Sinds wanneer denkt hij niet meer aan haar als een golddigger? De kriebels in zijn maag hebben niks met afkeer te maken, zo goed kent hij zichzelf wel. Haar huid voelde aan als satijn en hij wilde maar dat hij zijn arm opnieuw om haar heen kon slaan. Het was zo'n natuurlijk gebaar, op een perfect moment uitgevoerd, aangemoedigd door de marktkoopvrouw.

Jesse heeft Marijn vaker aangeraakt, maar niet eerder had het zo'n grote impact op hem als deze keer het geval was.

'Wat wil je drinken?' vraagt hij haar. Hij is blij te merken dat zijn stem normaal klinkt. Als het zijn gedachten volgde, was hij schor geweest.

'Doe maar een smoothie,' bestelt ze. 'Die met aardbei en sinaasappel ziet er lekker uit.'

Als hij zijn kansen bij haar wil spreiden, moet hij haar pas later vragen wat voor ijs ze wil. Hij verstijft als zijn gedachten tot hem doordringen.

Wil hij dat dit langer duurt? Wat "dit" ook is.

Hebben ze nu een date?

Om zijn verwarring te verbergen, vraagt hij snel om twee smoothies bij de bediening. 

'Vertel eens wat over jezelf,' begint hij het gesprek. Hij weet eigenlijk zo weinig over haar. In eerste instantie had hij daar geen interesse in omdat hij haar niet in zijn leven wilde hebben. Nu is hij echter dodelijk nieuwsgierig.

Automatisch leunt hij dichter naar haar toe. Haar pupillen worden wat groter en haar ademhaling gaat ineens erg snel.

Hij doet zijn uiterste best om geen tevreden glimlachje te tonen.

'Wat valt er te vertellen?' begint ze. Jesse zegt niks en kijkt haar slechts bemoedigend aan.

Na een kleine zucht geeft ze gehoor aan zijn verzoek. 'Ik ben enig kind, mijn ouders zijn gescheiden. Ik woon bij mijn vader, maar omdat ik mijn diploma net heb gehaald ben ik op zoek naar werk. Deze tijdelijke baan heeft mijn moeder voor me geregeld.'

De smoothies worden gebracht en Marijn vouwt haar handen om het koude glas.

'Waarom woon je niet bij je moeder?' Jesse heeft de ervaring dat een kind van gescheiden ouders standaard naar de moeder gaat. Dat is tenminste het geval bij zijn broers en zussen. Het is eigenlijk puur toeval dat ze deze zomer allemaal bij hun vader zijn.

'Mijn moeder is veel op reis.'

Meer zegt ze niet en hij kijkt even vragend voordat hij besluit om dat onderwerp te laten rusten. Hij wil haar niet forceren nu blijkt dat ze daar verder niks over kwijt wil.

'Dus nu ben je wat werkervaring aan het opdoen?' Het geld zal ook een welkome aanvulling zijn.

'Ja, eigenlijk wel. Even weg van mijn thuisomgeving,' zegt ze. 'Intussen ben ik druk aan het solliciteren, al wil dat niet echt vlotten.'

Jesse vraagt zich af wat ze bedoelt met "Even weg van mijn thuisomgeving". Ze ziet er niet uit alsof ze problemen heeft met haar vader. Dan bedenkt hij zich de eerdere gebeurtenissen met dat blonde meisje.

'Rosalie,' heet ze. Marijn krimpt in elkaar zodra hij die naam hardop uitspreekt. Ze krijgt meteen weer grip op zichzelf, maar niet voordat hij haar bange gezicht heeft gezien.

'Je wilde weg van haar,' vist hij. 'Wat heeft ze je aangedaan?' Wat heeft ze eerder ook alweer over haar gezegd? 'Ze is een jeugdvriendin van je.' Mooie jeugdvriendin, als je een ander zo weet te terroriseren.

'Mijn ouders noemen haar een stalker,' zegt Marijn. Ze heeft een opstandig lichtje in haar ogen, waar hij blij mee is. Hij vindt het niet prettig als ze er zo verloren uitzag als net.

'Is ze dat ook?'

Nu aarzelt Marijn, maar dan knikt ze langzaam. 'Ik heet voluit Rozemarijn,' biecht ze op.

Jesse bekijkt haar voorkomen. Omdat hij gewend is haar als "Marijn" te zien, heeft hij wat moeite met die naam. Om haar gevoelens te ontzien, humt hij beleefd. 

'Ik denk dat het daarmee begon. "De twee Roosjes van de buurt".' Ze klinkt bitter als ze de aanhalingstekens aangeeft. 'Ze is eigenlijk een brunette, maar verft haar haren sinds haar tiende ofzo.'

'Laat me raden, in dezelfde kleur als jouw haar?'

Jesse snuift even, alsof haarverf hetzelfde kan bereiken als de natuurlijke glans van Marijns haardos. Hij weet dat hij hiermee bevooroordeeld klinkt, maar dat kan hem niks schelen.

'Mijn moeder had wat connecties in Badena en wist me aan jouw vader te koppelen. Daardoor heb ik wat verandering van omgeving gekregen, zonder háár in de buurt.'

Jesse weet dat ze het nu niet over haar moeder heeft.

'Het zorgt voor de rust in mijn hoofd die ik nu nodig heb.'

'Oké, oké,' knikt hij. Intussen denkt hij koortsachtig na. Er wringt iets aan haar verhaal en dan weet hij het. 'Hoe kent jouw moeder mijn vader?' Het lijkt hem stug dat ze zich in dezelfde kringen bevinden. Zijn vader is rijk, en dan bedoelt hij steenrijk. Zo rijk dat de miljoenen aan alimentatie die hij in de loop der jaren aan zijn exen moest betalen, een druppel op de gloeiende plaat was.

'O, die kent ze ook niet. Het is een via-via verhaal,' antwoordt ze vaag. Ze buigt zich diep over het drankje en al haar aandacht gaat daarnaar uit.

Jesse bekijkt haar met opgetrokken wenkbrauwen. Als ze denkt dat ze goed kan acteren, moet hij haar helaas uit de droom helpen.

'Via-via?' Op de een of andere manier kan hij dit onderwerp minder makkelijk loslaten dan haar opmerking over het gereis van haar moeder.

'Ze woont ook in Badena.'

Ze weigert hem nog steeds aan te kijken, waardoor hij weet dat dat niet het volledige antwoord is. Wel begrijpt hij nu iets beter waarom Rosalie opeens in zijn woonplaats verscheen.

'En dat weet Rosalie?'

'Precies.' Marijn kijkt hem opgelucht aan. Zo te zien is ze dankbaar dat hij de juiste vragen stelt. Het is jammer voor haar dat hij nu echt het fijne wil weten van Marijns voorgeschiedenis. Het klinkt steeds interessanter.

'Waar is je moeder nu dan?'

'Het is zomervakantie, ze zit op Tenerife.' Vrijwillig vult ze daarna aan: 'Als ik in haar huis zou gaan zitten, had Rosalie me zo gevonden. Daarom had ik een andere oplossing nodig.'

'Hoe heet je moeder eigenlijk, misschien ken ik haar?'

'Dat denk ik niet, zo vaak is ze hier niet. Ze is veel op reis,' herinnert ze hem aan dat feitje.

Het kan hem niks schelen en hij blijft haar simpelweg vragend aankijken.

Ze aarzelt en dan slikt ze. De twijfel staat op haar gezicht te lezen.

'Angela Mora...' mompelt ze dan. De laatste lettergrepen zijn nauwelijks hoorbaar.

'Huh? Angela...?' Als ze denkt dat ze hem met een half antwoord af kan schepen, kent ze hem niet goed genoeg. Plotseling beseft Jesse dat hij zich prima vermaakt. Plagend buigt hij zich dichter naar haar toe. De ader in haar hals begint prompt uitbundig te pulseren.

'Moravi...' Ze geeft iets meer weg, maar weer sterft haar stem weg.

'Moravie?'

Snel knikt ze, maar ze kijkt hem niet aan.

Jesse haalt zijn telefoon tevoorschijn en begint erop te tikken.

'Wat doe je?'

Marijn klinkt alsof ze in paniek is.

'Ik google even op Angela Moravie, ik ben benieuwd wat daaruit komt,' verklaart hij.

'Niet doen.' Marijn schreeuwt bijna en ze rukt aan zijn arm.

'Hoezo niet?'

'Ze heet Angela Moravian, ben je nu tevreden?'

'Ja,' knikt Jesse. 'Moravian? Hmm. Die naam komt me bekend voor.'

'Hoe gaat het met je studie?'

Marijn is niet erg subtiel als het om een onderwerpwissel gaat. Jesse onderdrukt een nieuwe glimlach.

'Prima, prima. Ik lig mooi op schema,' zegt hij echter gehoorzaam. Hij print de naam van haar moeder goed in zijn geheugen, want hij is benieuwd naar het verhaal daarachter. Nu wil hij Marijn echter een gevoel van comfort geven en hij vertelt wat over zijn opleiding in Jip-en-Janneketaal. Aan haar glazige blik te zien, is ze niet erg bekend met computer-engineering.