Vince haalt een setje handboeien tevoorschijn en ik staar ernaar. "Wat ben je daarmee van plan?" Vraag ik achterdochtig. Vince grinnikt en zegt: "Mocht je gekke ideeën krijgen om bijvoorbeeld te ontsnappen, dan weerhoudt dit je hopelijk. De verpleging krijgt de sleutel zodat je normaal naar het toilet kan. Verder zul je helaas vooral van het gezelschap van het bed moeten genieten." Zijn ogen schitteren en ik kijk hem boos aan. Weer een plan naar de maan. Hij pakt mijn pols vast en er schieten tientallen tintelingen naartoe. Ik kijk nog steeds boos een andere kant op als hij me aan een stang van het bed boeit. Hij lacht zachtjes. Wat een niet vervelende rilling over mijn rug laat lopen. Hij zet weer zijn vingers tegen mijn kin en draait mijn gezicht zachtjes naar zich toe. Onwillig gehoorzaam ik. "Tot morgen, Alexis." Zegt hij. "Ik wens je veel succes in je proces." Verward kijk ik hem aan. "Jij bent degene die me aanklaagt." Zeg ik terecht. "Dat klopt." Beaamt hij. "Zo werkt het nou eenmaal." En met deze cryptische uitspraak laat hij me alleen. Verward kijk ik hem na. Ik heb weer wat om over na te denken.

De nacht valt en gaat voorbij. En de volgende dag gaat voorbij. Aan de ene kant langzaam, want ik knap echt weer op en begin me te vervelen. Aan de andere kant gaat het veel te snel. Door de boeien word ik er constant aan herinnerd dat ik na mijn ziekenbed rechtstreeks naar een cel word verplaatst. En daar sta ik niet bepaald om te springen.

Een voor mij onbekende man komt binnen. Hij is gemiddeld van bouw, met sluik donkerblond haar en blauwe ogen. Hij is netjes in pak en heeft een stapeltje kleding en een sleutel vast. Hij stelt zich niet voor maar zegt alleen neutraal: "Ik neem je mee om je in voorarrest te brengen, ik heb wat kleding voor je. Ik wil dat je dit aandoet." Daarna komt hij naar me toe om mijn pols te bevrijden van het bed. Met mijn hart kloppend in mijn keel kijk ik hem aan. Dit wordt wel heel echt, en ik ben niet zo blij met deze ontwikkeling. Ik knik kort en hij verdwijnt naar de gang om mij mijn privacy te geven. De deur trekt hij half achter zich dicht. Ik let er verder niet op en staar naar de kleding. Ik zie dat ze dit gewoon uit mijn tas gehaald hebben, en waarom ook niet? Dit past me zeker en is heel basic. Ik kan een strakke glimlach niet onderdrukken als ik zie dat er kanten lingerie bij ligt. Ik had natuurlijk niks anders in mijn tas zitten, maar het voelt nu erg misplaatst. Het is in ieder geval beter dan de ziekenhuisonderbroek die ik nu draag. Ik draai me met mijn rug naar de deur en begin eerst met het verwisselen van de onderbroek. Het voelt als een opluchting. Daarna knoop ik het ziekenhuishemd los en leg hem netjes op het bed. Net als ik mijn beha oppak hoor ik wat geruis bij de deur. Met de cups tegen mijn borsten draai ik me wat om en zeg: "Ik ben nog niet klaar, momentje." Als ik uitgesproken ben zie ik dat mijn beeld dat ik in mijn hoofd had niet klopt. Waar ik een lichte gemiddelde man dacht aan te treffen, die misschien hoopte om een glimp van mijn lichaam op te vangen, staat een zeer donkere, en zeker geen gemiddelde man. Vince. Hoewel hij geen moeite doet om stiekem te doen, sluit hij de deur achter zich en draait hem op slot. Dit alles zonder zijn blik van mij af te houden. Hij kijkt me intens in mijn ogen en ik sta gevangen in die blik. Er kruipt een blos naar mijn wangen, die dieper wordt als Vince zijn ogen over mijn lichaam laat glijden. Instinctief druk ik mijn beha nog steviger tegen mijn voorgevel aan en ik doe voor de zekerheid ook een stap achteruit. Ik heb het gevoel alsof ik een marathon heb gelopen en doe mijn best om normaal te ademen. Mijn verraderlijke lichaam laat alle alarmbellen afgaan; het wil aangeraakt worden en wel nu! De vlinders dansen door mijn buik. Een diep tintelend gevoel laat overal een spoor achter waar Vince me met zijn blik beroerd heeft. Hij is uiteraard helemaal gekleed, beter gekleed dan ik hem ooit gezien heb zelfs, met een spijkerbroek die de vormen van zijn gespierde benen laat doorschemeren, een net T-shirt die los om zijn borstkas valt en een leren jasje die de look mooi afmaakt. Het contrast tussen mijn bijna helemaal ontklede staat is erg groot.
Dan doet gelukkig mijn verstand ook nog mee en ik doe mijn mond open om hem weg te jagen: "..." Ik ben woedend op mezelf, wat is dit nou weer?! Ik probeer het opnieuw: "Vince..." En val weer stil. Wat wilde ik ook alweer zeggen? Hij trekt zijn wenkbrauw op, wat mij weer extra vlinders geeft, en zet een stap dichterbij. Was dat wat ik wilde? Ik heb geen flauw idee meer. Maar intimiderend is het wel en ik slik. En doe een stap achteruit. En nog één en nog één, want Vince blijft vooruit lopen. En op een gegeven moment kan ik niet verder; er staat een muur in de weg. Vince blijft doorlopen en stopt vlakbij mij. Met kloppend hart kijk ik omhoog. Hij is meer dan 30 cm langer, dus wil ik niet recht tegen zijn brede schouders en gespierde borst aankijken, dan moet ik wel. Dit keer kijkt Vince niet terug, hij legt zijn hand op mijn schouder en streelt me. Ik schrik ervan, en voel ook daar allemaal tintelingen samenkomen. Het gevoel tussen mijn benen wordt intenser. Hij volgt de weg van mijn arm met zijn veel grotere hand, totdat hij aankomt bij mijn hand. Mijn hand die nog steeds krampachtig de beha vasthoudt.