De lunchpauze is voorbij. Die heeft wat langer geduurd dan gebruikelijk. Sommigen kunnen duidelijk niet tegen een korte nacht en hebben snel een dutje gedaan. Daar ben ik blij om, want een chagrijnige puber/jongvolwassene is niet grappig en als ze dan ook nog de mogelijkheid hebben om in een grote grommende wolf te veranderen, ben je het vast met me eens dat een goed humeur zijn voordelen heeft.

Vince geeft mij mijn rugzak met bezittingen die tot dusver door een wolf is meegesleept en beduidt me hem op mijn rug te doen. Na een snelle check zie ik dat zelfs mijn wapens erin zitten. Hij kijkt me eerst uitdrukkingsloos aan als hij ziet wat ik doe maar daarna geeft hij me een mysterieus lachje en begint zich voor mijn neus uit te kleden. Ik heb in de afgelopen dagen mijn deel naakte mannenlichamen meer dan gehad, ondertussen heb ik mezelf dan ook wijs gemaakt dat ik er niet meer warm of koud van word. Maar dat is overduidelijk niet waar als ik gebiologeerd naar Vince blijf kijken. Hij is dan ook erg aanwezig, het testosteron knettert er aan alle kanten vanaf. Hij is heel groot, maar ook heel erg in verhouding. Zijn machtige borstkas past perfect bij zijn indrukwekkende sixpack. Zijn armen zijn prachtig gespierd, net zoals zijn benen. Zijn donkere huid heeft een gezonde matte glans. De kriebels lopen over mijn rug rechtstreeks naar mijn buik. De flonkering in zijn ogen laat blijken dat hij precies weet wat ik denk. En ik bloos diep.

Vince blijft me ondeugend aankijken en laat zijn broek zakken. Ik ging automatisch mee met de beweging maar wend nu snel en nog dieper blozend mijn blik af. Dan heb ik uiteraard alles wel al gezien. Ik word helemaal warm van binnen en dat gevoel stroomt precies naar tussen mijn benen. Mijn hele lichaam tintelt en ik troost mezelf ermee dat ik niet roder kan worden, maar toch blijf ik met afgewend hoofd zitten. Ik wacht wel totdat hij wolf is geworden.

Maar zo makkelijk kom ik er niet vanaf. Vince heeft eerst op zijn gemakje zijn kleren aan zijn enkel gebonden en tilt dan met twee vingers bij mijn kin mijn gezicht omhoog. Kleine vonkjes komen samen op de plek waar hij me vasthoudt. Met grote ogen kijk ik hem aan. Hij kijkt alweer wat serieuzer en zegt: "Jij gaat bij mij op mijn rug."

Ik protesteer: "Dat kan toch niet, u moet aansterken."

Hij lacht kort en zegt: "Dat damespistooltje van jou heeft voor een nette wond gezorgd, ik genees snel door mijn wolfgenen. Bovendien weeg je heel weinig. Ik red me wel."

Ik wil verlegen wegkijken als hij het over mijn aandeel in dit drama en het over mij als lichte last heeft, maar hij houdt me nog steeds vast, dus dat gaat niet. Ik knik snel en gebaar zwakjes dat hij z'n gang mag gaan.

Tot dat moment zaten we in onze eigen bubbel. Zodra hij het contact met mij verbreekt komt het lawaai dat de anderen maken weer bij me binnen en ik merk dat iedereen zich klaar aan het maken is om wolf te worden. Een paar zijn al zover en schieten de bossen dieper in. De verkenners. Zij banen de weg en kijken of het veilig is. Dan komt de Alfa met de rest er achteraan. Vince kijkt me aan en veranderd vloeiend in zijn alter ego. De grootste zwarte wolf van allemaal staat voor me. Zijn rode ogen kijken me aan en ik zoek in mezelf naar de angst die ik in het begin had voor deze grote roofdieren. Maar ik vind niks meer. Deze mythe is zo'n onderdeel geworden van mijn leven dat ik me dit niet meer zonder voor kan stellen.

Net zoals bij Colin ga ik op onderzoek uit bij deze wolf. Ik streel zijn vacht. Bij hem als wolf voel ik me overduidelijk veel minder ongemakkelijk, en heb ik geen problemen met aanrakingen. Ik masseer zijn lichaam en glijd met mijn vingers door de stugge vacht. Het effect is bijna grappig bij zo'n gigantisch beest. Hij kijkt me adorerend aan en wil duidelijk meer. Ik geef hem een troostend klopje op zijn nek en hijs mezelf op zijn rug. Ik grijp zijn pels stevig vast, ondertussen ben ik bekend met de snelheid en de gang van de wolf, dus ik weet dat het nodig is. De Alfa geeft een oorverdovende huil waar alle wolven mee instemmen. De rest van het woud is op slag stil om niet de aandacht op zichzelf te vestigen. En de wolven zetten zich in beweging.

Dit is nog geweldiger dan de rit met Colin. Behalve dat Vince nog een stukje groter is, heb ik ook het idee dat het veel beter past. Alsof ik voor zijn lichaam gemaakt ben, fluistert een stemmetje in mijn hoofd. Snel schud ik die gedachte weg. Hier heb ik zeker nu niks over te zeggen. Het heeft geen nut om over het onmogelijke te blijven piekeren.