Ik voel opeens dat ik niet meer alleen ben. Ik kijk met een ruk achterom maar zie niks. Wat moet ik doen? Ik besluit op mijn intuïtie af te gaan en loop nonchalant naar een hoge dikke boom met veel zijtakken toe. En begin als een razende te klimmen. Mocht het niks zijn, dan ben ik de enige die hier weet van heeft.
Maar mijn gevoel laat me niet in de steek; ik ben nog geen meter hoog als ik 17 wolven naar me toe zie stormen. Wat mij ertoe maant om nog sneller te klimmen. Ik weet hoe hoog ze kunnen springen, maar ik zie ook dat ik net op tijd ben. Een déjà vu bekruipt mij. Weer zit ik boven in een boom, en weer word ik bedreigd door veel te veel wolven. De setting is anders nu. Deze boom is nog hoger, maar zit minder goed in zijn bladeren. Waardoor ik de wolven allemaal zie, wat een vrij angstaanjagende aanblik is.
Nu heb ik ook geen tassen met handigheidjes bij me en ik weet dat een deel van deze zwarte monsters mijn vrienden zijn. En ik besef dat ik niet bang ben, hoe spannend de situatie ook is. Ik lach ze toe, stevig zittend op een dikke tak. Hoger dan Colin kan komen. Hij is de lichtste van de groep, en reden waarom Sander hem mee had genomen de vorige keer. Ik moet waakzaam zijn op schuddende krachtpatsers, maar zowel zij als ikzelf beseffen dat ik er nu waarschijnlijk alleen uitgehaald kan worden door rede of flauwte. Voor nu zitten we in een patstelling.
Ik moet eerst mijn gedachten op een rijtje zetten. Hoe kan dit? Ik kan heel wat redenen verzinnen, maar niks lijkt logisch. Dus ik wacht af totdat de heren weer mannen zijn en wat ze hebben te zeggen.
Dat besef komt ook bij de wolven en ze veranderen zich en kleden zich aan. Vince begint naar boven te praten. Hij schreeuwt niet, maar is toch zeer duidelijk te verstaan.
"Hallo Alexis. Wat een verrassing jou hier te treffen." Ik kijk hem boos aan. Sarcasme staat hem niet en wordt niet gewaardeerd. Dat beseft hij ook en hij stopt met flauw doen. "Je liep in de goede richting, dus daarom hebben we je zover laten komen." Zegt hij met een klein lachje. Ik knars met mijn tanden.
"Was het vanaf het begin al duidelijk dat ik dit zou doen?" Ik voel me zo dom nu ik dit vraag, maar moet het toch weten. Vince is ook niet van gisteren en zegt sluw: "Als je beneden komt, vertel ik je alles."
Hij ziet er niet boos uit, het zal ook vast voldoening geven iemand zo te slim af te zijn, dus ik overweeg mijn kansen. Mijn blik valt op Sander die mij met een eigenaardige blik op zit te nemen. Waar ik net niet bang was voor 17 setjes blikkerende en messcherpe tanden, borrelt het nu naar boven totdat ik alleen nog maar angst voel.
Ik had mijn mond al open om een positief antwoord te geven, maar nu voelt mijn hoofd als bevroren en kan ik me niet meer bewegen. Dat is geen vriend van mij.
Vince fronst even en blikt opzij naar Sander. Hij geeft hem een bepaald geen zachte duw en Sander begrijpt de hint. Zijn blik is nu vooral nors, daar kan ik mee leven, en daarna wendt hij zich af waardoor de angst bij mij ook wat zakt. Ik slik en geef Vince een korte knik. En ga de afdaling aan. De rede heeft gezegevierd. Ik niet.
De mannen zien nu dat ik me gewonnen geef en maken zich klaar voor een pauze. Alleen Vince staat nog te wachten tot ik naar beneden kom. Iets wat mij onmiddellijk vervult met vrouwelijke onzekerheid. Want een boom uitklimmen doe je met je benen eerst en je kont naar achteren. En dat laatste ziet de persoon op de grond steeds een beetje groter in beeld komen.
Ik verman me en begin af te dalen. Het is niet anders. En het is ook niet zo dat hij hierom geeft, dat is me ondertussen maar al te duidelijk.
Hij geeft me een knikje als ik beneden ben en begeleidt me naar het vuurtje dat ondertussen vrolijk knettert. Wat de twinkeling in zijn ogen betekent is iets waar ik niet over na wil denken.
Ik krijg wat water aangereikt en ik drink dorstig. Daarna laten ze me kluiven aan een poot van een niet nader te identificeren vogel en lijkt het alsof ik geen gevangene ben.
Vince geeft de beloofde uitleg: "Waarschijnlijk dacht jij dat je niet werd bewaakt, maar dat ben je aldoor wel geweest. De wacht dacht in eerste instantie inderdaad dat je gewoon naar het toilet ging, maar kreeg na een aantal minuten argwaan. Zoals van tevoren besproken maakte hij me wakker en ik besloot je een kleine voorsprong te geven. We waren nog even in paniek toen bleek dat je een boog om het kamp had gemaakt," geeft Vince toe met een flauwe glimlach. "maar wij waren te snel opgebroken om jou er profijt van te laten hebben.
Ik ben zeer onder de indruk hoe ver je bent gekomen."
Ik grom bij dit compliment. Wat heb ik daar nou aan?