Zodra we Sonya haar nieuwsgierigheid een beetje hebben bevredigd, nemen we afscheid.
Vince zegt liefdevol tegen mij: "Uw wens is mijn bevel, madam. Loop mee met mij, zie wat ik zoal uitvoer op een dag en maak uw conclusies." Ik lach om zijn vormelijke woorden, haak mijn arm in de zijne en loop met hem mee. Richting de velden. Daar hebben de jongste wolven nu les, en dat moet ik natuurlijk zien.
Ik leer van Vince dat volbloed weerwolven hun wolf vinden rond hun 15e verjaardag. Het kan een jaar eerder of later zijn, maar het gebeurt wel altijd met volle maan. Net zoals bij mij helpt een beet van een volwassen weerwolf, met als verschil dat dit het proces bij een volbloed op gang brengt en versnelt, en bij mij was het in de eerste plaats een startsein en in de tweede plaats pas een extra boost. In tegenstelling tot wat de gewone mens denkt, worden zij geen weerwolven, maar sterven ze aan de infectie. Weerwolven hebben gelukkig zowel geen behoefte als geen trek in een hapje mens, behalve de enkele gestoorde types die je bij elke soort rond hebt lopen. De mens is dus veilig.
De wolven moeten wel een bepaalde discipline krijgen, want zomaar in je wolf veranderen in een drukbevolkte mensenstad is niet handig. Daarom worden de jongste wolven gedrild met verplichte oefeningen. Kom je niet opdagen, dan mag je niet naar het dorp of verder.
Iedereen komt opdagen.
We leven nu in vredestijd, daarom bestaat de officiële pack uit 16 wolven plus de Alfa. Mocht er een vijandelijke stam langskomen, dan is de rest van de wolven ook snel op te roepen, maar deze groep van 17 mannen zijn altijd soldaat.
De Alfa heeft drie onderofficiers, waarvan Sander de tweede man is onder Vince. Er loopt een schaduw over mijn gezicht als Vince het over hem heeft, en hij besluit duidelijk om dit uit de wereld te helpen. Hij zegt: "Ik heb niet alles meegekregen van wat Sander je heeft aangedaan tot en met in het kasteel, begreep ik te laat. Hij heeft zich vrijheden veroorlooft waar ik absoluut niet achter sta. Hoe moeilijk je het misschien ook te geloven vindt, hij is betrouwbaar en één van mijn beste vrienden. Hij heeft recent heel veel pijn meegemaakt toen zijn vriendinnetje hem afwees op een nogal brute manier. Hij is daar nog steeds niet overheen en jij was de eerste halfwolf, volgens hem net zo verfoeilijk als zijn ex, die hij tegenkwam. Hij kon haar niks doen, en jij was een makkelijk slachtoffer. Ik weet dat het een schrale troost is, maar hij heeft dit alleen bij jou gedaan. Anderen zijn altijd veilig geweest. En jij bent vanaf nu ook altijd veilig. Ik kies voor jou, als jij hem een bepaalde consequentie voor zijn gedrag op wilt leggen, dan zorg ik dat dat gebeurt."
Ik had al eerder wat over zijn verhaal gehoord, en ook toen voelde ik medelijden met hem. Nu ik weet waarom hij dit deed, merk ik opeens dat ik ook een stuk angst kwijt ben. Hij deed dit niet omdat hij onberekenbaar zou zijn, maar omdat hij gek was van verdriet. Hij heeft dit nooit bij een ander gedaan. Geen excuus, maar toch een opluchting. En nu biedt Vince mij closure in de vorm van een straf. Ik vind dat heel moeilijk, Sander moet hier niet mee weg kunnen komen, maar ik weet niet hoe ik dit tot een goede oplossing kan brengen. "Laat me eerst met hem praten." Zeg ik, al bibberend bij het idee. Maar ik heb net besloten geen angst meer voor hem te hebben, ik moet mezelf nu ook niks meer aanpraten.
Vince geeft een brul, en ik zie Sander in de verte aan komen hollen. Die was al die tijd buiten mijn blikveld de pupillen aan het trainen. Ik slik. Want dat doe ik altijd bij Sander in de buurt. Maar ik ben Vince dankbaar, die voorstander is van zo snel mogelijk door de zure appel heen bijten. Even de tanden op elkaar, en dan zien we wel weer verder.
Sander staat voor ons en geeft Vince een knikje om zijn respect te laten blijken. En dan kijkt hij naar mij. Weg is de woede die ik altijd bij hem zag en ik zie het verdriet sluimeren in zijn ogen. Sander kijkt me zelfbewust aan. Niks geen gekruip en onderdanigheid. Dit keer zie ik hèm slikken en hij zegt: "Mijn koningin." Zonder dat hem ook maar iets is verteld weet hij het. Ik zie wat Vince in hem ziet en ik slik de brok in mijn keel moeizaam weg. Ik steek mijn hand uit naar Sander en zeg eenvoudig: "Ik vergeef je. Niet voor jou, maar voor mij en voor Vince. Als ik merk dat je nog zoiets flikt, ooit, kom ik achter je aan." Sander staat al niet bekend om zijn humor, maar nu ontbreekt elk gevoel in zijn ogen. Hij neemt mijn woorden zoals ze bedoelt zijn. Hij zegt: "Bedankt Alexis, ik weet dat ik dit niet verdient heb. Mijn diepste excuses voor wat ik aangericht heb. Dit overkomt mij niet meer; ik weet dat ik dit in me heb en kan nu op tijd actie ondernemen."
Dan zie ik oprecht berouw in zijn ogen, en ik weet dat hij uit dat diepe dal is. Dat hij weer kan leven in plaats van overleven. En het kost me heel even wat moeite, maar dan overbrug ik de afstand en geef hem een knuffel. Als ik hem weer aankijk, zie ik dat de tranen over zijn wangen stromen.