Ze moet op nummer 12 zijn van de Miljonairsboulevard. Zo heet de straat niet echt, maar Marijn vindt dat wel de meest geschikte naam voor haar huidige uitzicht. De gigantische vakantievilla's liggen aan een strook zand, dat alleen toegankelijk is voor de bewoners en hun bezoek. Niet iedereen kan zich zo'n locatie veroorloven.

Terwijl ze met een hand het scherpe licht van de zon afdekt om haar ogen te beschermen, bekijkt Marijn zwijgend de grote verschillen tussen de selectie flitsende auto's naast de villa, en haar aftandse Peugeot 307. Dan haalt ze haar schouders op. Ze heeft de auto met haar zuurverdiende geld gekocht en daar kan geen enkel door papa betaald voertuig tegenop.

Een cabrio parkeert naast haar auto en er stappen twee jongens uit. Ze negeren haar volledig en praten met elkaar: 'Ik vind alleen dat ze een beetje saai worden,' zegt de ene. Hij heeft bruin, krullend haar.

De ander reageert plagend met: 'Het feit dat jij ze na al die tijd nog steeds niet goed uit kan spreken, zorgt er juist voor dat het leuk blijft.' Hij draagt voor: 'De postkoetskoetsier poetst de postkoets met postkoetspoets. Nu jij.'

De krullenbol schudt alleen maar zijn hoofd en besluit dat hij van onderwerp wil veranderen. Vragend kijkt hij naar Marijn: 'Hey, wie is dat?'

Marijn glimlacht verlegen en wil zich net voorstellen als het raam naast de voordeur wordt geopend. Een jongen met wit haar en donkere gelaatstrekken springt lenig naar buiten en roept: 'Ewald, Olivier, dat duurde uren. Kom binnen.'

Zonder haar een blik waardig te keuren, wenkt hij de jongens en klimt net zo behendig weer naar binnen. Zijn vrienden kijken nog wel even naar Marijn, maar halen dan hun schouders op en volgen de bewoner.

Even weet Marijn niet hoe ze daar op moet reageren. Gisteren ging de kennismaking niet goed door die Jesse en nu blijkt dat zijn broer – dat moet wel, afgezien van zijn haarkleur lijken ze teveel op elkaar om dat toeval te laten zijn – zich ook als een zak gedraagt. Het is dat haar moeder dit baantje voor haar heeft geregeld, anders zou ze meteen weer rechtsomkeert maken. Nu pakt ze simpelweg haar koffer vast en loopt vastberaden naar de voordeur om daar aan te bellen. Ze kan altijd nog afhaken.

De witharige jongen doet open en bekijkt haar ongeïnteresseerd. Haar koffer krijgt nog de meeste aandacht. Ze wil zich net voorstellen als hij diep zucht en dan opzij stapt. 'Nou, kom er maar in dan,' zegt hij. 'De keuken is die kant op. Ik lust wel een versgeperste jus d'orange.'

Is dit een test? Marijn is niet goed in confrontaties en slikt onzeker. Het is per slot van rekening haar taak om te koken voor dit huishouden, maar wat daar allemaal precies bij hoort heeft ze nog niet besproken met Robbert.

Ze besluit om de ander af te remmen.

'Hallo, ik heet Marijn,' stelt ze zich voor en ze heft haar hand naar hem op. Hij staart er met een doodse blik naar totdat ze hem maar weer naast zich laat vallen. 'Wie ben jij?' probeert ze.

'Neil, gedraag je toch eens een keer niet als een klootzak,' zegt één van zijn vrienden. Beide jongens komen de gang in en stellen zich netjes voor.

'Ik heet Ewald,' zegt de krullenbol. De ander heet Olivier. Hij heeft sluik zwart haar en sproetjes. Hij zal in elke ruimte de blikvanger zijn door zijn sprankelende groene ogen en gespierde gestalte.

'Dat is Neil. Over het algemeen is hij best aardig,' praat Olivier verder. Marijn lacht wel, maar als ze naar Neil kijkt, betwijfelt ze dat ten zeerste.

'Waar blijft mijn jus d'orange?' wil die weten. 'Zet je koffer maar bij de trap, die loopt niet weg.'

Aan de medelijdende blikken van Ewald en Olivier te zien, kunnen ze haar niet verder helpen.

Marijn stapt de keuken binnen en begint prompt te watertanden. Dat effect heeft een perfect ingerichte keuken nou eenmaal op haar en deze ruimte heeft alles wat haar hartje begeert. Ze strijkt voorzichtig over de hendels van het super-de-luxe koffieapparaat en opent de koelkast om de voorraad te checken. Er staat een grote schaal sinaasappels op het eiland, met daarnaast netjes gerangschikte kruiden. Bij de dubbele gootsteen staat een groot messenblok, en Marijn telt meerdere soorten en maten servies en glaswerk in de kasten, om over de collectie pannen maar te zwijgen.

Misschien denkt Neil dat hij haar met een vreselijk klusje opzadelt, maar eerlijk gezegd jeuken haar handen om aan de slag te gaan.

***

Met drie glazen sinaasappelsap en een schaaltje vol koekjes op een dienblad, stapt ze voorzichtig de woonkamer binnen. Gisteren heeft ze een snelle rondleiding van Robbert gekregen, met de belofte om haar vandaag alles beter te laten zien, en daardoor weet ze gelukkig waar ze moet zijn.

Neil kijkt een seconde lang verrast voordat hij zijn gezicht weer in de plooi trekt.

'Alsjeblieft, je drinken,' zegt Marijn beleefd en ze zet de glazen voor de jongens neer. De tafel ligt bijna helemaal vol met verschillende schetsen.

Neil negeert haar nadrukkelijk. 'Goed, wie van jullie gaat die tattoo laten zetten?' Hij bekijkt zijn vrienden een voor een. Marijn gluurt naar de kinderlijke tekeningen en trekt onwillekeurig een bedenkelijk gezicht.

'O, ben je een expert?' snijdt Neils stem. Geschrokken kijkt ze naar hem en beseft dat hij het inderdaad tegen haar heeft.

'Nee, nee,' antwoordt ze snel. 'Geen expert. Ga vooral je gang.'

'Daar heb ik jouw mening niet voor nodig,' gaat hij verder. Hij kijkt haar zonder enige emotie aan en Marijn schuifelt onbehagelijk op haar plek.

'Als dat alles is, dan ga ik weer,' zegt ze. Ze wilde eigenlijk naar Robbert vragen, maar die zoekt ze wel op eigen gelegenheid.

Ze is bijna bij de deur als ze iets om hoort vallen. Het geluid van vele spetters op de vloer, samen met brekend glas, zegt haar genoeg en ze sluit haar ogen voor een kort moment.

'Oeps.'

Ze heeft te lang geaarzeld en nu kan ze niet meer doen alsof ze het niet gehoord heeft. Langzaam draait ze weer om. Neil heeft niet eerder zo onschuldig gekeken.

'Oeps,' herhaalt ze. 'Je weet wel waar de dweil te vinden is, hè? Succes met opruimen.'

Zonder op zijn reactie te wachten, vertrekt Marijn. Ze is er trots op dat ze een duidelijke grens heeft gesteld wat betreft haar taken hier. Als Robbert het daar niet mee eens is, zoekt hij maar een nieuwe kokkin. Zij verzint dan wel een andere oplossing voor haar probleem.

***

Robbert is zijn innemende zelf en omdat Marijn heeft besloten niks over Neil te vertellen, is er geen spanning tussen hen.

'Dat is Jesses kamer, hem heb je gisteren al ontmoet,' zegt hij net. Zonder zich om de privacy van zijn zoon te bekommeren, zwaait hij diens deur zonder kloppen open. Gelukkig zit Jesse gewoon achter zijn bureau. Hij draait zich verstoord om en kijkt meteen boos als hij naar haar kijkt. Geweldig, de dag wordt steeds beter.

'Rot op,' snauwt hij en keert zich meteen weer naar zijn computer. Marijn ziet een glimp van tabellen en lijsten op de schermen. De dikke boeken die opgestapeld op het bureaublad liggen, zien er wetenschappelijk uit. Deze jongen is serieus en heeft daarom geen tijd om aardig te doen, dat is duidelijk.

Robbert ziet het ook en schudt zijn hoofd: 'Hij is altijd maar aan het studeren. Ik zal hem af en toe uit zijn kamer moeten slepen.'

'Sluit de deur achter je, wil je,' reageert Jesse vlak.

Robbert doet wat hij zegt en wenkt Marijn daarna verder, de gang in. 'Daar zijn de slaapkamers van de tweeling, Indigo en Elariel,' wijst hij met zijn hoofd. Eén van de deuren is helemaal blauw, terwijl er op de andere een spiegel is geplakt. 'In verband met hun privacy zal ik ze verder niet storen.'

Marijn vindt dat hij dat ook wel bij Jesse had mogen bedenken, maar ze houdt haar mond.

'Ze zullen binnenkort wel bij je komen omdat ze hun verjaardag groots willen vieren. Begin augustus worden ze negentien.'

Ze is dus echt bijna even oud als de tweeling. Marijn hoopt die leeftijd over precies een week te bereiken.

'Daar heb je de kamer van Neil, mijn tweede zoon. Hij is een influencer en daarom zal je hem vaak in gezelschap van zijn vrienden vinden. Ken je hen? Ze noemen zich de Passagiers.' Robbert grinnikt.

'Ik ben niet zo van Social Media,' antwoordt Marijn beleefd. Gaan ze straks live een tattoo bij één van hen laten zetten? Het idee vervult haar zowel met interesse als met afschuw.

'Ze maken de hele dag door filmpjes. Mijn advies is om ze gewoon te negeren.' Het onderwerp is afgesloten voor Robbert en hij wijst naar de laatste deur in de gang: 'En daar slaap Maximus, de benjamin van mijn kinderen. Hij is net een half jaar achttien, ze zijn dus allemaal volwassen.'

Voordat Marijn kan reageren, zegt Robbert: 'Ik weet het, ze zitten allemaal wel erg dicht bij elkaar qua leeftijd. Zeg maar niks.' Zijn knipoog is vet. Marijn knikt ongemakkelijk.