Marijn wordt met een bonzende hoofdpijn wakker. Helaas laat dat haar niks van gisteren vergeten, wat precies de reden is van haar huidige toestand. Ze heeft Elariels acties op herhaling gezet in haar herinneringen en keer op keer voelde ze hoe een gemengd gevoel van faalangst en mislukking bezit van haar nam.

Kreunend zet ze haar wijsvingers tegen haar slapen, maar zelfs die lichte druk is voldoende om haar te laten ineenkrimpen.

Ze weet dat Robbert er niet is. Gisteren is hij vertrokken om Elariel een feest te laten geven zonder zijn drukkende aanwezigheid erbij, zei hij. Marijn vindt Robbert juist iemand om zich zonder problemen tussen de gasten te mengen en bovendien is hij eigenlijk te egoïstisch voor zo'n "opoffering". Zij denkt dat hij is uitgenodigd door Zabina of een andere vriendin. Aangezien dat haar zaken niet zijn, heeft ze er verder geen opmerkingen over gemaakt.

Vandaag is dat echter een ander geval. Als hij, als haar werkgever, er namelijk niet is, zou ze wat rustiger aan kunnen doen wat koken betreft. Terwijl ze de pijn tussen haar slapen probeert te negeren, bedenkt ze traag wie ze daar het beste voor zou kunnen aanspreken.

Waarom denkt ze meteen aan Jesse? Indigo is veel aardiger voor haar, net zoals Max. Maar Jesse is de oudste en volgens haar ook de meest rechtvaardige.

Ze sluit haar ogen weer en tracht weg te dommelen. Ze besluit om vandaag eens niet te ontbijten, maar het is jammer dat ze zo'n dorst heeft.

Gisteren had ze in ieder geval de kloterigste verjaardag ooit.

***

Traag haalt Marijn de pan met gekookte groente van het vuur voordat het in pulp veranderd is. Ze moet niet vergeten om het gas uit te zetten, iets waar ze zich ook in volkomen gezonde toestand weleens schuldig aan maakt. Tot nu toe heeft ze nog geen enkel huis in de fik weten te zetten en dat wil ze graag zo houden.

Hoe het kan weet ze niet, maar ineens stuitert de pan op de stenen vloer. Haar snoekduik, weg van het kokendhete water, zorgt ervoor dat de rest van haar met moeite klaargemaakte maaltijd van het aanrechtblad klettert.

Verslagen kijkt ze naar de smeerboel. Behalve dat er nu helemaal niks te eten is, moet ze dat ook nog opruimen. Ze mag waarschijnlijk blij zijn dat de pannen nog heel zijn, net zoals de vloer dat is.

Er reageert niemand op het helse kabaal. Degenen die het hoorden weten ongetwijfeld wel beter dan haar te hulp te schieten. Volkomen van slag leunt Marijn tegen het aanrecht. De plas afgekoeld water bereikt haar sokken, waar ze nauwelijks op reageert. Ze heeft allang aanvaard dat het zo'n dag is.

Maar de kinderen verwachten eten en dus moet ze meteen met een oplossing komen. Ze kijkt naar de grote houten snijplank die eigenlijk ter decoratie aan de muur hangt en bedenkt dat het tijd is voor haar grote truc. Terwijl ze de grootste troep aan de kant schuift, start ze opnieuw. Opruimen komt straks wel.

***

Het commentaar van Elariel is vernietigend.

'Je hebt helemaal niks gekookt,' verkiest zij om de eieren en de kant-en-klare gehaktballetjes te negeren. 'Wat denk je dat ik ben? Een konijn?' Misprijzend kijkt ze naar het gesneden fruit en de groente dat Marijn op de plank heeft uitgestald.

Marijn zegt niks terug. Het heeft geen zin om aan te geven dat Elariel praktisch alleen maar rauw groenvoer eet, wat zij ook voor haar klaarmaakt.

'Het spijt me,' antwoordt ze. 'Het eten is mislukt en dit was het enige wat ik zo snel kon bedenken.'

Neil heeft er een gewoonte van gemaakt om haar spotlachend te bekijken en ze wil eigenlijk dat hij gewoon hardop commentaar geeft, zoals zijn zus dat zo snijdend kan. Daar kan ze zich beter tegen wapenen.

De andere twee jongens en Indigo zijn vriendelijker, maar hebben aan hun afwerende blikken te zien geen zin in drama. Als ze naar Jesse gluurt, ziet ze hem vol medelijden naar haar kijken. Dat is bijna nog erger dan hoe Neil en Elariel met haar omgaan en ze keert haar gezicht met een ruk van hem af.

Elariel heeft door de gebeurtenissen van gisteren een nieuwe manier ontdekt om haar leven ondragelijk te maken. Ze schudt even met haar pols, puur om Marijns aandacht op de armband te richten en haar lachje is hatelijk. Ze weet heel goed dat Marijn hem niet af durft te pakken, al weet Marijn dat het slechts een kwestie van tijd is voordat ze haar eigendom weer terug heeft. Ze is er nu alleen nog niet aan toe om al haar geheimen prijs te geven, maar de wetenschap dat er binnenkort gerechtigheid zal zijn zorgt ervoor dat ze een minder zwaar gemoed heeft en tegelijk de rust vindt om Elariel met haar eigendom te laten spelen.

Die gedachte houdt haar op de been. Het zorgt er zelfs voor dat ze er moeite voor moet doen om niet te gaan grijnzen. Zonder op of om te kijken laat ze de vijf achter met de maaltijd. Het is tijd om de keuken op te ruimen. Ze is blij dat haar hoofdpijn tijdens de dag geleidelijk aan verdwenen is.

***

Zoekend kijkt ze een paar uur later rond in haar slaapkamer. Het pakketje van haar moeder ligt niet meer op zijn plek. Ze heeft Elariel niet de hele dag in de gaten kunnen houden en ondanks haar redelijk opgewekte gedachte tijdens het opdienen van het eten, balt ze nu haar vuisten.

'Blijf met je klauwen van mijn spullen af,' sist ze voor zich uit. Zal ze bij Robbert gaan klagen? Hoewel hij niet overal van op de hoogte is wat haar leven betreft, zal hij haar wel in het gelijk stellen als blijkt dat de ketting via de post bij haar bezorgd is en dat ze die niet gejat kan hebben. Ze kan het niet uitstaan dat Elariel hiermee weg zal komen. Laat staan dat ze nog bijna vier weken tegen dat zelfvoldane smoelwerk aan zal moeten kijken.

Is de ketting het waard om haar geheim nu al prijs te geven? Ze bevindt zich net anderhalve week op de Miljonairsboulevard. 

Hoe langer ze dit profiel aanhoudt, hoe meer vernederd de kinderen zich zullen voelen: daar is Marijn zeker van. Stelletje arrogante eikels.

Ze dwingt zichzelf om over andere zaken na te denken. Morgen is het marktdag, wat betekent dat ze kan genieten van de kleurrijke drukte in Badena. Dan kan ze het huishouden hier laten voor wat het is en dat zorgt voor een groot gevoel van rust in haar binnenste.

***

Dat ze Jesse opnieuw op de markt tegenkomt heeft ze niet gepland. Hij staart naar haar met die donkere ogen van hem en Marijn voelt hoe haar hart een slag overslaat. Ze kucht even om haar hortende ademhaling te maskeren.

'Hoi,' zegt ze behoedzaam. Ze schat hem niet in als iemand die graag deze drukte opzoekt, zeker niet omdat er nog zoveel sappig engineerswerk op hem ligt te wachten. Onwillekeurig trekt ze haar mondhoeken wat omhoog bij die laatste sarcastische gedachte.

Jesse lacht terug en zegt: 'Hoi. Lukt het allemaal?'

'O. Ja hoor.' Waarom doet hij zo aardig?

'Die tassen zien er zwaar uit. Zal ik ze voor je naar de auto brengen?'

Voordat Marijn er wat van kan zeggen, pakt hij een tas van haar over. Ze ziet ineens een patroon ontstaan. Gaat hij dit nou elke week doen?

'Ik wil je planning niet in de war schoppen,' protesteert ze halfhartig. Hij loopt echter al naar de parkeerplaatsen toe en ze gaat hem snel achterna.

'Wat zijn jouw plannen hier?' vraagt ze als ze hem in heeft gehaald.

'Ik heb vakantie, af en toe moet ik er even uit.'

'Hoe gaat het met Valerie?' Marijn wordt rood als ze doorheeft wat ze eruit heeft geflapt. 'Nee, laat maar,' mompelt ze. 'Daar heb ik niks mee te maken.'

'Valerie en ik zijn gewoon vrienden,' antwoordt Jesse. Hij staart haar indringend aan, voelt ze. Ze durft niet te controleren hoe hij precies kijkt. 'We zijn huiswerkpartners.'

Weet Valerie dat ook?

Dat zijn echter haar zaken niet en ze humt voor zich uit. Omdat ze haar auto hebben bereikt, opent ze de achterklep.

Jesse komt extreem dicht bij haar staan en haar adem gaat prompt sneller. Het ergste is dat hem dat ook opvalt en hij bekijkt haar nieuwsgierig.

'Je vindt me leuk, hé?' zegt hij ineens.

Marijn schrikt zo dat ze zich verslikt. Helaas wacht hij geduldig totdat ze weer op adem is. De opgetrokken wenkbrauw geeft aan dat hij op een antwoord wacht.

Ineens is ze het zat. Ze kijkt hem boos aan en zegt scherp: 'Je moet stoppen met me behandelen alsof ik geobsedeerd ben door jou. Dat valt namelijk vies tegen.'

Ze rukt de tas uit zijn handen en ze zet hem vervolgens zo haastig in de kofferbak dat de zak met sinaasappelen scheurt. De vruchten verspreiden zich als een oranje lawine over de bodem en tegen de koelbox. Zonder zich daar om te bekommeren, slaat ze de klep dicht. Dat komt straks wel.

Boos kijkt ze naar Jesse, die in reactie een stapje achteruit zet. Hij heft zijn handen verdedigend omhoog. 'Sorry, dan zat ik fout,' zegt hij.

Als hij dat maar weet.