Hoewel ik me al snel weer topfit voel, word ik nog niet ontslagen uit de ziekenboeg. Ik moet eerlijk zeggen dat ik geniet van de rust, en laat het me lekker aanleunen. Liesbeth en mijn nieuwe familie komen veel op bezoek, en ze brengen boeken mee uit de bibliotheek die het kasteel uiteraard ook rijk is, maar die ik zelf nog niet heb gezien. Ik zie dit als een mini-vakantie met onduidelijk einde en geniet ervan of elke dag de laatste is. Wat misschien ook wel zo is.
Vince heb ik al die tijd niet meer gezien, en ik mis hem. Hoewel ik dat niet wil. Ik gebruik mijn woede en mijn verraden gevoel tegen hem, maar ik besef dat dat elke dag steeds meer afneemt. Hij heeft dit gedaan tegen mijn wil in, maar ik weet diep van binnen dat het niet tegen mijn wens in is geweest. Het heeft me vanaf het begin geweldig geleken om in een wolf te kunnen veranderen en die snelheid en kracht zelf te voelen.

Van mijn opa heb ik begrepen dat mijn eerste verandering met volle maan gaat gebeuren. En door al mijn ziekenhuisbezoeken afgelopen tijd is dat al over een paar dagen. Ik denk bijna weemoedig terug aan mijn eerste ontsnappingspoging die ook met volle maan was. Wat heb ik veel meegemaakt in de afgelopen anderhalve maand.

Ik heb expres niet gevraagd hoe dat gaat voelen, zo'n verandering van mens naar wolf en weer terug. Ik heb in het verleden al van Colin begrepen dat het een korte maar extreem hevige pijn is, en daar kijk ik absoluut niet naar uit. Hoe dichter we bij de volle maan komen, hoe zenuwachtiger ik word. Ik begin te snauwen van de spanning, en mijn bezoek heeft daardoor stilzwijgend de afspraak gemaakt om hun bezoektijd drastisch in te korten. Waar ik blij mee ben, want ik word zenuwachtig van hun goedbedoelde adviezen. De boeken bekoren me daarom ook niet meer, en mijn nagels heb ik pijnlijk afgekloven tot over het randje. Komende nacht gaat het volle maan worden, en ik heb het niet meer.

De dokter heeft door dat ik niet meer vast te houden ben in de ziekenboeg, ik zat allang niet meer in bed en gebruikte de hele ruimte, maar ook dat is te klein. Ik heb frisse lucht nodig, maar weet dat alleen naar buiten gaan geen optie is. Vince vragen me te vergezellen weiger ik uit trots. Dan bedenk ik opeens dat er binnen de slotgracht ook nog een mooie tuin is, achter het paleis, en ik ga daarheen op weg.
De ziekenboeg is op de begane grond, waardoor het makkelijk is de uitgang te vinden. Ik kan probleemloos naar buiten toe, en loop snel om naar achteren. Het kleine stukje dat ik heb gezien doet geen recht aan de pracht van dit stuk grond. Het is ontzettend groot, met heel veel kleur. De herfst begint al wat in te treden nu, waardoor enkele bomen al die mooie tinten bladeren krijgen waar dit seizoen om bekend staat. Maar nog steeds is er ook veel groen te zien. Het weer is zacht en zonnig.
De tuin is zo ingericht dat je er lekker kunt wandelen zonder aldoor zichtbaar te zijn vanuit het kasteel, en ik begin dankbaar te genieten van al het moois.
Langzaam maar zeker word ik rustiger en begin ik vrede te krijgen met wat mij vannacht te wachten staat. Mijn verstand weet heel goed dat er toch niks meer aan te veranderen is, en mijn gevoel wil nu ook wel meewerken.
Hoe dieper ik de tuin inwandel, hoe beter het wordt. Er komen steeds meer manshoge heggen, met strategisch wat bankjes. Op een perfect rond stukje, besluit ik plaats te nemen op het enige bankje en koester mezelf genietend in het zonnetje.

Dat ik hem niet hoor aankomen is bijzonder nu mijn gehoor zoveel beter is geworden. Maar ik kan zijn speciale geur wel ruiken en uiteindelijk de zachte plof voelen als hij naast me komt zitten. Mijn alleentijd was niet echt, en ik word weer prikkelbaar.
Geïrriteerd doe ik mijn ogen open om naar hem te gaan snauwen, maar word verrast door het gevoel dat uit zijn ogen spreekt. Normaal zie ik niet zo snel wat hij denkt, hij is meestal zo gesloten als een oester. Maar nu zie ik zoveel verschillende emoties bij hem, dat ik automatisch mijn hand naar hem uitstrek omdat mijn hart naar hem uitgaat. Ik weet niet zo goed wat ik met die hand moet doen, maar Vince buigt zijn hoofd naar mij toe, en ik sluit mijn hand achter zijn nek. Ik voel zijn huid, zijn warmte, en ik streel hem zachtjes. Mijn hart besluit het initiatief te nemen en ik kus hem zachtjes. Hij lijkt eerst verbaast door mijn actie; normaal gesproken nam hij altijd het voortouw en ik heb waarschijnlijk ook iets te vaak geprotesteerd. Bovendien was ik boos op hem, bedenk ik vaag. Het kan me allemaal niks meer schelen en ik druk mezelf dichter tegen hem aan. Ik sla ook mijn andere arm om hem heen, en we zoenen alsof ons leven ervan af hangt. Vince brengt zijn handen naar mijn heupen en de zoen wordt nog intenser. Uiteindelijk breek ik hem hijgend af, mijn boezem zwoegend van de ervaring. Vince legt zijn pink aan het randje van mijn decolleté en liefkoost mij daar. Ik sluit mijn ogen in verlangen. Vince begint te praten, en het timbre van zijn stem verwarmd mijn hart. Hij zegt: "Het is niet goed als je vannacht alleen bent, dan ga je namelijk veranderen naar je wolf. Als je wilt, zal ik je vergezellen."
Ik ben ontroerd door de oprechte vraag die hij stelt. Hij wil er graag voor me zijn, maar laat mij de keuze. Ik knik zachtjes. En de afspraak staat.