De week was nog drukker dan ik me had voorgesteld. Maar alles voor het feest is in de puntjes geregeld. Morgen gaan we van start, en we zijn er klaar voor. Totdat ik opeens iets bedenk. Met grote schrik-ogen staar ik Sonya aan die gelijk paniekerig vraagt wat voor belangrijks we vergeten zijn. "Dat is het niet." Stel ik haar gerust. "Ik heb niks om te dragen!" Ik kan gewoon niet geloven dat ik, het toppunt van nuchterheid, me hier druk om zit te maken.
Ik kijk naar de klok, en zie dat de winkels bijna gaan sluiten. Hier heb ik helemaal niks aan! Dat ik hier niet aan gedacht heb! Dan valt mijn blik op Sonya en zie dat ze me uit zit te lachen. "Wat is er?" Vraag ik.
Ze zegt: "Kom mee, ik moet je wat laten zien."
Ze loopt het hele kasteel door, richting haar slaapkamer. Ik heb pas op het laatste moment door dat ze al stopt bij Vinces en sinds kort ook mijn slaapkamer. Ik begrijp er helemaal niks van als ze hem binnenloopt. Heeft ze stiekem een jurk laten maken en ligt hij nu voor me klaar? Wel erg 'Assepoester'. Maar dat blijkt het niet te zijn, de kamer is nog net zoals ik hem achter heb gelaten. Sonya loopt gedecideerd door naar de inloopkleedkamer waar nog steeds voornamelijk Vince zijn kleren hangen aangezien mijn kist prima voldoet.
Ze loopt helemaal door naar het einde, een plek waar ik eerlijk gezegd nog niet ben geweest en haalt daar een grote witte hoes vandaan. Voordat ze hem open heeft geritst begint er al iets te dagen bij mij. Ik heb een filmpje van Gerard gekregen waarin Vince, toen nog onbekend voor mij, met deze hoes uit de kledingwinkel kwam waar hij mij had geroken. Ik ben opeens heel benieuwd met wat hij naar buiten is gekomen, en kijk met spanning toe. Als de prachtige donkergroene jurk verschijnt, degene die ik wel wilde maar niet praktisch genoeg vond, houd ik onwillekeurig toch mijn adem in. Hij is nog mooier dan in mijn herinnering.
Sonya zegt giechelend: "Het feest is ter ere van deze jurk. Mijn moeder wil hem je heel graag zien dragen, en heeft een goede reden bedacht, vind je niet?"
Gealarmeerd kijk ik Sonya aan. Ze zei het wel niet, maar dit klinkt verdacht veel alsof het feest speciaal voor mij in het leven is geroepen. En normaal ben ik niet zo achterdochtig, maar ik vraag me echt af wat de wèrkelijke reden is achter dit feest. Als dit is om mij tot een 'ja-woord' naar haar zoon te leiden, dan kent ze me toch niet goed.
Sonya zegt: "Rustig maar, ze geven je alle tijd, maar willen gewoon dat je je welkom voelt." Ik kijk haar scherp aan. Dit meisje heeft verdraaid veel door. Ik zeg beheerst: "Oke, ik geloof je. En ik wacht morgen wel af. Maar misschien moet je je moeder toch waarschuwen dat ik geen 'ja' zeg onder druk. Dat heb ik de eerste keer al genoeg bewezen lijkt me." Hoewel zeer scherp, is dit toch nieuwe informatie voor Sonya, waar ik blij mee ben. Alleen wat minder met het feit dat ze me gelijk begint uit te horen. Ik wimpel haar vragen glimlachend af. Hoewel ze me zeer dierbaar is, is dit niet voor haar oren bestemd en ik heb ergens al spijt van mijn scherpe uithaal. Aan de andere kant; als de koningin gewaarschuwd moet worden, is het maar goed dat ik haar dat via haar dochter laat weten.
Ik verander van onderwerp en zeg: "Die jurk is zonder meer prachtig. Maar ik heb geen schoenen en accessoires.
Sonya bekijkt me van top tot teen met een kennersblik. Normaal word ik niet graag zo bekeken, maar ze doet zo professioneel en is tegelijk zo hartverscheurend jong dat ik het me gelaten laat welgevallen. En dat is maar goed ook; ze heeft een oplossing voor mij.
Dit keer leidt ze me wel naar haar kamer en laat ze me haar inloopkast zien. Onze schoenmaat is hetzelfde waardoor ik de keuze heb uit wel 30 paar schoenen. Allemaal even mooi en onpraktisch. Met haar kennersblik heeft ze al de meest geschikte uitgekozen en die lopen gelukkig verrassend lekker. Check.
Make-up, sieraden en een clutch die je dan allemaal nodig hebt, zijn ruimschoots voorhanden, en ik spreek af om morgen op tijd hier te zijn zodat we ons gezamenlijk klaar kunnen maken voor het grootse feest.