar ouders niet wil verpesten, heeft ze zich laten overhalen.

Sinds ze volwassen is, kan ze sowieso haar eigen keuzes maken. Ze weet wel zeker dat ze niet verwend is, hoewel ze daar alle mogelijkheid toe had. Marijn schat in dat er niet veel kinderen de keuze maken die zij heeft gemaakt. Maar haar moeder was vroeger al net zoveel onderweg als tegenwoordig om geld te verdienen, waardoor ze geen andere keuze had. Haar afwezigheid was per slot van rekening ook de reden dat haar ouders besloten te scheiden voordat ze elkaar geen vrienden meer konden noemen.

Marijn is blij dat ze haar auto dichtbij heeft geparkeerd, want al met al zorgt het gekochte fruit en groente voor veel gewicht in haar tassen. Ze is net al heen en weer gelopen omdat anders de delicatere etenswaren en andere spullen werden geplet. Robbert heeft haar aangeboden om de boodschappen thuis te laten bezorgen, maar ze maakt liever haar eigen keuze tussen alle verse spullen.

'Shit!' Onwillekeurig schiet haar stem omhoog voordat ze zich ijlings achter een kraam verstopt. De kenmerkende blonde haren – ze weet zeker dat Rosalie ze in die kleur heeft geverfd om zo meer op haar te lijken – dansen op de rug van haar jeugdvriendin.

Ze heeft haar toch niet gezien?

Rosalie is de reden dat ze dit vakantiebaantje aan heeft genomen. Als het op na-apen komt, heeft zij dat tot een angstaanjagend hoog niveau getild. Kan ze haar een stalker noemen? Haar ouders noemen haar wel zo.

Haar moeder heeft gezorgd dat ze via-via bij Robbert aan de slag kon en ze verzekerde haar dat ze haar eigen vakantie elders zou vieren om Rosalie niet naar Badena te leiden. Waarom is haar leeftijdsgenoot hier dan toch?

Het doet Marijn eraan denken dat deze oplossing van tijdelijke aard is. Waarom moet ze haar toekomst af laten hangen van iemand anders? Ze weet dat die gedachte de reden is dat ze nog steeds geen goede oplossing heeft gevonden voor haar probleem.

'Wat ben jij aan het doen?'

Verschrikt kijkt Marijn op, om recht naar Jesses vragende gezicht te kijken. Ze kent hem nu zo'n vier dagen en dit is, afgezien van de maaltijden en hun eerste ontmoeting, de eerste keer dat ze hem buiten zijn slaapkamer ziet. De zon laat zijn haren glanzen en hij mist de frons tussen zijn ogen, nu die niet op zijn computerscherm gefocust zijn.

'Ik dacht dat ik iemand zag,' antwoordt Marijn. Haar stem bibbert.

'Ik zie wel meer iemanden,' reageert Jesse. 'Daarvoor zijn we op een markt.'

Hij kijkt haar aan alsof ze niet helemaal spoort.

'Een bekende, die ik niet wil zien,' verduidelijkt ze.

Jesses gezichtsuitdrukking verandert subtiel, ze kan er niet helemaal de vinger op leggen. Hij kijkt om zich heen, maar hij weet natuurlijk niet voor wie zij zich verstopt.

'Oké, kom mee,' zegt hij toch.

Zonder op haar antwoord te wachten, neemt hij een tas van haar over en slaat zijn andere arm om haar schouders. Ondanks het warme weer voelt Marijn een rilling over haar rug lopen. Ze heeft een hemdje aan en hij raakt daarom haar blote arm aan. Waarom dat zoveel effect op haar heeft, weet ze niet.

Dicht tegen hem aangedrukt, speurt Marijn het plein af. Ze ziet geen spoor meer van Rosalie, maar dat wil natuurlijk niks zeggen. Haar gezicht verbergend, lopen ze snel naar haar auto.

'Heb je al je boodschappen gedaan?'

'Ja, ik ben helemaal klaar voor de eerstkomende dagen.' Aarzelend kijkt ze hem aan. 'Dankjewel voor je hulp.'

Jesse glimlacht naar haar en dat voelt voor Marijn alsof haar hart eventjes stopt met slaan. Zijn donkere ogen stralen ineens en zijn hele gezicht leeft zo op dat hij wel een ander persoon lijkt. Zijn voorkomen is minder gladjes dan dat van zijn vader of Neil, maar hij is absoluut aantrekkelijk.

Marijn probeert ongezien te slikken.

'Dat is geen probleem,' zegt Jesse.

Ze is vergeten waarom hij dat zegt en daarom knikt ze hem maar toe.

'Dan ga ik nu.' Ze voelt zich onhandig bij die woorden en ze begint wat met haar sleutels te schutteren.

'Ik zie je thuis weer.'

Met dat afscheid stapt Marijn snel in. Gelukkig start de motor en weet ze zonder problemen weg te rijden. Met publiek is zoiets altijd extra lastig.

***

De volgende dag wensen de kinderen op het strand te picknicken. Het weer wordt met de dag stralender en omdat het gezin Buyssen van Hallandt groot is, is hun villa het middelpunt van de diverse vriendengroepen geworden. Jesse valt wat dat betreft buiten de boot, Marijn heeft nog geen enkele vriend van hem gezien. Ook Max is minder extravert dan Neil en zijn zussen, maar de laatstgenoemde drie weten het aantal aanwezigen zonder moeite te verveelvoudigen.

Marijn heeft snel geleerd dat ze standaard voor extra veel personen moet koken.

In overleg met Robbert en de kinderen is er afgesproken dat iedereen hun eigen ontbijt verzorgd. In verband met de vakantie staat iedereen op verschillende momenten op, waardoor dat de meest praktische oplossing is. Als er een uitzondering is, moeten ze dat Marijn op tijd laten weten. Neil, bijvoorbeeld, heeft er zijn missie van gemaakt om haar toch zijn ontbijt te laten verzorgen.

Zij haalt daar slechts haar schouders over op. Als er één manier is om hem te irriteren is dat wel met haar onverstoorbaarheid. Aangezien dat het enige wapen is dat ze heeft, maakt ze er veelvuldig gebruik van.

'Marijn, zal ik je helpen?'

Zo stralend heeft ze Max nog niet eerder gezien en ze glimlacht hem toe. Hij mist het charisma dat zijn vader in overvloed bezit, maar ze heeft hem inmiddels leren kennen als een aardige, ietwat onhandige tiener. Hoewel ze nauwelijks in leeftijd verschillen, krijgt ze bij hem altijd het gevoel dat ze zijn oudere zus is.

Vanuit het keukenraam ziet ze hoe de anderen zich op het kleed dat ze net klaar heeft gelegd hebben geschaard. Max is de enige die haar een helpende hand toereikt.

'Als je zou willen. Ik heb hier wat manden volgestouwd met eten en servies. Wil jij die naar het kleed brengen?'

Hij doet wat ze zegt en komt al heel snel weer terug met lege handen. Hij ziet eruit alsof hij popelt iets te vertellen.

'Ik heb een vriendin uitgenodigd,' zegt hij plotseling.

Marijn stopt met haar bezigheden en bekijkt hem goed. Is dat de reden van zijn opleving?

'Wat leuk!' Ze is oprecht blij voor hem.

'Ze heet Rosalie, ik kwam haar vandaag in de Bazaar tegen en ze was nog nooit op dit strand geweest.'

'Rosalie?' Het lijkt alsof haar maag een duikeling maakt. Geschrokken weet ze even niet wat ze moet doen.

'En daarom heb ik haar uitgenodigd voor de lunch,' babbelt hij verder. Marijn blijft doodstil staan en Max bekijkt haar bezorgd. 'Marijn? Waarom ben je ineens zo wit in je gezicht?'

'Ik... ik voel me niet zo lekker,' stottert Marijn. Ze drukt haar hand tegen haar buik.

'Ga anders even liggen,' stelt Max voor. Hij gedraagt zich heel volwassen nu hij het heft in handen moet nemen. 'Ik zal ervoor zorgen dat het goed gaat met de picknick. Maak je daar maar niet druk om.'

'Dat klinkt goed.' Ze hoort hoe zwak haar stem klinkt.

Max zegt haar opnieuw te gaan liggen en dan loopt hij terug naar de groep semivolwassenen.

Marijn voelt een zware hoofdpijn opkomen als ze hem nakijkt.

'Gaat het wel goed met je?'

Snel draait ze zich om en ziet Jesse in de deuropening staan. 'Je bent doodsbleek.' Hij loopt naar haar toe en bekijkt haar onderzoekend. 'Wat is er gebeurd?'

Marijn zwijgt en ze kijkt weer naar buiten. Ze kan slechts naar de blonde krullen staren waarvan ze nu weet dat die aan Rosalie toebehoren.

'Wat is er? Is dezelfde persoon als waar we het gisteren over hadden nu op het strand?'

Ze krijgt bijna een whiplash als ze haar nek naar hem verdraaid. Ze weet dat haar blik de waarheid niet kan verbergen.

'Wie is het? Wat heeft hij gedaan?'

'Het is niks, ze heeft niks gedaan,' antwoordt ze. Haar stem bibbert een beetje. Rosalie heeft nooit geweld tegen haar gebruikt en daarom weet ze niet goed hoe ze haar angst moet uitleggen.

Jesse pakt haar kin beet en zorgt er zo voor dat ze hem wel aan moet kijken. Zijn vingers zorgen voor warme tintelingen over haar kaak. Hij blijft vragend kijken.

'Rosalie is een oude jeugdvriendin van me.'

'En jullie zijn uit elkaar gegroeid?' Jesse ziet er niet uit alsof dat antwoord voldoende voor hem is.

'Zoiets. Zij wil meer tijd met mij dan ik aan haar wil besteden.' Marijn voelt zich een vreselijk mens nadat ze dat hardop heeft gezegd. Ze trekt haar kin terug.

'Oké. Maak je maar niet druk om die picknick. Daar zorg ik verder voor.'

Jesse heeft zich eerder nooit bemoeid met de bezigheden van zijn jongere broers en zussen, waardoor ze hem verrast aanstaart.

'Jij gaat even liggen,' beveelt hij haar. Zonder haar antwoord af te wachten, beent hij naar buiten.

Marijns hoofdpijn is even plotseling verdwenen als hij opkwam en ze glimlacht voorzichtig voor zich uit.