Edward tikte met zijn vingers op de rand van de houten troon. De troon was ooit van zijn vader geweest en had al veel meegemaakt. Zo zat er een enorm gat in de stoel en een pijlpunt. Die zaten daar al langer dan dat Edward bestond. Ze kwamen erin bij een boogschutter toernooi dat zijn vader ooit had georganiseerd op het kasteel. Een van de boogschutters schoot de pijl recht in de stoelpoot van de troon. Bij de oorlog waar zijn vader om het leven kwam hadden ze nog geprobeerd de pijl eruit te halen, maar de punt bleef zitten in de troon. En nu nat hij er nog steeds in. Edward wachtte tot de dokter uit de kamer van zijn moeder, Claris, kwam. Het duurde al erg lang en hij werd ongeduldig. Dat was een eigenschap, die hij niet van zijn vader had gekregen, geduld. Hij wiebelde op de houten stoel, die voor de kamer stond. Hij zat er al een half uur. De laatste tijd ging het slecht met zijn moeder. Ze moest veel hoesten en lag alleen nog maar op bed. Edward hoorde de scharnieren van de grote houten deur kraken en de dokter kwam naar buiten. De jongen, die de dokter van het kasteel was kwam naar buiten. Claris had hem verteld dat hij daar al jaren werkte. Al sinds hij 13 was. Moryn, zo heette hij. Hij was erg mysterieus en de slimste persoon die Edward ooit had ontmoet. Hij hielp altijd iedereen, die iets had. Hij was erg op zichzelf en niemand mocht hem helpen met kruiden halen. Hij had ooit iemand gehad die dat wel deed. Edward had hem nooit gekend, maar veel mensen praatten over hem. Vooral John en Roger praatte veel over hem. Hij heette Brian. Brian was op hetzelfde moment gestorven als zijn vader. Niemand wilde hem vertellen hoe Brian was gestorven. Niemand kon het hem vertellen. Het was te moeilijk voor ze. 'Het gaat niet goed met je moeder.' zei Moryn. Edward zuchtte. 'Het ziet er heel slecht uit. Ze uhm. Ze ja hoe zeg ik dit. Je m-' Edward sloeg zijn vuist op de rand van de stoel. Hij was er klaar mee dat mensen alles probeerde zachter over te brengen dan het was. 'Wat is het probleem!!' Hij stond op en keek Moryn recht in de ogen aan. Moryn zuchtte en probeerde zijn blik te ontwijken. Edward zag dat er iets mis was. 'Wat is er!?' schreeuwde hij boos. Moryn dacht na en na een lange stilte fluisterde hij; 'Je moeder is overleden.' Edward wist niet wat hij moest zeggen. Zijn hele wereld stortte in. Eerst zijn vader en dan nu zijn moeder. Hij kon het niet geloven. Hij keek Moryn boos aan. Moryn deinsde terug. 'Ik heb gedaan wat ik kon.' riep hij. 'Dat geloof ik.' fluisterde Edward. Hij had te veel positieve verhalen gehoord over Moryn als arts om hem niet te geloven. De boosheid sloeg om in verdriet. Moryn zag het verdriet op het gezicht van Edward en liet hem alleen. Edward liet zich in de stoel zakken. Toen hij tegen zijn moeder welterusten had gezegd had hij vaarwel moeten zeggen. Hij begon te snikken. Zijn moeder was nooit de sterkste geweest, maar hij had niet verwacht dat ze zo jong zou sterven. Hij weet niet eens hoe het kwam. Claris had het verlies van zijn vader nooit kunnen verwerken. Misschien was dat het. Hij dacht na en staarde voor zich uit. Hij was een wees. Hij besefte het nu pas. Zijn vader had hij nooit ontmoet en zijn moeder was net overleden. Hij had geen ouders meer. Niemand die voor hem kon zorgen. Hij dacht na. Zou ze echt ziek zijn geweest? Of had ze gewacht tot hij oud genoeg was? Hij wilde heel graag dat de rede van haar overlijden een of andere ziekte was en niet dat ze zichzelf. Hij kon het woord niet eens in zijn gedachte uitspreken. Konden ze maar alsof doen. Was de dood van zijn moeder maar nep. 'Mama?' zei hij hardop. 'Kan je me horen? Ben je in mijn buurt?' Hij wilde met zijn moeder praten. Hij wilde haar vragen wat er aan de hand was. Wat er was gebeurd. Hij had 1 keer eerder tegen "iemand" gepraat. Nou praten was het niet. Hij had om zijn vader geroepen toen hij klein was. Hij zat te spelen met Rogerina, die het haatte als je haar zo noemde. Daarom noemde iedereen haar "Ina". Ze klommen in een boom, lachend als kleine kinderen. Ina was sneller dan hij. Uiteindelijk was ze zo ver boven hem dat hij haar amper kon zien. 'Ina! Ina!' riep hij. Hij wilde dat ze wachtte op hem. UIteindelijk wachtte ze tot hij net zo hoog was als zij. Samen keken ze vanuit de hoge boom naar het kasteel. Tot de tak waar Ina op zat brak. Ze viel. Niet ver en er was ook niks aan de hand, maar waar het Edward om ging was het feit dat toen ze was gevallen haar vader, Roger, meteen aan kwam rennen om haar te troosten. Hij keek naar Roger. Zijn vader zou maar een paar jaar ouder zijn geweest. Edward wilde ook getroost worden door zijn vader. Hij had om zijn vader geroepen. Er kwamen veel mensen naar hem toe rennen. Als eerste kwam Sientje, die met Roger had staan praten. Ze sloeg haar armen om hem heen en probeerde hem te sussen, maar het hielp niet. Na een tijdje kwamen Guy en John uit de stallen en probeerden hetzelfde, maar zonder succes. UIteindelijk had zijn moeder hem mee naar boven genomen en samen met hem naar het grote schilderij van zijn vader, Koning Henry gekeken. Het schilderij hing in de grote zaal en het was enorm. Toen bekend werd dat zijn vader zich had opgeofferd voor het koninkrijk vond iedereen hem geweldig. Het was wel te laat. Toen was hij al dood. Edward keek naar de deur van zijn moeders slaapkamer. Hij kon naar binnen. Hij wilde niet naar binnen. Hij wilde haar niet zien zo. Hij slikte en leunde tegen de stoelleuning. Hij trok zijn knieen op en legde zijn hoofd op zijn knieën. Hij sloot zijn ogen en begon te huilen.

Guy staarde Moryn bedroefd aan. Zijn zusje, ze was overleden. De zoveelste al. Niemand waar hij echt van hield bleef nog over. Zijn zusje was de zoveelste regendruppel in de regen van dode vrienden. En die regen viel al zo lang als hij zich kon herinneren. Wanneer zal de regen stoppen? En wie zou hem stoppen? Zijn zusje, Claris, zal hij begraven naast Henry. Dat zouden ze beiden gewild hebben.