Het filmpje gaat ondertussen gewoon verder en ik zie iets bekends. De nieuwe heren beginnen te snuffelen. Neus een beetje in de lucht en snuiven maar. Wat is dit toch? Dat zal toch niet om mij zijn?
Blijkbaar wel, want een uitzonderlijk groot exemplaar vraagt: "Hebben jullie bezoek gehad?"
Gerard sr antwoordt: "Ja, een jonge meid. We hebben haar in de gaten gehouden, maar ze wist duidelijk van niks, mijn zoon heeft haar uitvoerig uitgehoord, en ze gedroeg zich volkomen als mens. Een onwetend mens."

Dit is het moment dat ik lichtelijk pissig begin te worden; hoezo uitgehoord, dacht ik eindelijk een momentje te hebben met een leuke man, blijkt dat in opdracht te zijn. En hoezo stuurt hij dat zelf door? En hoezo mens? Dat zijn we toch allemaal mag ik hopen?

De allergrootste van allemaal, een uitzonderlijke knappe zwarte man van ruim 2 meter lang, geweldige spieren en een woeste blik op zijn gezicht verlaat zonder wat te zeggen het plein. Hij is duidelijk het mannetje want alle blikken richten zich op hem en volgen hem. Inclusief de camera. Ik zie hem naar de kledingwinkel lopen waar ik de vorige dag nog geweest ben. Door zijn actie van eerder heb ik het idee dat hij mijn reukspoor volgt. Belachelijk uiteraard, maar dit hele filmpje is echt vreemd.
Wat er in de winkel gebeurt weet ik niet. Wel dat hij na een tijd de winkel weer verlaat met een grote hoes in zijn handen: een jurk voor zijn partner? Hij dumpt de hoes bij een ondergeschikte van hem en zie hem dan rechtstreeks in de camera kijken. Betrapt. Het filmpje is dan ook abrupt afgelopen.

Verbaasd zit ik even naar het zwarte beeld te staren. Dan zie ik behalve de ongelezen appjes ook enkele gemiste oproepen, maar besluit eerst de appjes te lezen voordat ik terugbel.

Alexis, hij komt je achterna. Je moet wat meer weten voordat hij je heeft. Bellen lukt niet, maar ik hoop van harte dat je dit op tijd leest!

*verwijderd bericht*

*verwijderd bericht*

Kun je terugbellen?

Lieve meid, ik weet niet hoe ik dit moet zeggen. Misschien toch beter als hij het zelf verteld. Maar, hij komt je achterna. Ik wil je iig een eerlijke voorsprong geven.

Tot de volgende keer!

De appjes worden steeds dramatischer en nietszeggender. Wat is dit? En hoezo is hij nu opeens zo zeker dat er een volgende keer komt. Ik probeer terug te bellen, maar word weggedrukt. Nogmaals: wat is dit?!

Ik bekijk het filmpje nog een keer, maar kan er niks wijzer uit worden dan de vorige keer. Tijd om weer verder te gaan. Terug kan ik blijkbaar niet meer. Als ik eenmaal diep in het oerwoud ben, ben je een knappe vent als je me dan nog kunt vinden.

Ineens heb ik haast. Ik app Gerard niet meer terug. Als hij me niet telefonisch te woord wil staan, heb ik hem op schrift ook even niks meer te melden.
Ik start de motor en rijd verder, de bomen flitsen steeds sneller aan mij voorbij. Niet handig, de weg wordt namelijk steeds slechter. Asfalt werd enkele kilometers terug slechts hardgeslagen grond, en gaat nu over in het lossere soort. De extra waarschuwingsborden maken het uiteindelijk kristalhelder; we naderen het eind van de beschaving. Eindelijk.
Ik rijd een redelijk grote open plek op en zie daar inderdaad geen vervolg meer van de weg, mocht je het nog zo willen noemen. Maar er zijn geen bomen meer weggekapt, van ruimte voor een auto is geen sprake meer. Dus het wordt tijd om hem te parkeren en te gaan lopen. 

De haast heeft mij nog steeds bevangen, wat zich uit in mijn bewegingen.
Snel stap ik uit en stop de aangeschafte etenswaren, extra kleding en andere nuttige zaken in een grote rugzak. Ik stop een briefje achter de ruitenwissers; daar staat de datum van vandaag op en de plek waar de sleutels liggen. Mocht ik namelijk niet terugkomen, is het ook weer niet de bedoeling dat hij er jaren blijft staan verroesten. Dan heb ik liever dat hij goed gebruikt wordt door de gelukkige vinder. Hopelijk kan diegene ook alle romannetjes waarderen die ik achter heb gelaten.
Daarna span ik een grote hoes over de auto heen. Hij staat beschut, meer kan ik niet doen.

Van mijn handtas maak ik een schoudertas; die doe ik eerst om en daarna slinger ik het grote gevaarte van een rugzak er achteraan. Het is tijd om te gaan.

Met frisse moed verdwijn ik het oerwoud in.