Vince heeft mijn kledingkist naar zijn kamer laten brengen, en we zitten na wat vertraging aan het ontbijt.
Solange is geweldig, zij zorgt dat we rustig kunnen zitten en door de nachtelijke activiteiten rammelt mijn maag als nooit tevoren, dus dat wordt zeer gewaardeerd.
Na het ontbijt lopen we naar de persoonlijke zitkamer van Richard en Zarah, en Vince klopt beheerst aan. Ik ben verrast als ik de deur opengetrokken zie worden door Richard en dat hij me in één moeite door omhelst. Die had ik niet aan zien komen, maar ik ben altijd in voor zo'n heerlijke berenknuffel, dus ik knuffel hem opgewekt terug. Als ik weer naar hem kijk, zie ik de tranen in zijn ogen staan. En ook Zarah ziet er verre van onbewogen uit. Ze wenkt me en ik haast me naar haar toe. Haar omhelzing is een stuk voorzichtiger, maar net zo krachtig. En ze fluistert in mijn oor: "Ik ben hier zo blij mee, lieverd." Waardoor ik ook de tranen in mijn ogen heb staan. Om zo onvoorwaardelijk geaccepteerd te worden, is niet iets wat ik dagelijks meemaak.
Richard neemt weer plaats naast zijn vrouw, en nodigt ons uit tegenover hun plaats te nemen. Er staan wat comfortabele stoelen waardoor we niet lekker tegen elkaar aan kunnen kruipen, en ik voel het gemis nu al. Aan de andere kant kom ik nu veel minder klef over, en dat is natuurlijk ook wat waard.
Zarah vraagt voorzichtig naar hoe het vannacht ging en ik antwoord breed glimlachend en helemaal naar waarheid: "Het was geweldig! Ik hou van dat vrije gevoel, zonder iets of iemand die me tegenhoud." Ik houd verschrikt op als ik besef dat ik nog maar heel recent hun gevangene was. Hoe moet dit overkomen? Maar met een schouderophalen stop ik op die manier te denken. Dit is hoe ik me voel, ik kon niet heel veel doen aan afgelopen periode, en hoe zij zich daaronder voelen is heel hard gezegd gewoon hun eigen probleem. Dat is trouwens wel voordat ik naar Vince kijk en de schaduw van spijt over zijn gezicht zie trekken. Nu wilde ik toch dat ik mijn woorden iets zorgvuldiger had gekozen. Ik wil wat zeggen, maar Vince valt me in de rede zeggend: "Je bent vanaf nu zo vrij als je wilt zijn. Als je wenst verder te trekken, dan laat ik je gaan." Ongelovig kijk ik hem aan. Wíl ik weg, dan mag het niet. Heb ik meerdere redenen gevonden om te blijven en dan word me gevraagd te gaan? Ik vraag met gebroken stem: "Moet ik weg?"
Hij kijkt me geschrokken aan en roept samen met zijn ouders om het hardst van niet. Vince vervolgt: "Alexis, ik hou van jou. Ik wil met je trouwen en oud met je worden. Ik wil samen met jou mijn ouders opvolgen als zij eraan toe zijn. Ik wil dat je altijd de keuze hebt" Hier ben ik stil van, zo duidelijk heeft hij nog niet eerder zijn gevoelens en wensen uitgesproken. Voordat ik woorden kan vinden om wat te zeggen (tot die tijd zit ik wat te happen als een vis zonder dat er geluid uit komt, charmant als ik soms kan zijn), zegt Richard: "Vince, en ook Alexis. Als jullie voor elkaar kiezen, zou het mij het meeste plezier doen om jullie de koning en koningin van ons koninkrijk te maken. Je hoeft het maar te zeggen. Wij hebben rust nodig." En weer valt me op hoe moe hij en hoe breekbaar zij eruit zien.
Vince zegt zachtjes tegen mij, alsof zijn ouders er niet bij zijn: "Alexis, dit is misschien wel veel te snel voor jou. Maar voor mij is het na weken onzekerheid nu zo kristalhelder. Ik wil jou voor altijd aan mijn zijde. Wil je met me trouwen?" Tijdens het praten gaat hij traditiegetrouw op één knie voor me zitten en houdt mijn handen vast.
Mijn gedachten tollen alle kanten op, dit gaat wel heel erg snel! Van gevangene naar koningin, met één veelbewogen nacht ertussen. Wil ik dit wel? Het is zonder twijfel dat ik Vince wil, maar wil ik de kroon en de verantwoordelijkheid ook? Ik ben nog maar 20, en ik ben hier niet voor opgeleid en voorbereid. Bovendien voel ik me voor het blok gezet. Ik kijk hem woordeloos aan, mijn gedachten in tweestrijd.
Vince zijn hoopvolle, liefdevolle glimlach verdwijnt langzaam van zijn gezicht. Vreselijk vind ik dat. Ik zeg zacht: "Vince, ik houd ook van jou. Maar ik moet hier over nadenken. Weten wat het inhoudt waar ik ja op zeg. Gun me alsjeblieft even om alles op een rijtje te zetten."
Hij vind het niet leuk, en zijn ouders die in spanning mee hebben geluisterd vinden het ook niet leuk. Ik kijk ze allemaal verontschuldigend aan, maar weet dat ik voor mezelf en mijn eigen leven moet kiezen. Niemand heeft er wat aan als ik overhaast een beslissing neem, en alleen maar afga op de pracht en praal. Ik praat door: "Vince, wil je me eerst inwijden in jouw werk en jouw dagelijkse bezigheden? Elkaar leren kennen?"
De bulderende lach doet mij opschrikken. Ik had van alles verwacht, maar dit niet. Richard grinnikt nog wat na en zegt dan: "Goed zo Alexis. Hierdoor weet ik nog beter dat jij bij onze zoon hoort. Geef hem tegengas. Maak het hem niet te makkelijk. Dat is het geheim van een goed huwelijk. Een goede relatie." Verbetert hij zichzelf haastig als ik er wat op wil aanmerken. Ik glimlach opgelucht, ook als ik zie dat Zarah het met haar man eens is en me stiekem een knipoogje geeft.
Dan word er op de deur geklopt en stormt Sonya naar binnen met de verontwaardigde vraag waarom ik eerst naar haar ouders ben gegaan in plaats van naar haar. Vince plaagt haar zoals een oudere broer bij een jongere zus zou moeten doen en ik word helemaal warm van dit ongedwongen tafereel.