Solange kijkt me aan. Ze vraagt: "Wie ben jij?" En ik zeg, begrijpend wat ze bedoeld: "Ik heb mijn vader nooit gekend. Mijn oogkleur is dezelfde als de jouwe."
Ze zucht even en lijkt in gedachten verzonken. Dan vermant ze zich en zegt: "Ik heb een halfbroer ... gehad." Ze aarzelt voor ze 'gehad' zegt en kijkt me scherp aan. Ik begrijp al wat ze wil zeggen en voel een steen in mijn maag. Om onverwachts een vader te hebben doet me meer dan ik dacht. En om die onverwachtse vader gelijk daarop níet te hebben doet pijn.
Ik knik naar haar, en ze zegt: "Hij is ruim 20 jaar met ruzie vertrokken hier en sindsdien hebben we niks meer van hem gehoord. We dachten dat hij gelukkig was bij de vrouw die hij verkoos boven zijn vaders waarschuwingen." Ik kijk haar verrast aan. Dit is niet zo'n definitief overlijdens-verhaal als ik verwacht had.  Er is nog hoop. Maar aan de andere kant, tenzij deze mij onbekende man een liefje in elke stad had, is hij nooit op zijn bestemming aangekomen. En, waarom moest hij gewaarschuwd worden tegen een zachtaardig en liefdevol persoon als mijn moeder?
Ik bedenk dat ik van het ene op het andere moment een ommezwaai van 180 graden heb gemaakt. Waar het me eerst onmogelijk toescheen, heb ik nu wel heel erg het idee dat ik momenteel met mijn tante aan het praten ben.
Ik zit vol vragen, maar dit is niet het juiste moment. Het avondeten is nog maar net begonnen, er druppelen nog steeds mensen binnen, waaronder Vince die ernstig met Sander in gesprek is. Ik kijk er met gemengde gevoelens naar. Vince kijkt zoekend om zich heen, ziet mij, geeft Sander een klap op zijn schouder en zegt wat laatste woorden. Sander kijkt nu ook naar mij, grimast wat en gaat met de andere jongens van de pack aan een half-bezette tafel zitten. Vince baant zich een weg naar mijn tafel en ik voel een warme tinteling diep in mijn buik.

Solange ziet aan mij dat ik met mijn gedachten in een dilemma zit en zegt zachtjes: "We kunnen zo wel even verder praten. Dan kan ik je ook aan mijn ouders voorstellen." Gespannen kijkt ze hoe ik op dat nieuws reageer en dat is vrij geschokt. Want ik had na het verlies van mijn moeder nooit verwacht nog een familie te krijgen, en die blijkt gelijk steeds meer uit te breiden.

Vince is ondertussen gearriveerd en ziet de spanning in ons kleine groepje. Hij wendt zich vragend tot Solange, die naar mij knikt. Ik zeg, tot mijn verrassing wat bibberig: "Jouw moeder heeft misschien wel gelijk." Vince begrijpt gelijk wat ik bedoel en vraagt: "Heb je hier familie?" En ik knik: "Waarschijnlijk wel. Solange wil het er vanavond over hebben, met mij en haar ouders." Vince knikt bedachtzaam en vraagt aan Solange: "Is het goed als ik er ook bij ben vanavond?" Mijn hart maakt een sprongetje, maar dan bedenk ik dat dat waarschijnlijk vooral uit veiligheidsoverwegingen is en ik zeg wat chagrijnig: "Ik zal vanavond niet ontsnappen." Vince moet lachen en zegt droog: "Dat klopt."
Solange, en ook Liesbeth hebben dit kleine onderonsje met een niet nader te identificeren uitdrukking op hun gezicht gevolgd. Solange zegt snel dat zijn aanwezigheid natuurlijk geen probleem is. En ik merk aan haar dat dat in principe ook niet zo is, maar dat het wel wat teweeg brengt nu de prins zijn opwachting komt maken bij haar thuis.

Ook deze keer gaat de rondleiding door het kasteel dus niet door. Ik merk bij mezelf dat ik me er op blijf verheugen dat ik deze afspraak met Vince nog heb staan. Ik twijfel of ik het om die reden niet gewoon af moet zeggen, het schept alleen maar verwachtingen bij mezelf. Maar ik voel zo'n teleurstelling bij het idee van dit gemiste 'shotje' Vince en besluit het maar op zijn beloop te laten. Hoewel steeds onder toezicht heb ik ondertussen al een groot deel van het kasteel gezien denk ik, dus uiteindelijk is die hele rondleiding misschien niet eens meer van toepassing.

Solange eet haar eten op, en vertrekt om haar ouders te informeren en zegt ons over een uurtje hier op te komen halen. Die tijd doden we door wat nietszeggende opmerkingen te maken terwijl het steeds stiller wordt om ons heen. Liesbeth neemt afscheid als de tafels leeggeruimd zijn, en dan zijn we nog de enige twee in de zaal. Waardoor er een geladen sfeer ontstaat. Ik kijk naar mijn handen die op tafel liggen terwijl de stilte steeds drukkender wordt. Plotseling beweegt Vince en legt zijn hand om mijn kin, me zo dwingend hem aan te kijken. Ik voel me als een hert gevangen in de koplampen van een aanstormende auto. De ogen van Vince zijn absoluut onleesbaar en ik slik nerveus. Voordat hij woorden kan vormen, worden de deuren opengeduwd en komt Solange ons ophalen. Opeens weer op een andere manier nerveus wend ik haastig mijn gezicht van Vince af.