Er gaan heel wat vragen door mij heen, maar ik begin met: "Waarom heb je me gevonden?" Hij trekt arrogant een wenkbrauw op, wat heel sexy staat. Maar dat wil ik niet zien; ik blijf hem aankijken, wachtend op het antwoord. Vince zegt: "Omdat je niet goed genoeg ontsnapt bent." En dat is natuurlijk ook zo. Hij heeft letterlijk mijn vraag beantwoord, maar geeft geen antwoord op de vragen die ik eigenlijk wil stellen: Waarom laat je me niet gewoon gaan? Waarom ben je hier alleen? Waarom voel ik deze band, en jij ook? Waarom wil je mij vinden? Alleen gerechtigheidsgevoel kan het naar mijn mening niet zijn.
Maar ik stel ze niet, en hij beantwoordt ze niet.
Hij zegt wel: "Dit moet beter kunnen." Alsof hij teleurgesteld is in dit 'spel'. Ik ben ergens wel opgelucht dat hij niet echt boos is. Ik weet eerlijk gezegd niet of ik echte boosheid wel overleef. Maar ik word wèl boos van zijn gedrag. Ik weet niet wat hij denkt, wat zijn echte beweegredenen zijn. Ik betwijfel aan de ene kant of ik inderdaad zijn mate ben, iets wat werd gesuggereerd. Dan zou hij toch heel anders actie ondernemen? Aan de andere kant: de aantrekkingskracht is er wel. Hij heeft me nog nooit fysiek wat aangedaan. Dat was altijd Sander. Weet Vince dit eigenlijk wel? Omdat het zijn onderaanvoerder is, ging ik er vanuit dat Sander dit op bevel of minimaal met medeweten van Vince deed. Ik kijk hem blanco aan. Wetende dat ik hier nu niks over ga zeggen. That ship has sailed. Hij zegt: "We gaan weer terug. De snelste manier is bij mij achterop, maar dan is wat medewerking vereist." Hij zegt niks over een bewusteloze toestand (want ook dan is het mogelijk natuurlijk, daar heb ik ervaring mee), en daar ben ik hem dankbaar voor. Ergens wil ik wel bij hem achterop, maar dat voelt teveel als opgeven. Lopen is nu ook niet zo'n optie. De moeheid slaat nu extra hard toe en ik kan een gaap opeens niet meer onderdrukken. Hij kijkt me peinzend aan, en grijpt me opeens bij mijn knieholten en achterlangs onder mijn oksels beet. En daar lig ik in zijn armen. "Whoa!" Dit had ik even niet aan zien komen. Hij grinnikt wat, en begint te lopen. Ik lig in eerste instantie verstijft in zijn armen, maar ontspan me geleidelijk. Het voelt lang niet verkeerd. Hoewel ik hem niet zie hijgen of iets dergelijks, verwacht ik dat dit van korte duur is. Ik wacht wel totdat het hem teveel wordt. En dat is de laatste heldere gedachte die ik maak. Ik val in slaap.

Ik word in paniek wakker. En schiet overeind. Bijna val ik uit Vince zijn armen die me blijkbaar nog steeds draagt. Ik zie waarom ik wakker werd, hij verschoof me in zijn armen om binnengelaten te worden in het kasteel. Ik moet uren geslapen hebben. Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan: kon ik eindelijk wat woorden uit Vince trekken, val ik in slaap! Ik ben woest op mezelf. En onder de indruk van Vince. Want die heeft uren gelopen met dode ballast. Ik wist wel dat hij sterk is, maar dit is onnatuurlijk. Zal wel bij zijn weerwolfgen horen. Ik besef ook dat ik weer terug bij af ben. Weer ben ik gevangen genomen. Wat staat mij te wachten?
Vince blijft me vasthouden, en loopt ondertussen het hele kasteel door. Ik lig nu vooral erg ongemakkelijk in zijn armen, maar toen ik tegen begon te stribbelen, hoefde hij me alleen maar aan te kijken om me stil te laten liggen. Die kracht is blijkbaar erfelijk. Interessant.
We lopen tientallen trappen op en gangen door, en uiteindelijk stopt hij bij een openstaande deur met daarachter een laatste wenteltrap die zo te zien naar een perfect ronde kamer leidt. De toren. Mijn gevangenis. Beter dan een kerker kan ik me zo voorstellen. Stiekem voel ik me net een prinses zo. "Zo kunnen we je het beste bewaken." Bromt Vince. En ik zie inderdaad een bewaker bij de deur staan. Maar bij de andere deuren in de gang zie ik ook bewaking staan, en dat lijkt me overdreven. "Is dat allemaal voor mij?" Vraag ik dan ook. En dit is de eerste keer dat ik Vince wat opgelaten zie kijken. "Dat is voor mijn familie." Zegt hij. "Wel zo efficiënt."
Ik knik sprakeloos, ben ik zo dicht ondergebracht bij de plaatselijke royalty? Maar ja, ik ben nauwelijks een gevaar te noemen (behalve misschien voor mezelf en in onwetendheid), dus waarom ook niet.
Vince houdt me nog steeds vast, en begint de wenteltrap te beklimmen. Boven zet hij me weer op mijn benen, en ik rek mezelf met een kreun uit. Ik kijk naar Vince en zie hem snel wegkijken. Oké?
Hij zegt: "Hier slaap jij de komende twee jaar. De wacht haalt je 's ochtends op, en het ligt aan je avondschema wie je dan terugbrengt. Maar veel alleen zul je deze jaren niet zijn." Ik knik wat bij deze waarschuwing en kijk ondertussen het onderkomen rond.
Wat ik zie bevalt me belachelijk goed. Zoals aangegeven is de ruimte compleet rond. Over iets minder dan de helft is er een schot getimmerd tussen een badkamer en een slaapkamer -met voldoende ruimte bij het trappengat-, waardoor ik een knusse meer dan halfronde slaapplek heb en net iets minder ruimte voor mijn toilet. De kleuren matchen allemaal, met in de slaapkamer groene en witte muren en oudroze beddengoed, accessoires en gordijnen. In de badkamer zie ik veel wit en ook groene en roze accessoires. De ramen zijn lang en tot de grond, en gaan -afgewisseld met stukken muur- helemaal rond. De gordijnen zijn allemaal dicht, en het is donker, dus ik besluit mijn uitzicht de volgende ochtend te bekijken. De setting is heel romantisch, meer geschikt als liefdesnestje dan als gevangenis, dus hoewel je mij echt niet hoor zeuren, frons ik wel even mijn wenkbrauwen.

Dan vang ik op wat Vince zegt: "Morgen gaan we het over de consequenties van je ontsnapping hebben." En ik voorzie een slapeloze nacht.