Fallyn klopte zenuwachtig op de gammele deur van haar vaders vertrekken.
"Hey papa", zei ze kalm en zacht.

Voordat haar vader ziek werd, was ze hier niet meer veel geweest sinds de dood van haar moeder.
En nu had ze hier bijna dagelijks een afspraak.
Elke keer vreesde ze dat het de laatste zou zijn.

"Hoi, prinsesje van me", zei haar vader uitgeput toen ze binnenkwam.
Alsof het hem veel adem koste, die de lucht hem niet wou geven.
Zijn slaapkamer was helemaal verduisterd.
Fallyn gaf haar vader een kus op zijn bezwete wang en nam vervolgens de gordijnen vast en trok ze open.
Dat deed ze elke keer als ze hier was. Ze wist dat haar vader te beroerd was om op te staan en het zelf te doen en dat zijn trots te groot was om het aan iemand te vragen.
Dat had Rhys volledig van hem geërfd.

Zonnestralen dwaalden binnen.
Het gefluit van vogels vulde de kamer en enkele bloesems klommen hun weg op naar de zon via de raamkozijnen.

Opnieuw liep ze naar haar vader, klom op het bed als een klein kind en ging in kleermakerszit naast hem zitten, waar zijn koningin vroeger naast haar koning sliep.
Moeizaam draaide hij zijn hoofd naar haar toe. "Bedankt, liefje" Fallyn glimlachte betreurd naar hem.

"Heb je nog iets positiefs te horen gekregen van een heler?"

Haar vader schudde zijn hoofd rustig. Er waren al veel helende Fea geweest en allemaal hadden ze geen vooruitgang gezien en de koning, de koppigaard weigerde om zich te laten helpen door hun helende krachten. Fallyn begreep er niets van.

"Waarom mogen ze je niet helen?", vroeg ze na een tijdje. Ze deed een plukje van haar zwarte haren achter haar puntige oren.
De koning zuchtte weer.

"Ik ben al zolang koning, Fallyn. Al decennia lang. Ik denk dat wat verandering goed zou zijn. Froux Swea heeft nog dezelfde problemen als 20 jaar geleden. Misshien is Rhys wel instaat tot een betere monarchie. Of spreekt hij het volk aan door zijn jeugdigheid. Dat kan ik niet meer. Daarbij, ik denk dat het... probleem té diep in me zit. Je weet dat ze alleen fysieke wonden kunnen helen, het zal niets uitmaken. En Adalinda.... ik zal eindelijk weer bij haar zijn, mijn zielsverwant. Ik voel dat ze op me wacht."

Fallyn pelde afwachtend het vel van haar vingers.
Ze had de naam van haar moeder al zolang niet meer gehoord.
Tot de koning doorhad wat ze deed en zijn rimpelige hand op die van Fallyn legde.
Misschien had hij gelijk.
Fea waren onsterfelijk, ze groeiden tot het moment waarop hun lichaam het schoonst en gezondste was en daarna bleven ze die vorm in het oneindige behouden. Tot hun lichaam, hún geest het opgaf. Zoals bij hem. In theorie waren ze onsterfelijk, maar in praktijk...

En hoewel hij geen grijze haren had, geen verslechterd zicht, zat zijn gezicht onder het zweet en zijn ogen, zijn groen-oranje ogen stonden leeg... alsof alles wat hij wou al voldaan was.
En dat was ook zo.
Hij had de liefde gekent van een ongelooflijke vrouw, drie prachtige kinderen die alles hadden wat nodig was.

Fallyn was verbaasd door zijn woorden.
Was het dan zo uitputtend?
Zou Rhysand het ook moeten doorstaan?

Ladomir Rue zag de angst in de ogen van zijn dochter en kneep weer in haar hand.

"Maar ik blijf hier bij jou zolang ik kan", glimlachte hij.
Zijn dochter glimlachte terug.

"Kan je dan niet wachten tot ik de ware heb gevonden", vroeg Fallyn doordacht met een grijns op haar gezicht.
Meer om zichzelf op te beuren dan haar vader.
Hij grinnikte.

"Tegen dan ben ik al opgegeten door de pieren", lachte hij.

Zijn dochter lachtte mee. En het raakte de koning tot het diepste van wat nog overbleef van zijn ziel. Die lach leek als twee druppels water op die van zijn geliefde.

Fallyn begon niet over het Rozenbal, hij zou haar toch niet kunnen helpen, hij zou tussen zijn twee kinderen staan. En dat wenste ze hem momenteel niet toe.
Nu even alles oké was tussen Ladomir en Fallyn, nu onlangs alles, even vrede was in haar hoofd.

Alles zou heus wel goed komen.

En zo bleven ze even zetten. Terwijl ze zonnestralen hen steeds verder opzochten.