Verdwaasd kijk ik rond in de slaapkamer. Het is hier een bende, en ik zie dat Liesbeth lachend met haar ogen draait, kijkend naar mij en hoe ik reageer op de slaapkamer. Als ze merkt dat ik niet teruglach, vraagt ze: "Wat is er aan de hand?"
"Heeft Vince een zus?" Vraag ik. Als Liesbeth mij daarop met hoog opgetrokken wenkbrauwen aankijkt, besef ik dat ik waarschijnlijk 'Alfa Vince' of iets dergelijks had moeten zeggen. Maar in plaats van in mijn schulp kruipen, zeg ik vrij hooghartig: "Wat nou? Hij is mijn prins niet. Ik ben een beetje klaar met dat eerbiedige gedoe."
"Is dat zo?" Vraagt een diepe stem in de deuropening. En ja hoor, uiteraard staat Vince daar.

De Alfa zegt, mij aankijkend: "Bedankt Liesbeth, je bent hier klaar voor vandaag. Ik begeleid Alexis verder."
Liesbeth schenkt mij nog een bepaalde blik, die ik voel maar niet zie. Mijn ogen zijn vastgeklonken in die van Vince en we wachten zwijgend totdat Liesbeth de deur uit is. Ze sluit hem discreet achter zich. Ik vraag me vluchtig af wat ze hiervan zal denken.
Ik open gelijk het gesprek: "Ik wist niet dat je een zus hebt."
"Dan weet je het nu." Zegt Vince. "Ze heet Sonya en is mijn babyzusje van 17 jaar." Zijn blik wordt zacht als hij aan haar denkt en onwillekeurig gaat zijn blik door de kamer. "Maar wel één die er een behoorlijke troep van kan maken." Constateert hij droog. Ik beaam dat ernstig. En bedenk opeens: "Je hebt Liesbeth weggestuurd. En zij heeft de leiding over het schoonmaken. Hoe ga je dit oplossen?"
Ik zie aan de pretlichtjes in zijn ogen dat hij het wel grappig vindt dat ik van mijn eigen probleem zijn probleem maak.
"Tja, dan moet ik je maar vertellen wat je moet doen." Zegt hij quasi-ernstig. En hij tilt een stapel kleding uit een stoel, gooit dat op het bed en ploft zelf op de stoel. "Begin maar met die stapel kleding op het bed." Commandeert hij grijnzend.
Sprakeloos kijk ik hem aan. Dit had ik in ieder geval niet aan zien komen. Maar het is hem ernst. En ik zet mijn verstand op nul. Dit was immers het werk wat ik zou doen, de omstandigheden zijn anders, maar ik ben verbeten genoeg om het gewoon te doen.
Dus ik haal het bed af, en ik maak het op. En ik poets de meubels en hang de kleding netjes. Als ik de stofzuiger door de kamer haal, tilt hij als een echte man zijn benen op. Verder legt hij ze vooral languit en commandeert mij rond. En ik laat het hem doen. In een relatief stil moment zeg ik: "Maar je hebt dus een zus?" Om hem meer te laten vertellen. Maar hij gebaart mij om door te gaan. En zegt niks.

Het gaat fout in de badkamer. Uiteraard heeft de prinses een super-de-luxe bad. Iets wat ik niet tegen ben gekomen bij Vince of zijn ouders, die alledrie tevreden lijken met alleen een douche.
Maar dat bad moet schoon. Ik ben daardoor zeer elegant voorovergebogen bezig, en voel opeens twee handen op mijn heupen en een behoorlijke stijve tegen mijn billen. Ik verstijf eerst, ik heb hem niet aan horen komen, en probeer me daarna los te worstelen. Maar mijn bukkende positie is verre van ideaal; ik ben zo aan het omdraaien en tegenstribbelen dat ik mijn evenwicht verlies. Daar lig ik, kopjegeduikeld in het bad. Vince heeft uiteraard zijn evenwicht perfect kunnen bewaren en kijkt op mij neer met een superieur lachje. Ik doe met een kreun even mijn ogen dicht voordat ik mezelf overeind probeer te heisen. Zoiets gaat altijd extra onhandig als er een mooi manspersoon naar je staat te kijken zoals je zult begrijpen. Maar uiteindelijk sta ik met een rooie kop overeind in het bad.
Vince is me duidelijk aan het provoceren, en ik heb allang besloten dat ik daar niet op ga reageren. Dus met één wenkbrauw arrogant omhoog, reik ik met mijn hand naar zijn arm, hem daardoor wel dwingend om mij uit het bad te helpen. Zijn ogen twinkelen, en hij grijpt me weer bij mijn heupen. Ik slaak onwillekeurig een zucht op het moment dat hij me moeiteloos optilt en me buiten het bad neerzet.
"Zo, dat was vrij onhandig van je." Zegt hij met een duivelse grijns op zijn gezicht. "Nu is het bad weer helemaal vies, en moet je opnieuw beginnen."
Hij daagt me aan de ene kant uit, en aan de andere kant maakt hij het zich gemakkelijk op het toiletdeksel om van het uitzicht te gaan genieten. Ik kijk hem voor een moment fronsend aan, maar moet dan toch lachen en ga de uitdaging aan. Expres met mijn billen wiebelend, maak ik het bad schoon. Aan de sissende ademhaling van Vince te merken zit dat hem niet in de koude kleren.
"Maar goed, je accepteert mijn status hier niet." Begint Vince opeens heel random het gesprek, en de reden waarom ik aan hem ben overgeleverd in plaats van samenwerk met Liesbeth.
Ik kijk hem schattend vanuit mijn gebukte positie aan en zie dat hij tegen de badkamerdeur praat. Wat mij doet glimlachen. Ik doe hem na, draai me om en praat tegen de muur. "Jullie worden aangesproken alsof jullie van koninklijk bloed zijn. Maar dat is toch niet zo?"
"Zeker wel, we hebben blauw bloed. Maar we leven in deze afzondering omdat we niet bekend willen maken dat we weerwolven zijn. De omliggende dorpen, waaronder Moonlight, vallen allemaal onder onze regering. Toevallig zijn Moonlight en dit dorp de enige plaatsen die volledig uit weerwolven bestaan, maar in elk dorp in onze jurisdictie wonen wel enkele wolvengezinnen."
Ik heb een prangende vraag: "Hoe heet dit dorp eigenlijk?" Hij moet grinniken, een diep basgeluid dat tot laag in mijn lichaam doortrilt. "Je bent nu in Blue Water. Welkom." Ik glimlach. En voel me inderdaad welkom.