"Yeah whatevah"
~Roger Taylor, Queen~
Kaatje_Kind: Yeah whatevah
R00saaa: Yeah whatevah
*grinnik* 

Verdrietig staarde Guy voor zich uit. Hij zat tegenover Molly aan tafel en Izzy zat naast hem. Ze waren allemaal vreselijk ontdaan door de dood van Vince. Molly had gemengde gevoelens. Ze was nog steeds boos dat ze er zo'n puinhoop van had gemaakt. Dat Vince haar gekidnapt had, enz. Maar ze was ook de man kwijt van wie ze lang had gehouden. Ze wist dat Guy hem per ongeluk had vermoord, maar toch verweet ze het hem. Op dit moment vond ze hem een enorme sukkel en haatte ze hem met heel haar hart. Maar ze wist ook dat ze op andere momenten veel van hem gehouden had. En het was nog steeds haar man. De man op wie ze was vreemdgegaan...Ze kleurde rood en sloeg haar ogen neer. Ze hoopte dat niemand haar blos opmerkte. Izzy trommelde met zijn vingers hard op de tafel. Hij wilde de stilte niet onderbreken, maar vond dat er snel iets gezegd moest worden. 'Dus..Wie wil er thee?' vroeg hij uiteindelijk. Molly keek hem vuil aan. 'Vince is dood!' beet ze hem toe. Izzy knikte. 'Ja, ik vind het een bijzonder verdrietig verlies. En dat meen ik oprecht. Maar hij was gek. Misschien is het allemaal beter zo.' zei hij voorzichtig. Guy begon geluidloos te huilen. Molly keek hem boos aan. 'Ben je nou aan het huilen? Je hebt hem vermoord!' zei ze met een verstikkende stem. Izzy keek haar fel aan. 'Als hij dat niet had gedaan was jij nu samen met Vince ergens in een boerenstal omdat hij geen geld zou hebben voor iets beters. Hij is misschien wel de zoon van een adellijke man, maar zo gedroeg hij zich totaal niet! Hij wilde Guy vermoorden en bedreigde jou. Als hij nu niet dood was, was Guy dat zeker weten wel.' snauwde hij tegen haar. Molly zuchtte. Ze wist niet wat ze moest doen. Diep van binnen wist ze dat Izzy gelijk had. Maar dat zou ze nooit willen toegeven. Ze keek Guy aan. 'Dan maar thee?' vroeg ze en ze probeerde aardig te klinken. Guy knikte. 'Vergeet niet dat dat je wat munten kost.' flapte hij er uit. Molly staarde hem zwijgend aan. Izzy kermde. 'Waarom Guy? Waarom nou nu..' mompelde hij zacht. Molly's rechteroog trilde. 'Wát zei je?' vroeg ze kalm. Guy dook ineen. 'Ik bedoel..Het spijt me..Ik ben overstuur het spijt me echt. Ik wilde hem helemaal niet vermoorden Molly. Ik hield nog steeds van hem. Het was een ongeluk. Ik..Ik..Misschien dat ik..' stamelde Guy. Molly zag dat Guy echt wanhopig en verward was. Ze haalde diep adem. 'Ik weet dat het niet expres ging. Maar we hebben het wel over de dood.' was het enige wat ze zei. Ze keek Izzy aan. 'Ik zet zelf wel thee. Wil jij dan even kijken waar Elton is? Ik wil dat je vertelt wat er is gebeurd.' zei Molly. Izzy wilde eigenlijk protesteren. Hij was geen bediende. Maar hij snapte dat ze even met Guy alleen wilde zijn. Misschien om wat te praten. Misschien om sorry te zeggen. Hij wist het niet. Daarom liep hij gehoorzaam de trap naar boven op en ging naar Elton zoeken. Molly knikte goedkeurend en liep toen naar de keuken. De kalme, zelfverzekerde Molly die ze altijd al was geweest kwam weer bij haar boven. 'Het was een vreselijke fout om met Vince te gaan.' zei ze tegen zichzelf. 'En dat geldt ook voor mijn huwelijk met Guy.' voegde ze eraan toe. Ze dacht nog even na, met de pot thee die ze in haar handen vasthield. Tranen welde op in haar ooghoeken, maar ze dwong ze terug. 'Je gaat nu de juiste beslissing maken.' bleef ze zichzelf toespreken. 'Niet huilen. Dit is niet verdrietig. Je bent vanaf nu weer Molly Cunningham. Geen Saussure meer. Je kan dit.' en met die woorden tegen zichzelf gezegd te hebben stapte ze de keuken uit en liep naar de tafel waar Guy nog altijd aan zat. Met op elkaar getrokken kaken ging ze netjes zitten, met haar handen op haar schoot gevouwen. 'Guy..We moeten eens praten.' begon Molly. Guy knikte. Hij dacht dat hij wist wat er zou komen. 'Ik wil dat je mijn huis verlaat. En nooit meer terug komt. Neem Izzy maar mee. Als je het niet erg vindt houdt ik Elton graag als bediende.' zei ze. Guy staarde haar versteend aan. Dit was totaal níét wat hij had verwacht. 'Maar..' was het enige wat hij uitkon brengen. Hij zweeg even. 'Maar waarom? Omdat ik Vince heb vermoord? Denk je dat ik dat niet erg vind? Dat ik daar geen verdriet om heb?' vroeg Guy met een lichte verontwaardiging in zijn stem. Molly glimlachte stijfjes. 'Het is niet daarom Guillaume.' Ze noemde hem weer bij zijn echte naam. Guy schudde ongelovig zijn hoofd. 'Waarom dan?' vroeg hij. 'Je innt geldt in mijn eigen huis. Ik besefte me na al dit alles pas dat de enige baas in dit huis ikzelf ben! Ik houd niet van je. Niet op die manier. En jij ook niet van mij. Dus het is beter dat je weggaat. Samen met Izzy. We hebben veel meegemaakt met elkaar. Maar dat kunnen we vast allebei vergeten.' ging Molly verder. Guy's ogen vulde zich weer met tranen. 'Molly..Hoe zie je dat voor je. Dit is ook mijn huis geworden. Je draagt mijn achternaam nog. En..Je bent mijn vriendin. Misschien lukt het jou om alles wat we hebben meegemaakt te vergeten..Maar mij niet!' zei hij met schelle stem. Molly slikte. 'Dit is de goede beslissing.' zei ze, meer tegen zichzelf dan tegen Guy. 'Je innt geld en ik háát het. Je liefde voor geld is meer dan voor mij!' verweet ze hem. Guy fronste en trok een vreemd gezicht. 'Dat heeft hier niets mee te maken! Volgens mij ben je nu zo gebroken en verdrietig van binnen dat je niet weet wat je moet doen. Je stuurt me alleen weg om af te komen van al je problemen! Maar zo makkelijk gaat dat niet. Ze zullen je altijd achtervolgen..' zei Guy ernstig. Molly wees naar de deur. 'Weg. Nu. Dan zijn mijn problemen ook weg.' fluisterde ze. Guy staarde haar nog even aan. Hij voelde dat ze het meende. Hij voelde ook haar verdriet. Maar hij moest het maar accepteren. Hij riep Izzy, die verbaasd naar beneden kwam en wenkte hem. Toen liep hij naar Molly toe en omhelsde haar. 'Dag Molly. Leuk je gekend te hebben. Ik zal je nooit vergeten. Ook al vergeet je mij wel.' fluisterde hij in haar oor. Molly deed en zei niets, maar de tranen in haar ogen kon ze nu niet meer bedwingen. Guy liep de tuin in, met Izzy achter zich aan, die begreep dat ze het huis uit waren gezet. Molly stapte in de deuropening. Guy en Izzy keken niet om, maar ze voelde het verdriet wat van hen afstraalde. Ze zuchtte diep. En op dat moment wist ze dat ze Guy en Izzy nooit kon vergeten. Hoe had ze dat ook ooit kunnen denken? Maar iets hield haar tegen om ze terug te roepen. Was het haar trots? Ze snikte. 'Wat ik nodig heb, is rust.' Ze liep naar binnen en deed de deur achter haar dicht. Huize Saussure werd vanaf dat moment weer huize Cunningham..

Izzy keek van opzij naar Guy. 'Gaat het?' vroeg hij zacht. 'Ja.' zei Guy. Maar toen hij schudde zijn hoofd. 'Nou eigenlijk nee.' antwoordde hij. Izzy knikte begrijpend. 'Ik weet hoe je je voelt. Het beste is nu om iets te eten en rust te krijgen. We hebben een wild avontuur achter de rug.' zei Izzy vriendelijk. Guy zweeg. Izzy klopte hem op zijn schouder. Plots schoot hem iets te binnen. 'Guy, je spullen.' zei Izzy geschrokken. Nu moesten ze terug. En ze waren al bijna in de stad. Guy schudde zijn hoofd als teken dat het hem niet uitmaakte. 'Izzy?' vroeg hij. 'Ja.' 'Denk je dat ik over ze heen kom? Ooit?' vroeg Guy. Izzy staarde ongemakkelijk in de verte. Hij dacht eerlijk gezegd van niet, maar dat wilde hij niet tegen Guy zeggen. Ze hadden inmiddels de stad bereikt en Izzy's oog viel op de bakker waar Guy een keer gebak had gehaald. 'Wacht hier.' mompelde Izzy als antwoord. Hij had geen geld mee, maar hij zou iets te eten stelen voor Guy en hemzelf. Die gedachte vrolijkte hem een beetje op. Hij gebaarde dat Guy moest wachten en rende richting de bakker. Guy ging zuchtend zitten in een steegje bij de bakker. Hij was totaal overdonderd. Hij keek om zich heen en was vergeten waar Izzy was. Hij mompelde zachtjes voor zich uit. 'Ik heb niks gedaan...Zij mopperde alleen maar..Ik wilde alleen maar...' en zo ging het maar door. Tot er plots een armoedig uitziende man door het steegje liep waar Guy zat. Hij strompelde een beetje doelloos rond. Plots zag hij Guy zitten en bleef staan. 'Waarom zit jij daar?' vroeg hij. Hij staarde naar Guy. Guy keek naar hem op en begon te huilen. Geluidloos drupten de tranen over zijn wangen. 'Ik..Ik weet het niet. Mijn vrouw is net bij me weggegaan, maar ik kon het toch ook niet helpen dat ik geld van haar vroeg? Ik ben nog zo jong en mijn leven is nu al verpest.' De armoedige, vreemde man stond hem nog steeds aan te staren. 'Rustig. Ik weet al iets.' hij had een vriendelijke stem. Guy schrok. 'W-wat zei u?' vroeg hij angstig. 'Ik zei dat ik al iets weet. Kom mee.' antwoordde de man kalm. Langzaam stond Guy op. De vreemde man liep naar het einde van het steegje. Hij draaide zich om en wenkte Guy. Vertwijfeld stond Guy naar de man te kijken. Hij was Izzy kwijt en wist niet wat hij moest doen. Guy nam een besluit. Angstig liep hij naar de man toe. Maar de man had zich al omgedraaid en liep nu de steeg uit. 'Wacht.' mompelde Guy. 'Waar gaan we naartoe?'