Marie-Antoinette liet Roger en Klaus even alleen. Roger keek af en toe gespannen naar Klaus. Klaus staarde alleen maar voor zich uit. Toen Marie-Antoinette terugkwam, had ze een verraste Ina met zich mee. 'Pap?' riep ze enthousiast. Ze rende naar Roger toe en omhelsde hem. 'Koets zij dank.' mompelde Roger die zijn dochter stevig vastpakte. Ina liet hem los en keek hem stralend aan. 'Het is hier geweldig! Ik heb alleen maar nieuwe strikjes en jurken mogen passen. En als ik iets vroeg aan de bediendes deden ze het meteen! Hier voel ik me net een prinses ofzo. Het enige wat vervelend was was dat ik niets mocht weten over die zogenaamde nieuwe koning. Ik weet überhaupt niet of hij wel echt bestaat.' ratelde ze. Roger keek haar gefronst aan. 'Hoezo mocht je niets over hem weten?' vroeg hij en hij keek Marie-Antoinette beschuldigend aan. Ze werd rood en keek naar de grond. 'Misschien omdat hij vroeger een vijand van ons was? Dit kasteel was toch van Leonardo?' vroeg Klaus vrolijk. 'Leonard.' mompelde Marie-Antoinette zacht. 'Ja dat klopt. Maar de koning die nu aan de macht is heeft het gewoon niet zo op bezoek..Zelfs ik kom zelden bij hem.' vervolgde ze. Roger trok een wenkbrauw op. 'Ik geloof er niets van. Maar goed..' zei hij. Klaus keek hem opeens moeilijk aan. 'Kees zegt net iets wat me aan het twijfelen brengt.' zei hij. 'Wat dan?' vroeg Ina. 'We waren hier toch met zijn vieren naar toe gekomen? Jij, Kees, ik en een of andere kerel die Jos heette ofzo. Joki, Jonathan-' 'JOHN!' riep Roger verschrikt uit. 'Ik ben hem helemaal vergeten!' en hij rende de kamer uit, met Ina en Klaus op zijn hielen. Ze renden alle kamers af en toen ze tenslotte buiten kwamen, zagen ze dat er twee wachters, een dikke en een dunne, net een discussie hadden. '..Moeten we die indringers dan niet pakken?' 'Nee natuurlijk niet dat doen de wachters binnen wel..' hoorde ze de wachters zeggen. Roger gebaarde naar Ina en Klaus dat ze stil moesten zijn en wenkte ze om dichterbij hem te gaan staan. Met z'n drieën liepen ze geluidloos achter de wachters langs. Roger griste een steen van de grond en wierp hem ergens in de bosjes die vlakbij de poort stonden. De wachters hielden op met discussiëren en keken elkaar dom aan. 'Eh..Laten we samen kijken!' opperde de dikke wachter. De ander knikte en samen liepen ze naar de bosjes. Roger, Klaus en Ina renden voorbij, zonder dat de wachter hen opmerkte, naar de rand van het bos. 'Oké.' hijgde Roger. 'Ik ga samen met Ina John zoeken. Klaus, het zou handig zijn als jij weer ongezien naar binnen gaat. Ik wil weten wat Marie-Antoinette in haar schild voert.' zei hij. Ina keek haar vader verwonder aan. 'Dit is de eerste keer dat ik je zó soepel bevelen zie geven en dat nog wel aan iemand waarvan ik niet weet of hij je heeft begrepen!' zei ze en ze keek Klaus even aan. Klaus haalde zijn schouders op en liep zonder iets te zeggen weg (hand in hand met iets onzichtbaars). 'Eh..Oké?' mompelde Ina. 'Kom, we gaan John zoeken.' zei Roger ongerust. Hij begon te rennen. 'JOHN! JOHN! WAAR ZIT JE!' riep hij. Ina rende achter hem aan. 'Wacht pap! Niet zo snel! Ben je nou gewoon bezorgd? Wat een wereldwonder!' riep ze. Roger negeerde haar en hield ineens op met rennen. Ina botste vol tegen hem op. 'Au! Waarom stop je nou?' vroeg ze. 'John is hier geweest.' zei Roger. Ina keek hem lachend aan. 'Hoe weet jij dat? Ben je opeens een speurhond ofzo?' vroeg ze. Maar Roger wees naar een paar platgetrapte varens die tussen de bosjes duidelijk zichtbaar waren. Ina zette haar handen in haar zij. 'Oh kom op dat kan van iedereen zijn!' zei ze schamper. 'Ik herken zijn schoenafdruk.' mompelde Roger en hij ging het spoor achterna. 'Heb je dit speurwerk van het tuinieren geleerd?' vroeg Ina. Ze kon de spot in haar stem niet verbergen. Roger keek geërgerd op. 'Ja nu goed! En nu stil, voordat er nog meer wachters rond sluipen hier.' beval hij. Ina hield snel haar mond. Ze liepen een tijdje zwijgend naast elkaar. 'Weet je het voelde goed om een soort tijdelijke moeder te hebben.' zei Ina ineens. Roger voelde dat hij rood werd. 'Oh eh..' 'Ik miste je wel, maar-' ze hield op met praten en bleef staan. 'Wat?' vroeg Roger. 'Niet bewegen.' siste Ina. Ze legde haar vinger op haar mond en luisterde. Een zacht geritsel klonk vlak boven hun hoofden. Langzaam keken Ina en Roger naar boven. Voordat ze achteruit konden springen van schrik, viel er een man op de grond. Roger slaakte een kreet. 'John!' riep hij. Hij bukte zich en hielp hem overeind. John keek verwilderd om zich heen. Toen hij Ina in het oog had glimlachte hij. 'Jullie hebben haar gevonden! Maar..Waar is Klaus?' vroeg hij bezorgd. 'In het kasteel. Marie spookt iets uit John. Ik weet niet wat, maar we moeten erachter zien te komen wat. Ze wil níéts over de koning vertellen.' zei Roger ernstig. John fronste zijn wenkbrauwen. 'Of de koning láát haar niets vertellen. Maar daar komen we wel achter. We moeten eerst Klaus gaan zoeken.' zei hij. 'Kom mee. Ik weet inmiddels hoe we ongezien langs de wachters kunnen komen!' zei hij. Roger grijnsde. 'Wij ook. Het zijn niet de slimste hé?' John lachte niet. 'Gelukkig voor ons ja. Kom mee!' En met die woorden renden ze door het bos, terug naar het kasteel.

Candel keek om zich heen. Overal waren boeken, hij haatte de bibliotheek. Hij vond dat boeken nutteloos waren. Iets dat hij van zijn vader had. Hij haatte het ook als mensen begonnen over het feit dat hij op zijn vader leek. Hij wilde dat iemand eens zei dat hij op zijn moeder leek. Hij wist namelijk niks over haar. Mensen zeiden tegen Ina heel vaak dat ze hetzelfde innerlijk heeft als haar moeder. Hij was daar best wel jaloers op. Niet dat hij zijn vader haatte, maar hij wilde gewoon dolgraag ook iets gemeen hebben met zijn moeder. Zijn gedachten werden onderbroken door een verbaasd persoon in de deuropening. 'Huh, daarnet was je nog buiten!' Candel draaide zich vliegensvlug om en trok zijn zwaard. Het was Klaus. 'Oh jij bent het! Jij bent de jongere versie!' zei hij triomfantelijk. Candel zuchtte. 'Kijk Kees, het is Candel!' Candel keek hem verbaasd aan. 'Wat doe jij hier? En hoe bedoel je dat mijn vader buiten is? Hij is gewoon in Cashewlot.' meteen toen hij dat zei besefte hij dat Klaus wel vaker dingen zag die er niet zijn. Klaus moest hier naartoe zijn gelopen toen hij de groep kwijt was geraakt. Candel glimlachte. Guy zou enorm blij zijn als hij weet dat Klaus nog leeft. 'Wij zijn hier om je zusje te redden!' zei Klaus blij. 'En we hebben haar gered. Nu zijn we John aan het zoeken want je vader was hem vergeten en ik ben hier om uhm. Kees waarom zijn wij hier?' Candel keek hem vol ongeloof aan. 'Jullie hebben Ina al?!' Klaus knikte tevreden. 'Wat doe jij hier?' vroeg hij nieuwsgierig. 'Ina halen!!' riep Candel gefrustreerd. 'Kom we gaan naar je vader en vertellen dat je hier bent!' Een wachter rende de zaal binnen. Hij was op de gefrustreerde kreet van Candel af gekomen en trok zijn zwaard. Klaus keek geschrokken naar Candel. Candel pakte de boog en dacht aan hoe hij altijd Robin Hood speelde met Steven. Steven zei dan altijd; tijd om uw pijlen te richten. En dat deed Candel en hij mikte op het hoofd van de wachter en schoot. Hij raakte de wachter niet in zijn hoofd, maar recht in zijn borstkas. De wachter viel neer en Klaus slaakte een kreet.

Roger, John en Ina waren net weer op de binnenplaats toen ze stemmen achter zich hoorden. 'Hee! Zijn dat niet de indringers?' hoorde ze een wachter zeggen. 'Weg hier! Ze weten wie jullie zijn!' siste Ina. Met een drafje renden ze het kasteel in. Ze gingen regelrecht de gang in waar Marie-Antoinette haar kamer had. 'Marie! Alstublieft doe open!' schreeuwde Ina wanhopig. De wachters waren intussen achter ze aangekomen en stonden op het punt dezelfde gang in te slaan als waarin zij nu stonden. 'Ze gaan die kant op!' hoorde ze een wachter roepen. 'Oké ik heb een plan.' riep Ina en ze rende richting de wachters. 'Wat ga je doen!' riep Roger. Hij wilde achter haar aan gaan, maar John greep hem bij zijn kraag. 'Ze zei dat ze een plan had. Vertrouw haar.' zei hij. Roger stopte met tegenstribbelen. Terwijl de wachters Ina in het oog kregen, schreeuwde ze iets tegen hen. '..Ik breng ze wel naar Marie!' hoorden John en Roger haar schreeuwen. De wachters hielden halt en zeiden iets tegen haar. 'Orders? Wat kan mij dat schelen! Ik heb ze gevangen dus ik breng ze naar Marie! En nu ophoepelen!' gilde Ina. De wachters deinsden achteruit en dropen af. Ina haalde diep adem en wenkte Roger en John. 'Wauw. Dit is de eerste keer dat ik je zó soepel bevelen zie geven en dat nog wel aan mensen waarvan ik niet weet of ze je begrepen hebben!' zei Roger bewonderend. Ina blies een haar uit haar gezicht en glimlachte. 'Bedankt pap. Maar als je het niet erg vind mag je me een andere keer complimenteren. We hebben haast weet je nog?' zei ze. 'Als ik het goed heb gehoord zijn wij nu je "gevangenen"?' vroeg John. Ina knikte. 'Oké. Dan moeten we ons ook zo gedragen. Hier.' Hij gaf haar zijn dolk. 'Nu kunnen we hopelijk zonder problemen Klaus zoeken.'

Candel pakte Klaus's hand en trok hem mee door de deur van de bibliotheek de gang op. Ze stopte abrupt toen ze stemmen hoorden. 'Wie schreeuwde daar?' vroeg een meisjesstem. 'Geen idee. Het klonk als een vrouw. Misschien Marie-Antoinette?' antwoordde een mannenstem. Candel spande zijn boog en mikte op de deur waar de stemmen vandaan kwamen. De deur werd opengedaan en Candel schoot. Het meisje dat de deur open deed dook naar de grond en gilde. 'Ina?!' riep Candel geschrokken. Ina stond vloekend op. 'Ik had wel dood kunnen gaan!' zei ze boos en ze sloeg Candel in zijn gezicht. Klaus grinnikte. 'Zo begroet je je broer toch niet.' zei Candel verontwaardigd. 'Sorry.' zei ze en ze omhelsde Candel. Roger en John keken geschrokken om de hoek van de deur. 'Leeft iedereen nog?' vroeg John ongerust. 'Ja gelukkig wel.' zei Ina. 'Wie schreeuwde er zo?' vroeg Roger. 'Een wachter, die nu hartstikke dood is.' Roger, John en Ina keken Candel vol ongeloof aan. 'En hoe is hij gestorven?' vroeg Roger. 'Ik heb hem doorboord met een pijl.' zei Candel trots. 'Au.' zei John met een pijnlijk gezicht. Er viel een stilte. 'WACHT!' riep Roger ineens. Iedereen keek hem geschrokken aan. 'Wat doe jij hier?' vroeg hij aan Candel. Ina en John keken Candel verward aan. 'Ik, Guy en Edward zijn hier om Ina te zoeken.' Hij vertelde het hele verhaal en iedereen luisterde aandachtig. 'Dit kasteel moet echt wat gaan doen aan de wachters.' zei Ina toen haar broer uitgepraat was. 'Maar laten we maken dat we hier wegkomen en snel Guy en Edward vinden.' zei John. Ze liepen met z'n alle de binnenplaats op en toen de deur door naar de toren waar Guy en Steven waren. Roger rende als eerst naar binnen. Daar kreeg hij al snel spijt van want Steven gooide een emmer water bovenop hem. Roger vloekte. Guy en Steven keken tegelijk om de rand van het trapgat. 'Sorry Candel!' riep Guy. 'Jullie imbecielen! Kan iedereen vandaag gewoon stoppen met op zijn eigen groep te schieten en water te gooien! Eerst Ina bijna dood en nu ben ik doorweekt, verdomme!' Toen Guy zag dat het Roger was rende hij de trap af. Steven keek hem verbaasd aan en volgde hem. John, Klaus, Ina en Candel liepen nu ook naar binnen. Roger streek zijn natte haar uit zijn gezicht. Het water droop uit zijn haar en kleren op de grond. 'Roger! John!' riep Guy vrolijk. 'EN KLAUS! Je leeft nog! En jullie hebben Ina gevonden' Guy omhelsde iedereen, maar bij Roger twijfelde hij even. Hij keek naar zijn natte kleren en chagrijnige gezicht, maar omhelsde hem uiteindelijk ook.


Heel de groep was in de kamer van Marie-Antoinette. Alleen Edward was nog niet terug. Roger en John zaten op Marie-Antoinette's bed met aan hun voeten Ina en Candel. Guy, Steven en Klaus stonden bij de deur op wacht voor als er iemand (ongewenst) binnenkwam. Marie-Antoinette zelf ijsbeerde door haar kamer met haar armen stijf op elkaar gevouwen. Ze zag erg bleek en zei niets. Roger keek geërgerd op. 'Krijgen we nou te weten wat er hier allemaal gebeurt in dit kasteel? Wie is die verdomde koning? En waarom doet u daar zo moeilijk over. U verzwijgt duidelijk iets.' zei hij hard. John stootte hem aan en schudde, bijna niet zichtbaar, zijn hoofd. Marie-Antoinette keek zenuwachtig van Roger naar John. 'Ik weet niet of ik u dit kan vertellen. Ik mág niets zeggen. Maar na wat ik gedaan heb..Uw dochter stelen..Heeft u recht op uitleg.' zei ze zwakjes. 'Dat mag ik hopen.' zei Roger. Hij gebaarde dat ze het moest vertellen, maar ze bleef nog steeds stil. 'Laat me een besluit nemen.' zei ze zacht. 'Ik dacht dat u al een besluit had genomen? Kom Marie, vertel het ons.' zei John vriendelijk tegen haar. Marie-Antoinette kneep haar lippen op elkaar en schudde haar hoofd. Niemand verroerde zich en wachtte ongeduldig af op haar besluit. Plotseling stapte Guy naar voren en begon luid in het Frans tegen haar te schreeuwen. 'Maintenant, c'est assez! Mes amis et moi voulons savoir que est le roi de ce château! Tu es malheureux ici! Ou ne voyez-vous pas que vous avez seulement volé Ina par malheur et manque? Nous avons droit à des explications! Henry, notre roi est mort quand il a fait la guerre à ton empire! Votre mari est mort à l'époque et maintenant il ya tout à coup un autre roi qui fait tout pour nous retrouver! Alors je vous demande une fois de plus! Quel genre de secret se passe dans ce château?' Toen hij uit was geraasd stapte hij met een kuchje weer naar achter. Verlegen speelde hij met zijn haar. Klaus keek hem met knipperende ogen aan en begon toen hard te lachen. 'Wat was dat voor tovertaal?' vroeg hij nieuwsgierig. Maar voor Guy antwoord kon geven zei Marie-Antoinette: 'D'accord, je l'admets.' zei ze en ze keek in het rond. Toen iedereen behalve Guy haar niet-begrijpend aankeek, zuchtte ze. 'Dat betekent dat ik zal toegeven. Ik zal jullie vertellen wie de koning is en waarom hij jullie wil opsporen.' zei ze. Steven klapte in zijn handen. 'Ha! Nu komt het hoor. Hier heb ik op gewacht. Geef die koning zijn vet!' riep hij en hij ging op de grond zitten en keek Marie-Antoinette afwachtend aan. Candel stond vertwijfeld op. 'Moeten we niet eerst Edward gaan zoeken? Ik bedoel, dit gaat hem ook aan.' vroeg hij. 'Ja, hij is nog steeds niet terug! Ik begin me zorgen te maken.' zei Guy angstig. 'We vertellen het hem later wel. Ik ben te nieuwsgierig.' mompelde Roger. Hij gebaarde weer naar Marie-Antoinette en ze begon met vertellen. 'Ongeveer 17 jaar geleden werd in de oorlog tussen Cashewlot en Mandarini en de andere rijken, mijn man, Leonard door een van jullie ridders vermoord.' ze zweeg even. John keek haar verward aan. 'Wat? Daar kan ik me niets van herinneren. Ik dacht dat uw man gewoon was overleden, niet dat hij vermoord was.' zei hij. 'Dat komt omdat de man die mijn man heeft vermoord, kort nadat de oorlog was afgelopen, is gevlucht naar kasteel Mandarini, hier dus. Hij vertelde me dat hij eigenlijk in dienst was van Achilles en Leonard, maar had gedaan alsof hij Cashewlot wilde helpen in de oorlog, zodat hij koning Henry kon vermoorden. Leonard wilde namelijk wraak op Henry. Daarna vroeg hij me of hij kon spreken met Leonard. Ik liet hem zijn gang gaan. Zijn gesprek met Leonard liep anders dan verwacht. Hij beveelde Leonard om zijn troon af te staan aan hem, omdat hij koning Henry had vermoord. Leonard weigerde..En nou ja..Een paar dagen later waren Leonard en mijn dochter Leonore dood.' Marie-Antoinette stopte even. Ze had tranen in haar ogen. 'Wacht ging Leonore ook d-' begon Roger 'Het spijt me Marie.' onderbrak John hem zacht. 'We vinden het heel erg.' Hij keek de kamer rond. Guy had ook tranen in zijn ogen. Klaus was Kees blijkbaar vergeten want hij sloeg gerustellend een arm om hem heen. Steven was bleek en staarde naar de grond. Ook al wist Steven niet precies wat er met Henry was gebeurd, hij moest dit verhaal toch voldoende gesnapt hebben om zo bleek te zien, besefte John. Hij keek opzij naar Roger, die Marie-Antoinette nu met iets meer begrip aankeek. 'Vertelt u alstublieft verder.' zei Roger met een klein knikje. 'Toen mijn man en dochter waren vermoord, eiste de moordenaar niet alleen de troon op, hij wilde ook met mij trouwen. Hij dacht blijkbaar dat ik niets wist van de moord op mijn man en dochter, maar daar vergiste hij zich in. Mijn raadgever in die tijd, Paul, had Leonard als laatste vergezelt en toen hij Leonard dood aantrof, wist hij wat er gebeurt was. Hij kwam direct naar mij en waarschuwde me voor de moordenaar. Ik wilde een leger van ridders naar de moordenaar sturen en hem laten oppakken, maar hij had de troon al veroverd en al mijn ridders luisterden naar hem. Ik had geen macht meer over mijn eigen kasteel en kon dus niets doen. Toen, om mijn rijk te beschermen tegen de wrede plannen van de moordenaar, ben ik met hem getrouwd. Maar ik weigerde hem te bezoeken. En nog steeds.' eindigde ze haar verhaal met een lichte opstandigheid in haar stem. Iedereen keek haar aan met een mengeling van respect en verdriet. 'Wie is de moordenaar Marie? Wie heeft Henry, Brian, Leonard en Leonore vermoord? Vertel het ons. We kunnen niet langer wachten.' vroeg John. Marie-Antoinette haalde diep adem. Ze vertelde wie de moordenaar was. De reacties van de groep waren allemaal bedroefd en woedend. Roger en John sprongen tegelijk op en brulde van razernij. 'Die klootzak?! Je hebt allemaal wrede mensen op de wereld en dan is het uitgerekend hij die mijn vrienden heeft vermoord?!' schreeuwde Roger. 'Ik..Ik zal hem!' riep John uit. 'IK GA HEM VERMORZELEN!' gilde Guy. Hij rukte zich los van Klaus en wilde de deur opendoen. Klaus en Steven hielden hem tegen. Candel en Ina keken elkaar hoofdschuddend aan. Candel gromde. 'Wie doet nou zoiets? Hoe haal je het in je hoofd om het hoofd van je eigen manschappen te vermoorden? Dan moet je toch stapelgek zijn?' vroeg hij. 'Het enige waar die kerel om gaf en nog stééds om geeft is macht.' antwoordde Ina met een bittere klank in haar stem. Candel keek haar plots verschrikt aan. 'Dan moeten we zorgen dat we zo snel mogelijk Edward vinden! Als hij hier ergens in het kasteel dwaalt..' 'En die smerige moordenaar erachter komt dat hij de erfgenaam van Henry is..' vulde Ina zijn aan. Ze stond snel op. 'Kom mee!' riep ze. Ze hielp haar broer overeind en keek naar de tegenstribbelende Guy, die nog steeds voorbij Klaus en Steven probeerde te komen. 'Laat hem gaan! We moeten Edward vinden!' riep ze. Ze rende ze voorbij en trok de deur open. De rest renden achter haar aan. Op zoek naar Edward. En de moordenaar..