De zon staat stralend aan de hemel, het belooft een mooie dag te worden. Jesse schopt per ongeluk wat zand weg en hij tilt om die reden zijn voeten iets hoger op. Na enkele stappen is hij dat alweer vergeten, waardoor hij een lichte bult van het goudgele zand voor zich verspreidt. Het zachte briesje egaliseert het verder. De rimpels zand worden verderop overgenomen door golven en hij loopt die richting op om zich stabieler te kunnen voortbewegen.

Marijn merkt dat allemaal niet, hoewel ze automatisch met hem meeloopt. Het valt hem op dat ze haar handen tot vuisten heeft gebald en praktisch nietsziend voor zich uit staart. Weet ze niet hoe ze zich bij hem moet gedragen? Begint ze te beseffen dat hij haar tot een date heeft weten te strikken?

Ze struikelt en zijn beweging is razendsnel als hij haar hand vastklemt. Triomfantelijk laat hij dat zo, hoewel ze zich probeert terug te trekken. Na een korte aarzeling geeft ze toe. Haar hand in de zijne voelt prettig aan.

'Jesse...' Haar stem sterft langzaam weg.

Jesse wacht geduldig, maar het blijft stil. Hij denkt te weten wat er in haar omgaat en daarom neemt hij het woord.

'Zullen we afspreken dat we het verleden laten voor wat het is? Zullen we alleen naar het nu kijken?' Gespannen kijkt hij haar aan.

'Je wil het niet meer over het verleden hebben?'

'Jij vindt mij leuk en ik vind jou leuk,' stelt hij vast.

Marijn bloost, maar ontkent die woorden niet.

'Wat als we gewoon genieten van het hier en nu.'

Ze aarzelt en hij ziet hoe haar gedachten ratelen.

'Nu niet gaan doemdenken,' zegt hij zacht. 'We hebben gewoon een leuke tijd en zien vanzelf wel hoe het gaat.'

'Zonder verplichtingen?' Marijns stem hort bij die woorden.

'Zonder verplichtingen,' stelt hij haar gerust. Hij zal het verder niet over haar motieven hebben, want hij beseft dat het hem niks meer kan schelen. De frons tussen haar ogen verdwijnt niet, maar hij is simpelweg blij met haar aanwezigheid. Met een klein kneepje laat hij haar hand los en slaat in plaats daarvan zijn arm om haar schouders. Haar gestalte smelt perfect tegen zijn lichaam aan.

Nadat ze een paar meter verder zijn gelopen, knikt ze en dat vult hem met een diepere blijdschap dan hij dacht. Jesse buigt zich naar haar toe en geeft haar een kus op haar kruin.

'In dat geval breid ik de date uit. Na deze wandeling gaan we een dagje samen weg. Neil zorgt voor het eten.'

Marijn lacht om die woorden. 'Kan hij dat een beetje?'

'Hij kan er niks van,' antwoordt Jesse. Hij heeft geen idee of dat echt zo is of niet, omdat hij niet erg bekend is met de kookkunsten van zijn broer, maar nu hij de kans krijgt om alleen te zijn met zijn meisje, grijpt hij die met beide handen aan. 'Ik neem je mee uit eten zodat we geen voedselvergiftiging op zullen lopen.'

'Dat heeft met de versheid van het eten te maken, niet met iemands kookkunsten,' wijst Marijn hem terecht, maar dat kan Jesse niks schelen.

Het strand is vrijwel verlaten, maar niet helemaal. Verderop zit er een stelletje in het zand. Hoewel ze met hun rug naar hen toe zitten, herkent Jesse Laurel aan haar lange rossige haren. Ze is zijn buurmeisje van vierentwintig jaar oud. Laurel leunt wat dichter naar de jongen toe, maar die is druk aan het praten en gebaren, waardoor hij niet doorheeft dat zijn date aandacht zoekt.

Marijn haalt Jesses arm van zich vandaan en begint naar de twee toe te lopen. Na enkele stappen draait ze haar hoofd om en glimlacht ondeugend naar hem. Jesse voelt hoe zijn hart onregelmatig begint te kloppen. Ze legt haar vinger op haar lippen om hem te beduiden stil te zijn en daarom stopt hij met lopen om simpelweg toe te kijken.

Sluipend legt Marijn de laatste meters af, waarna ze de arm van de jongen pakt en hem om Laurel slaat. De jongen kijkt verrast om en glimlacht dan als het besef doorbreekt. Laurel heeft niks door, maar nestelt zich dichter tegen de jongen aan. Als Marijn zich omdraait, ziet Jesse hoe ze tevreden glimlacht en geluidloos haar handen afklopt.

Hij moet ook lachen en slaat in een spiegelend gebaar zijn arm om haar heen zodra ze weer bij hem is. 'Jij koppelaarster,' zegt hij, zodra ze de andere twee met ruime afstand zijn gepasseerd.

'Daar blijft het wel bij hoor,' antwoordt Marijn. 'Verder bemoei ik me niet met andermans liefdesleven.'

'Normaal gesproken maakt iemand een filmpje van zo'n actie,' zegt Jesse. Hij denkt aan Neil, die daar een heel spektakel van zou maken. 'Vind je het niet jammer dat het niet is vastgelegd?'

'Alsof ik graag op social media sta. Daar heb ik helemaal geen behoefte aan.' Marijn rilt demonstratief. Hoewel Jesse weet dat het niet van de kou is, klemt hij haar dankbaar nog dichter tegen zich aan. Hij voelt meer dan hij haar hoort grinniken. Hij lacht ook en is vooral blij dat ze geen moeite met zijn aanhankelijkheid lijkt te hebben.

'Kom,' verandert hij het onderwerp, 'we lopen het strand af, daarna wil ik je meenemen naar een andere stad.'

Het maakt het makkelijker om haar langer bij zich te houden. Als ze in Badena blijven, kan ze er elk moment voor kiezen om weer naar huis te gaan en dan heeft hij haar niet langer alleen voor zichzelf.

***

'Waarom wil je naar een kringloopwinkel?' vraagt hij voor de tweede keer. Hij doet moeite om zijn neus niet op te trekken als hij naar de rijen tweedehands (of misschien wel derdehands) kleding kijkt, waar Marijn doorheen snuffelt.

Deze keer geeft ze wel antwoord: 'Kijk dan naar al het moois hier, er is geen item hetzelfde en elke keer als ik er doorheen ga kan ik weer een nieuw pareltje vinden.'

'Maar iemand anders heeft het al gedragen. Wie zegt dat het gewassen is?'

Zelfs als dat laatste het geval is, heeft hij moeite met het aanraken van de kleren.

'Ach joh, dan was je jezelf vanavond toch? Ik wist niet dat je zo'n OCD'er was.'

'Dat ben ik ook niet,' verdedigt Jesse zichzelf, waarop Marijn hem sceptisch bekijkt.

Zuchtend gaat hij met zijn hand langs een rij broeken in zijn maat en vist er een bijzonder lelijk exemplaar tussenuit. Het heeft een bruine ribstof en is bij de zakken versierd met gouden franje. Als kers op de taart zijn er diverse felgekleurde patronen op geborduurd. Hij durft te wedden dat een latere eigenaar die er zelf op heeft genaaid.

Marijn proest als ze hem ermee ziet staan en wenkt dan met haar hoofd naar het pashokje. 'Ga maar passen,' beveelt ze hem. 'Dan pas ik dit.'

Ze houdt een lange, dieprode avondjurk vast. Ondanks zijn bezwaren vindt hij het niet erg om haar daarin te zien en hij knikt enthousiast. Marijn lacht en ze wijst streng naar de broek. Hij begrijpt het. Als hij een beloning wil, zal hij er wat voor moeten doen.

'Doe deze erbij aan, dat past bij mijn jurk.'

Marijns glimlach is wreed te noemen als ze hem een glinsterend rood overhemd aangeeft. De stof is glibberig. Zonder een woord te zeggen pakt hij hem met duim en wijsvinger over. Hij slikt moeilijk.

***

Marijn laat haar hand in de zijne glijden en zegt zacht: 'Dat was uiteindelijk niet zo erg, toch?'

Jesse schudt zijn hoofd in alle oprechtheid. Nadat ze kleding hebben gepast – en de nodige foto's maakten – wilde Marijn nog naar de boekenafdeling waar ze lang bij de kookboeken bleef hangen. Hij zag haar plezier toen ze diverse exemplaren opende en met haar vinger langs de recepten gleed. Haar ogen straalden en hij vindt het lang niet zo erg om enkele zware boeken mee te sjouwen dan dat met kringloopkleding te moeten doen. Met tweedehands boeken heeft hij veel minder moeite.

'Weet jij zo een drukkerij in Badena,' vraagt Marijn ineens. Als ze hem vragend ziet kijken, zegt ze: 'Voor het kookboek van jouw voorouders. Er staat zoveel moois in dat het jammer is als dat verloren gaat.'

'Maar dat boek is nooit af,' herinnert hij haar eraan. 'Volgende generaties mogen er ook hun recepten aan toevoegen.'

'Dat boek is al heel dik,' weerlegt Marijn. 'Zelfs nu is het verstandig om voor meerdere delen te gaan.'

Ze aarzelt.

'Wat is er?'

'Ik zou alle recepten graag willen uitproberen en daar dan professionele foto's van laten maken,' zegt ze. 'Dan wordt het nog aantrekkelijker om dat boek te openen en er iets uit te koken.'

'Wil je hem verkopen?'

'Dat is niet aan mij, daar moeten jullie als familie over beslissen. Maar zelfs als je het slechts in de familie houdt, zou ik er wat moois van maken.'

'Je hebt het over een variant van de familiejuwelen die elke generatie door worden gegeven,' grinnikt Jesse.

Het is hem ineens zo duidelijk. Marijn wordt gelukkig van koken en alles daar omheen. Als het aan haar ligt heeft ze geen ringen of armbanden om. Deze hinderen haar alleen maar bij het kneden en snijden. Nu hij erover nadenkt heeft hij haar nog nooit met sieraden gezien, op wat kleine oorknopjes na. 

Is het wel zo makkelijk om haar blij te maken met dure dingen?

Hij zegt langzaam: 'Ik ken een lokaal restaurantje dat bekend staat om hun duurzame en eerlijke producten. Ze hebben geen menu omdat ze niks willen weggooien: je eet wat de pot schaft. De prijs is daar ook naar. Maar we kunnen ook naar een vijfsterrenrestaurant met een 7-gangendiner. Wat kies je?'

Er is geen enkele twijfel in Marijns ogen te zien als ze voor het lokale restaurant kiest.