De volgende dag word ik wakker met een opgewonden gevoel in mijn buik. Als ik even later besef dat dat is omdat ik Vince weer ga zien, duik ik met een kreun dieper in mijn kussen. Ik bloos diep als ik aan de strekking van mijn dromen denk. Gelukkig kan ik me geen verhaal meer herinneren, maar het gevoel is voldoende.
Ik hoor Reinout naar boven stommelen en beleefd aan de balustrade kloppen.
"Goedemorgen Alexis, tijd om op te staan. Ik breng je zo weer naar de keukens."
Ik groet hem plichtmatig terug en maak me klaar voor de dag.
Op weg naar de keukens is ook Reinout stil. Ik zou niet weten hoe ik een gesprek moet starten met deze praktisch onbekende man, en hij werkt dit keer niet mee. Na een ongemakkelijke groet overhandigd hij me aan Solange die weer de scepter zwaait in de keuken.
Zij glimlacht al heel wat toeschietelijker dan Reinout en ik groet haar ook voorzichtig enthousiast terug. Ze ziet me al kijken naar de stapel afwas, maar zet mij eerst aan tafel, wat afgezonderd van de andere keukenhulpen. Ze geeft me koffie en een kom gezoete havermoutpap. Eerst ontbijt.
Ze heeft de touwtjes goed in handen; de anderen in de keuken gaan gedisciplineerd door, waardoor zij tijd heeft voor een babbeltje met mij.
Ze zegt: "Ik wil je nog extra laten weten dat ik jou niks verwijt wat gisteren betreft. Sander is een klootzak en wil graag zijn overwicht laten blijken.
Je moet weten dat hij een paar maanden geleden een vriendinnetje had, en zij heeft hem afgewezen." Hierbij zwijgt ze even, maar ik kijk haar wat onbegrijpend aan. Ja, jammer voor hem, maar is dat het einde van de wereld? Ik vraag: "Hield hij zoveel van haar?" "Je begrijpt het niet Alexis. Zij was zijn mate. Zij was zijn leven. En zij heeft dat weggegooid alsof het niets is. Ze is net als jij een halfwolf, en hij projecteert zijn pijn op jou. Omdat een halfwolf niet deze band heeft zoals een wolf dat voelt. Omdat ook jij een halfwolf bent, en duidelijk niet weet wat je teweeg brengt. Omdat je haar niet bent."
Wow. Wat een informatie. Dat wist ik niet. Al herinner ik me nu wel de verhalen die Colin me verteld heeft. Maar een 15-jarige weet sommige dingen gewoon niet, al denken ze de wijsheid in pacht te hebben. Als je wat ouder wordt begin je te beseffen dat je nooit genoeg zal weten over dit soort zaken. "Hoe werkt dat precies, dat mate-gedoe?" Vraag ik voorzichtig. Maar dat is een verhaal voor een andere keer. Ze wilde me duidelijkheid verschaffen over Sander zijn beweegredenen. En dat is gelukt. Ik merk zelfs dat ik iets van medelijden voel. Al is dat snel verdwenen als net dan mijn nog steeds niet genezen rib even opspeelt. Met een grimas sta ik op. Klaar voor de stapel afwas. De ochtend vliegt voorbij, en voordat ik het weet zie ik Reinout in de keuken arriveren om me naar de koningin te brengen. Ik zie een trend ontstaan.

Met een broodje half in mijn mond, vraag ik smekend met mijn ogen of Reinout misschien íetsje minder snel bij de koningin wil zijn. Wat een ander van me denkt kan me eigenlijk niks schelen, maar bij Zarah wil ik een goede indruk maken. Reinout snapt de hint en staat even stil. Na de gigantische hap weggewerkt te hebben, bedank ik hem woordeloos door mijn hand op zijn arm te leggen. Hij glimlacht me toe, weer zijn vriendelijke populaire zelf. Totdat ik hem opeens angstig zie kijken en hij springt letterlijk van me weg. De vlinders in mijn buik zeggen mij al genoeg; Vince is er, heeft ons onderonsje gezien en hij is niet geamuseerd. Instinctief ga ik tussen de mannen in staan, en draai mij om naar Vince. Mijn adem stokt me in de keel als ik hem voor het eerst die dag zie. Hij is gewoon prachtig. Zijn gebeeldhouwde trekken stralen woede uit, terwijl zijn lange krullende wimpers doen alsof hij geen stoere vent is. Het is gewoon niet eerlijk dat één man zoveel uitstraling kan hebben. Ik drink zijn gelaatstrekken in en besef, dit is niet zomaar een verliefdheid. Dit is het echte werk.
Zijn donkere ogen branden in de mijne, en ik moet toch even slikken. Maar voor Reinout blijf ik staan. Ik zeg: "Goedemorgen Vince. Ga je weer mee wandelen?" Te laat besef ik dat ik misschien wat meer eerbied moet tonen als er anderen bij zijn, maar ach. Dat is nu toch te laat. Vince lijkt me eerst niet te horen, waarschijnlijk is hij nog steeds aan het bedenken hoe hij bij Reinout kan komen om hem eens lekker in elkaar te gaan slaan. En omdat ik dat ietwat overdreven vind voor wat er is voorgevallen laat ik duidelijk merken dat ik dat niet toe laat, voor zover dat in mijn macht ligt. Dus afleiden is de boodschap. Ik loop rustig naar Vince toe, pak zijn hand en neem hem mee naar zijn moeder. Vince loopt gewillig mee.