'Marijn, je bent er vanavond toch wel bij?' Indigo zet zich af en belandt elegant op het aanrechtblad dat Marijn net heeft afgenomen.

'Nu ben je nat,' zegt Marijn en ze laat het doekje in haar handen zien. Bij Elariel zou ze heel anders hebben gereageerd, maar gelukkig gaat het nu om Indigo.

'O, dat droogt vanzelf wel weer op. Deze korte broek kan daar wel tegen.' Indigo haalt haar schouders onbekommerd op en gaat dan zo zitten dat ze de kruiden naast haar kan reorganiseren. Zorgvuldig haalt ze een dor takje uit de rozemarijn.

Indigo zoekt vaker de gezelligheid op in de keuken, maar zij is daar niet de enige in. Max doet dat herhaaldelijk, en als Jesse en Marijn op goede voet met elkaar staan, komt die ook graag buurten.

Zelfs Neil en Elariel lopen onregelmatig binnen, om random in een kast te rommelen en daarna weer te vertrekken. Dat laatste is tenminste het geval als Marijn aanwezig is. Deze keuken is, zoals in de meeste huizen, met recht het hart van het huis. Het was een grote reden voor Marijn om voor de koksschool te kiezen. Ze houdt van een goede sfeer om zich heen en ze houdt van lekker eten.

'Nou?'

O ja, Indigo had een vraag gesteld.

'Ik denk niet dat de rest het zal waarderen,' probeert ze een harde nee te voorkomen. Marijn noemt geen namen, maar ze weten allebei dat ze met "de rest" Elariel bedoelt.

'Iris en Sophie vroegen ook naar je,' zegt Indigo triomfantelijk. 'Dus je komt gewoon.'

'Indigo.' Marijn zwijgt. Het is lastiger dan ze dacht om hardop hun verschillen te benoemen. 'Ik ben de kokkin, geen vriendin,' probeert ze voorzichtig.

'Onzin. Je bent nu al weken bij ons en ik vind je erg aardig. Ik zie jou wel als een vriendin.'

Met die woorden laat ze Marijn zwijgen, die zelfs lichtelijk ontroerd raakt door Indigo's eerlijke reactie.

Indigo knijpt haar ogen een beetje samen, waardoor haar schattige voorkomen ineens iets gevaarlijks krijgt. 'Hoezo? Vind je mij niet aardig?'

Het jongere meisje is een ster in pruilen en daar maakt ze nu ongenadig gebruik van.

Ondanks zichzelf moet Marijn lachen en ze antwoordt haastig: 'Jazeker, ik vind jou erg aardig, maar-'

'Niks, maar.' Gedecideerd springt het blauwharige meisje van het aanrecht af en komt daardoor bijna neus aan neus met Marijn te staan. Lachend maakt ze zich breed en staat ten overvloede op haar tenen, waardoor ze in alle opzichten groter is dan Marijn. 'Je komt gewoon.'

'En eerst zorg ik ervoor dat alles klaarstaat wat betreft het eten?' vraagt Marijn fijntjes. Zij heeft ook wat pijlen op haar boog.

Indigo's houding zakt iets in en Marijn ziet het lampje bijna aangaan zodra het kwartje valt.

'Nee, dat is niet de bedoeling,' is Indigo het dan met haar eens. 'Als je een gast bent, hoef je niet voor ons te zorgen. Dat zal dan mijn taak zijn, omdat ik de gastvrouw ben en iedereen heb uitgenodigd.'

Trots op die gedachte, kijkt ze Marijn triomfantelijk aan.

Die trekt slechts een wenkbrauw omhoog. Ze heeft het doekje weggelegd en vouwt haar armen over elkaar.

Indigo's ogen flitsen door de keuken en ze heft langzaam haar vinger op om die willekeurig ergens heen te willen wijzen. Op dat moment heeft ze door dat ze niet weet wat haar volgende stap moet zijn, waarna ze onzeker naar Marijn gluurt.

'Zal ik je helpen?' vraagt die liefjes.

Hoewel Indigo opgelucht kijkt, schudt ze toch vastberaden haar hoofd. 'Nee, nee. Ik kom er wel uit. Ik heb nog eventjes.'

Ze draait zich abrupt om, om de keuken te verlaten.

Marijn roept haar na: 'Maak je niet te druk, het is gewoon een gezellig filmavondje met de meiden. En je kan me altijd om hulp vragen.'

Vlak voordat Indigo verdwijnt, keert ze zich naar de kokkin en priemt haar vinger richting haar. 'Jij komt,' beveelt ze. Voordat Marijn kan reageren, loopt ze weg.

Marijn glimlacht hoofdschuddend en kijkt dan naar de potjes op het keukenblad. Met een lichte zucht ordent ze de kruiden weer naar haar eigen wensen.

***

Jesse bekijkt haar zo indringend van top tot teen, dat Marijn moet blozen. Hij kijkt haar niet meer zo ijzig aan, waar ze dankbaar voor is. Haar gevoelens voor hem zijn een grote warboel in haar binnenste en daarom richt ze zich ijverig op haar taak.

Ondanks zichzelf moet ze glimlachen. Indigo heeft het meesterlijk voor elkaar gekregen om haar toch wat werk te laten doen, zonder dat ze zich minder een gast voelt.

'Wat heb je je mooi aangekleed. Heb je plannen voor vanavond?'

'O, dat.' Marijn lacht ongemakkelijk als ze automatisch naar het groene jurkje kijkt dat ze draagt. 'Het is de bedoeling dat ik groen eten meeneem en in het groen gekleed ga.' Ze wijst met de kaasschaaf naar de komkommer waar ze repen vanaf schaaft. 'Dus ik besloot voor de wat gezondere hapjes te gaan.'

Op dat moment stormt Elariel de keuken binnen. Zonder op de andere aanwezigen te letten, begint ze kastjes te openen om erin te rommelen.

'Wat zoek je?'

'Hebben we ook paarse schaaltjes?'

'Ja, wacht. Ik help je.' Marijn droogt haar handen af en vervolgt: 'Ze staan verstopt omdat het niet zo'n gangbare kleur is voor servies, maar ze zijn er wel.'

Ze opent een hoge kast in de hoek, waar de betreffende schaaltjes staan. Ze heeft echter niet overdreven, want ze staan zo ver achterin opgeslagen dat ze er niet makkelijk bij kan.

'Wacht.' Ze draait zich half om, om het keukentrapje te pakken. Haar stem wordt gesmoord in Jesses shirt, wie vlak achter haar blijkt te staan. Verschrikt wil ze achteruit deinzen, waardoor het glaswerk dat voor de schaaltjes staat begint te rinkelen.

'Ik pak het voor je,' zegt hij en hij slaat zijn linkerhand om haar heup, terwijl zijn rechterarm in de kast verdwijnt. Marijn kan niet anders dan staan blijven waar ze staat. De geur die van Jesse afkomt is bedwelmend op zo'n korte afstand en het maakt haar licht in het hoofd. Het kost haar grote moeite om na te denken.

Het kan niet langer hebben geduurd dan een paar seconden, maar voor haar voelde het aan als een uur. Haar adem is hoog, net zoals haar hartslag. Zodra Jesse zich terugtrekt, kan ze hem alleen maar met grote ogen aankijken. Ze weet dat haar wangen rood kleuren.

Zijn lachje is triomfantelijk en dat zorgt ervoor dat haar hoofd weer helder wordt.

Ze kucht ongemakkelijk en verlegt haar aandacht snel naar Elariel, die hun interactie met grote interesse heeft gevolgd.

Elariel haalt een wenkbrauw omhoog en knikt bedachtzaam. Alsof zij hier de oudste is in plaats van de jongste.

'Dankjewel, Marijn,' zegt ze nadrukkelijk tegen Jesse.

Daarna loopt ze om het keukeneiland heen, om aan de andere kant een zak skittles te openen.

Marijn wacht op het moment dat zij de paarse er tussenuit moet zoeken, maar wordt verrast als Elariel dat zelf doet.

'De chips laat ik dicht,' wijst die dan naar de betreffende zak. 'Dat komt wel als iedereen ziet dat ik me aan de dresscode heb gehouden.'

'Een dresscode voor eten, belachelijk,' mompelt Jesse.

'Niet belachelijk, leuk juist,' zegt Indigo, die met haar armen vol binnen komt zetten. Haar kleur voor deze avond is blauw, volgens de verwachting.

'Iris heeft geel en Sophie rood,' vervolgt Indigo. Het is niet heel duidelijk tegen wie ze het heeft, maar Marijn humt instemmend.

'Je weet dat het veel te veel is?' informeert ze voor de zekerheid.

'Beter teveel dan te weinig,' is Indigo's motto. Ze gluurt naar de komkommer, die Marijn op dat moment oprolt. 'Ah mooi, ik heb blauwe bessen. Dus er zijn wat gezonde opties.'

'Ik heb ook druiven en kiwi,' antwoordt Marijn. 'Bovendien maak ik mojito's klaar. Zal ik er ook wat mocktails bij maken, of is dat niet nodig?'

'Nee hoor, iedereen drinkt alcohol,' antwoordt Elariel in Indigo's plaats.

Ze is vandaag ongebruikelijk aardig en Marijn besluit om daar niks achter te zoeken, maar om er gewoon van te genieten. Misschien heeft ze daar later spijt van, maar misschien ook niet.

'Jullie hebben een avondje met de meiden?' begrijpt Jesse inmiddels. 'Of zijn jongens ook welkom?'

Hij kijkt naar zijn gestreepte shirt. 'Ik kan me meteen gaan omkleden.'

'Girls only,' zegt Indigo beslist. 'Al mag je wel even helpen met versieren.'

Omdat dat een bevel is en geen vraag, verdwijnen broer en zus gezamenlijk om die taak te voltooien.

Marijn en Elariel werken in een bijna genoeglijke stilte verder aan hun respectievelijke gerechten.

'Marijn, hier heb je je armband terug,' zegt Elariel dan ineens.

Als Marijn verbaasd opkijkt, ziet ze hoe het jongere meisje haar nauwelijks aan durft te kijken terwijl ze de armband losmaakt en teruggeeft.

'O,' weet ze slechts uit te brengen.

'Normaal gesproken ben ik niet zo'n bitch,' mompelt Elariel. 'Het spijt me, oké?'

'Oké... Geen probleem.'

Hoewel Marijn nieuwsgierig is naar deze ommezwaai, weet ze niet goed hoe ze ernaar moet vragen. Ze is in de eerste plaats ontzettend blij met het gedrag van de ander en daarom lacht ze stralend.

Elariel lacht voorzichtig terug.

Het momentje wordt onderbroken door Iris en Sophie die tegelijk aankomen en ook de keuken nodig hebben om hun gele en rode etenswaren op een aantrekkelijke manier uit te stallen. Ze zien er mooi uit in hun gekleurde jurkjes en Marijn beseft dat ze bij hen past, aangezien ook de tweelingzussen voor een jurk hebben gekozen.

'Komen jullie,' gilt Indigo vanuit de woonkamer. 'Ik heb alle mannen weggejaagd, dus we kunnen ongestoord van onze avond genieten.'

Dat wordt luidkeels door de andere drie meiden beaamt en lachend stemt Marijn daarmee in.

Het voelt goed om geliefd te zijn en dat is het moment waarop ze beseft dat ze het ontzettend naar haar zin heeft, zo op de Miljonairsboulevard.